Τίποτε δέ χάθηκε!

Οἱ μέρες πού περνοῦμε ὅλο καί πιό δύσκολες… ὅλο καί πιό σκληρές γιά ὁλοένα καί περισσότερους ἀπό μᾶς.

Τί μᾶς ξημερώνει αὔριο; Ποῦ πᾶμε; Θά ἀντέξουμε;

Πόσο ἀκόμη ἔχει νά κατεβοῦμε γιά νά φτάσουμε στόν πυθμένα κι ἔπειτα ν’ ἀρχίσει ἡ ἀντίστροφη μέτρηση, ἡ ἄνοδος;

—Ὑπάρχει κάποια ἐλπίδα; Ἕνα φῶς γιά τό μέλλον μου;

—Γιατί λοιπόν νά διαβάζω, νά κοπιάζω, νά σπουδάζω;

—Ὅλα μάταια καί δίχως προοπτική φαίνονται στόν ὁρίζοντα… Ὅλα μάταια… Οἱ δρόμοι στενεύουν… Στενεύουν καί σιγά σιγά κλείνουν. Ὁδηγοῦν σέ ἀδιέξοδο…

Ἀνέλπιδη, ζοφερή ἡ πραγματικότητα στήν ταπεινωμένη Πατρίδα μας, στήν Ἑλλάδα…

—Μελαγχολία σκοτεινιάζει τόν οὐρανό τῆς ψυχῆς μου. Φέρνει τό αἴσθημα ἀσφυξίας ὧρες ὧρες, ἰδιαίτερα σέ μᾶς τούς νέους πού ἔχουμε τή ζωή μπροστά μας.

—Εἴμαστε τελικά μιά καμένη γενιά;

Ποιός ἀντέχει νά μᾶς ἀπαντήσει;

Δυναμική ἀκούγεται ἡ φωνή τῶν παλιότερων, τῶν γονιῶν μας ἤ καλύτερα τῶν παππούδων καί τῶν γιαγιάδων μας, πού πέρασαν πολλά βάσανα, πολλές πίκρες καί φαρμάκια.

Πού στερήθηκαν ὄχι μόνο τά ὑλικά ἀγαθά ἀλλά κι αὐτούς τούς γονεῖς τους καί πάλεψαν μέ τήν ὀρφάνια καί τήν προσφυγιά.

Καί τί μᾶς λένε;

—Συνηθισμένα τά βουνά στά χιόνια.

Τά βάσανα καί οἱ καημοί εἶναι κομμάτια τῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων ἀπό πολύ παλιά. Καί τώρα μέσα στίς ἀντιξοότητες τό ἠθικό μας δέ θά σπάσει. Ἄλλωστε τίς ἀντοχές τῆς φυλῆς μας τίς βεβαιώνει καί τίς ἀποδεικνύει περίτρανα ἡ ἱστορία μας.

Γι’ αὐτό καί στήν Ἑλλάδα ἔρχονται γιά νά μάθουν πῶς ἀγωνίζονται οἱ ἥρωες.

—Εἴμαστε οἱ ἀπόγονοι τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων πού δέν τούς ἔβαλε κάτω τίποτε ἀπό τήν Ἀρχαιότητα καί τήν Τουρκοκρατία μέχρι τό 1940.

Ὅσο πιό δύσκολα ζοῦσαν οἱ παλιοί, τόσο μεγαλύτερη ἀντίσταση πρόβαλλαν, τόσο ψηλότερα ὄρθωναν τό ἀνάστημά τους.

—Δέν ἔχει σημασία τί λένε γιά μᾶς οἱ ἄλλοι. Ξέρουν πολύ καλά τήν ἀξία μας κι αὐτό φοβοῦνται στήν πραγματικότητα. Ἄλλωστε αἰῶνες τώρα ζοῦμε οἱ Ἕλληνες, ὄχι ἐπειδή τό θέλουν οἱ ἄλλοι, ἀλλά ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς βοηθάει καί γι’ αὐτό ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει.

—Πλοῦτος μας ὁ καθαρός οὐρανός καί ἡ καταγάλανη θάλασσά μας, ὁ λαμπερός ἥλιος καί τά ἐλεύθερα πουλιά, οἱ διαχρονικές ἀξίες μας καί οἱ σπάνιες ἀρετές τῆς φυλῆς μας, τό φιλότιμο καί ἡ ἀνθρωπιά.

Πλοῦτος μας πάνω ἀπό ὅλα ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας. Ἡ ζωντανή παρουσία τῶν Ἁγίων μας πού τά ἄφθαρτα ἱερά τους λείψανα εὐωδιάζουν καί μυροβλύζουν.

—Κι εἶναι αὐτό ἀκριβῶς τό ζητούμενο σήμερα. Αὐτό καλούμαστε νά κάνουμε:

◄ Νά πιστέψουμε στή δύναμη τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι. Τό σαράκι τῆς φυλῆς μας ἀπό παλιά μέχρι σήμερα παραμένει ἡ διχόνοια.

Αὐτή μᾶς ὁδηγεῖ σέ λάθη καί ταλαιπωρίες πού μᾶς κοστίζουν κάποτε πολύ ἀκριβά. Νά συμβάλουμε στήν ἑνότητα ὅπως μπορεῖ ὁ καθένας.

◄ Νά πιστέψουμε στήν ἀξία τῶν λίγων. Μή φοβόμαστε τούς μικρούς δικούς μας ἀριθμούς, μή μᾶς παραλύουν οἱ μεγάλοι τῶν ἐχθρῶν μας. Τούς Ἕλληνες πάντα λίγους μᾶς ἔχει ἡ μοίρα μας.

◄ Νά πιστέψουμε στή δύναμη τοῦ ἑνός! Καί ὅπου βρίσκεται ὁ καθένας μας νά γίνεται ὁ καλύτερος πού μπορεῖ. Ἔτσι μέ τό ἦθος καί τήν πρόοδό του θά σηκώνει καί τό διπλανό του ἀπό τό τέλμα τῆς ἡττοπάθειας καί τῆς ἀπελ-
πισίας.

◄ Νά γυρίσουμε πίσω στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, στίς ρίζες μας, γιά νά μπολιαστοῦμε μέ ἀντοχές καί ἀληθινή ζωή.

◄ Τέλος, συνεχίζουν οἱ παπποῦδες καί οἱ γιαγιάδες μας, νά μήν κουραζόμαστε νά σηκώνουμε τά χέρια ψηλά στόν οὐρανό καί νά παρακαλοῦμε τό Θεό, τήν Παναγία Μητέρα μας καί τούς Ἁγίους προστάτες τῆς πατρίδας μας, τόν Ἅγιο Δημήτριο, τήν Ἁγ. Φιλοθέη, τόν Ἁγ. Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν Ἅγ. Νεκτάριο καί τόσους ἄλλους νά μᾶς βγάλουν ἀπό τό ἀδιέξοδο.

Ἐκεῖνοι πού πάντα μᾶς συντρέχουν, ξέρουν καί θά βροῦν τό δρόμο καί τόν τρόπο καλύτερα ἀπό ὅλους ἐμᾶς.

Τίποτε δέ χάθηκε γύρω μας ἐφ’ ὅσον ἐμεῖς δέν τό θέλουμε.

Τίποτε δέν ἄλλαξε μέσα μας ἐφ’ ὅσον ἐμεῖς δέν τό ἐπιτρέπουμε.

Γι’ αὐτό μποροῦμε, μπορεῖ ὁ καθένας μας καί ὅλοι μαζί νά συνεχίζουμε… νά γράφουμε ἱστορία ἑλληνική!

ε.π.

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
IOYΛΙΟΣ 2012 ΤΕΥΧΟΣ 749

Πηγή: «σπιτάκι της Μέλιας»