Το ισοζύγιο ανάμεσα στο μνημόνιο και στη δουλεία

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Ακούω πως οι νέες ρυθμίσεις για τις συντάξεις, θα πρέπει να ολοκληρωθούν μέχρι το 2022, δηλαδή σε επτά χρόνια από τώρα. Πως τουλάχιστον μέχρι το 2030, θα συνεχίσουμε να τελούμε υπό οικονομική επιτήρηση και ότι από το 2040 και μετά, θα αρχίσουμε να βλέπουμε κάποιο φως. Όταν, βέβαια, δεν θα έχουμε ούτε καν μάτια για να το δούμε. Άλλοι μιλούν και για 60 χρόνια επιμήκυνση. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ νιώθω πως ο χρόνος της «συμφωνίας» με ξεπερνάει. Το 2015 από το 2040, απέχει εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια! Διάστημα πολύ μεγάλο, για να είναι κανείς σίγουρος πως θα ζει μέχρι τότε, ώστε να αισιοδοξήσει. Το μνημόνιο και οι Γερμανοί δείχνουν καθαρά, πως ήρθαν εδώ για να μείνουν. Είτε ως δυνάστες, είτε ως ιδιοκτήτες. Ζώντας εδώ και πέντε χρόνια, συν άλλα ακόμα τρία, σύνολο οκτώ χρόνια μέσα στα μνημόνια, (και πόσα ακόμα μπορεί να χρειαστούν) θα ξεχάσουμε στο τέλος πως είναι το να ζει κανείς ελεύθερος.

Όμως, όπως ακριβώς κάνουν εκείνοι, λογαριάζοντας με τον ψυχρό λογιστικό τους τρόπο τα κέρδη και τις ζημιές, είναι αναγκαίο να κάνουμε και εμείς το δικό μας ισολογισμό από τη σχέση μας μαζί τους. Να δούμε τελικά, μας συμφέρει, όπως μας λένε;; Γιατί αν δεν μας συμφέρει, τότε για ποίων τα συμφέροντα θυσιαζόμαστε;

Ας φανταστούμε, λοιπόν, μια ζυγαριά για τα εθνικά κέρδη και τις ζημίες από αυτό και από τα προηγούμενα μνημόνια, όπου εκτός από ευρώ, ομόλογα και χρηματιστηριακά προϊόντα, μπορεί να ζυγίσει επίσης αξίες και ιδανικά, ώστε να μπορέσουμε να βγάλουμε το συμπέρασμα μας. Κυρίως, να ανακαλύψουμε, τι είναι αυτό που βαραίνει περισσότερο στην ζυγαριά του καθένα μας.

Υποτιθέμενα Κέρδη

1. Νέο μνημόνιο και χρηματοδότηση με δάνειο 80-85 δις € για να εξυπηρετηθούν οι υποχρεώσεις της χώρας προς τους δανειστές και να αποφευχθεί η κήρυξη χρεοκοπίας (που ήδη υπάρχει).
2. Νέα ανακεφαλαίωση των αδηφάγων τραπεζών με ακόμα 25 δις €.
3. Μένουμε στην Ευρώπη και στο Ευρώ, που εγγυώνται τη σταθερότητα και την ασφάλεια μας, όπως πιστεύουν οι υποστηρικτές τους.
4. Μπαίνουμε στην αναζήτηση της «ανάπτυξης», που θα έρθει κάπου-κάποτε, με την Ελλάδα χωρισμένη σε οικονομικές ζώνες αποικιακού τύπου.
5. Θα ανοίξουν κάποτε οι τράπεζες και τα ΑΤΜ αντί για 60€, θα δίνουν 100-150€. Αντί να πηγαίνει κάποιος στο ΑΤΜ δεκατέσσερις φορές για να πάρει το μισθό του, τώρα θα πηγαίνει μόνο τέσσερις και αργότερα μόνο τρεις για να πάρει τα 300-400€ του.
6. Θα διατηρηθούν τα σοφιστικέ κινητά και τα διάφορα γκάτζετς, μόνο που όσοι τα διαθέτουν θα περικόψουν από το φαγητό τους για να τα πληρώνουν. Μπρος τα κάλλη, τι είναι ο πόνος;
7. Θα συνεχίζει να ταξιδεύει στην Ευρώπη το βουλευτικό μας μπουλούκι, με όλο το αφάν καντάν του καραπουτανοβλαχαριού της χώρας, που χαίρεται να περνάει για «ευρωπαϊκή» σαβούρα και δεν θα αποκλειστεί από τα καφέ και από τις μπουτίκ της εσπερίας.
8. Η χώρα με το ξεπάστρεμα των συνταξιούχων, θα κατεβάσει το όριο της μέσης ηλικίας και καθώς οι νέοι Έλληνες μεταναστεύουν, οι νέοι μουσουλμάνοι με ελληνική ιθαγένεια θα αναλάβουν την τύχη της.
9. Η Ελλάδα απέφυγε να γίνει η Ζάμπια της Αφρικής, διότι θα γίνει το Ελλαδιστάν της Ευρώπης.

Σίγουρες Ζημίες

1. Αυξάνεται το ήδη υπέρογκο δημόσιο χρέος, που τείνει να φτάσει στο 200% του ΑΕΠ.
2. Με τα νέα μέτρα βαθαίνει ακόμα περισσότερο η ύφεση, όπως παραδέχθηκε και ο πρωθυπουργός, ενώ η λέξη «ανάπτυξη» καταντάει πλέον ανέκδοτο.
3. Με τους νέους φόρους και το νέο ΦΠΑ, θα αυξηθεί η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, όπου εκτός των ελευθέρων επαγγελματιών, τώρα θα επεκταθεί και στους βιομηχανικούς εργάτες κυρίως του τομέα τροφίμων.
4. Περαιτέρω συρρίκνωση της Γεωργίας και της πρωτογενούς παραγωγής, που ενώ αφορά αυτό που όλοι ξορκίζουν ως απόλυτα αναγκαίο και είναι η αυτάρκεια μας σε τρόφιμα, εν τούτοις της δίνουν ακόμα μια, να πάει παρακάτω.
5. Αποδυνάμωση της εθνικής άμυνας και του ελληνικού στρατού, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια της χώρας. Όσοι επαναπαύονται στην βοήθεια των «συμμάχων» και στους ξένους στρατούς και όχι στον ίδιο τον ελληνικό στρατό, είναι πικρά γελασμένοι. Τίποτα δεν μας εγγυώνται, όσοι μας στραγγαλίζουν για τα ευρώ και που θα μας ξεπουλήσουν, όταν τους συμφέρει, στο άψε-σβήσε!
6. Πλήρες ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και των παραγωγικών πόρων (ορυκτός πλούτος, υποδομές κλπ)
7. Εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας και διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Ακόμα και τα ταξίδια εντός της χώρας είναι οικονομικώς δύσκολα ειδικά σε μακρινές περιοχές.
8. Αύξηση των θανάτων από την ελλιπή ιατρική φροντίδα και συνέχιση των αυτοκτονιών.
9. Η μετανάστευση των νέων και δραστήριων Ελλήνων, θα συνεχιστεί με αυξανόμενο ρυθμό.
10. Πλήρης ανατροπή του δημογραφικού δείκτη.
11. Η προσήλωση στις συμφωνίες των Δουβλίνων, καταστρέφει την χώρα και τη μεταβάλλει σε ανθρώπινη πυριτιδαποθήκη με απρόβλεπτες εθνικές συνέπειες.
12. Αδυναμία άσκησης εθνικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και μετατροπή της Δημοκρατίας σε ξένη επικυριαρχία με προαποφασισμένες πολιτικές και της χώρας σε αποικία χρέους.
13. Απώλεια της Ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας σε επίπεδο πολιτικό, οικονομικό και ιδιοκτησιακό.

Και πολλά άλλα.
Κάποιες παρατηρήσεις: Υποτίθεται πως αν δε συνέβαινε το 1 από τα υποτιθέμενα κέρδη, η Ελλάδα θα πάθαινε λόγω έλλειψης χρηματοδότησης όλα αυτά που αναφέρονται στις σίγουρες ζημίες και αποτελούσαν το επιχείρημα των «ευρωπαϊστών» μνημονιακών. Όμως η ίδια η συμφωνία και τα «κέρδη» από αυτήν, θα δημιουργήσουν τελικά τις ζημίες που απεύχονταν, όπως ίσως και αν δε γινόταν η συμφωνία. Το παράδοξο συμπέρασμα των σχέσεων ανάμεσα στα κέρδη και στις ζημιές δείχνει, πως κατά κάποιον τρόπο τα κέρδη και οι ζημιές ετεροπροσδιορίζονται και οδηγεί στο αναπόφευκτο δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στο «Να μας φάει ο λύκος, ή να μας φάει η αρκούδα;;».

Ο επιθετικός προσδιορισμός στα κέρδη ως «υποτιθέμενα», δηλώνει την αβεβαιότητα της επιτυχίας τους, όπως διαπιστώσαμε τα προηγούμενα χρόνια, ενώ το «σίγουρες» πριν το ζημιές, την βεβαιότητα της τελικής έκβασης τους.

Αν υποθέσουμε ότι η αρκούδα μας τρώει εδώ και πέντε χρόνια και γνωρίζουμε πως είναι οι δαγκωνιές της, δεν είναι προτιμότερο να δοκιμάσουμε και τον λύκο, που δεν τον γνωρίζουμε, αλλά που είναι πιο πιθανό να τα βγάλουμε πέρα μαζί του; Ή έστω να δοκιμάσουμε και αν μας φάει μας έφαγε, πριν όμως φαγωθούμε τελείως από την αρκούδα;;;

Για εμένα και μόνο τα 12 και 13 των ζημιών, αν έμπαιναν στη ζυγαριά, έναντι όλων των υποτιθέμενων κερδών, θα έφταναν για να γείρει την ζυγαριά υπέρ τους. Αλλά, δεν ζυγίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα.

Για άλλους βαραίνουν τα κέρματα και για άλλους η καρδιά....

Πηγή: ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ