Πέντε σχόλια ποικίλου περιεχομένου.

Ι

Περί υποτιθέμενης «οικονομικής -κατά βάση- κρίσης» (τα παραδείγματα που ακολουθούν είναι ενδεικτικά, υπάρχουν πολλά ακόμα).

1. Ίμια, υπόθεση Οτζαλάν, Κυπριακό κ.λπ. (Τα εθνικά λεγόμενα θέματα δεν είναι «ακροδεξιά». Φανερώνουν, τον τρόπο και τη δυνατότητα παρέμβασης και διαμόρφωσης του περιβάλλοντος σου. Την ικανότητα ή μη για σχεδιασμό, στρατηγική στόχευση, υλοποίηση. Τη σοβαρότητα ή τον ερασιτεχνισμό σου, το διεθνές εκτόπισμα και κύρος σου, την πραγματική σου υπόσταση. Στο εσωτερικό πεδίο μπορεί να κοροϊδεύεις, στο εξωτερικό-διεθνές ποτέ).

- Εντάξει, «αυτό είναι άλλο», δεν έχει σημασία. Είναι διαφορετικό ζήτημα.

2. Είσοδος στη ζώνη του ευρωνομίσματος με συγκεκριμένη ισοτιμία, με χειραγωγήσεις (έσωθεν και έξωθεν), χωρίς ουσιαστική προετοιμασία και δίχως να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός - απλά τον μπούκωσαν με κάτι διαφημιστικά σποτάκια και κάτι καρτελάκια μετατρεψιμότητας αριθμών κ.λπ. (κατ' όπιν εορτής διαφάνηκε μια αγωνία για τη συναίνεση ή/και νομιμοποίηση που επιδιώχθηκε να καλυφθεί μέσω δημοσκοπήσεων).

- Εντάξει, «αυτό είναι άλλο», δεν έχει σημασία. Είναι διαφορετικό ζήτημα.

3. Χρηματιστήριο, υπόθεση Ζήμενς, υπόθεση δομημένων ομολόγων, Μονής Βατοπεδίου κ.λπ. (Οι ίδιοι πρωταγωνιστές. Η διαφθορά είναι κεντρικής σημασίας για την ερμηνεία και αντιμετώπιση της κρίσης. Για την οικοδόμηση ενός νέου πολιτικού συστήματος. Μέσω αυτής υπήρξε εξωθεσμικός και εξωπολιτικός έλεγχος των κομμάτων, παρέλυσε η διοίκηση, μπλόκαρε η οικονομία και χρεώθηκε η χώρα, καταργήθηκε η δυνατότητα ανανέωσης, ελέγχου και αυτοκάθαρσης των κομμάτων και δημιουργήθηκαν μηχανισμοί αυτοαθώωσης τους).

- Εντάξει, «αυτό είναι άλλο», δεν έχει σημασία. Είναι διαφορετικό ζήτημα.

4. Μεταναστευτικό. (Αυτόματος ευρωπαϊκός πιλότος, καμία μεταναστευτική πολιτική, καμία αντίδραση στην καταστροφή της περιφέρειας και των συνόρων σου).

- Εντάξει, «αυτό είναι άλλο», δεν έχει σημασία. Είναι διαφορετικό ζήτημα.

5. Υπόθεση τηλεφωνικών παρακολουθήσεων-υποκλοπών, μεγάλες πυρκαγιές του 2007 στις οποίες έχασαν τη ζωή τους 63 άνθρωποι -και οι οποίες εμπεριείχαν υψηλό συμβολισμό σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο-, υπόθεση απαγωγής Πακιστανών κ.λπ. (Τα ζητήματα ασφαλείας φανερώνουν κατά πόσο είσαι ξέφραγο -και άρα εν δυνάμει ελεγχόμενο και εκβιαζόμενο- αμπέλι).

- Εντάξει, «αυτό είναι άλλο», δεν έχει σημασία. Είναι διαφορετικό ζήτημα.

6. Δημογραφικό. (Ούτε το δημογραφικό είναι «ακροδεξιό» ζήτημα. Το κατάλαβαν θέλοντας και μη όταν μετατράπηκε σε συνταξιοδοτικό-δημοσίου).

- Εντάξει, «αυτό είναι άλλο», δεν έχει σημασία. Είναι διαφορετικό ζήτημα.

Το ένα είναι διαφορετικό ζήτημα, το άλλο είναι διαφορετικό ζήτημα, κάπως έτσι όμως φτάνεις εδώ, δίχως ηθικές αντιστάσεις, με σταδιακό κατακερματισμό της αίσθησης του ανήκειν, με σταδιακή βύθιση στην ανεκτικότητα της σαπίλας, με αποξένωση από το πολίτευμα και τα κόμματα, με πολιτική χιμπατζιδοποίηση. Τα περί οικονομίας μονάχα είναι μπούρδες που αποκρύβουν όλα τα υπόλοιπα. Γιατί από αυτά φανερώνεται η ποιότητα και η ικανότητα των κομμάτων και της χώρας να λειτουργούν συνολικά ως σύστημα και όχι ως ξέφραγο αμπέλι.

Κοινός παρανομαστής σε όλα τα προηγούμενα και στη μετά το 2010 διαχείριση της «οικονομικής κρίσης» είναι το πολιτικό σύστημα.

Δεν είναι άσχετα τα προηγούμενα. Αποσυνδέονται προκειμένου να σχετικοποιηθεί η εικόνα της σαπίλας των ευθυνών και των ενοχών, της κατάρρευσης που είναι συνολική και ολοκληρωτική. Τα δείγματα ήταν όλα εκεί, για όσες και όσους ήθελαν να βλέπουν.

Μόνο η προίκα των Ιμίων, για παράδειγμα, είναι (όπως γράφει ένας διεθνολόγος): «η εθνική μας ηττοπάθεια, η κατάρρευση σε συνθήκες πολιτικο-στρατιωτικής πίεσης, ο ερασιτεχνισμός, η ανούσια ομφαλοσκόπηση, η αποποίηση ευθυνών, πράξη πολιτικά άνανδρη και συνταγματικά ανήθικη. Οι μικροί ηγέτες προκαλούν μεγάλες απώλειες, οι μεγάλοι μικρές ή μεγάλες νίκες. Ας τους θυμόμαστε και τους δύο». Παρόμοια ισχύουν και για το οικονομικό πεδίο. Οι μικροί ηγέτες προκαλούν μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές απώλειες.

ΙΙ

Ζούμε σε μια χώρα που με το ζόρι έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει δύο-τρία (2-3) βιβλία του Arnold Toynbee (το σημαντικότερο από αυτά μεταφράστηκε πριν τέσσερις δεκαετίες και δύσκολα το βρίσκεις) αλλά έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν εννέα (9) -παρακαλώ- βιβλία του «γίγαντα» Žižek, επτά (7) -ή μήπως δεν προλαβαίνω να μετράω και έχουν γίνει ήδη οκτώ;- έργα κάποιου κύριου Taguieff (άλλος νεοφώτιστος «γίγαντας» της φιλοσοφίας -με πολιτικοεπιστημονικές αξιώσεις- αυτός). Επίσης μας έχουν «μπουκώσει» στον Brzezinski.

Ζούμε σε μια χώρα που έχει μεταφραστεί και κυκλοφορήσει μόλις ένα βιβλίο του Hans Morgenthau (μάλιστα το βιβλίο του Hans Morgenthau από Εκδ. Τουρίκη. Δηλαδή, τρέχα γύρευε, πρέπει να ιδρώσεις για να το βρεις - δεν το γράφω υποτιμητικά).

Αυτή είναι η Ελλάδα. Αυτή είναι η «υψηλή» ιδεοκίνηση στη χώρα.

-----

1. Έχω βιβλία και από τους πέντε. Των περισσοτέρων τα βιβλία καταλαμβάνουν απλά χώρο -όχι διανοητικό, αυτός είναι πολύτιμος- όποτε χρειάζεται «απελευθέρωση» χώρου (αποθήκη). 2. Πλήθος βιβλίων του Žižek υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις δημοτικές και πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες που έχω επισκεφτεί. 3. Στη γαλλική υπάρχουν τα βιβλία του Taguieff αλλά και τα βιβλία του Morgenthau. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε «μητρόπολη» και «αποικία». Αλήθεια, διαβάζει κανείς Taguieff και Lacan στις Ηνωμένες Πολιτείες (ή κάπου αλλού σε πλανητική κλίμακα - πλην Αργεντινής για τον δεύτερο); Κάποια στιγμή θα είχε ενδιαφέρον να γίνει μια πανεπιστημιακή έρευνα που θα αφορά τους εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα και το μεταφραστικό τους έργο - γλώσσες, χώρες καταγωγής, θεματολογίες κ.λπ. 4. Η «ζήτηση», μέχρι ενός σημείου, κατασκευάζεται, πόσο μάλλον όταν στις δημοτικές βιβλιοθήκες χορηγούνται βιβλία στα πλαίσια χρηματοδοτικών προγραμμάτων (δες 2). Είναι όπως με τα cd's των μεγίστων Ελλήνων καλλιτεχνών όπου έκαναν «αστρονομικές» πωλήσεις αλλά καταμετρούνταν στα νούμερα και οι δωρεάν χορηγίες στους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Υ.γ: Bonus. Ενδεικτικά, τέσσερις τίτλοι -από «δυτικούς»- που δεν πρόκειται να σας μεταφράσουν στην ελληνική: 1) Hans Morgenthau, The Twilight of International Morality, 2) George F. Bishop, The Illusion of Public Opinion, 3) Stephen Hopgood, The Endtimes of Human Rights και, τέλος, 4) John Fonte, Sovereignty or Submission: Will Americans Rule Themselves or be Ruled by Others?.

ΙΙΙ

(Εξακολουθεί να) Είναι το μόνο «αστικό κόμμα», από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ, που ηττήθηκε από ένα κόμμα της τάξης του 3-5%. Είναι το μόνο κόμμα που ενώ μεσουρανούσαν σε διεθνές επίπεδο ιδέες προερχόμενες από το χώρο που -υποτίθεται πως- εκφράζει, τη δεκαετία του 1980, κλείστηκε στο καβούκι του και στράφηκε στο παρελθόν (προσπάθησε να μας τις διδάξει το 2014 μέσω του Άδωνι Γεωργιάδη! Το 2015 ανέλαβε αυτόν το ρόλο ο Άδωνις Γεωργιάδης του Συ.Ριζ.Α και πάσης «αριστεράς», Νίκος Φίλης. Είχαμε τα «δεξιά» απολειφάδια του διπολικού συστήματος που κουβαλάνε μέσα στο κεφάλι τους την ψυχροπολεμική ιδεολογική πλύση εγκεφάλου, αποκτήσαμε τώρα και τα «αριστερά» ανάλογα. Τι τραβάμε Θεέ μου...). Είναι ένα κόμμα πνευματικής τεμπελιάς. Ένα κόμμα που την ανεπάρκεια του και την αδυναμία διαμόρφωσης μιας αυτόχθονης οργανικής πολιτικής θεωρίας την υποκατέστησε με εξ ολοκλήρου εισαγόμενα ιδεολογικά δόγματα. Είναι ένα κόμμα βαθιά -και μέχρι το μεδούλι- ξενοκρατικό, βαθιά δημοφοβικό, ανασφαλές και εξωεθνικά «εξαρτησιογόνο». Μισεί οτιδήποτε ενδογενες και αυτόχθονο πνευματικά (στο φαίνεσθαι κουβαλάει την παναγιά, στην ουσία, όμως, στους ώμους του κουβαλάει -και προσεύχεται για- «το νόμισμα»).

Είναι ένα κόμμα που ενώ κυριαρχούσε η χριστιανοδημοκρατία στη δυτική και βόρεια Ευρώπη και ενώ λειτουργούσε σε μια χώρα με έντονο ηθικοθρησκευτικό υπόστρωμα, δεν μπορούσε να είναι χριστιανοδημοκρατικό. Είναι ένα κόμμα που ενώ είχαμε και έχουμε ένα από τα πλέον μισητά κράτη δεν μπορούσε να είναι ούτε φιλελεύθερο (για τον πολίτη και την ελληνική κοινωνία -ακόμα και τον κρατικό υπάλληλο-, το ελλαδοαθηναϊκό κράτος είναι σαν ένα βαρίδι-παπούτσι που το έχει μισοφορέσει στραβά και το σέρνει περπατώντας με το ζόρι).

Ήταν και παραμένει, ένα κόμμα εκτός ιστορικού τόπου και χρόνου.

Είναι ο κύριος παράγοντας καθυστέρησης και οπισθοδρόμησης πρώτιστα της χώρας (εφόσον υποτίθεται πως ένα «αστικό κόμμα» είναι κορμός, δείκτης ποιότητας και βασικό στοιχείο λειτουργίας του πολιτεύματος). Είναι ο κύριος παράγοντας δυσμορφίας, παρακμής, πνευματικής στειρότητας (και άρα βαθιάς αντιδραστικότητας), μη ανανέωσης, απονέκρωσης και σαπίσματος (και άρα δημιουργίας πολιτικών καρκινωμάτων) της λεγόμενης «δεξιάς παράταξης» - την οποία καταδίκασε να βρίσκεται εκτός ιστορικού, κοινωνικού και πολιτικού χρόνου κατασκευάζοντας έναν επαίσχυντο ψυχροπολεμικό ανθρωπολογικό τύπο (σε αυτό είχε ανταγωνισμό, τα πήγαν εξαιρετικά και οι «αντίπαλοι» του).

Είναι το όνειδος της «δεξιάς» σε πλανητική κλίμακα (τουλάχιστον στον παγκόσμιο Βορρά - είναι από τα πλέον άθλια δείγματα «δεξιού-αστικού» κόμματος σε ολόκληρη την Ευρασία). Είναι ένα βαρίδι τόσο για την «παράταξη» την οποία -υποτίθεται πως- εκφράζει όσο και -κυρίως- για την ίδια τη χώρα.

-----

Τα προηγούμενα δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα θετικό για τους υπολοίπους.

ΙV

- Because of the dominance of the reunification-independence issue in Taiwan's political scene, it is difficult to categorise either camp as "right" or "left" on the conventional basis of economic or social policies.

- Peter Caws also believes that some political issues today should not be aligned along the left-right continuum (the tension between Islam and the West is a case in point).

- The terms "left" and "right" are also meaningless for people in many non-Western cultures, simply because they lack a tradition of categorizing politicians and parties in this manner.

- In the majority of African countries, most parties call themselves socialist. Very few openly identify themselves as right-wing. The left-right divide, whatever it may be, does not exist in the same way as in industrialized countries.

- Factionalism (in Japan) creates problems for an analysis of political positions in terms of a left-right spectrum, or indeed in terms of a multi-dimensional model.

-----

Όλο και πιο συχνά συναντώ τέτοιου είδους φράσεις. Σταδιακά γίνονται κοινός τόπος (όχι στην Ελλάδα βέβαια). Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως μια διχοτομία, η οποία εγκαινιάστηκε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο μπορεί να ισχύει -αυτονόητα- στο παρόν σε κάθε τόπο και να προβάλλεται στο παρελθόν σε κάθε τόπο (σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, να προβάλλεται ακόμα και στο μέλλον σε κάθε τόπο). Πιο συγκεκριμένα, ποτέ μου δεν κατάλαβα την ευκολία με την οποία -υποτίθεται πως- ισχύει και προβάλλεται σε κάθε τόπο.

V

Υπερεθνική «διακυβέρνηση» ή δημοκρατική κυριαρχία; Κυριαρχία ή υποταγή; Οι λαοί και τα έθνη θα κυβερνούν τους εαυτούς τους ή θα κυβερνώνται από άλλους; Θα κυβερνώνται από εκλεγμένους αντιπροσώπους που θα λογοδοτούν ή από εξωχώρια κέντρα και υπερεθνικούς γραφειοκράτες που δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν;

Αυτά είναι τα θεμελιώδη ζητήματα, αυτά είναι τα θεμελιώδη διλήμματα. Από την απάντηση που δίνει κανείς σε αυτά, απορρέουν αυτομάτως όλα τα υπόλοιπα (κρατο/κομματο/νομισματολογίες κ.λπ). Το γεγονός πως τα κόμματα δεν τολμούν να θέσουν τέτοια ζητήματα προς διάλογο στη δημόσια σφαίρα και κινούνται σε χαμερπή και ποταπά επίπεδα (που δεν περιλαμβάνουν ούτε καν στοιχειώδεις προγραμματικές και ιδεολογικές θέσεις) σημαίνει πως έχουν προαποφασίσει πριν από εσάς για εσάς και πως δεν έχουν ιδιαίτερες διαφορές (παρά μονάχα σε ζητήματα διαχείρισης).

Ο Συ.Ριζ.Α έρχεται να παράσχει νομιμοποίηση σε ένα υβριδικό-εργαστηριακό καθεστώς αποικιοποίησης και κηδεμόνευσης (του μετά-). Έρχεται να σταθεροποιήσει ένα μη αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα ζόμπι και να συνεχίσει το έργο του - δηλαδή την αποψίλωση και εξαΰλωση της χώρας. Παλαιότερα είχα γράψει πως βρισκόμαστε υπό εσωτερική κατοχή από το κομματοκρατικό σύστημα. Ίσως να ακούστηκε υπερβολικό τότε. Παρωδία και κουκλοθέατρο. Εάν αυτό είναι αντιπροσωπευτικό σύστημα -ή «δημοκρατία»- εγώ είμαι ο Ποπάϋ (ο Sailor Man). Τα περί κεντροαριστερο και δημοκρατικοευρωπαϊκών δυνάμεων, τα περί αριστεροδεξιάς «διαμάχης» είναι παραπλανητικές σαχλαμάρες για τους ιθαγενείς και ψευδονομιμοποιητικό κέλυφος. Όχι, δεν θα πέσουμε στην παγίδα να μην ασκούμε κριτική επειδή δεν υπάρχει τίποτα εντός κοινοβουλίου. Η κριτική στην πολιτική δεν συνδέεται μονάχα με τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Δεν έχουμε καταλάβει τι συμβαίνει στην Ελλάδα.

Βλέπουμε εν εξελίξει την υποταγή και εξαΰλωση ολόκληρων τομέων της κυριαρχίας, της οικονομίας και της διοίκησης σε υπερεθνικά όργανα, την αποδόμηση της δημοκρατικής αυτοδιοίκησης και της συνταγματικής τάξης, την πραγματοποίηση -την «εδαφικοποίηση», την τοπικοποίηση- ενός υβριδικού καθεστώτος «παγκόσμιας διακυβέρνησης» (global governance). Τα διάβαζα και τα θεωρούσα απόμακρα. Εδώ πλέον μιλάμε για εθνοφυλετικό και κοινωνικοοικονομικό κατακερματισμό και για υπερεθνικές και υποεθνικές ροές που εξαερώνουν και πολτοποιούν τη χώρα. Μετατρεπόμαστε από χώρα σε (πειραματικό-εργαστηριακό) μετα-εθνικό και μετα-δημοκρατικό χώρο.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία