«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Ο άνθρωπος που εισόρμησε πια στην απώτερη θλίψη με δίχως έστω ένα τριαντάφυλλο μ' εκείνα τ' ακατέργαστα στην ώχρα μεινεσμένα μάτια στο μισοσκέπαστο ερημόκκλησο σέρνοντας τη μεγάλη ανάπηρη σιωπή στο καροτσάκι της ομιλίας ανέκαθεν...
Όλα κοστίζουν ένα παίξιμο. Πάρε μαζί σου τον έρωτα κ' εκείνα τα όνειρα έλα στην κάτω γειτονιά και πές: Κορόνα γράμματα εκεί που χάνεται η ψυχή να βυθιστείς. Θέλω ν' ακούσεις το μεγάλο μυστικό...
Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί. Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες - και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου. Κύριε, ανήκα...
Η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου μας κληροδότησε μέσα από την πένα της σπουδαίους θησαυρούς. Ουδέποτε έγραψε ποίηση, όμως μέσα στο μυθιστόρημα της "Κατεδαφιζόμεθα" υπάρχουν οι παρακάτω στίχοι που θαρρείς πως γράφτηκαν σήμερα. Γραμμένο το 1982...
Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους πρῶτοι μήπως φιλοτιμηθοῦν καὶ οἱ δεύτεροι. Γιώργος Ποταμίτης Πηγή: Προσωπικός λογαριασμός Γ. Ποταμίτη
Οἰκονόμου Κωνσταντῖνος (ὁ ἐξ Οἰκονόμων ) «Ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Τὴν αὐτήν, ἀδελφοί, τοῦ Σωτῆρος ἐντολὴν ἐπαναλαμβάνει πρὸς ἡμᾶς μετὰ πάσης εὐλαβείας καὶ ἡ Πατρίς. Καὶ ἡ Πατρὶς ἀπαιτεῖ παρ' ἡμῶν τῆς...
Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν, οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν. Μία φλόγα ἀστράφτει... ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία... Πετάει ἕν᾿ ἄστρο... σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία... «Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη...
Τὴν σημαίαν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως ὕψωσεν εἰς τὸ μοναστῆρι τῆς Ἁγίας Λαύρας ὁ ἀρχιεπίσκοπος Γερμανός. Ἡ ἀκρίβεια τοῦ γεγονότος ἀμφισβητεῖται. Τὴν περίφημον λειτουργίαν τῆς Ἁγίας Λαύρας, γύρω τῆς ὁποίας πλέκονται ἀπὸ τριῶν τετάρτων αἰῶνος...
