Μιλεῖ ἡ ψυχὴ μιανῆς μικρῆς φυσαρμόνικας

L' ame des quartiers morts et de tristes enclos.
G. RODENBACH

– Καίει τὸ βερνίκι• ὡσὰν ἀπὸ κοντύλι
ψιλή, ἀφρίζει ἀκόμα ἡ πινελιά.
Μὰ ἐσὺ ἔχεις πάλι πυρετὸ στὰ χείλη,
Ποὺ σέρπουν νὰ ζητοῦν τὰ πιὸ παλιά!

Γιὰ πές μου: ἔτσι δὲν θέλησες; Πηγαίνω
τὸ δρόμο ποὺ μὲ ἀρμήνευες: Ἁρμὸ
ποῦ ναὔρης νὰ βυζάξης τὸ χαμένο
–τώρα– ριγηλὸ τέλι τῶν λυγμῶν;

Ἐσύ, μπρὸς στοῦ Ἱεροῦ, σὰ χτὲς ἀκόμα,
μεταλάβαινες τὸ σκαλί,
κι' ἀπ' τοῦ σταυροῦ τὸ κρύο φιλὶ
ἔχεις τὸ μάλαμα στὸ στόμα.

Κι' ὅμως τώρα στεκόμαστε, ἀπὸ πάνω,
–τώρα– σὲ κρῖμα δίχως ξαγορά:
ἄχ, στὴ γνώμη σου ἐμόνοιασα: τὴν κάνω
δική μου, ἀφοῦ ἦταν ὅλη σου ἡ χαρά!

Μόνον, αὐτὰ τὰ κόκκαλα μὴν πιάνῃς!
–καλέ μου! οὐδὲ γιὰ μένα, οὐδὲ γιὰ σέ!–
Ἐσὺ ἀλοιφὴν ἐλέους δὲν πᾶς νὰ βάνης:
μὰ ν' ἀναδέψης νεκρὲς ζεστασιές!

Τὸ ξέρω τ' ἄσφαλτο ἀχεῖλι τί θέλει•
γιὰ τὴν κρυφὴ πληγὴ μὲ ψάχνει,– ἂχ μή!
(μὴ μουδιάσουν στὸ πληγωμένο τέλι
τοῦ χαμένου χινόπωρου οἱ λυγμοί!)

Αἷμα θὰ τρέξη... Εἶσαι ἄξιος, σὰ θελήσης.
Ὅμως γιατί ξανὰ μὲ τυραννεῖς;
Τοῦ ἐλέγχου καὶ τῆς στείρας ἡδονῆς
τὸ φαρμάκι διπλὸ γιὰ νὰ μ' ἀφήσης;

Ἄγρας Τέλλος ((1899-1944): ποιητὴς καὶ κριτικός (φιλολογικὸ ψευδώνυμο τοῦ Εὐαγγέλου Λ. Ἰωάννου))
Ἐπιλογὴ ἀπ' τὰ Ποιήματα, Ἑρμῆς

Πηγή: Ἁγία Ζώνη