Πόσα μπορεί να πει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία
27 Νοεμβρίου 2024
γράφει ο Δρ. Νίκος Ερρ. Ιωάννου*
Με ευχαριστίες στον Τάκη Χριστοφίδη
Το σπίτι ήταν διώροφο με ταράτσα κι ένα μικρότερο κτίσμα περίπου στη μέση της.
Σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο που μπορεί να κρατηθεί ή να στηριχτεί άνθρωπος, αμέτρητοι άνδρες, γυναίκες, παιδιά στόλιζαν την οικία σαν πυκνές ώριμες ρόγες ενός τεράστιου τσαμπιού.
Έμοιαζαν, κάτι να βλέπουν ή να περιμένουν. Ανάμεσά τους πολλές σειρές Ελληνικά σημαιάκια, με τα μπλε τετράγωνα και τον λευκό σταυρό στη μέση, ή τον μικρό σταυρό στην πάνω γωνία και τις εννέα γαλανόλευκες λωρίδες που παραπέμπουν στο Ε-λευ-θε-ρί-α ή Θά-να-τος.
Ήταν Ιανουάριος του 1950, όταν έγινε το Δημοψήφισμα για Ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα. Απέναντι, βρισκόταν ο ιστορικός ναός της Φανερωμένης. Εκεί εγαλουγήθηκαν και εμυήθηκαν πολλοί αγωνιστές και ήρωες του Απελευθερωτικού Αγώνος της Ε.Ο.Κ.Α. (1955-1959), εκεί κυοφορήθηκαν ελπίδες, εδόθηκαν όρκοι…
Εκεί εκαθήσαμεν και εκλαύσαμεν μετά…
Είναι πιθανόν, να επιζούν ελάχιστοι νέοι της φωτογραφίας, που είναι πλέον υπέργηροι. Σίγουρα όμως θα θυμούνται και θα νοσταλγούν εκείνη την ημέρα.
Αναπολώντας εκείνη την εποχή, η νοσταλγία κυριαρχεί κι ακολουθούν τα πολλά, μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα. Πώς καταφέραμε αλήθεια να εκτροχιαστούμε, να αποπροσανατολιστούμε και να καταλήξουμε στο σήμερα;
Η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως, αν ήταν έγχρωμη θα εδέσποζε το κυανόλευκο, όπως και σ’ όλη την Κύπρο, τότε!
Πόσο άραγε μπορεί να εμπνεύσει και να μας εμψυχώσει το μήνυμά της, ώστε να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να διεκδικήσουμε την απελευθέρωση του νησιού μας, την κάθαρση επιτέλους, από την αιματοβαμμένη ημισέληνο που μολύνει στον Πενταδάκτυλο τη μισή μας Πατρίδα και διεκδικεί απροκάλυπτα την πλήρη κατάληψή της;
*Καρδιολόγος
Πηγή: ΟΝΗΣΙΛΟΣ