«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
«Ούτε θα ξαναβρούμε εκείνη την εποχή που ζήσαμε ό,τι καλύτερο είχαμε: τον έρωτα για ένα χρωματιστό βότσαλο, τη μυστική ταφή ενός πουλιού ή ένα γράμμα που πήγαμε στο ταχυδρομείο χωρίς διεύθυνση, γιατί ο παιδικός...
«Λοιπόν ποια πράξη μας θα βαρύνει την ημέρα της Κρίσεως; Ποιος θα σηκωθεί να μας υπερασπίσει ή έστω να κάνει μια μικρή αναφορά στο όνομά μας; Έρημα βράδια και νυχτερινοί δρόμοι που συναντήσαμε τις...
«Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ και πότε θ’ αλλάξει ο κόσμος, γιατί όπως όλοι μας έζησα κι εγώ αφηρημένα -βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά...
«Κύριε, σε αναζήτησα παντού: στις δόξες της γης και τ’ ουρανού, στο μεγαλείο των μητροπόλεων, στων εποχών τα σταυροδρόμια- κι εσύ περνούσες ταπεινά κι αθόρυβα στον πιο ακαθόριστο, τη νύχτα, ρεμβασμό μου» (Τάσος Λειβαδίτης)...
«Στο δρόμο, κάτω απ’ τη βροχή, εκείνος ο άγνωστος στεκόταν χρόνια τώρα ακουμπισμένος στο φανοστάτη. Ποιος άγνωστος! Κι οι φλόγες των κεριών τα βράδια που τις σαλεύει μια πνοή από κάποια πανάρχαιη συγγνώμη-ποιον συγχωρεί;»...
«Νενικήκαμεν. Όραμα μεγάλο πάνω απ’ τους δρόμους, σα φύλλα του φθινοπώρου σκόρπιζαν οι ζητωκραυγές. Η πόλη είχε χαθεί κάτω απ’ τα φώτα, τις σημαίες, τη βουή. Γιορτάζαμε τη νίκη. Όμως την ίδια ώρα κάποιος...
Έρημος τώρα ο βράχος της αγάπης — μη με λησμονήσεις πάνω του στα βραδινά πετρώματα με το φεγγάρι καθαρό πουκάμισο. Μη με λησμονήσεις βαθύτατε αέρα. Σε ακούω Εκτυφλωτικέ — πώς έρχεται η φωνή σου...
Είναι μία θύρα στὰ μάτια κάθε νεκρού μὲ καίει τρόμος απ᾿ τὴν ηλικία των λουλουδιών έτσι γρήγορα ποὺ φεύγουν έτσι γρήγορα είναι μιὰ θύρα βαμμένη μὲ τὴ σιωπὴ κι ο θάνατος μονόλιθος. Κράζει τ᾿...
