Πολιτικά κόμματα: Οι Αληθινοί Εχθροί του Ελληνικού λαού!

Ο Έλληνας ψηφοφόρος ψηφισε ΠΑΣΟΚ γιατι ΛΕΦΤΑ υπάρχουν!

Αποτέλεσμα Μνημόνιο 1!

Μετά ψήφισε ΝΔ γιατί έσκιζε το μνημόνιο επι 2 χρόνια στο Ζάπειο...

Αποτέλεσμα Μνημόνιο 2!

Μετά ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα ακύρωνε τα 2 προηγούμενα μνημόνια με έναν νόμο και θα έκανε Κούγκι όλη την Ευρώπη αν υπήρχε κάποια αντίρρηση απο τους εταίρους μας...

Αποτέλεσμα Μνημόνιο 3!

Και τώρα λίγες μόλις βδομάδες πριν από την κάλπη, νέες παγίδες στήνονται μπροστά στο λαό.

Για να τον πείσουν ότι έχει μία και μόνη επιλογή.

Να επιλέξει ποιος θα ολοκληρώσει τη σφαγή του, ποιος, ποια κυβέρνηση θα υλοποιήσει το 3ο και φαρμακερό μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και όλοι μαζί, με τη ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, το ψήφισαν.

Ειλικρινά δε ξέρω, στην κατάσταση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, αν θα πρέπει να πω πως "Ουδέν κακόν αμιγές καλού", γιατί δε ξέρω τελικά ποιό είναι το κακό και ποιό το καλό που πηγάζει απ το κακό. Εδώ και 6 χρόνια περίπου, παίζεται ένα σκηνικό δράματος, που αντί να προκαλέσει μια γενικευμένη επαναστατική λαϊκή κίνηση που να ανατρέψει τα πάντα, γεννώντας κάτι καινούργιο και ελπιδοφόρο, αντ΄αυτού, επικρατεί η σύγχυση, ο πανικός, η αλλοφροσύνη, ο φόβος και η ανέχεια.

Τελικά τι έχουμε αποκομίσει ως "καλό" απ όλη αυτή την ιστορία της "βαθιάς κρίσης"; Έχουμε καταλάβει; Έχουμε αντιληφθεί; Έχουμε καταλήξει κάπου; Η απάντηση θα έλεγα πως είναι "Οχι" και στα τρία. Δεν έχουμε καταλάβει απολύτως τίποτα, απλά τελούμε όλοι μας εν συγχύσει, στεκάμενοι μπροστά σε κάποιο παράθυρο κοιτώντας ανέκφραστοι το άπειρο.

Κάποια μέρα, κυριολεκτικά ξυπνήσαμε, ως λαός, ένα πρωί και....κάποιοι μας είπαν πως "είμαστε χρεοκοπημένοι". Στα καλά καθούμενα δηλαδή, εκεί που κάποιοι - μέχρι χτές - "αγωνιστές του λαού", μας έταζαν "και του πουλιού το γάλα", άξαφνα μας είπαν πως χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας, ότι ήμασταν σπάταλοι, άφρονες, άσκεφτοι και ανεύθυνοι και επόμενο ήταν να ξυπνήσουμε μιαν ωραία πρωία και να δούμε τους κλητήρες να μας βγάζουν τα πράγματά μας στο δρόμο. Πέρασε αρκετός χρόνος μέχρι να καταλάβουμε πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δεν χρεοκοπήσαμε επειδή ήμασταν ακριβώς τέτοιοι, αλλά επειδή είχαμε κακούς διαχειριστές. Οι διαχειριστές αυτοί, μας έλεγαν "μη φοβάστε, όλα πάνε καλά, φάτε, γλεντήστε, διασκεδάστε, ταξιδέψτε, εμείς είμαστε εδώ για να σας προφυλάσσουμε από κάθε κακό". Αλλά έλεγαν ψέμματα. Δεν μας προφύλασσαν, ως όφειλαν, αλλά μας έτρωγαν τη περιουσία μας.

Ασφαλώς θα καταλάβατε όλοι ότι μιλώ για τους κυρίους κυρίους κυβερνητικούς ή πολιτικούς αξιωματούχους που πέρασαν τα τελευταία 32 χρόνια από τον ελληνικό πολιτικό στίβο. Στην πλειοψηφία τους, καταχράστηκαν το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού πλούτου μαζί με τους οπαδούς τους και τέλος, ήρθε μια μέρα ο λογαριασμός και αυτός ο λογαριασμός παραήταν μεγάλος για τη δική μας τσέπη.

Η ελληνική νοοτροπία ως φορέας διαφθοράς

Αυτό είναι το ένα σκέλος της ιστορίας. Το άλλο σκέλος, πολύ φοβούμαι πως αφορά εμάς τους ίδιους. Το γιατί επιτρέψαμε να γίνει κάτι τέτοιο. Κανονικά, αν το πάρει κάποιος το ζήτημα απ τη λογική του μεριά, θα έπρεπε να περιμένει πως οι κακοδιαχειριστές θα έπρεπε να τιμωρηθούν και μάλιστα αυστηρά. Αντ΄αυτού, όχι μόνο ζουν και βασιλεύουν, αλλά εξακολουθούν να διαχειρίζονται ακόμη και τώρα που μιλάμε, την περιουσία μας, παρ ό,τι την σκόρπισαν πρίν στους τέσσερις ανέμους. Γιατί όμως; Τι ήταν άραγε αυτό που μας ώθησε να τους εμπιστευτούμε και πάλι την τύχη μας ως λαού;

Ας τα δούμε λίγο τα πράγματα με μια ψύχραιμη ματιά, όσο αυτό είναι ακόμη μπορετό. Κατ΄αρχάς, θα πρέπει να καταλάβουμε πως εμείς, ο λαός, είμαστε τα αφεντικά. Εμείς δηλαδή, προσλαμβάνουμε τους διαχειριστές, δια μέσου της ψήφου μας, και τους δίνουμε τα κλειδιά του ...χρηματοκιβωτίου καθώς και τα λογιστικά μας βιβλία. Κατόπιν τους προσφέρουμε όλες τις ανέσεις για να εργαστούν. Ωραία και μεγάλα πολυτελή κτίρια για να στεγάζονται, γραμματείς και υπαλλήλους για να τους στηρίζουν στο έργο τους, αστυνομική δύναμη για να τους φυλάει και να τους προστατεύει, τους πληρώνουμε με το υστέρημά μας τον μισθό τους, μεγάλο μισθό για να δουλεύουν με όρεξη, άνετα αυτοκίνητα για να μετακινούνται, πολυτελείς διακοπές για να ...ξεκουράζονται απο τον μεγάλο φόρτο εργασίας, εν τέλει όλα εκείνα που θα πρόσφερε οποιοσδήποτε εργοδότης σε έναν ικανό και άξιο συνεργάτη για να διεκπεραιώσει κάποια δουλειά. Εμείς λοιπόν, ο λαός, είμαστε υπεύθυνοι τόσο για την επιλογή τους, όσο και για το άν οι κύριοι αυτοί κάνουν καλά τη δουλειά τους ή όχι. Μέχρις εδώ νομίζω πως είναι κατανοητά όλα αυτά.

Είναι; Όχι ακριβώς. Σε οποιαδήποτε γωνιά της γής, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ακόμη και σε χώρες όπου κυριαρχεί ή λεγόμενη αναρχία, αυτός που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, είτε σε κάποια επιχείρηση, είτε σε κάποια υπηρεσία, είτε ως υπάλληλος μαφιόζου συμμορίτη, ο άνθρωπος αυτός τιμωρείται και παύεται από τα καθήκοντά του στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη, του μαφιόζου δηλαδή, απλά εκτελείται. Στην Ελλάδα, τη δική μας πατρίδα, όσο ζω και υπάρχω, ΟΥΔΕΙΣ πολιτικός διαχειριστής δεν τιμωρήθηκε (πλην της περίπτωσης του Άκη Τσοχατζόπουλου, όπου δεν γινόταν πλέον να γίνει αλλιώς). Αυτό δημιούργησε συνεχές που τηρείται ευλαβικά από όλους και όλες τις παρατάξεις. Τις πταίει το λοιπόν; Φταίει η δημοκρατία μας; Φταίει η νοοτροπία μας; Φταίει το οπαδιλίκι μας; Ο συναισθηματισμός μας; Η καλή μας η καρδιά; Η συνενοχή μας; Τι;

Αν το δεί κάποιος το θέμα πιο διεξοδικά, θα έλεγε πως ..."Όλα αυτά μαζί" ...

Οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε οποιαδήποτε εποχή και σε οποιαδήποτε χώρα, αν είναι ανεύθυνος και επιπόλαιος, άσκεφτος και ανήθικος, θα χρεοκοπήσει. Αυτό είναι νόμος. Θα χρεοκοπήσει είτε ηθικά, είτε οικονομικά, είτε και τα δυό μαζί.

Τα ελληνικά κόμματα: Η γάγγραινα της Δημοκρατίας

Εμείς λοιπόν, ως λαός, έχουμε χρεοκοπήσει και οικονομικά και ηθικά. Αυτό θα πρέπει να το παραδεχτούμε, αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Το "όλα αυτά μαζί" που έγραψα προηγουμένως. Φταίει η Δημοκρατία μας, έτσι όπως την έχουμε εμείς διαμορφώσει για να εξυπηρετεί όχι το καλό όλων μας, αλλά το ατομικό "καλό".

Φταίει η νοοτροπία μας, που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε μόνο το δικό μας σπίτι και όχι και το σπίτι του διπλανού μας. Φταίει το οπαδιλίκι μας, γιατί έχουμε την τάση να "ποδοσφαιροποιούμε" τα πάντα, ακόμη και τη πολιτική μας ζωή. Οποιος πεί κακό για την ομάδα μας ή το κόμμα μας ή το "πιστεύω" μας, είναι εχθρός μας. Έχει δεν έχει δίκιο. Φταίει επίσης ο συναισθηματισμός μας, που δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά και ψύχραιμα. Φταίει η καλή μας η καρδιά, που μας επιτρέπει να δίνουμε όχι μία, αλλά πολλές ευκαιρίες παραπάνω χωρίς να υπολογίζουμε ότι κάνουμε έτσι ΚΑΚΟ στον εαυτό μας. Φταίει η συνενοχή μας, που επειδή συνεναίσαμε κάποτε να γίνει κάτι επιζήμιο επειδή θα ωφελούμασταν κι εμείς από αυτό, απλώς κλείσαμε τα μάτια και το προσπεράσαμε. Ολα αυτά μαζί λοιπόν, μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και θα εξακολουθούν να μας οδηγούν εκεί, ΑΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΑΜΕΣΩΣ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ.

Αν το παιδί μας το ίδιο, κάνει κάτι κακό, δηλαδή πεί ψέμματα, χτυπήσει ένα άλλο παιδί, κλέψει κάτι απο κάποιο συμμαθητή του, κάνει μια ανήθικη πράξη, για να του δώσουμε να καταλάβει οτι έκανε λάθος, θα πρέπει να το τιμωρήσουμε, φέρνοντάς το πρό των ευθυνών του. Αν δεν το κάνουμε και το προσπεράσουμε, το παιδί μας θα το επαναλάβει. Και θα εξακολουθεί να το κάνει, όσο υπάρχει η ατιμωρησία. Το αποτέλεσμα; Ενας ακόμη κακός άνθρωπος στην κοινωνία. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις εκφάνσεις και τα ζητήματα που μας αφορούν όχι μόνο ως κοινωνίας, αλλά και ώς μέρη πολιτικής σκέψης και δράσης. Κι επειδή το θέμα μας είναι πολιτικό, θα το πάρουμε απο αυτή τη μεριά.

Τι συμβαίνει λοιπόν στη Δημοκρατία μας, η οποία, αν και είναι το καλύτερο πολίτευμα που ισχύει αυτή στη στιγμή στη χώρα μας, εν τούτοις επιτρέπει να συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα; Συμβαίνει το εξής ένα: Οτι είναι χτισμένη πάνω σε σαθρά θεμέλια. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Για να αλλάξει αυτό και λαμβανομένου υπ΄όψη του γεγονότος οτι ο χαρακτήρας μας και η νοοτροπία μας την έκαναν να χτιστεί έτσι, θα πρέπει να την προφυλάξουμε απο τον κακό ή καλό μας εαυτό και να τη ξαναχτίσουμε απο την αρχή. Και για να την ξαναχτίσουμε, θα πρέπει να βρούμε το θάρρος να εντοπίσουμε την αιτία του κακού. Και η αιτία του κακού φίλοι και συνέλληνες είναι μία: ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο βδελυρό και αισχρό απο τα κόμματα. Μέσα σε αυτούς τους"κατ΄ευφημισμόν" πολιτικούς σχηματισμούς, κρύβεται όλη βρωμιά, η σαπίλα και η διαφθορά που μολύνει όλη την ελληνική κοινωνία και τους ίδιους τους θεσμούς. Αυτές οι παρέες βδελυρών ανθρώπων, που με αυτόν τον τρόπο βρίσκουν την ευκαιρία να καπηλεύονται το αίμα και τον ιδρώτα του λαού μας. Αυτή λοιπόν είναι η αιτία του κακού και εκεί πρέπει να επικεντρωθεί η προσπάθειά μας να ξαναβρούμε τη χαμένη μας πίστη στους θεσμούς και στο πολιτικό μας σύστημα.

Μέχρι σήμερα, την εξουσία νέμονταν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, δύο κόμματα που διαμόρφωσαν τη Δημοκρατία μας όπως ακριβώς συνέφερε εκείνα και μόνον. Τοποθέτησαν παντού τους δικούς τους ανθρώπους, φρόντισαν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό πυρήνα οπαδών που τους ονόμασαν "βάση", επαναδημιούργησαν τους Θεσμούς κατα το δοκούν για να αποφεύγεται ο πάσης φύσεως έλεγχος απο τον οποιονδήποτε, δημιούργησαν νοσηρές νοοτροπίες δημοσιουπαλληλισμού, καλλιέργησαν την πελατειακή σχέση μεταξύ πολίτη-κράτους και εν γένει διέφθειραν ένα μεγάλο ποσοστό του λαού μας, καλλιεργώντας του την ίδια ακριβώς νοοτροπία με αυτά.

Παράλληλα όμως με αυτά τα δύο μεγάλα κόμματα, είχαμε και τα λεγόμενα "μικρά". Αυτά δηλαδή, που εκπροσωπούσαν ένα μικρό μέρος του λαού μας, που δεν ήθελε ή που δεν τον εξέφραζαν για κάποιους λόγους τα δύο μεγάλα ή για άλλους λόγους.

Τον εκπροσωπούσαν όμως στ΄αλήθεια;

Η απάντηση είναι και πάλι "ΌΧΙ". Τα μικρά κόμματα, του 5, του 6, του 3 ή ακόμη και του 1,5 τοις εκατό, υπήρχαν και υπάρχουν για να ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ τα στελέχη τους. Πώς; Μα είναι απλό. Η ύπαρξή τους οφείλεται πρώτα απ΄όλα διότι το ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ τα δύο μεγάλα κόμματα και δεύτερον για να νέμονται το δημόσιο ταμείο ακόμη και οι λεγόμενοι "αντιφρονούντες". Τι σημαίνει αυτό σε απλά λόγια; Οτι ο νόμος, ο οποίος δημιουργήθηκε ελέω των δύο μεγάλων κομμάτων, τους δίνει την ευκαιρία να ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ γενναία απο το κράτος, ακριβώς για το λόγο του να μή δημιουργούν προβλήματα στα δύο μεγάλα! Η σκέψη ήταν απλή: "Τρώμε εμείς, αλλά αν το βουλώσετε, θα φάτε κι εσείς". Τόσο απλά και τόσο ...σατανικά.

Γνωρίζετε αγαπητοί αναγνώστες οτι ακόμη και το κόμμα του 1,5%, που δεν μπαίνει στη Βουλή, ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙΤΑΙ;

Βεβαίως και χρηματοδοτείται! Και ο λόγος που χρηματοδοτείται, θεωρητικά, είναι για να υπάρχει, εκπροσωπόντας αυτό το 1,5% του λαού που είδε σε αυτό κάποια καλά στοιχεία. Πρακτικά όμως, επειδή συνήθως αυτά τα κόμματα ξεχνιούνται τη δεύτερη κιόλας μέρα των εκλογών, το ποσόν της χρηματοδότησης αυτής πηγαίνει κατ΄ ευθείαν στις τσέπες αυτών που τα δημιούργησαν!

Εν ολίγοις, αν κάποιος απο εσάς, που είναι άνεργος, δεν έχει στον ήλιο μοίρα που λένε ή ακόμη χειρότερα, αν είναι απατεώνας και λαμόγιο, μπορεί να σηκωθεί την επόμενη μέρα και να πεί, "ιδρύω κόμμα" και κατεβαίνω στις εκλογές! Κι επειδή σήμερα, με τα ηλεκτρονικά μέσα να κυριαρχούν προσφέροντας στο πιάτο την πιό εύκολη πρόσβαση σε κοινό, το πιο απλό πράγμα είναι να ...δημιουργηθεί ένα νέο μικρό κόμμα, το οποίο και παρακαλάει θεούς και δαίμονες να γίνουν εκλογές και έτσι, όλο και κάποιος θα βρεθεί να το ψηφίσει, είτε γιατί βαρέθηκε τους δύο μεγάλους είτε γιατί θέλει να διαμαρτυρηθεί είτε γιατί τον ...συγκίνησαν οι μπουρδολογίες (το συνηθέστερον) των δημιουργών των. Και έτσι, να αμέσως αμέσως το 1,5% για να τσεπώσουν το παραδάκι και ένα ούκ ευκαταφρόνητο εισόδημα για τέσσερα χρόνια, το οποίο μπορεί να φτάσει και το ένα εκατομμύριο ευρώ!

Αυτά τα χρήματα πρώτα απ όλα, που όχι μόνον δεν πιάνουν τόπο, αλλά είναι και καθάρα φορείς εκκολαπτόμενων απατεώνων και λαμογίων, επιβαρύνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις δημόσιες δαπάνες, στερώντας απ τον ίδιο το λαό χρήματα για τις πραγματικές ανάγκες του. Ετσι λοιπόν, δημιουργούνται οι στρατιές των τρωκτικών του δημοσίου χρήματος, οι οποίες στρατιές είναι ανεκτές απο τη μεγάλη μερίδα του λαού. Τα πράγματα ασφαλώς γίνονται πολύ χειρότερα, όταν ένα κράτος βρίσκεται σε κατάσταση πτώχευσης, όπως είναι το δικό μας.

Τα κόμματα είναι οι καλύτεροι συνεργάτες.

Στον κοινοβουλευτισμό τα κόμματα εμφανίζονται στον λαό περίπου ως αδυσώπητοι αντίπαλοι. Φυσικά και δεν είναι αντίπαλοι. Τα κόμματα είναι οι εταίροι που μετέχουν σε μια επικερδή επιχείρηση που λέγεται κοινοβουλευτικό σύστημα. Στην πραγματικότητα τα κόμματα μεταξύ τους είναι οι καλύτεροι συνεργάτες.

Στο μόνο πράγμα που πραγματικά διαφωνούν τα κόμματα, είναι ως προς το ποιο θα έχει την εξουσία. Δηλαδή για την θέση του διευθύνοντος συμβούλου κάπως. Εκεί και μόνο περιορίζονται οι πραγματικές διαφορές τους. Διεκδικούν όλα την εξουσία για λογαριασμό τους. Διότι η εξουσία μεταφράζεται σε οικονομικό όφελος. Πάντα.

Τα κόμματα θέλουν αδιάκοπα ένα και μόνο πράγμα. Την εξουσία. Θέλουν πάντα και μόνο την εξουσία. Ακόμη κι όταν δεν έχουν στελέχη, πρόγραμμα και πραγματικό λόγο για να κυβερνήσουν. Συνεχίζουν να θέλουν την εξουσία. Διότι η εξουσία έχει ψωμί.

Πέρα από αυτή την, για εμάς, επουσιώδη διαφωνία τους, τα κόμματα δεν έχουν αληθινές διαφορές. Οσες διαφορές φαίνεται να έχουν, απλώς τις κατασκευάζουν. Στο κάτω κάτω θα πρέπει να βρουν κάποιους λόγους ώστε να προτιμήσουμε το ένα από το άλλο κόμμα.

Αν μείνεις 10 χρόνια σε μια χώρα και δεν σου πουν τι κυβέρνηση έχει, σοσιαλίζουσα-εργατική ή φιλελεύθερη, και δεν διαβάσεις εφημερίδες ή ενημερωθείς αλλιώς, θα δυσκολευτείς να καταλάβεις κάποια ουσιαστική διαφορά όταν τα κόμματα διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία. Ακόμη κι αν πληρώνεις φόρους κανονικά. Τόσες μεγάλες διαφορές έχουν τα κόμματα στον κοινοβουλευτισμό.

Επειδή λοιπόν δεν βρίσκουν πραγματικές διαφορές καταφεύγουν σε άλλους τρόπους για να τραβήξουν την προσοχή μας. Και συμφωνούν και πάνω και σ’ αυτό. Για παράδειγμα μισθώνουν image makers για τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους και εταιρίες δημοσίων σχέσεων για να συντάξουν τα προγράμματα και τα συνθήματά τους. Συμφωνούν και σ’ αυτό.

Συμφωνούν επίσης στο να επιλέγουν σε αρκετές περιπτώσεις νέους και όμορφους πολιτευτές. Τελευταία επιλέγουν νέες και όμορφες κοπέλες. Χωρίς ιδιαίτερα άλλα προσόντα ή εμπειρίες. Ακριβώς σαν το πλήρωμα πίστας μαγαζιού μαζικής λαϊκής διασκέδασης. Εξάλλου οι πολιτευτές τους προορίζονται για να γίνουν βουλευτές-νομοθέτες. Και λίγο ρόλο παίζει αν ένας τέτοιος βουλευτής-νομοθέτης είναι μορφωμένος ή ικανός. Δεν πρόκειται να πάρει καμμιά σημαντική απόφαση από μόνος του. Το μόνο το οποίο χρειάζεται να διαθέτει, είναι αφοσίωση στον “αρχηγό”. Που στο κάτω κάτω του έκανε την τιμή να τον επιλέξει για υποψήφιο. Διότι φυσικά και δεν επιλέγει ο λαός τους υποψηφίους βουλευτές-νομοθέτες. Ούτε οι κομματικές οργανώσεις βάσης. Και πάνω σε όλα αυτά, όλα τα κόμματα φυσικά και συμφωνούν.

Έκτός λοιπόν από αυτή την μικρή διαφωνία τους, στο ποιο δηλαδή θα έχει την εξουσία, τα κόμματα, όλα τα κόμματα, συμφωνούν σε όλα τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα. Οχι σε εκείνα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την διαχείριση και τα μέτρα που πρέπει να παρθούν για το ένα ή το άλλο. Αυτά είναι δευτερεύοντα. Σ’ αυτά τα θέματα είναι υποχρεωμένα να “διαφωνήσουν” στο κάτω κάτω. Για τα μάτια μας και μόνο φυσικά.

Στα σοβαρά ζητήματα, στα οποία όλα τα κόμματα συμφωνούν, μπορούμε να κατατάξουμε

• την μορφή του πολιτεύματος
• την ανυπαρξία δημοψηφισμάτων
• την εκλογή αντί της κλήρωσης
• την διάρκεια της θητείας του αντιπροσώπου-βουλευτή-νομοθέτη και φυσικά της κυβέρνησης
• την μη-λογοδοσία τους
• στο ότι οι “πρωθυπουργοί δεν πάνε φυλακή”
• τον διορισμό των υπουργών από τον πρωθυπουργό
• τον διορισμό της κεφαλής της δικαιοσύνης από τον πρωθυπουργό
• τον μισθό τους, ολουνών. Αυτό που ονομάζουν “βουλευτική αποζημίωση” για το κακό που έπαθαν
• την κρατική επιχορήγηση των κομμάτων
• την ατιμωρησία τους την νομοθετημένη
• τον διορισμό των διοικητικών συμβουλίων στις επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα
• το βόλεμα των “δικών τους παιδιών”, προώθηση ημετέρων σε θέσεις και εξυπηρέτηση “κουμπάρων”
• στο ότι όλοι οι δικοί τους είναι καθαροί και καθόλου διεφθαρμένοι
• στο ότι όλοι παραλαμβάνουν καμμένη γη από τους προκατόχους τους
• στο ότι οι αντίπαλοί τους είναι ψεύτες και λαϊκιστές
• στο ότι θέλουν μεν να έχουν κομματικές οργανώσεις βάσεις αλλά χωρίς να τις επισκέπτονται πολύ συχνά τα μέλη και πάρουν τα μυαλά τους αέρα
• στο ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν νόμοι που ρυθμίζουν θέματα όπως την χρηματοδότησή τους για παράδειγμα, χωρίς τα ίδια να έχουν νομική υπόσταση
• στο ότι το κράτος και το δημόσιο είναι ιδιοκτησία τους
• στο ότι φόρους πρέπει να πληρώνει μόνο ο λαός

και μια σειρά άλλα τέτοια παρόμοια και πρωτευούσης σημασίας.

Τα κόμματα συμφωνούν επίσης και στον τρόπο της εσωκομματικής τους λειτουργίας. Ολα τα κόμματα έχουν σε ισχύ, εσωτερικά, έναν ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό. Από την επιλογή των αντιπροσώπων για τα περίφημα συνέδριά τους, επιλογή που γίνεται με εντελώς όρους φατριών, διμοιριών και λόχων, μέχρι την ανάδειξη στο Πολιτικό τους Γραφείο. Παντού κοινοβουλευτισμός. Δηλαδή δι’ αντιπροσώπων μακράς θητείας. Και μάλιστα άκρως δεσποτικός και απολυταρχικός. Πουθενά ο κομματικός λαός να αποφασίσει άμεσα για κάτι. Συμφωνούν και σ’ αυτό.

Επίσης συμφωνούν, όλα τα κόμματα συμφωνούν, στο να μην έχουν νομική υπόσταση. Τα κόμματα δεν είναι για παράδειγμα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού ή δημοσίου δικαίου ή οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή τα κόμματα δεν είναι υποκείμενα δικαιοπραξίας, για τους νομικούς. Τα κόμματα είναι “οιονεί” νομικά πρόσωπα. Σαν να ήταν δηλαδή, ενώ δεν είναι. Ουσιαστικά τα κόμματα δεν υπάρχουν. Δεν είναι ούτε φυσικά πρόσωπα βέβαια, αλλά ούτε και νομικά πρόσωπα θέλουν να είναι. Τα κόμματα δεν είναι τίποτε. Δεν μπορεί να επιβληθεί στα κόμματα ούτε καν το παραμικρό πρόστιμο για παράδειγμα. Και συμφωνούν όλα τα κόμματα σε αυτή τη “ρύθμιση”.

Επίσης όλα τα κόμματα συμφωνούν στο ότι η ύπαρξη και η λειτουργία τους δεν πρέπει να προβλέπεται και κυρίως δεν πρέπει να ρυθμίζεται από κανέναν νόμο. Συμφωνούν, τι να κάνουμε;

Α, ναι συμφωνούν και στο να μην έχουν ΑΦΜ.

Αλλά εκεί που βασικά καρα-συμφωνούν είναι στο ότι αυτό το κακό όνειρο, αυτός ο εφιάλτης στον οποίο ζούμε, είναι δημοκρατία.

Η ύψιστη μορφή της μάλιστα.…

Πηγή: Λόγιος Ερμής