Ο φρικαλεότερος φόνος

του Ανδρέα Μπουλάκη

Τά τελευταῖα χρόνια γίνεται πολύς λόγος περί τρομοκρατίας καί σχεδόν καθημερινά τά Μέσα Μαζικῆς Ἐξαθλίωσης ἀναφέρονται σέ περιστατικά τρομοκρατίας ἀνά τόν κόσμο. Μᾶς ἀπασχολεῖ τόσο αὐτό τό ζήτημα, ὥστε νά ἀποτελεῖ συχνό θέμα συζήτησης στίς παρέες, ἀναλύοντας ὅλες τίς πτυχές τοῦ θέματος πλήν αὐτῆς πού μᾶς ἀφορᾶ, δηλαδή τῆς τρομοκρατίας πού ἀσκοῦμε ἐμεῖς οἱ ἲδιοι. Γιατί ἂν δέν εἶναι τρομοκρατία ἡ σφαγή περίπου 400.000 ἐμβρύων ἐτησίως, μόνον στήν Ἑλλάδα μας (δηλαδή μία ὁλόκληρη πόλη), τότε τί εἶναι τρομοκρατία; Μόνον ἡ ἒκρηξη κάποιου μηχανισμοῦ σέ δημόσιο χῶρο πού σκοτώνει ἀθώους; Δυστυχῶς ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἒχουμε κηρύξει τόν πόλεμο στά πιό ἀνυπεράσπιστα καί ἀθῶα μέλη τῆς κοινωνίας μας, τά ἀγέννητα βρέφη μέ τρομερό φόρο αἵματος… Ἕλληνες καί Ἑλληνίδες κατασφάζουν κάθε χρόνο Ἑλληνόπουλα μέ τίς ἐκτρώσεις, δηλαδή δολοφονοῦν τήν πατρίδα. Γιατί; Διότι δέν θέλουν νά σηκώσουν τή σημαία τοῦ καθήκοντος, τή σημαία τῆς ἐλπίδας, τή σημαία τῆς ζωῆς τῆς Ἑλλάδος. Καί προβαίνουν ὂχι ἁπλά σέ φόνο ἐκ προμελέτης, ἀλλά στό φρικαλεότερο φόνο πού θά μποροῦσε νά διανοηθεῖ ἀνθρώπινος νοῦς, ἐπειδή τό ἒμβρυο ἐντός τῆς μήτρας εἶναι ἀδύναμο νά ἀμυνθῆ, ἐνῶ δέν φταίει γιά τίποτε ἐφόσον δέν γεννήθηκε κἂν. Προβαίνουν σ’ αὐτή τήν πράξη, διότι φρονοῦν ὅτι τό ἒμβρυο δέν εἶναι ἂνθρωπος, ἀλλά μόνο ἕνα κομμάτι κρέας ἀπό τό μητρικό σῶμα (αὐτήν τήν ἂποψη τήν πρωτοάκουσα δυστυχῶς ἀπό κοντινό συγγενή μου), καθιστώντας τό Σύνταγμα καί τίς διεθνεῖς διακηρύξεις γιά τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἁπλά κουρελόχαρτα. Ἂστους ὅλους αὐτούς νά λένε ὅτι ὕψιστη ἀξία εἶναι ἡ ζωἠ! Γιά μᾶς πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ λούφα μας.

Εἶναι νά δακρύζει κανείς, παρακολουθώντας τήν ταινία (βιντεοκασσέτα) μέ τίτλο «Ἡ σιωπηλή κραυγή» (The silent scream) τοῦ Ἀμερικανοῦ γυναικολόγου Bernard Nathanson, ὁ ὁποῖος κινηματογράφησε μέ ὑπερήχους ἂμβλωση ἐμβρύου 12 ἑβδομάδων. Ἀποδεικνύει, στήν ταινία, ὅτι τό ἒμβρυο προαισθάνεται τήν ἀπειλή τοῦ φονικοῦ ἐργαλείου τῆς ἒκτρωσης καί ἐκδηλώνει τήν αἲσθηση τοῦ κινδύνου μέ βίαιη κίνηση, αὒξηση τῶν κτύπων τῆς καρδιᾶς του καί ἂνοιγμα τοῦ στόματός του σέ μιά σιωπηλή κραυγή.

Ὑπάρχουν ἕνα σωρό νόμοι γιά τήν προστασία τῶν ζώων καί τοῦ κόσμου τά τηλεοπτικά μηνύματα γιά κυρώσεις σέ ὅσους κακομεταχειρίζονται τά ζῶα. Ἀσφαλῶς πρέπει νά ἀγαποῦμε καί νά φροντίζουμε τά σκυλάκια ἀλλά καί ὅλα τά ζῶα διότι, ὅπως ἒλεγε καί ὁ Ὅσιος Παίσιος, αὐτά τά καημένα δέν ἒχουν νά περιμένουν κάποιον παράδεισο. Εἶναι ὅμως φοβερή ὑποκρισία νά προστατεύουμε μέ πάθος τά ζῶα καί ἀπό τήν ἂλλη νά ἀδιαφοροῦμε γιά τούς ἀνθρώπους πού κομματιάζονται μέ τά ἐργαλεῖα τοῦ ἰατροῦ στήν μήτρα τῆς μητέρας τους, πού δολοφονοῦνται ἐν ψυχρῶ μέ τό πρόσχημα, τάχα, ὅτι ἡ μητέρα ἒχει δικαίωμα νά διαθέσει τό σῶμα της, ὅπως θέλει.

Δυστυχῶς πολλές ἀπό τίς μητέρες πού προβαίνουν σέ ἒκτρωση, πείθονται ἀπό τά πορίσματα τῆς ἐπιστήμης πού λέγουν ὅτι τό ἒμβρυο δέν εἶναι ζωντανός ἂνθρωπος (ὅταν ἕνας γιατρός δέν ξέρει ἂν ἕνας ἂνθρωπος εἶναι ἢ ὂχι ζωντανός, τότε νά μήν δίνει ποτέ ἂδεια ταφῆς) καί ἀναπαύουν ἒτσι τή συνείδησή τους. Ἀρνοῦνται νά ἀκούσουν τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία (Ἐκκλησία) δέν λαλεῖ ἐκ τῆς γῆς, ἀλλά εἶναι φορέας τῆς ἀληθείας πού ἐκήρυξε ὁ Κύριός μας Ἱησοῦς Χριστός. Δέν ἀρνούμεθα τήν σπουδαία προσφορά τῆς ἐπιστήμης, μά ὅταν τά πορίσματα τῆς ἐπιστήμης ἒρχονται σέ ἀντίθεση μέ τούς Ἁγίους καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τότε ἡ ἐπιστήμη ἀποτελεῖ σοφία ἐπίγεια, ἂξια καταφρονήσεως.

Κατά τόν Μέγα Βασίλειο: «Ἡ γυναίκα πού κατέστρεψε μέ τήν θέλησή της ἒμβρυο, ὑπόκειται σέ ποινή γιά φόνο».

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖ συνένοχο στό ἁμάρτημα τοῦ φόνου καί τόν ἂνδρα, ὁ ὁποῖος ἒδωσε σπέρμα στήν γυναίκα, πού προβαίνει σέ ἒκτρωση.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, γράφει: «Μίαν καί τήν αὐτήν ψυχῆς τε καί σώματος ἀρχήν τῆς συστάσεως». Καί ἀλλοῦ γράφει: Τοῦ ἀνθρώπου «μία εἶναι καί κοινή τῆς συστάσεως ἡ ἀρχή»· οὒτε τό σῶμα προηγεῖται τῆς ψυχῆς, οὒτε ἡ ψυχή τοῦ σώματος.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, γράφει: «Ἅμα δέ τό σῶμα καί ἡ ψυχή πέπλασται· οὐ τό μέν πρότερον, τό δέ ὕστερον»

Κατά τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί Παράδοση τά ἐκτρωμένα ἒμβρυα, ὡς ἒμψυχα, μέ ΨΥΧΗ ἀθάνατη καί αἰώνια, ἀλλά ἀβάπτιστα, ὑπάρχουν ὡς «τυφλά» καί κατά τήν Μέλλουσα Κρίση θά ζητήσουν τό λόγο ἀπό τούς φονεῖς γονεῖς τους, ἐάν ἐκεῖνοι δέν ἒχουν μετανοήσει εἰλικρινά, ἐξομολογηθῆ καί συγχωρηθῆ. Ὡστόσο ὡς ἀθῶα δέν θά τιμωροῦνται, άλλά οὒτε καί θά παρηγοροῦνται, μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Ἡ ἒκτρωση λοιπόν εἶναι ὁ πιό θεομίσητος φόνος ἀπό κάθε ἂλλο φόνο, κυρίως διότι στερεῖ ἀπό ἕνα ἀνθρώπινο ὅν τήν ζωή, πρίν ἀξιωθῆ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Εἶναι παρανοϊκό ἀπό τήν μία νά καταργῆται ἡ θανατική ποινή, ἐν ὀνόματι τῆς ἀνθρωπιᾶς καί ἀπό τήν ἂλλη νά μήν μᾶς καίγεται καρφί γιά τίς ἐκτρώσεις. Ἡ μόνη διαφορά μας μέ τούς Γερμανούς πού ἂναψαν στό παρελθόν τούς φούρνους τῶν κρεματορίων, εἶναι ὅτι σήμερα “ρίχνουμε” τά ἒμβρυα στήν ἀξιοπρεπή ἀτμόσφαιρα τοῦ χειρουργείου. Ἐπιπλέον, δημογραφικά ἡ πατρίδα μας καταντᾶ χώρα γερόντων καί τό ἒθνος μας φθίνει καί σβήνει. Καρπός τῆς ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας καί τῶν ἐκτρώσεων εἶναι ὁ ἐθνικός μαρασμός. Χθές ἡ Ἑλλάδα ἦταν παιδότοπος, σήμερα εἶναι γηροκομεῖο, αὒριο θά εἶναι νεκροταφεῖο.

Πηγή: Κατάνυξη