Ζωής εννόημα

5 Οκτωβρίου, 2016 - 9:31

Στο εξώφυλλο: Το Νόημα της Ζωής, ένα από τα διάσημα έργα του μεταϊμπρεσιονιστή Πωλ Γκωγκέν_πηγή wikipedia

Γράφει ο Πυθεύς

∼∼∼

Ακολουθία γεγονότων;
Ορισμένοι έτσι τη θέλουν. Η σκέψη επαναπαύεται, το δε σώμα ηρεμεί.
Δρώμενο για μερικούς.
Απορημένοι με τη μοιρασιά των ρόλων
άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, αναζητούν τον σκηνοθέτη.
Εκείνος θυμίζει τον άγνωστο συγγραφέα,
με την άχρονη, αιθέρια ύπαρξη, γέννημα της σκέψης.
Άλλοι νοιάζονται, πολλοί αδιαφορούν.
Κάποιοι αιώνια εξελίσσονται.
Ερμηνεύουν, θεωρούν, νομίζουν, εικάζουν, αιτιολογούν…
αλλά η «πίεση» της νόησης,
της προίκας αυτής που αβίαστα μοιράζει ταυτότητες
ντύνοντας με λέξεις το προφανές,
είναι αδυσώπητη.
Φυγόκεντρη.
Κάποιοι αναζητούν μια πίστη,
να σβήσουν τη φωτιά του νου.
Άλλοι τρέφουν την ελπίδα.
Ίσως όχι τυχαία, άφησε πίσω της την γνώση,
ξεγλιστρώντας απ’ το κουτί της Πανδώρας.
Με μια απάντηση σε κάθε ερώτημα, καταλαγιάζει το πνεύμα,
επουλώνει πληγές. Όπως οι πεποιθήσεις.
Ριζοβολούν σ’ ό,τι ελπίζουν κι ελπίζουν σ’ ό,τι ριζώνουν.
Ουδείς όμως γνωρίζει. Επιλέγει.
Ακόμα κι αν υπάρχει, ή τι είναι αυτό που θα έπρεπε να ξέρει.
Ακόμη κι αν αυτό που βλέπει είναι αυτό που αναζητά.
Πώς να δεχτεί, πώς ν’ απορρίψει;
Δίχως ερμηνεία;
Προϊόν αξιόπιστο όσο τα κατηγορήματά του.
Αυτό πρωτόμαθα να παράγω.
Αποφάσεις, συνθήκες, συμβάσεις,
ορισμοί, πλαίσια, επίπεδα…
Αναζήτηση του σκοπού.
Σαν να μη προκύπτει από την ίδια νόηση αλλά έξω απ᾽αυτή,
γίνεται εμμονή.
Το φαινόμενο χάνεται, κατακερματίζεται.
Κατευθύνω τις αισθήσεις μου στο μη αντιληπτό.
Λες και δεν υπάρχει λόγος που είναι πεπερασμένες.
Δεν αντέχω αυτό που βλέπω, στρέφω το βλέμμα μου αλλού.
Παραδίνομαι στις πεποιθήσεις.
Πως είναι δυνατό να χάνομαι;
Κάτι θα πρέπει να μένει. Το απόσταγμά μου.
Το κρύβω στην ψυχή μου και νοιώθω να μοιράζομαι.
Σώμα και ψυχή, ψυχή και σώμα.
Σαν να υπάρχει το ένα δίχως το άλλο.
Το θέλω να φεύγει, να ενώνεται με την ουσία.
Σαν να μη πρόκειται για δική μου αυθαίρετη εκτίμηση…
Σαν να χρειάζεται εγώ να κάνω τη ζωή μου πλέρια.
Γύρω μου τα πάντα αδιαφορούν για τις ικανότητες της
άπειρης αλλά μονόπλευρης σκέψης μου.
Η ζωή αντιστέκεται στα χαλινάρια,
καλπάζει ανέμελη—εγώ διστάζω.
Θέλω κάπου να πηγαίνει.
Θέλω να μην πέσει.
Αυτή με παροτρύνει να την κοιτάξω κατάματα,
όπως τα πρώτα μάτια που με κοίταξαν στα μάτια,
να μη την κλείνω στη σκέψη μου και χαθεί.
Δε θα δω τη χαρά ν´ αγκαλιάζει τη θλίψη.
Δε θα δω το τέλος να γίνεται αρχή.
Δε θα πάψω ν´αγαπώ μόνον εμένα.
Θα βλέπω μόνο διαφορές.
Τα χνάρια μου στη γη θα ‘ναι βαθιά.
Ο χρόνος τους, λίγος.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να δω από τι είναι φτιαγμένα τα λουλούδια.
Τα κομμάτιαζα.
Την ώρα που η μορφή είχε οριστικά και αμετάκλητα χαθεί από τα μάτια μου
δίνοντας την θέση της στην επόμενη απορία,
το μυστήριο λυνόταν.
Η ουσία, στεκόταν μπροστά μου αλλά να δεν την αναγνώριζα …
ειδήμων κατά τ’ άλλα, στα συστατικά της.