ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ;

Τήν Ἑλλάδα τήν πληγώνουμε οἱ Ἕλληνες. Αὐτή τή φράση πολλάκις τήν ἀκοῦμε. Ἰδίως τόν τελευταῖο καιρό, μέ διάθεση αὐτοκριτικῆς. Γιατί πολλές ἀπαισιόδοξες σκέψεις γράφονται τελευταῖα γιά τήν πορεία τοῦ Γένους μας. Κινδυνεύουμε, τάχα, νά χαθοῦμε σάν λαός, σάν ἔθνος; Καί γιατί,τάχα, μόνο ἐμεῖς καί ὄχι καί οἱ ἄλλοι; Ποῦ πῆγαν τά ἰδανικά μας, οἱ ὁραματισμοί μας, τά κλέη τῶν προγόνων μας; Ποῦ πῆγε ἡ παράδοσή μας ἡ τρισχιλιόχρονη, ἡ πίστη μας ἡ ὀρθόδοξη, οἱ διαχρονικές κατακτήσεις μας; Ποῦ πῆγαν οἱ σοφοί μας, οἱ ἡγέτες μας, οἱ πνευματικοί μας πατέρες; Χάθηκαν,ἄραγε, ὅλοι καί ὅλα μονομιᾶς; Καί τώρα δέν κάνουμε τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά πληγώνουμε τήν Πατρίδα, νά περιφέρουμε τά ράκη μας, τά ἐλεεινά, τή φτώχεια μας τήν ἀπαίσια;

Τήν Ἑλλάδα τήν πληγώνουμε οἱ Ἕλληνες. Πρῶτοι ἐξ ὅλωνοἱ πνευματικοί καί πολιτικοί μας ἡγέτες, πού ὁ λόγος τους δέν διαθέτει πιά τήν παλαιά ἀξιοπιστία καί οἱ πράξεις τους τούς ἐκθέτουν. Ὕστερα οἱ κάθε λογῆς διαφεντευτές τοῦ Τόπου μας. Πού μέ πρόσχημα τό ἐνδιαφέρον δῆθεν γιά τό λαό, διολισθαίνουν στήν πατριδοκαπηλία καί στήν κατερείπωση τῶν συνειδήσεων, ἀφοῦ τό μόνο γιά τό ὁποῖο νοιάζονται, εἶναι τό ἴδιον συμφέρον. Τέλος, ὁ ἴδιος ὁ λαός, πού δέχεται παθητικά τό γκρέμισμα ἤ ἀνέχεται μεγαλόκαρδα τή διαφθορά ἤ παρασύρεται νωχελικά στήν αὐτοεξυπηρέτησή του.Ὅλοι παριστάμεθα μάρτυρες στήν κατεδάφιση πού εἴτε ὡς αὐτουργοί, εἴτε ὡς συνεργοί τήν πραγματώνουμε καθημερινά.

Τήν Ἑλλάδα τήν πληγώνουμε οἱ Ἕλληνες. Τά ἐθνικά μας θέματα ἐξελίσσονται ἀρνητικά. Τά μετερίζια τοῦ Γένους ἀδυνατίζουν. Γκρεμίζεται τό παρελθόν. Σ ̓ ἕνα τοῖχο κάποιοχέρι ἔγραψε: «Ἐνοχλῶ, ἄρα ὑπάρχω». Ὁ φιλόσοφος τοῦ τοίχου, τέκνο τοῦ αἰῶνα μας, ὑποκατέστησε τό νόημα τῆς ὕπαρξης μέ μιά ἀρνητική ἐνέργεια πού στρέφεται πρός τά ἔξω. Ὅταν ἐνοχλεῖ, τότε ὑπάρχει. Γιατί τότε τόν προσέχουν οἱ ἄλλοι, τότε κατανικᾶ τήν ἀβάσταχτη μοναξιά του. Εἴμαστε ἄξιοι τῆς τύχης μας. Κανείς ἄλλος δέν μᾶς φταίει. Ἐμεῖς φταῖμε γιά τό κατάντημά μας. Γκρεμίσαμε τίς γέφυρες μέ τήν παράδοσή μας. Ἀρνηθήκαμε τήν πίστη μας. Ἀπαρνηθήκαμε καί τή Ρωμηοσύνη καί τήν Ὀρθοδοξία, τά δύο θεμέλιά μας.

Τήν Ἑλλάδα τήν πληγώνουμε οἱ Ἕλληνες. Εἶναι, ὅμως, καιρός νά συνέλθουμε. Μποροῦμε, ἄν τό θελήσουμε. Γιατί ἔχουμε πλούσια κληρονομιά πνεύματος, μεγάλη ἀντοχή στό χρόνο, μοναδική ἱκανότητα προσαρμογῶν. Μπορεῖ νά κουρασθήκαμε ἀπό τήν πολυτέλεια καί τήν καλοζωία. Βουτηχθήκαμε στόν ὑλισμό καί στίς ἀπολαύσεις. Κουρασθήκαμε ἀπό τό ἄγχος καί τή βιοπάλη. Φοβόμαστε μή χάσουμε τά κεκτημένα. Καί δοκιμάζουμε τό σύνδρομο τῆς ἀποστέρησης τῶν ἀνέσεων. Ὅμως, εἶναι ἀνάγκη νά ξαναθυμηθοῦμε τίς ρίζες μας. Ὁ Ἑλλαδισμός νά μήν πνίξει τόν Ἑλληνισμό. Καί ἡ Ὀρθοδοξία νά μή κλεισθῆ στό κειμηλιοφυλακεῖο. Εἶναι ζωτικά στοιχεῖα τῆςὕπαρξής μας, πρόσφορα γιά ἀξιοποίηση καί καρποφορία.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, 156, Φεβρουάριος 1994