Πέρα - και μετά - από το Παρίσι και τις Βρυξέλλες. Μέρος α΄.

Πρόλογος

Πολλά μπορεί να γράψει κανείς. Για την Παγκόσμια Τρομοκρατία, η οποία αποτελεί σημαντική κινητήρια δύναμη της εξαναγκασμένης μετανάστευσης (forced migration) και την παραγωγή και εξαγωγή αλλοδαπών «μαχητών». Για το Βέλγιο, αυτό το μεταμοντέρνο έθνος, που με περίπου ίδιο πληθυσμό με αυτόν της Ελλάδας, με κατά κεφαλήν Α.Ε.Π πάνω από 40.000 $ και με πρωτεύουσα του την πρωτεύουσα της Ε.Ε (Βρυξέλλες) αποτελεί έναν από τους κύριους ευρωπαϊκούς πυρήνες ισλαμιστικής ριζοσπαστικοποίησης και κύριο ευρωπαικό τροφοδότη και παραγωγό «τζιχαντιστών» που κατευθύνονται προς τη Συρία και το Ιράκ (με τις Βρυξέλλες και συγκεκριμένες περιοχές της να αποτελούν σφηκοφωλιά). Για τις ΕυρωΑτλαντικές σχέσεις, που είναι πιο αδύναμες από ποτέ και για την πιθανή επερχόμενη κρίση και απορρύθμιση στην Ε.Ε, που θα αναπροσαρμόσει την ταυτότητα και τον προσανατολισμό της (όπως και τη συμφωνία Ε.Ε - Τουρκίας, η οποία μάλλον τελείωσε πριν καν αρχίσει να εφαρμόζεται). Για τη χαραυγή της εποχής της μετα-εκκοσμίκευσης και την «πολυ-πολιτισμικότητα». Για όλα αυτά έχω γράψει και θα ξαναγράψω, εν καιρό. Σε αυτό το σημείωμα, όμως, θέλω να ασχοληθώ με ζητήματα που σχετίζονται κυρίως με την Ε.Ε και το εσωτερικό ορισμένων ευρωπαϊκών κοινωνιών σε διάφορα επίπεδα.

I

Μετά από τις επιθέσεις στο Παρίσι, δεν έγραψα για αρκετό χρονικό διάστημα για προσωπικούς λόγους. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα είχα αποτυπώσει διάσπαρτα σε σημειώματα αρκετές σκέψεις τις οποίες τελικά δεν τις δημοσίευσα επειδή είχαμε πύκνωση χρόνου. Τις δημοσιεύω τώρα με αφορμή τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες (σχετίζονται και με τον προβληματισμό που υπάρχει περί γηγενών). Έγραφα, στα τέλη του περασμένου χρόνου:

''Η Γαλλία, λοιπόν, βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου με βάση τα λεγόμενα της πολιτικής ηγεσίας της. Αυτός ο πόλεμος όμως είναι διαφορετικός από τους κλασικούς, γιατί πλέον της επιτίθενται τα παιδιά της. Οι τρομοκράτες είναι κατά βάση νέοι Γάλλοι, Βέλγοι κ.λπ. Είναι νεαροί που έχουν γεννηθεί και μορφωθεί στη Γαλλία (συνήθως δεύτερης ή τρίτης γενιάς Γάλλοι, Βέλγοι κ.λπ, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία). Γιατί τα παιδιά της στρέφονται ενάντια της Γαλλίας [ή του Βελγιου]; Γιατί φτύνουν στα μούτρα την μητέρα-πατρίδα, την τροφό τους;

Είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός και η οικονομική εξαθλίωση των προαστίων απαντούν ορισμένοι. Προφανώς είναι και αυτό. Αρκεί όμως μονάχα αυτή η ερμηνεία; Ας γίνουμε λίγο περισσότερο συγκεκριμένοι. Γιατί στρέφονται σε μια δικτυωτή μη εδαφική ταυτότητα;

Γιατί, για παράδειγμα, Βέλγοι πολίτες μαροκινής καταγωγής - μετανάστες δεύτερης γενιάς - ριζοσπαστικοποιούνται στις μέρες μας ενώ κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε με τους μετανάστες πρώτης γενιάς, ή παλαιότερα με τους μετανάστες δεύτερης γενιάς; (παρακάτω αναφέρομαι και στην περίπτωση των γηγενών).

Γιατί, αντί να εμποτιστούν από τη γαλλική [ή βελγική] εθνική ταυτότητα, έχουν ενσωματωθεί σε μια άλλη ταυτότητα, η οποία δεν σχετίζεται με το χώρο και το έδαφος, με έναν γεωγραφικό χώρο αλλά με έναν πνευματικό χώρο. Οι άνθρωποι αυτοί επανασυνδέονται και ενσωματώνονται σε έναν ιστορικό και πολιτιστικό χώρο μέσω της - μη εδαφικής - ταυτότητας τους και αποσυνδέονται από το γεωγραφικό χώρο απορρίπτοντας την παλαιά - εδαφική - τους ταυτότητα, η οποία σχετίζεται με το πολιτικά οριοθετημένο έδαφος. Με αυτόν τον τρόπο δεν ανήκουν γεωγραφικά σε ένα οριοθετημένο πολιτικά εδαφικό χώρο, αλλά σε έναν πολιτιστικό ή πνευματικό δικτυωτό χώρο, σε μια πνευματική σφαίρα που έχει πολλούς διαφορετικούς διάσπαρτους πυρήνες, σποραδικά κατανεμημένους, από τη Γαλλία και τις Βρυξέλλες, μέχρι τη Συρία, το Ισλαμαμπάντ και τη Σουηδία και από τον Καύκασο και το Δέλτα του Νίγηρα, μέχρι τον Ευφράτη και τις οροσειρές του Παμίρ.

Από τη μια μεριά έχουμε έναν γεωγραφικό και πολιτικά οριοθετημένο χώρο και από την άλλη έναν πολιτιστικό χώρο. Από τον πρώτο προκύπτει μια ταυτότητα εδαφική, με την έννοια ότι μαζεύει τους ανθρώπους οι οποίοι ζουν στον ίδιο τόπο, οι οποίοι μοιράζονται τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες εμπειρίες κ.λπ, ενώ από τον δεύτερο μια άλλη ταυτότητα που μαζεύει ανθρώπους που έχουν τις ίδιες αντιλήψεις, καλές ή κακές. Αυτές οι δύο ταυτότητες έρχονται σε σύγκρουση. Η κρίση που περνάει η Γαλλία [ή το Βέλγιο] θα κρατήσει, γιατί δεν είναι απλό το πρόβλημα, είναι άλλο να έχεις εχθρούς που έρχονται απ' έξω και άλλο να είναι τα ίδια τα παιδιά σου, που επιτίθενται με βίαιο τρόπο.

Έτσι ο εδαφικός χώρος που ορίζει αυτή την ταυτότητα κατακερματίζεται σποραδικά από μια μη εδαφική ταυτότητα.

Η μη εδαφική ταυτότητα και συνείδηση έχει όμως όρια, δεν μπορεί να σταθεί από μόνη της. Δεν είναι πλήρως εναλλακτική της εδαφικής. Ένα απλό παράδειγμα. Οι Βρυξέλλες, το κέντρο της υπερεθνικής μη εδαφικής ευρωπαϊκής συνείδησης και εξουσίας ζήτησε από τα εθνικά κράτη να δεχθούν-φιλοξενήσουν στα εδάφη τους ποσοστώσεις προσφύγων και μεταναστών. Δεν θα αναφερθώ στη συμπεριφορά που παρατηρούμε αυτή την περίοδο, δηλαδή την άρνηση ή την σκλήρυνση της στάσης των κρατών αλλά σε κάτι άλλο. Η πραγματική δύναμη της αυτονομίας και αυθυπαρξίας των μη εδαφικών υπερεθνικών, σποραδικών δυνάμεων, ταυτοτήτων και θεσμών θα φαινόταν εάν αποφάσιζαν όλα τα εδαφικά - εθνικά - κράτη να αποστείλουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες στις Βρυξέλλες. Σε αυτή την περίπτωση θα φανερωνόταν πως ο μη εδαφικός, υπερεθνικός και παντοδύναμος «ευρωπαϊκός» βασιλιάς είναι γυμνός.

Οι μη εδαφικές δικτυωτές δυνάμεις χρειάζονται εδαφικές βάσεις. Δεν μπορούν να υπάρξουν πέρα και ανεξάρτητες από το έδαφος.

Όσα ισχύουν βέβαια για τη γαλλική εθνική εδαφική ταυτότητα, ισχύουν και για την αιγυπτιακή, τη σαουδαραβική, την τουρκική, τη βελγική, τη ρωσική, τη βρετανική και οποιαδήποτε άλλη εθνική και εδαφικά οριοθετημένη ταυτότητα (στις περιπτώσεις των «μαχητών» που φεύγουν από τις χώρες τους η ισλαμιστική μη εδαφική ταυτότητα υπερισχύει της εθνικής εδαφικής των κρατών). Σε ένα άλλο επίπεδο κάτι αντίστοιχο ισχύει και με όσους Έλληνες πολίτες αντιλαμβάνονται ή ορίζουν τη ταυτότητα τους «ευρωπαϊκά» με την αφοσίωση τους να βρίσκεται στις Βρυξέλλες και στην «Ευρώπη» (σε ακραίες περιπτώσεις έχουν απεκδυθεί πλήρως την εθνική τους συνείδηση και ταυτότητα χάριν μιας υπερεθνικής «ευρωπαϊκής» τέτοιας). Κάτι που μας φέρνει στο ζήτημα του μετα-εθνοκρατικού και υπερεθνικού δίπολου «Ισλάμ και Global Governance» (το Ισλάμ δεν αναγνωρίζει εθνικά κράτη βεστφαλιανού τύπου, όπως ακριβώς και η «δυτική» Global Governance). Τοπική μορφή της Global Governance αποτελεί η Ε.Ε, πρωτεύουσα και διοικητικό κέντρο της οποίας είναι οι Βρυξέλλες [όπως επίσης το Στρασβούργο, το Λουξεμβούργο και η Φρανκφούρτη]).''

Παρατηρείστε κάτι σημαντικό. Δεν επιτίθενται στην αντι-μουσουλμανική χριστιανική εθνο-κρατική Ουγγαρία του Orbán (δεν σας κάνει εντύπωση;). Στις μετα-εθνοκρατικές ή υπερ-εθνικές Βρυξέλλες, ως τοπική-ευρωπαϊκή έκφραση της Global Governance, επιτίθενται. Το Ισλάμ, ας το επαναλάβω, δεν αναγνωρίζει εθνικά κράτη βεστφαλιανού τύπου, όπως ακριβώς και η «δυτική» Global Governance.

Ο «πόλεμος», έστω συμβολικά, δεν είναι πολιτισμικός (τουλάχιστον όχι ακόμα). Είναι «πόλεμος» ανάμεσα σε υπερ-εθνικό ισλαμισμό υπό την Ummah των πιστών και υπερ-εθνικό ευρωπαϊσμό υπό την ευρωπαϊκή - «κοσμική» - Ummah (η Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά επιδίωκε να κατασκευάσει μια υπερ-εθνική παν-ευρωπαϊκή «κοινότητα πεπρωμένου», κάτι σαν κοσμικό αντίστοιχο της κοινότητας - της Ummah - των πιστών).

II

Δεν είναι ο κόσμος άγριος και απάνθρωπος. Οι άνθρωποι στην Ευρώπη έγιναν μαλθακοί ή/και υποκριτές.

Στην κοινή δήλωση των «ηγετών» των 28 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαβάζω πως ήταν μια επίθεση εναντίον της «ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας μας» (προς το παρόν πάντως, εδώ, με κλειστά σύνορα και υπό καθεστώς καραντίνας ζούμε και δεν μετέχουμε στην ευρωπαϊκή «ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία», η οποία από ότι φαίνεται έχει ορισμένες προϋποθέσεις). Οι «ηγέτες» συνέχισαν λέγοντας πως θα αντιπαλέψουν, δηλαδή πως ο εχθρός είναι, το «μίσος», η «βία», ο «εξτρεμισμός» (*) και η «τρομοκρατία». Βρε άνθρωποι, συγκεκριμένα, ποιος είναι ο εχθρός; Υπάρχει ή δεν υπάρχει; (ούτε το Ισλάμ ως αόριστη έννοια αποτελεί απάντηση). Θολούρα και αοριστία. Η απάντηση είναι πάντα η ίδια και φυσικά είναι αόριστη: Ο παραβάτης και ταραξίας ο οποίος τίθεται εκτός νόμου και εκτός ανθρωπότητας (hors la loi, hors la humanite).

Πιο συγκεκριμένα, έχουν κάτι να πουν οι «ηγέτες»; Επιθυμούν να ενσωματώσουν - ενεργειακά και δημογραφικά - το περιφερειακό Ισλάμ στη δυτικοευρωπαϊκή παραγωγή, ναι ή όχι; Ας αποφασίσουν. Έχουν «πόλεμο» (έστω ασύμμετρο) ή δεν έχουν; Και εάν έχουν «πόλεμο» με ποιόν έχουν; Με το «μίσος»; Και είναι εικόνα η Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφαλείας, το πρόσωπο της Ε.Ε στον πλανήτη να κλαψουρίζει;

Σημειώσεις

(*) Ο «εξτρεμισμός», συγκεκριμένα, αποτελεί ορολογία με copyright του Δημοκρατικού Κόμματος των Η.Π.Α.

Τι περίμεναν να κάνουν οι τρομοκράτες; Να ιδρύσουν μονοπρόσωπη Ε.Π.Ε και να κάνουν οικονομικό «ανταγωνισμό» μην και τους κατηγορήσουν ότι χρησιμοποιούν «εξωοικονομικά» μέσα και ότι ασκούν «εξωοικονομικη» βία;

III

Αρκετά παλαιότερα, πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, παρακολουθούσα μια Βελγίδα μπλόγκερ η οποία είχε «μεταστραφεί» στο Ισλάμ. Πίστευε πως το Ισλάμ είναι female friendly, όπως δήλωνε χαρακτηριστικά.

Γιατί αυτή η νεαρή Βελγίδα, η οποία ήταν γηγενής Ευρωπαία - δηλαδή ούτε καν μετανάστρια δεύτερης γενιάς - «μεταστράφηκε» στο Ισλάμ; (αυτό ακριβώς ήταν το εντυπωσιακό, γι' αυτό και την παρακολουθούσα με εξαιρετικό ενδιαφέρον).

Γιατί εγκατέλειψε (δώστε σημασία στις διαφοροποιήσεις) την πολιτικά οριοθετημένη εδαφική εθνική ταυτότητα της και δεν ενσωματώθηκε, ούτε σε μια μη εδαφική ευρωπαϊκή υπερ-εθνική ταυτότητα ούτε σε μια βαλλωνική ή φλαμανδική υπο-εθνική ρεζιοναλιστική ταυτότητα, αλλά επέλεξε την δικτυωτή μη εδαφική υπερεθνική ισλαμική ταυτότητα;

Γιατί είναι και ζήτημα ιδεολογικής ανέχειας και ένδειας, πνευματικού κενού και πολιτισμικής παρακμής που επικρατεί σε αρκετές ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Σημειώσεις

Η κοπέλα αυτή απέρριψε όλες τις προαναφερθείσες ταυτότητες και επέλεξε να γίνει μέλος της κοινότητας των πιστών, της Ummah. Να συνομιλεί με μια Μαροκινή και να εύχεται In šāʾ Allāh ή As-salāmu ʿalayki (peace be upon you) σε μια Πακιστανή (η οποία μπορεί να έχει σπουδάσει marketing στο Ηνωμένο Βασίλειο) μέσω facebook ή twitter σε πραγματικό χρόνο, αποκαλώντας τις δύο προηγούμενες - και εδώ είναι το σημαντικό - sisters, δηλαδή αδερφές μου, δίχως να τις έχει δει ποτέ από κοντά, απλά και μόνο επειδή όλες είναι μέλη της Ummah (Κοινότητας των πιστών). Τίποτα αντίστοιχο ή παρεμφερές δεν έχει παρατηρηθεί σε επίπεδο ευρωπαϊκής κοινότητας και ευρωπαϊκής υπερ-εθνικότητας: Αφοσίωση και αίσθηση του Ανήκειν. Επίσης, την ίδια ώρα που ένας μη κρατικός δρών στρατεύει εκατοντάδες ή χιλιάδες άτομα από όλα τα μέρη του πλανήτη μέσω του ισλαμικού υπερεθνισμού και της Ummah, ο ευρωπαϊκός υπερεθνισμός υπό τη συνοδεία κομμάτων, κρατών και υπερεθνικών μηχανισμών ή ολόκληρων οργανισμών και γραφειοκρατιών, δεν έχει καταφέρει να στρατεύσει ούτε μια σταγόνα αίμα για λογαριασμό του. Κανείς δεν πρόκειται να δώσει τη ζωή του για την Ε.Ε.

Νομίζω πως η συζήτηση που περιστρέφεται αποκλειστικά και μόνον γύρω από το ζήτημα της ισλαμιστικής ριζοσπαστικοποίησης και τρομοκρατίας (τα αίτια της οποίας είναι λίγο-πολύ γνωστά), είναι μια συζήτηση που ναι μεν είναι λογικό να ηγεμονεύει, αλλά από ένα σημείο και ύστερα αποκρύβει βαθύτερα θέματα που έχουν να κάνουν με το εσωτερικό και τις αδυναμίες της Ευρώπης. Υπάρχει εσωτερικό ζήτημα πνευματικού κενού σε πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες, που σχετίζεται και με τις ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις και την κρίση στο εσωτερικό της Ε.Ε.

IV

Τα χρόνια πέρασαν από τότε. Την περίοδο που παρακολουθούσα διαδικτυακά τη συγκεκριμένη κοπέλα, περίοδος που το ζήτημα της ισλαμιστικής τρομοκρατίας δεν υπήρχε υψηλά στην ατζέντα, ξεκίνησα να μελετώ το ζήτημα του εν Ευρώπη μουσουλμανισμού υπό διάφορες «ελαφριές» μορφές. Είχα αρχίσει μάλιστα το 2013 να γράφω ένα σημείωμα που είχε ως κύρια θεματολογία του τη μουσουλμανίζουσα pop μουσική με κοσμικό πασπάλισμα, τυπικό αστικό ενδυματολογικό κώδικα κ.λπ. Εξέταζα τις προσπάθειες ήπιας μουσουλμανικής ευσέβειας με «κοσμική» περιβολή.

Τότε πίστευα - και εξακολουθώ να το πιστεύω - πως ούτε καν αυτές τις ήπιες μορφές μουσουλμανισμού δεν θα άντεχαν ή δεν θα ανέχονταν πολλά μέρη της Ευρώπης (δες τα βίντεο που ακολουθούν) ή ακόμα και εάν τις ανέχονταν, σε κάποια στιγμή θα «ανέκρουαν πρύμναν». Γιατί θα συνειδητοποιούσαν πως θα κινδύνευαν να τους καταπιεί, όχι απλά υλικά και δημογραφικά - το οποίο σαφώς είναι βασικό και θεμελιώδες - αλλά κυρίως ηθικά και «πνευματικά» το Ισλάμ, λόγω της ιδεολογικής ανέχειας, του πνευματικού κενού και της πολιτισμικής παρακμής που επικρατεί σε πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες. Γιατί πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι παρηκμασμένες και γεροντοκρατούμενες, όχι απλά δημογραφικά και οικονομικά αλλά και πνευματικά και ηθικά. Μιλάμε για κοινωνίες που δεν μπορούν να αναπαραχθούν και πιστεύουν πως θα τις σώσει «η τεχνολογία και η οικονομία» ή/και «η μετανάστευση», κατασκευάζοντας μάλιστα ιδεολογίες μεταϋλιστικής παραμυθίας που, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, εξιδανικεύουν αυτήν την κατάσταση. Μιλάμε για κοινωνίες που ζουν εις βάρος των νέων γενιών, τις οποίες πολεμούν (δες Σημείωση). Αναφέρομαι για ήττα σε επίπεδο soft power και conversion. Μέτα ήρθε το ζήτημα της τρομοκρατίας και όλα αυτά θάφτηκαν ή αποκρύφτηκαν κάτω από το χαλί. Δεν μπορούν να φανούν. Ξέρω πως ακούγεται περίεργο, αλλά εάν δούμε τα πράγματα κάπως αποστασιοποιημένα από τη σημερινή συγκυρία, ίσως διαπιστώσουμε πως το ζήτημα της ισλαμιστικής ριζοσπαστικοποίησης και τρομοκρατίας στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών αποκρύβει βαθύτερα και πιο ουσιώδη θέματα. Ο πόλεμος, η κατάσταση πολέμου, ορισμένες φορές, μπορεί είναι να χρήσιμη προκειμένου να μην φανεί η ήττα σου σε καιρό ειρήνης.

Διαβάστε τους κάτωθι στίχους (βλέποντας παράλληλα το βίντεο):

It's so hard to explain
What I'm feeling
But I guess it's ok
Cause I'll keep believing
There's something deep inside
Something that's calling
It's calling you and I
It's taking us up high

Healing, a simple act of kindness brings such meaning
A smile can change a life let’s start believing
And feeling, let’s start healing

Heal and you will be healed
Break every border
Give and you will receive
It's nature's order
There is a hidden force
Pulling us closer
It's pulling you and I
It's pulling us up high to...

Healing, a simple act of kindness brings such meaning
A smile can change a life let’s start believing
And feeling, let’s start healing

Hearts in the hand of another heart and in God's hand are all hearts
An eye takes care of another eye and from God's eye nothing hides
Seek only to give and you'll receive
So, heal and you will be healed

Η «κοσμική» ψευδοεπιστήμη της ψυχανάλυσης δεν αρκεί...

Ολοκληρώνω με ένα ακόμα τραγούδι (ξεκινά στο 0:37). Ερώτημα. Μπορεί να αντέξει το παρακάτω τραγούδι η Ευρώπη της «Δύσεως», δηλαδή η Ευρώπη της κεντρικής γεωγραφίας του φιλελευθερισμού; Μπορεί να το αντέξει η Γαλλία της laïcité; Νομίζω πως η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πιο ουσιώδης και βαθύτερη από την υπερ-ανάλυση της τρομοκρατίας.

https://youtu.be/NzNY9BoWmh0


Ο καλλιτέχνης των τραγουδιών σαφώς και αποτελεί εχθρό και αποστάτη για τους «τζιχαντιστές». Το ζήτημα είναι πως η Ευρώπη της Γαλλίας και του Βελγίου δεν μπορεί να συμβιώσει και να αντέξει ούτε τον εχθρό και αποστάτη (όχι το συγκεκριμένο πρόσωπο). Ο εχθρός και αποστάτης πρέπει να γίνει ντε καφεινέ, δηλαδή να ουδετεροποιηθεί: τα πάντα επιτρέπονται - αρκεί ο καφές να είναι χωρίς καφεΐνη. Ο «τζιχαντισμός» και η τρομοκρατία αποκρύβουν αυτά τα βαθύτερα ερωτήματα και ζητήματα. Ο λιμπεραλισμός - μετά από την «επικράτηση» επί του μαρξιστικού αδερφού του - σαπίζει και αποσυντίθεται (ούτε παιδιά μπορεί να γεννήσει, ούτε τον «πολυ-πολιτισμό» μπορεί να αντέξει). Και ψάχνει απεγνωσμένα για «εχθρό» μήπως και κρατηθεί ζωντανός.

Σημείωση

Σε μεγάλη έρευνα που διεξήχθη σε είκοσι (20) χώρες, υπήρξε ερώτηση που αφορούσε το κατά πόσον οι μεγαλύτερες γενιές οφείλουν να κάνουν θυσίες προκειμένου οι νέοι να δημιουργήσουν το μέλλον τους. Η Τουρκία ήταν η πλέον θετική χώρα και υπέρ της άποψης πως οι μεγαλύτεροι θα πρέπει να κάνουν θυσίες για τους νεότερους (70% Ναι - 19% Όχι) με την Κίνα να ακολουθεί. Η πλέον αρνητική χώρα - με διαφορά από τη δεύτερη - ήταν η Γερμανία, η οποία θεωρεί μόλις κατά 9% πως οι μεγάλοι πρέπει να κάνουν θυσίες για τους νέους (9% Ναι - 77% Όχι). Δεν μιλάμε απλά για χάσμα, αλλά για πόλεμο γενεών. Ορισμένοι, μόλις ασκείται κριτική από νέους και νέες προς την «Δύση» αντιδρούν με τον εξής τρόπο: Εάν δεν αρέσει η «Δύση» σε όλους εσάς - τους νέους - που την κριτικάρετε συνεχώς, γιατί δεν φεύγετε να πάτε να ζήσετε αλλού, εκτός «Δύσης»; (άλλωστε θα τους αντικαταστήσουν με μετανάστες). Η απάντηση είναι πολύ απλή γιατί δεν φεύγουν: Για να εκδικηθούν και να φτύσουν τους τάφους των προηγούμενων.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία