ΕΠΑΡΓΥΡΩΤΗΡΙΟΝ

28 Ιουνίου, 2019 - 16:23

Μὴ φυτεύεις τὴ φωνή σου σ' αὐτὴν τὴν πέτρα,
δὲν θὰ φυτρώσει.
Οἱ φωνὲς δὲν μεταφυτεύονται,
μόνο ξεραίνονται μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτὸ
πάνω στοὺς βράχους τῆς σιωπῆς.
Κρύψε τὶς συλλαβές,
μὲ τὴ χαρὰ τοῦ πρωτόγονου δέους,
καὶ γύρνα στὸ ἐπαργυρωτήριον,
καθηγητὴς στὴ γνώση τοῦ χρόνου
καὶ στὴν ξεκούραστη σκέψη τῆς διάρκειας
μὲ τὸ μεθυστικὸ ρυθμό της.

Μὴ φυτεύεις τὴ φωνή σου σ' αὐτὴν τὴν πέτρα.
Κρέμασε τὶς γιορτὲς στοὺς τοίχους,
κορνιζάρισε τὶς καθημερινές σου καλημέρες
μὲ τὸν ἄνθρωπο λαμπάδα
στὸ κηροπήγιο τοῦ Θεοῦ,
κυρτωμένον ἀπὸ τὸ βάρος τῶν αἰσθήσεων,
ὅλο ἴδιες πάντα ἴδιες.
Τίποτα περισσότερο.
Τίποτα λιγότερο.
Μιὰ φυλακισμένη καθημερινότητα ὁ ἄνθρωπος,
αἰώνιος τραγικὸς ἱκέτης,
πανηγυριώτης τοῦ θανάτου,
κορυφαῖος στὴν κοίτη τῆς μοίρας του,
ἀνοίγοντας τάφους
σὲ τούτη τὴν ἄκρη τοῦ σύμπαντος.

Σὲ περιμένω, ἄνοιξη ἀρραβωνιαστικιά μου,
πρὶν χαθῶ σὰν τοὺς Θεοὺς
μ' ἓνα ψεύτικο λουλούδι ἀθανασίας
στὸν οὐρανό μου
καὶ τοὺς σοφοὺς
ὀρφανὰ μπαλσαμωμένα περιστέρια
στὶς προθῆκες τῶν βιβλιοπωλείων.

Σὲ περιμένω, ἄνοιξη ἀρραβωνιαστικιά μου,
μὲ τὶς αἰσθήσεις μου
σὲ ἀσημένιο δίσκο ἀποθημένες, δῶρο
στὴν ὀνομαστικὴ ἑορτὴ τοῦ Θεοῦ
ποὺ τὶς περιμένει,
γιὰ νὰ μοῦ ἀνοίξει μιὰ πόρτα στὴν ἀλήθεια.
Μὴ μὲ ξεχάσεις,
σὲ περιμένω, ἄνοιξη ἀρραβωνιαστικιά μου.

III

Ξάγρυπνοι εὐμενήσαμε τὶς συλλαβὲς
ἔξω ἀπὸ τὶς πόρτες τοῦ ἐπαργυρωτηρίου,
ἐνῶ, κατὰ βάθος, ὅλοι γνωρίζουν τὸ δηλητήριο
ποὺ κρύβουμε κάτω ἀπὸ τὰ δόντια μας
ποὺ ὅταν τὸ διαλέξαμε δὲν μᾶς ρώτησαν.
Μὰ οἱ κεραυνοὶ θάχουνε κοιμηθεῖ στὰ πόδια μας
ὅταν θάχουμε σημαδέψει στὸ σκοτάδι
τὶς κρυμμένες πόρτες
καὶ θάχουμε παίξει στὰ ζάρια
τὸ κέρμα τοῦ θανάτου.

Μὲ τὴν ἀγάπη πάει ὁ δρόμος στὸ ποτάμι,
μὲ τὴν ἀγάπη τὸ κορμὶ
ἐλευθερώνεται ἀπὸ τ' ἀδέξια φτερά του.

Στὴν ἀγάπη ἀστράφτει ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ,
μόνο μ' αὐτὴν θὰ χτίσει τὸ αὔριο
τὸ χέρι μας στὸ σύμπαν.

ΑΝΔΡΕΑΣ Σ. ΤΣΟΥΡΑΣ