Πέντε επίκαιροι σχολιασμοί (23 Απρ 2016).

I

Ο Obama δεν επιθυμεί Brexit. Τα δύο παραδοσιακά κόμματα της Βρετανίας - υπεραιωνόβια θυμίζω - δεν επιθυμούν Brexit. Το City και ολόκληρο το κατεστημένο (establishment) ομοίως. Ακόμα και εάν υπάρχουν διάσπαρτες απόψεις υπέρ του Brexit σε όλα τα προηγούμενα μέρη, ισχύει το εξής: πλειοψηφικά οι ελίτ και το κατεστημένο σε εθνικό και υπερ-εθνικό επίπεδο είναι υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ε. Μονάχα σε επίπεδο λαού και πολιτών οι απόψεις είναι μοιρασμένες ή πλειοψηφικές υπέρ της αμφισβήτησης των υπερ-εθνικών ευρωπαϊκών θεσμών. Αυτός ο δυισμός μεταξύ της πλειοψηφίας ελίτ και κατεστημένου από την μια μεριά, και μοιρασμένου ή διαιρεμένου λαού από την άλλη (και μειοψηφικής ελίτ), είναι μια πραγματικότητα η οποία δεν πρέπει να υποβαθμίζεται (δεν συμβαίνει μονάχα στην Βρετανία), επειδή κάποιος είναι αναφανδόν υπέρ του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Μια τέτοια υποβάθμιση είναι δόλια και ύπουλη. Παρατηρείται έντονα στους κόλπους υποτιθέμενα αντικαθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων που ψάχνουν να βρουν ποιες μερίδες του «κεφαλαίου» είναι υπέρ του Brexit, υποβαθμίζοντας το οφθαλμοφανές: πως το κατεστημένο πλειοψηφικά είναι κατά του Brexit. Μια τέτοια προσέγγιση επίσης αποσκοπεί στο να υποβαθμίσει το γεγονός πως αυτές οι δυνάμεις μοιράζονται τις ίδιες απόψεις και στάσεις με τις πλειοψηφικά κυρίαρχες εθνικές και υπερ-εθνικές ελίτ οι οποίες αποτελούν σε όλα τα εθνικά κράτη αλλά και σε υπερ-εθνικό επίπεδο ένα αρραγές μέτωπο (εδώ τα περί «κεφαλαίου» πάνε περίπατο και έρχονται στην επιφάνεια τα περί «ευρωπαϊκού λαού»).

Κάτι ακόμα. Το να λένε δύο παραδοσιακά και υπεραιωνόβια κόμματα, πυλώνες του κοινοβουλευτισμού, μπροστά στα μούτρα του δήμου τον οποίον υποτίθεται πως αντιπροσωπεύουν: δεν έχεις ηγεσία κύριε, δεν υποστηρίζω αυτή την θέση, δεν πρόκειται να σε οδηγήσω σε μια τέτοια πορεία, δεν ξέρω τι επιπτώσεις μπορεί να έχει για το μέλλον των πολιτικών συστημάτων που τα κόμματα τους συμπεριφέρονται και λειτουργούν κατά αυτόν τον τρόπο. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσον μια τέτοια στάση είναι ηθική και κατά πόσο δεν διαρρηγνύει τη σχέση εντολέα-εντολοδόχου. Δεν είναι τυχαίο, πάντως, πως τα περισσότερα εθνικά πολιτικά συστήματα αποδομούνται ή διέρχονται κρίση νομιμοποίησης.

Τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Οι πολιτικοί και τα κόμματα αντιπροσωπεύουν και υπηρετούν τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον ή τους πολίτες τους και τους εθνικούς δήμους; Σε ποιον λογοδοτούν;

Το ερώτημα είναι κρίσιμο. Γιατί εάν συμβαίνει το πρώτο, δεν υπάρχει λόγος, πια, να γίνονται εκλογές. Ας τις καταργήσουμε, μαζί και τη λογοδοσία. Εκτός εάν οι εκλογές και η λογοδοσία για το θεαθήναι αποτελούν μέρος κάποιου νέου οράματος μιας νέας «Δύσης». Αλλά πολύ φοβούμαι πως ένα τέτοιο όραμα, αν δεν μετεξελιχθεί το ίδιο σε εφιάλτη, σίγουρα θα γεννήσει εφιαλτικά αποτελέσματα.

II

Μαζί με την αποχώρηση της ψυχροπολεμικής γενιάς (η οποία παραδίδει συντρίμμια), θα αποχωρήσουν και οι μύθοι, οι πόθοι και τα όνειρα του ευρωκεντρικού 19ου και του δυτικοκεντρικού 20ου αιώνα (κλασικά η Ελλάδα θα αργήσει να χωνέψει αυτές τις αλλαγές, αλλά με κανά δύο δεκαετίες καθυστέρηση - εάν συνεχίσει να υπάρχει - θα τις χωνέψει). Προτεινόμενα βιβλία προκειμένου να μην χάνετε το χρόνο σας με φυλλάδες, Έλληνες δημοσιογράφους και διάφορα άλλα απομεινάρια του ψυχρού πολέμου:

- Mahbubani, The New Asian Hemisphere: The Irresistable Shift of Global Power to the East, Public Affairs.

- Bongiovanni, The Decline and Fall of Europe, Macmillan.

- Chakrabarty, Provincializing Europe: Postcolonial Thought and Historical Difference, Princeton University Press.

- Youngs, Europe's Decline and Fall: The Struggle Against Global Irrelevance, Profile Books.

- Lacquer, The Last Days of Europe: Epitaph for an Old Continent, Thomas Dunne Books.

- Campbell, The Easternization of the West: A Thematic Account of Cultural Change in the Modern Era, Paradigm Publishers.

- Mavelli, Europe's Encounter with Islam The Secular and the Postsecular, Routledge.

- Thornton, Decline and Fall: Europe's Slow Motion Suicide, Encounter Books.

- Zakaria, The Post-American World, Norton.

Σημειώσεις

Ελεύθερος κόσμος, Δύση ή Δυτικός κόσμος, όλα αυτά αποτελούν συνθήματα του ψυχρού πολέμου (κατ' αρχάς οι Αμερικάνοι, σε τεράστιο ποσοστό, δεν μιλάνε τόσο για δυτικό όσο για αμερικανικό κόσμο): Οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είναι: 1) Κίνα 2) Καναδάς 3) Μεξικό 4) Ιαπωνία 5) Γερμανία.

Εάν μελετήσετε τους εμπορικούς εταίρους της καθεμιάς Πολιτείας των Η.Π.Α ξεχωριστά θα διαπιστώσετε ότι οι ευρωπαϊκές χώρες είναι ανύπαρκτες. Καναδάς, Κίνα και Μεξικό αποτελούν τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους (εισαγωγές-εξαγωγές) για το 80-90% των Πολιτειών: τρεις Πολιτείες έχουν ως μεγαλύτερο εταίρο στις εισαγωγές τους (ούτε καν ως μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο, συνολικά) τη Γερμανία, μια τη Νότιο Κορέα, μια την Ινδία και μια τη Σαουδική Αραβία, ενώ ως μεγαλύτερο εταίρο στις εξαγωγές έχουν από μια Πολιτεία τη Βραζιλία, την Ελβετία, το Χονγκ Κονγκ, το Βέλγιο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Γαλλία. Οι Η.Π.Α είναι πολύ λιγότερο δυτικές από ότι θέλουν να τις παρουσιάζουν οι δυτικοευρωπαίοι.

Bonus: μια πληροφορία που ίσως δεν προλάβατε να μάθετε. Οι Η.Π.Α ξεπέρασαν τη Γαλλία και είναι πλέον ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες (από τα μέσα της δεκαετίας του 1970), η Γαλλία δεν είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας. ΓαλλοΓερμανικός Άξονας;..

III

Από την υπογραφή της συμφωνίας Ε.Ε-Τουρκίας και μετά, έχουν εισέλθει στην Ελλάδα πάνω από 6,000 άνθρωποι (από την αρχή του χρόνου πάνω από 150,000, ενώ περίπου 55,000 από αυτούς έχουν παραμείνει στην ελληνική επικράτεια). Το φαινόμενο που κυριαρχεί είναι η αποσύνδεση ανάμεσα στον αριθμό όσων εισέρχονται στην Ελλάδα (6,164), όσων επιστρέφουν στην Τουρκία (202+147=349) και όσων επανεγκαθίστανται απευθείας από την Τουρκία στην Ε.Ε (μόλις 43). Με βάση την συμφωνία οι αριθμοί αυτοί θα έπρεπε να είναι περίπου ίσοι.

Η μείωση των ροών αποδεικνύει φυσικά τον καθοριστικό ρόλο της Τουρκίας, καθώς μετά την συμφωνία και κατά την περίοδο προεργασίας αυτής, οι ροές μειώθηκαν κατακόρυφα (από 67,000 τον Ιανουάριο σε 57,000 τον Φεβρουάριο και 27,000 τον Μάρτιο - όπου είχε αρχίσει η προεργασία της προκειμένου αυτή να υπογραφεί στις 20 του μηνός). Από την άλλη η επαναγκατάσταση στην Ε.Ε (των 500 εκατομμυρίων ανθρώπων) μόλις 43 προσφύγων από την Τουρκία φανερώνει την πραγματικότητα και το ποιόν της ευρωπαϊκής πλευράς (και φυσικά ποιος είναι το κορόιδο). Η αρχή 1-1 έχει γίνει 1-0,2 καλύπτοντας μόλις το 0,7% όσων παράνομα έχουν εισέλθει στην Ελλάδα. Η Τουρκία διεκδικεί τα περί βίζας και ελεύθερης μετακίνησης εντός Σένγκεν, κάτι το οποίο θα αυξήσει τη μετανάστευση (το ζήτημα της βίζας δεν είναι κάτι καινούργιο και αποτελεί πάγια επιδίωξη της Τουρκίας. Εάν δεν κάνει αποδεκτή την διεκδίκηση της Άγκυρας η Ε.Ε, η συμφωνία τελειώνει). Το κλείσιμο των συνόρων Π.Γ.Δ.Μ-Ελλάδας συνέβαλε στην, μετά από την συμφωνία, αποκλιμάκωση από πλευράς Άγκυρας των ροών και στην σταθεροποίηση της κατάστασης, ενώ το ρίσκο και το κόστος μετακίνησης προς την Ιταλία μέσω της Μεσογείου είναι σαφώς υψηλότερο από ότι στο Αιγαίο όπου υπάρχει μηδαμινή απόσταση ανάμεσα στα νησιά και στις απέναντι ακτές. Κάπως έτσι οι ροές έχουν μειωθεί.

Όπως διαβάζω στο Peterson Institute (όλα τα στοιχεία είναι από εκεί, όπως επίσης από το UN Refugee Agency και ορισμένους σχετικούς λογαριασμούς στο twitter): ''This change of heart is the reverse of what migrants had decided when they watched and listened to Angela Merkel declaring in 2015 that Germany’s borders would be opened for unregistered migrants (e.g., not sent to Germany from official UN refugee camps). Many decided to take a chance then, but now they have seen barbed wire and rubber bullets on the Greek-Macedonian border and have increasingly decided not to go. Merkel should thank the people in Austria, Macedonia, and elsewhere, whom she criticized earlier for not implementing “national solutions,” for solving her biggest domestic political problem. The German government’s two-faced stance on migration is further highlighted by its differing positions versus Austria and Italy. On the one hand, Chancellor Merkel has criticized Austria’s national quotas on migration, but Germany is nonetheless considering lifting all border controls with Austria on May 12. Germany is also criticizing Italy -a country that has refrained from restricting migration across the Balkans- for not acting forcefully enough to prevent northward migrant flows.''

Η ανάλυση ολοκληρώνεται με μια αναφορά στην 2016 Frontex Annual Risk Analysis, όπου επισημαίνεται πως το πιο πιθανό μεταναστευτικό σενάριο για το 2025 είναι: ''μια παθητική Ε.Ε που θα χαρακτηρίζεται από κατακερματισμό (όπως έχω τονίσει και εγώ κατ' επανάληψη), αυξανόμενα περιοριστικά μέτρα στα εθνικά σύνορα και λίγες και αναποτελεσματικές κοινές διαδικασίες.''

IV

Στην Ελλάδα της αρχοντοχωριάτικης δουλοπρεπούς «δεξιάς» και της επαρχιώτικης εξαρτημένης «αριστεράς» (υπάκουα παραρτήματα αμφότερες), οι εικόνες αυτές - οι πρώτες - ούτε αρέσουν ούτε έχουν ιδιαίτερη σημασία (όλο και κάποια ορθολογιστική εξυπνάδα θα βρουν να πουν και να γράψουν οι οπαδοί των «πολύχρωμων» - των δεύτερων - φωτογραφιών και της μη επιτευχθείσας «εκδυτικοποίησης» ή του ανολοκλήρωτου «εκσυγχρονισμού»). Σε αυτή την Ελλάδα αρέσουν και έχουν σημασία μονάχα οι ασχολίες με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, και φυσικά με την «Χούντα» (προκειμένου η «αριστερά» και η «δεξιά» να βγάζουν το ψωμάκι τους). Τουλάχιστον αυτές οι εικόνες, οι πρώτες, οι «μονόχρωμες» ενδυματολογικά, έχουν ακόμη σημασία για κάποιους άλλους.

Δύο άνθρωποι στην Ελλάδα κατανόησαν πως η λεγόμενη «Μεταπολίτευση» αποτέλεσε συνέχεια και όχι τερματισμό της λεγόμενης «Χούντας». Προ του 1974 είχαμε στρατιωτική «Χούντα», μετά το 1974 είχαμε πολιτιστική «Χούντα». Κανείς δεν μιλά όμως για την πολιτιστική χούντα της μεταπολίτευσης και τις ρίζες της. Το να περιφρονείς τον τόπο σου ενώ παράλληλα επιθυμείς και θαυμάζεις έναν μυθικό τόπο (την «μυθική ευρωπαϊκή παιδική χαρά», όπως είχε γράψει ο ένας απ' τους δύο), το να είσαι κουρασμένο παλικάρι ασχέτως ηλικίας και πρίγκηπας της παρακμής, το να φαντάζεσαι την ζωή σαν ένα σόλο του Τζίμι Χέντριξ, το να μην υπάρχει η Ελλάδα για εσένα, όλα αυτά ξεκίνησαν πριν από την μεταπολίτευση και συνεχίστηκαν με αυτήν. Από τότε είναι που η ελληνική κοινωνία εγκατέλειψε τον εαυτό της και ουσιαστικά δεν τον ξαναβρήκε ποτέ (και υπό αυτή την έννοια ο Σημίτης αποτέλεσε το αποκορύφωμα αυτής της πορείας - φτάνοντας την σε επίπεδα γεωοικονομικής και γεωπολιτισμικής χούντας, όπως είχε γράψει ο δεύτερος - την κατάληξη της οποίας διαχειρίζονται οι σημερινοί, ολοκληρώνοντας την).

Οι φωτογραφίες, τόσο από τα χαζοχαρούμενα και πολύχρωμα πανηγύρια μπροστά από τον Πύργο του Άιφελ (τι γιορτάζουν άραγε οι Γάλλοι; τους δρόμους του χρώματος ή την παρακμή - του αστικού πολιτισμού - τους; Η «μυθική ευρωπαϊκή παιδική χαρά» που λέγαμε) όσο και από την αρχαία Ολυμπία (την οποία έτυχε να περπατήσω, συγκλονισμένος, ως καμμένη γη), από το κινέζικό CCTV (την τελετή της αφής της φλόγας γιορτάζει η Βραζιλία).

V

Ένας από τους - πολλούς - λόγους που ο λεγόμενος «δυτικός κόσμος» πάει κατά διαόλου είναι και ο ψευδοεπιστημονισμός. Η «Δύση» πνίγηκε στην ψευδοεπιστήμη. Όχι, δεν αναφέρομαι στα ταρώ και τα ζώδια αλλά στην διαφθορά και την διαστροφή της επιστήμης και στον εκφυλισμό της σε ιδεολογία, σε τέτοιο βαθμό, που η πολιτική μεταβάλλεται σε στόχο της επιστημονικής έρευνας.

.~`~.

Πηγή: Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία