«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Ξημέρωνε τοῦ Χριστοῦ. Στὸ πατρικό μου σπίτι βρέθηκα. Μπροστὰ στὸ εἰκονοστάσιο. Ὅλα τὰ σπίτια στὸν τόπο μου εἶχαν εἰκονοστάσια, πλουτισμένα μὲ βυζαντινὲς εἰκόνες ἀσάλευτες, μαυρισμένες σὰν ἀπό φωτιά, ἱερώτατες. Στ' ἅγια τὰ εἰκονίσματα καίγανε...
Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη λυγοῦν τὰ πόδια καὶ προσκυνοῦν γονατιστὰ στὴ φάτνη τους τ’ ἄδολα βόδια. Κι ὁ ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα σταυροκοπιέται καὶ λέει μὲ πίστη ἀπ’ τῆς ψυχῆς τ’ ἀπόβαθα, Χριστὸς...
Στα κακοτράχαλα τα βουνά με το σουράβλι και το ζουρνά πάνω στην πέτρα την αγιασμένη χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι. Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής. Δική τους είναι...
Στὸ Γιῶργο Κουμβακάλη Ἤτανε κείνη τὴ νυχτιὰ ποὺ φύσαγε ὁ Βαρδάρης, τὸ κύμα ἡ πλώρη ἐκέρδιζεν ὀργιὰ μὲ τὴν ὀργιά. Σ' ἔστειλε ὁ πρῶτος στὰ νερὰ νὰ πᾶς γιὰ νὰ γραδάρεις, μὲ ἐσὺ θυμᾶσαι...
Κάτω ἀπ' τήν ἤρα καὶ τὸ στάρι βρίσκεται τὸ ἴδιο χωράφι. Γιῶργος Ποταμίτης Πηγή: Προσωπικός λογαριασμός Γ. Ποταμίτη
Χειμωνιάζει. Ἄλλαξαν την ὥρα. Ἀτυχῶς, ὄχι πρός τό ἄχρονο...πρός τόν χρόνο καί πάλι! Σκυμμένη στό χαρτί προσπαθῶ νά φυσήξω τή ψυχή μου στίς λέξεις. Μά αὐτές πιό ἀτίθασες κι ἀπό ἄλογα. Βλέπεις δέν ἐπαρκεῖ...
Ὦ Θεία Ἀγάπη, ἐλθέ, ἱκετεύω, ἐξ ὅλης ψυχῆς μου καὶ μέσης καρδίας, καὶ σκήνωμα θεῖον, Χριστέ, ποίησόν με καὶ πάσης κηλῖδος, ὤ καθάρισόν με. Ὦ Θεία Ἀγάπη, ἀγάπης ἐνθέου τὴν Σὲ ἐκζητοῦσαν ψυχὴν ἔμπλησόν...
