Εὐριπίδης, Ἀθηναῖος
Γέρασε ἀνάμεσα στὴ φωτιὰ τῆς Τροίας καὶ στὰ λατομεῖα τῆς Σικελίας. Τοῦ ἄρεσαν οἱ σπηλιὲς στὴν ἀμμουδιὰ κι οἱ ζωγραφιὲς τῆς θάλασσας. Εἶδε τὶς φλέβες τῶν ἀνθρώπων σὰν ἕνα δίχτυ τῶν θεῶν, ὅπου μᾶς...
«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Γέρασε ἀνάμεσα στὴ φωτιὰ τῆς Τροίας καὶ στὰ λατομεῖα τῆς Σικελίας. Τοῦ ἄρεσαν οἱ σπηλιὲς στὴν ἀμμουδιὰ κι οἱ ζωγραφιὲς τῆς θάλασσας. Εἶδε τὶς φλέβες τῶν ἀνθρώπων σὰν ἕνα δίχτυ τῶν θεῶν, ὅπου μᾶς...
Μὲ γυμνὸ πόδι στὰ πλούσια τὰ λουλούδια, μὲ ξέπλεγα στὶς αὖρες τὰ μαλλιά της πετᾷ ἡ τρελλὴ χαρὰ μὲ τὰ τραγούδια, παιδούλα δροσερὴ σὰ μοσχομπάτης. Σὰν πεταλούδα βελουδένια χνούδια τινάζει ἀπ' τὰ πολύχρωμα φτερά...
Καθὼς ἐργάζονταν τὸ σχῆμα, ἐργάτης σὲ ὑαλουργεῖο, κατάλαβε πολὺ καλὰ τὸν ἔρωτα γιὰ τὴν ὕλη, ὅπου φυσοῦσε τὴν πνοή του. Κάποτε κρύσταλλο, κάποιο μαργαριτάρι, φίλντισι, πολύτιμο ἐλεφαντοκόκκαλο ἢ ὀπάλι μὲ χρώματα ὁμίχλης πρὸς τὸ...
Ἐφέτος ἄγρια μ' ἔδειρεν ἡ βαρυχειμωνιὰ ποὺ μ' ἔπιασε χωρὶς φωτιὰ καὶ μ' ηὗρε χωρὶς νιάτα, κι ὥρα τὴν ὥρα πρόσμενα νὰ σωριαστῶ βαριὰ στὴ χιονισμένη στράτα. Μὰ χτὲς καθὼς μὲ θάρρεψε τὸ γέλιο...
Γλυκὸ ποὺ εἶναι τὸ σκοτάδι στὶς εἰκόνες τῶν προγόνων ἄμωμα χέρια μεταληπτικὰ ροῦχα ποὺ τ'ἄδραξεν ἡ γαλήνη καὶ δὲ γνωρίζουν ἄνεμο βαθιὰ τὸ ἐλέησον ἀπ' τοὺς ἄυλους βράχους τὰ μάτια σὰν καρποὶ εὐωδάτοι. Κι...
"Και να τους πεις ακόμη πως ζούμε φρυγμένοι, πεινασμένοι μα όχι απελπισμένοι Οι απελπισμένοι πες ζούνε μπρούμυτα. Με φοβισμένα μάτια. Με σκεπασμένα λόγια. Με δαρμένη φωνή. Όχι, δεν είμαστε απελπισμένοι. Οι απελπισμένοι μόνο τρέμουν....
— Πατρίδα μου, τί θὲς νὰ σοῦ χαρίσω Γιὰ τὸν καλὸ τὸ χρόνο ποῦ θὰ 'ρθῇ; — Παιδί μου, τὸ κορμὶ τὸ λιονταρίσσο Καὶ τὸ παλληκαρίσσο τὸ σπαθί, Καὶ τὴ νεραϊδογέννητη τὴ χώρα Μαζῆ...