Ξεχνιοῦνται αὐτὲς οἱ ὑπογραφές;

Έργο του Κωνσταντίνου Έσσλιν.

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαὴλ

Ὁ μήνας Μάιος, γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, εἶναι ὁ μήνας τῆς μνήμης.

Στὶς 19 Μαΐου μνημονεύουμε τὰ θύματα τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καὶ στὶς 29, τοὺς ὑπερασπιστὲς τῆς Πόλης.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι, στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ περνᾶμε, ἡ λέξη μνήμη τείνει νὰ ταυτισθεῖ μὲ τὴν λέξη μνημόνιο. Αὐτὸ τὸ μνημόνιο, ποὺ οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας, ἕραψαν στὰ τὰ μέτρα τὰ δικά τους κι ἐμεῖς, χωρὶς πολλὴ σκέψη, σπεύσαμε νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε.

Τὰ γεγονότα, ὅμως, ἔτσι ὅπως ἐξελίχθηκαν, ὅσο πιὸ ὀδυνηρὰ καὶ ἀποτρόπαια γίνονται μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, ἄλλο τόσο ξυπνοῦν μέσα μας μνῆμες παλιὲς καὶ μᾶς ὁδηγοῦν μοιραία σὲ μία αὐτοκριτικὴ ἐμπεριέχουσα, ἀναμφίβολα, ἀκμαιότατο τὸ σπέρμα τῆς λύτρωσης.

Μπορεῖ, ἴσως, νὰ ἐπιπλέουν πρὸς τὸ παρόν, στὴν ἑλληνικὴ ἐπικαιρότητα οἱ φελλοὶ τοῦ ἀνθρωποκτόνου ἐκφυλισμοῦ καὶ τῆς περιποίησης τῶν παθῶν.

Ἐντούτοις, ἡ λαϊκὴ βάση, ποὺ διατηρεῖ ἀκόμα ἄσβεστη τὴν φλόγα τοῦ φιλότιμου καὶ τῆς ἑλληνοπρέπειας, ἄρχισε νὰ κινεῖται –ἀπὸ ἀνάγκη μέν, ἀλλὰ κινεῖται- πρὸς ἄλλη κατεύθυνση, τὴν Ρωμαίικη.

Νὰ εἶναι καλὰ ἡ μεσαιωνικὴ ἀπανθρωπία τῶν δῆθεν ἑταίρων μας, ποὺ ἀνέλαβε νὰ...
μᾶς ξυπνήσει ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς συλλογικῆς μας ἀφασίας. Νὰ εἶναι ἐπίσης καλὰ καὶ οἱ καθημερινὲς δηλώσεις ἀμερικανῶν καὶ ἄλλων ἀξιωματούχων, ποὺ ἀποκαλύπτουν στὶς ναρκωμένες συνειδήσεις μας τὴν σύγχρονη δυτικὴ βαρβαρότητα καὶ ἀφήνουν πρακτικὰ ὑπονοούμενα τῆς ὑπεροχῆς τοῦ ξεχασμένου δικοῦ μας Τρόπου.

Στὸ τέλος, οἱ ἴδιοι οἱ ἐχθροί μας, -θαρρεῖς σταλμένοι ἀπὸ τὸν Θεό-, μὲ τὰ ἔργα τους καὶ τὶς ἀποφάσεις τους, θὰ μᾶς σπρώξουν μὲ τὸ ζόρι στὴν συναίσθηση, στὸν αὐτοέλεγχο καὶ τὴν ὄντως ἀλλαγή.

Ἔτσι, λοιπόν, ἔχουν οἱ Φράγκοι τὸ μνημόνιο τὸ δικό τους, ἔχουμε ὅμως κι ἐμεῖς τὸ δικό μας. Μὲ τὴν διαφορά, ὅτι, ἐνῶ τὸ φράγκικο κάποτε θὰ λήξει, τὸ δικό μας μνημόνιο ἡμερομηνία λήξεως δὲν ἔχει. Θὰ πάψει νὰ ἰσχύει, μονάχα ὅταν ἔλθει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου.

Τὸ δικό μας μνημόνιο, τὸ Μνημόνιο τὸ Ρωμαίικο, οὔτε ἀπὸ τὸ ἀγγλικὸ δίκαιο διέπεται οὔτε καὶ καθορίζεται ἀπὸ τὰ σπρὲντ καὶ τοὺς δεῖκτες τῶν διεθνῶν χρηματιστηρίων.

Τὸ δικό μας μνημόνιο ὁρίζεται ἀπὸ τὴν ἀρετὴ τοῦ Σωκράτη καὶ πορεύεται πάνω στὴν πνευματικὴ γραμμὴ τῶν ἡσυχαστῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ δικό μας μνημόνιο δὲν μπαίνει σὲ διαπραγμάτευση οὔτε καὶ πληρώνεται μὲ εὐρὼ καὶ δολλάρια.

Ἔχει πληρωθεῖ, μὲ τὸ παραπάνω, μὲ τὸ ἴδιο μας τὸ αἷμα. Μὲ τὸ αἷμα τῶν προγόνων μας.

Τὸ μνημόνιο τὸ δικό μας δὲν τὸ συνέταξαν ἀσημαντότητες τῆς κομμισιόν.

Τὸ ἔγραψαν καὶ τὸ ὑπέγραψαν μὲ τὴν θυσία τους, ὁ τελευταῖος μας βασιλιάς, ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, οἱ στρατιὲς τῶν Νεομαρτύρων, οἱ ἀντάρτες τοῦ Πόντου, οἱ ’’συνωστισμένοι’’ στὸ λιμάνι τῆς Σμύρνης, οἱ 353 χιλιάδες σφραγιασθέντες καὶ ἀποκεφαλισθέντες Ἕλληνες τοῦ Πόντου, τὸ ἑνάμισι ἑκατομμύριο βασανισθέντων, φονευθέντων καὶ ἐκτοπισθέντων Μικρασιατῶν, τὰ 100 χιλιάδες ὀρφανὰ καὶ οἱ 50 χιλιάδες ἀγνοούμενοι τῆς κεμαλικῆς θηριωδίας.

Τὸ δικό μας μνημόνιο δὲν γράφτηκε μέσα στὰ σαλόνια τοῦ Βερολίνου, μὲ πένες πολυτελείας, πάνω σὲ ἀτσαλάκωτη κόλλα.

Γράφτηκε στὰ Καλάβρυτα, στὸ Δίστομο, στὸν Χορτιάτη, στὰ Κερδύλλια, στὴν Τρίπολη, στὴν Καισαριανή, μὲ τὰ πολυβόλα καὶ τὶς ξιφολόγχες τῶν Γερμανῶν, πάνω στὰ διάτρητα καὶ κομματιασμένα κορμιὰ τῶν παππούδων μας.

Ξεχνιοῦνται αὐτὲς οἱ ὑπογραφές;

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό