Ο γιαλός δεν φταίει, εμείς αρμενίζουμε στραβά

[email protected]
Ευαγγελία Σιζοπούλου

Πόσες και πόσες φορές διερωτηθήκαμε για το πού πάει τούτος ο τόπος, τούτη η κοινωνία. Όποιες απόψεις κι αν ενστερνίζεται ο καθένας, σε όποια ιδεολογία κι αν πιστεύει, όπου κι αν κλίνει λόγω οικογένειας ή πιστεύω, το σκέφτηκε. Για διαφορετικούς λόγους, σε διαφορετικές καταστάσεις, αλλά το σκέφτηκε. Αυτή την περίοδο ομολογώ πως το σκέφτηκα έντονα αυτό το «πού πάμε», τι μας αξίζει και τι όχι. Βλέπετε, έγιναν αρκετά τα οποία σε προκαλούν να διερωτηθείς. Να αισθανθείς απογοήτευση αλλά και την αδικία να σε πνίγει.

Ένα από αυτά ήταν η μετακίνηση του Μνημείου για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού από εκεί που το είχε στήσει, στο οδόφραγμα της Δερύνειας κοντά στο σημείο που μαρτύρησαν από τους δολοφόνους τους, η Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ - Σολωμού. Είναι ποτέ δυνατόν, να υπάρχει Ελληνοκύπριος ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων που να επιθυμεί τη μετακίνηση του συγκεκριμένου Μνημείου; Είναι ποτέ δυνατόν, την ημέρα τέλεσης του μνημόσυνου τους να ξηλώνεται το Μνημείο; Χωρίς καν να έχει βρεθεί άλλος χώρος για την τοποθέτησή του; Τόση ασέβεια στον άνθρωπο που ξεψύχησε από το ξύλο των Γκρίζων Λύκων; Τόση ασέβεια στον άνθρωπο που έβαψε τον ιστό με το αίμα του; Τόση απάθεια πια για τις δύο δολοφονίες ανθρώπων που δεν χώνεψαν ποτέ το άδικο της κατοχής; Τόσο εύκολα ξεχάσαμε; Έλεος! Είναι όλα αυτά δυνατόν; Κι όμως, είναι. Στην Κύπρο. Εδώ που ενοχλεί η μνήμη, εδώ που χαλά την πιάτσα και τον «τουρισμό» στα κατεχόμενα, εδώ που κάποιοι τρέμουν στην ιδέα να κακοφανιστεί ο κατακτητής. Εδώ που ενοχλεί το Μνημείο Ισαάκ - Σολωμού, αλλά δεν ενοχλεί η «σημαία» του εκτρώματος στον Πενταδάκτυλο ώστε να επιδειχθεί τόση σπουδή και αποφασιστικότητα για να γίνουν διαβήματα έστω και για να μην μας τη φωτίζουν κάθε βράδυ. Εδώ που δηλώνεις πως δεν έχεις πρόβλημα να αποκτήσεις «ταυτότητα» του ψευδοκράτους και αντί να προκαλέσεις αντιδράσεις, εισπράττεις το «μπράβο» και το χειροκρότημά τους βάζοντάς σε υποψήφιο ακόμα και για τη Δημαρχία μίας κατεχόμενης πόλης, με ιδιαίτερη σημασία στο Κυπριακό, όπως η Αμμόχωστος. Εδώ που ταμπελώνεις τον διπλανό σου ως «απορριπτικό» γιατί δεν υποστηρίζει τη διά-λυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, γιατί πιστεύει ακόμα στους «τρελούς» επαναστάτες και αγωνιστές, γιατί δεν την πάει ρε παιδί μου την κατοχή. Εδώ που 45 χρόνια η πληγή είναι ανοικτή και τη νιώθεις κάθε φορά που αντικρίζεις το βορρά, τη μάνα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία του σπλάχνου της, τη γιαγιά και τον παππού να σου μιλούν με βουρκωμένα μάτια για το χωριό, τα χρόνια τα καλά, τον ξεριζωμό, το αίμα, τους σκοτωμούς. Εδώ που κάποιοι ζουν με το όνειρο της επιστροφής, της Λευτεριάς. Εδώ, λοιπόν, εδώ! Εδώ που κάνουμε τα πάντα για να στραβώσουμε ακόμα και τον γιαλό, όχι μόνο τον τρόπο που αρμενίζουμε.

Πηγή: Philenews