Τρία σύντομα σχόλια

I
Πιο κομψά δεν μπορώ να το γράψω:
Αλλοίωση πολιτικών συστημάτων, υποβοηθητικοί μηχανισμοί και στρατηγικά συμφέροντα

Θα το θέσω κομψά. Όταν κοιτάζουμε αποκλειστικά και μόνον στο εσωτερικό ενός κράτους προκειμένου να ερμηνεύσουμε όσα συμβαίνουν στην οικονομία και το πολιτικό του σύστημα οδηγούμαστε σε τύφλωση. Η αλλοίωση, αν όχι η εξ ολοκλήρου δημιουργία και διατήρηση, πολιτικών συστημάτων που υποβοηθούν τα στρατηγικά συμφέροντα και τα ζητήματα ασφαλείας των μεγάλων δυνάμεων μέσω υποβοηθητικών μηχανισμών οι οποίοι εγγυώνται τη διατήρηση αυτών των πολιτικών συστημάτων, είναι ιστορικά διαπιστωμένη.

Παλαιότερα, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, σε -κατ' επίφασιν- «δημοκρατικά» και «σοσιαλιστικά» καθεστώτα «βιτρίνες», αυτές οι επιδιώξεις επιτυγχάνονταν κυρίως μέσω του στρατού και μηχανισμών που κατοικοέδρευαν στις κρατικές δομές. Στις μέρες μας επιτυγχάνονται κυρίως μέσω της διεθνοποίησης των μιζών (μίζες) από επιχειρήσεις ή λόμπι συμφερόντων σε κόμματα, της διαφθοράς, της διανόησης και των Μ.Μ.Ε (μήντια).

Αυτό το τοπίο σε συνδυασμό με εξωθεσμικούς ελέγχους, εξωπολιτικές παρεμβάσεις και τη χρόνια -οικονομική, στρατιωτική ή άλλη- εξάρτηση μιας χώρας, ενισχύει 1α) τις πλευρές εκείνες της πολιτικής κουλτούρας που διαιωνίζουν την εξάρτηση των τοπικών ελίτ μιας χώρας, 2α) τις πολιτικές μερίδες που είναι ευάλωτες σε εξαρτήσεις και άρα εκβιασμούς, και οδηγεί 1β) στην επιβολή ηγεσιών μέσω εξωεθνικών και εξωθεσμικών διαπραγματεύσεων, και, 2β) στη χειραγώγηση και το μπλοκάρισμα -καθώς επίσης την μη ανανέωση- των πολιτικών συστημάτων. Πιο κομψά δεν μπορώ να το γράψω.

II
Ανισορροπία -€uroπαϊκών- δυνάμεων και εξιδανίκευση της αδυναμίας του ανίσχυρου

Έχω ασκήσει εξαιρετικά έντονη, αιχμηρή και εξονυχιστική κριτική στη Γερμανία, σε ότι αφορά τα ευρωπαϊκά δρώμενα. Θέλω όμως να είμαι διανοητικά έντιμος και ειλικρινής. Οι ευθύνες της Γαλλίας, δηλαδή των διευθυντικών της τάξεων, είναι τεράστιες για όσα συμβαίνουν και για όσα πρόκειται να συμβούν. Η Γαλλία στο ζήτημα της €uroνομίσματος τα έκανε μπάχαλο. Κρίνεται ένοχη και φέρει ευθύνες. Η αδυναμία, η ανεπάρκεια, η ανικανότητα και τα σφάλματα της θα έχουν συνέπειες που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει.

Και κάτι ακόμα, που αφορά μια άποψη η οποία κυριαρχεί σε τούτη εδώ τη χώρα, όπου ηγεμονεύουν οι υπερεθνικοί οπαδοί της ομοσπονδιακότητας. Η default κατάσταση στον διακυβερνητισμό δεν είναι το δίκαιο του ισχυρού -όπως προσπαθούν να μας πείσουν- αλλά η Ισορροπία Δυνάμεων. Φωνασκούν για το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την εύρυθμη λειτουργία ενός πολιτικού συστήματος αλλά στο επίπεδο της €uroζώνης έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Η €uroζώνη, εδώ και καιρό, λειτουργεί δίχως αξιωματική αντιπολίτευση και δίχως εξισορρόπηση δύναμης (δηλαδή προσιδιάζει σε «ολοκληρωτικό» καθεστώς - υπό την επικάλυψη ψευδονομιμοποιήσεων).

Και κάτι γενικότερο, τέλος. Ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα που διαπράττουν άνθρωποι καλών προθέσεων είναι η εξιδανίκευση της αδυναμίας. Ο αδύναμος έχει πιθανότητες στάθμισης των συμφερόντων του ή εξισορρόπησης του ισχυρού ή ελπίδα δικαίου μονάχα μέσω της ενδυνάμωσης του (και της εξεύρεσης συμμαχιών). Η εξιδανίκευση της αδυναμίας του ανίσχυρου είναι ιδεολογία που εξυπηρετεί τον ισχυρό. Είναι ιδεολογία που γέννησε ο ισχυρός. Ας ασχοληθούν όλοι αυτοί με το να γίνει ο ισχυρός ανίσχυρος ή με το να εξισορροπήσουν τον ισχυρό, και όχι με το να εξιδανικεύουν την αδυναμία του ανίσχυρου μετατρέποντας τον σε δούλο.

III
Τα τζιτζίκια, τα μυρμηγκιά, τα κύματα και ο μύθος

Χαλαρώνοντας υπό τους θεσπέσιους μεσημεριανούς ήχους των τζιτζικιών και των κυμάτων, σε κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως τζιτζίκια και κύματα είχαν αρχίσει να συνομιλούν μεταξύ τους. Ρώτησα, τι συζητάτε; Με ενημέρωσαν πως και μετά το μεταπολιτευτικό σύστημα, εδώ θα βρίσκονται οι απόγονοι τους να τραγουδούν. Δεν πρόκειται να φύγουν.

Περνώντας παραδίπλα μια ομάδα μυρμηγκιών, άκουσε τη συνομιλία. Ένα από αυτά ρώτησε: «ακόμα και εάν για νόμισμ...», η θάλασσα ξαφνικά άφρισε και τα κύματα φούσκωσαν. Χτυπώντας δυνατά την ακροθαλασσιά λίγο έλειψε να καταπιούν τα μυρμήγκια.

Υπάρχει ένα μύθος του Αισώπου, ο οποίος δεν είναι γνωστός, σε αντίθεση με τον μύθο για τον τζίτζικα και τον μύρμηγκα. Επειδή ζούμε σε περίοδο όπου ο ισχυρός ασκεί ιδεολογική ηγεμονία μέσω της αντίθεσης μυρμηγκιών - τζιτζικιών καλό είναι να τον αναφέρω. Ο μύθος έχει ως εξής:

Ο τώρα μύρμηγκας (ή μυρμήγκι), παλιά ήταν άνθρωπος. Έδινε προσοχή στην γεωργία αλλά δεν αρκούνταν στους δικούς του μόχθους, παρά εποφθαλμούσε και των άλλων γειτόνων και έκλεβε τους καρπούς τους. Ο δε Ζεύς, αγανακτησμένος από την πλεονεξία του, τον μεταμόρφωσε σε αυτό το ζώο που καλείται σήμερα μύρμηγκας. Ωστόσο, παρά του ότι άλλαξε την μορφή του, δεν μετέβαλλε την διάθεσή του. Διότι και μέχρι σήμερα περιδιαβαίνει τους αγρούς και συλλέγει σπόρους και κριθάρια των άλλων και θησαυρίζει.

Οι μύθοι έχουν παιδευτική λειτουργία, όχι η οικονομίστική θεολογία-δημοδιδασκαλία η οποία νομιμοποιεί καταστροφές κοινωνιών. Ας τους ξαναμελετήσουν. Μπορεί να μάθουν και τίποτα για τον ίδιο τους τον εαυτό.

Υ.γ: Όταν με ρωτούν εάν "είμαι" «αριστερός ή δεξιός» απαντώ πως αυτοπροσδιορίζομαι ως Μεσογειόφρων. Πέρα από Μεσογειόφρων, όμως, δηλώνω επίσης και Τζιτζικόφρων. Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν πολύ τη φωνή των τζιτζικιών. Ο Όμηρος τη φωνή των τζιτζικιών την ονομάζει "όπα λειριόεσσαν", κρινολαλιά, και με τη φωνή τους παρομοιάζει τη φωνή των καλών ρητόρων. Οι «Βυζαντινοί», γνώριζαν πολύ καλά τους Μύθους του Αισώπου.

https://www.youtube.com/watch?v=fQwlv9cKgWU

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία