Μοντ Πελεράν, επόμενη μέρα: Και αρχή και φινάλε…
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε
να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Ενώ τα «θρίλερ» και τα «δράματα» έδιναν και έπαιρναν στους τίτλους των ειδήσεων και στις σκέψεις των πολλών, οι «λίγοι» διαβουλεύονταν σε χιονισμένα αλλά καυτά θέρετρα, πώς θα επιστρέψουν χωρίς αποτέλεσμα στην… πατρίδα. Πώς θα πείσουν τον λαό πως ό,τι συνέβη εδώ και μια βδομάδα στο Μοντ Πελεράν ήταν για το καλό του. Πώς θα πείσουν τους εαυτούς τους για την καθαρή τους συνείδηση για το ότι συζητούν με στέικ ταρτάρ και πανάκριβο οίνο περί ιερών εδαφών και όχι μόνο. Και όσο διαβουλεύονταν (deliveration που λέει κι ο Ακιντζί), κάποιοι στην Κύπρο έχαναν, όχι μόνο τον ύπνο τους, μα ακόμα πέντε χρόνια της ζωής τους. Θα εξηγήσουμε…
Τελικά, στη Γενεύη θα παιχτεί η τελευταία (ή η προτελευταία) πράξη του δράματος περί του εδαφικού ζητήματος. Προτελευταία γιατί όση διαβούλευση κι αν γίνει, όση φαιά ουσία κι αν χάσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξηγώντας και «επιλέγοντας» 100.000 πρόσφυγες για μετακίνηση, ο τελευταίος (άτυπα) λόγος βρίσκεται πάντα στο τρελό βασίλειο της Άγκυρας. Και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί ούτε ο Τορναρίτης, ο οποίος της χάρισε προχθές το δικαίωμα «μονομερούς επέμβασης» σε αξιοπρόσεκτη παρέμβασή του.
Ζήτησαν, λοιπόν, μια βδομάδα διάλειμμα χωρίς να εκδώσουν ουσιαστική ανακοίνωση (το «ανακοινωθέν» του ΟΗΕ αποτελεί γελοιότητα), χωρίς να δείξουν αν υπάρχει έστω «ευθυγράμμιση» επί των κριτηρίων του Εδαφικού (αφού οι χάρτες έμειναν κλειστοί) και αυτά που είχαν να δηλώσουν, Αναστασιάδης και Ακιντζί (είτε οι ίδιοι είτε οι εκπρόσωποί τους), ήταν τα φούμαρα περί «προόδου», «καλού κλίματος», ωσάν να βρίσκονται σε προεκλογική εκστρατεία ή σε συνέδριο για το… περιβάλλον.
Την ίδια ώρα παραμένει αιωρούμενο εκείνο το 32% των εδαφών που αξιώνει η τουρκική πλευρά και που κάθεται βραχνάς στο στήθος των προσφύγων, οι οποίοι, παρακολουθώντας τις εξελίξεις, τα δείπνα, τα χιόνια, τα πεντάστερα ξενοδοχεία που θα έχουν και στη Γενεύη την τιμητική τους, διερωτούνται (με το δίκαιό τους) αν πράγματι εκείνο που συνέβη αυτή τη βδομάδα ήταν διαπραγμάτευση για το καλό τους. Πάντως και παρακαλούμε να μας διαψεύσουν οι εγγυητές του καλού κλίματος και οι επικοινωνιολόγοι του Ακιντζί, αφού θα έχει και διάλειμμα η διαδικασία, το ψευδοκράτος θα γιορτάσει την 33η του επέτειο. Κι ας διαβουλευτεί ο Αναστασιάδης με τον Τσίπρα και τα κόμματα. Ο Ακιντζί θα καμαρώσει ξανά τον κατοχικό του στρατό να προελαύνει επί κλεμμένων εδαφών, έχοντας στο πίσω (ή στο μπροστά) μέρος του μυαλού του τη μητέρα Τουρκία και την παραμονή της.
Επί της ουσίας, «ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά, που έχουν σκεπή τον χαμηλό ουρανό, μέρα και νύχτα», θα επαναλάμβανε ο Σεφέρης από την πράσινη γραμμή (αν ακόμα θεωρείται γραμμή αντιπαράταξης και όχι σύνορα φίλιων κρατών). Και αρχή και φινάλε, λοιπόν, στο Μοντ Πελεράν. Και αρχή και φινάλε στη Γενεύη στις 20 του μηνός. Στην πρώτη έδρα των Ηνωμένων Εθνών και «με το πιστόλι στον κρόταφο» του Προέδρου Αναστασιάδη. Ενώ θα έχει εορταστεί λαμπρά η 33η επέτειος του κατοχικού καθεστώτος, ενώ ο κατοχικός ηγέτης («δεν είναι Έρογλου, δεν είναι Ντενκτάς») θα έχει δεχτεί τον χαιρετισμό των στρατευμάτων που με το φασιστικό τους βήμα θα πληγώσουν ξανά τα εδάφη (με ή χωρίς χάρτες), ενώ θα έχει υποσχεθεί (ξανά) μια λαμπρότερη 34η επέτειο, το Εδαφικό θα «μετακομίσει» στη Γενεύη. Κι ας διαβουλεύεται ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με την Αθήνα και τα ε/κ κόμματα. Με τον λαό, που απάντησε ξεκάθαρα το 2004, πότε θα διαβουλευτεί; Πότε θα εξηγήσει στους «υπόλοιπους» πρόσφυγες γιατί θα θυσιάσουν τα εδάφη τους, ενώ η άλλη πλευρά αποφεύγει, έστω, να συνεννοηθεί για μια «κοινή ανακοίνωση»; Κι αλήθεια, γιατί θα ξαναφύγουν από την Κύπρο; Τι διάολο έχει η Ελβετία και πρέπει να συζητούνται εκεί οι παράλογες απαιτήσεις των εκπροσώπων της κατοχής; Και αρχή και φινάλε. Να τελειώσουν τα ψέματα. Δεν θέλει «πρόοδο» και «καλό κλίμα» ο πρόσφυγας. Το σπίτι του θέλει. Το πεζούλι, το χωράφι, τα σκαλοπάτια και την ψυχή του πίσω…
«Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια,
δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν που ηχούν
και που τις προσκυνούμε».
Πηγή: Γαλατικό Χωριό
