Τρεις σχολιασμοί και IV) Μεταβολές στους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς.

I

Όσο η Ελλάδα προσομοιάζει σε ένα υβρίδιο υποτελούς κράτους-πελάτη (vassal / client state), που διοικείται από κυβερνήσεις μαριονέτες (puppet government) οι οποίες αποτελούν παράγωγα εξω-εθνικών διαπραγματεύσεων, και από πολιτικούς και ηγεσίες που προκύπτουν από ελεγχόμενες προκαθορισμένες επετηρίδες, επιτελώντας ως κράτος συγκεκριμένες λειτουργίες στα πλαίσια εξυπηρέτησης συγκεκριμένων γεωπολιτικών σχεδιασμών (δηλαδή όσο ο βασικός λόγος ύπαρξης του προκύπτει από τα προηγούμενα), ουδέποτε θα γίνει «πραγματικό ή κανονικό ευρωπαϊκό κράτος» (όπως λένε χαρακτηριστικά όσοι βαφτίζουν την αποικιοποίηση «εκσυγχρονισμό», νομιμοποιώντας την).

Λαϊκισμός είναι να αποκρύβεις πως οι σχέσεις της Νορβηγίας, της Αυστρίας, της Ολλανδίας, ή ακόμα της Πολωνίας και της Πορτογαλίας, με τα ευρωπαϊκά και ευρωατλαντικά κέντρα δεν μοιάζουν με τις σχέσεις της Ελλάδας (με τα προηγούμενα κέντρα). Γιατί είναι τόσο διαφορετικές αυτές οι σχέσεις; Καλό είναι το παραμύθι για το κατώτερο γονιδίωμα των Ελλήνων αλλά - πέρα από τα ερμηνευτικά του όρια - αποτελεί μπαγιάτικο δόγμα νομιμοποίησης της αποικιοκρατίας και του ρατσισμού του 19ου αιώνα. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να παραμεριστούν οι πολιτικές δυνάμεις, οι παρατάξεις, τα κόμματα, οι νοοτροπίες και οι άνθρωποι που είτε πρεσβεύουν (ως τοπικά παραρτήματα) είτε έχουν εσωτερικεύσει (ως πολιτιστικά και πολιτικά κατεχόμενοι) αυτές τις αντιλήψεις και ιδέες.

Οι χώρες τις οποίες θαυμάζουν όλοι αυτοί, άραγε, κατάφεραν όσα κατάφεραν από ιδρύσεως τους ως υποτελή και πολλαπλώς εξαρτημένα κράτη-πελάτες; Δύο σχεδόν αιώνες από την κρατογέννεση εν εξαρτήσει του ελληνικού κράτους και ορισμένοι κάνουν τους ανήξερους. Πότε ακριβώς η Ελλάδα κατάφερε να ανέλθει στο status της κυρίαρχης χώρας; Τα παραδοσιακώς περιφερειακά και πολλαπλώς εξαρτημένα subordinated κράτη-πελάτες δεν «εκσυγχρονίζονται» ούτε «αναπτύσσονται» ποτέ ουσιωδώς εάν δεν ανέλθουν στην κατηγορία των κυρίαρχων κρατών.

Σημειώσεις

[-] Και στις μέρες μας η αποκλειστικότητα του λόγου περί οικονομίας από κάποια στιγμή και ύστερα καθίσταται παραπλανητική. Η οικονομία είναι το πρόσχημα για τη θέσπιση ενός μνημονίου στο διηνεκές ενώ η πολιτική ασφαλείας και η σεκιουριτοποίηση του ελληνικού ζητήματος και της ευρωζώνης είναι η ουσία.

[-] Υπό τέτοιες συνθήκες κατάφεραν άραγε τα «ανεπτυγμένα ευρωπαϊκά κράτη» να ανέλθουν στο τωρινό τους επίπεδο; (τουλάχιστον μέχρι σήμερα, γιατί ορισμένα από αυτά βρίσκονται σε φάση παρακμής). Κατά τα άλλα όλοι αυτοί μιλούν για «λαϊκισμό».

II

Η ευρωλαγνεία γενικά και η γαλλοφιλία-λαγνεία ειδικότερα, που επικρατεί στη χώρα μας, τυφλώνει τους Έλληνες και δεν τους επιτρέπει να δουν με καθαρή ματιά την παρακμή στην οποία βρίσκεται η Γαλλία.

Η Γαλλία είναι μια πολύ πιο αδύναμη και μια πολύ μικρότερη χώρα από όσο θέλει να δείχνει η ίδια (και από όσο επιδιώκουν να την παρουσιάζουν ορισμένοι στην Ελλάδα).

Σημειώσεις

[-] Η αδυναμία της Γαλλίας δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα από ότι η κατάσταση της Γερμανίας της ίδιας.

[-] Την ίδια στιγμή που η Γαλλία βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν επιθυμητή μια περαιτέρω «γαλλοποίηση» της Ελλάδας. Τόσο τραγικά είναι τα πράγματα στη χώρα μας. Η Γαλλία έχει απείρως - δυσανάλογα - μεγαλύτερη μαλακή ισχύ και επιρροή στην Ελλάδα από ότι αναλογεί στην πραγματική δύναμη της.

III

1. Έχετε συνειδητοποιήσει πως εάν δεν υπήρχε ο παράγοντας Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις (δυτικά της Μόσχας), εάν αυτό κρινόταν απαραίτητο, ουσιαστικά δεν θα μπορούσαν να εξισορροπήσουν, πόσο μάλλον να ελέγξουν, καθεμιά ξεχωριστά (εννοώ όχι ως Ε.Ε) την Τουρκία;

2. Έχετε συνειδητοποιήσει πως, τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η μόνη χώρα - από όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου - η οποία μπορεί έστω κάπως, στοιχειωδώς, να αντιπαρατεθεί στρατιωτικά (με συμβατικά μέσα) με την Ρωσία είναι η Τουρκία; (δεν το γράφω «αντι-ρωσικά» το προηγούμενο, απλά ρεαλιστικά). Ούτε η Γαλλία είναι σε θέση ούτε η Γερμανία (για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά).

Σημείωση

Έγραψα πριν περίπου ενάμισι χρόνο: ''Κάνω την εξής πρόβλεψη η οποία γνωρίζω πως θα ξαφνιάσει, θα ακουστεί προκλητική, και η οποία βασίζεται σε ένα μεγάλο εάν. Εάν, εντός της επόμενης δεκαετίας, η Τουρκία δεν καταρρεύσει λόγω ενδογενών και εξωτερικών πιέσεων, τριβών, εντάσεων και ρήξεων, κάπου μέσα στη δεκαετία 2040 - 2050, η Τουρκία θα είναι ισχυρότερη χώρα από τη Γαλλία (εάν συνεχίσει η τελευταία την τωρινή της πορεία).''

Έτσι όπως πάει η Γαλλία, βεβαία, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί νωρίτερα - εάν (το μεγάλο εάν) η Τουρκία δεν είχε και αυτή τα προβλήματα της: Προβλήματα τα οποία όμως δίχως τα ερείσματα (ορισμένων στο εσωτερικό της) πέραν του Ατλαντικού, θα ήταν πολύ λιγότερο ανησυχητικά για το καθεστώς (επανερχόμαστε δηλαδή στο 1).

Υπό καμία έννοια τα προηγούμενα δεν σημαίνουν πως οι Η.Π.Α είναι αρνητικές απέναντι στην Τουρκία (το αντίθετο, μην είμαστε κορόιδα), εξισορρόπηση κάνουν και απλά επιθυμούν μια Τουρκία (τοποτηρητή) στα μέτρα τους.

Υστερόγραφο: Τι έγινε ρε παιδιά; Κάποτε μιλάγαμε γενικά και αόριστα για την «παγκοσμιοποίηση» και όχι συγκεκριμένα για κράτη; Ακόμα να εξαφανιστούν τα κράτη;

IV
Μεταβολές στους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς

Οι ενδοευρωπαϊκοί συσχετισμοί δύναμης έχουν μεταβληθεί και η ιστορία της ηπείρου εξελίσσεται στο νέο ευρωπαϊκό κέντρο βάρους, το οποίο έχει μεταφερθεί από το ευρωατλαντικό τρίγωνο Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία και Γερμανία (διπολικό σύστημα, διχοτομημένη Ευρώπη) στο ευρασιατικό τρίγωνο Γερμανίας, Ρωσίας και Τουρκίας (μεταδιπολική Ευρώπη). Η μεταβολή αυτή φανερώνεται και μέσω της χαλάρωσης της εσωτερικής συνοχής - και της κρίσης ή διάσπασης - του «δυτικού ή/και φιλελεύθερου» τρίγωνου Ηνωμένου Βασιλείου, Γαλλίας και Γερμανίας (της Γερμανίας που κοιτάζει προς τις Βρυξέλλες και τον Ρήνο).

Σε αυτή την ενδοευρωπαϊκή μεταβολή συνέβαλλαν αρχικά, η ενοποίηση της Γερμανίας (με την παράλληλη αποδυνάμωση της Γαλλίας) και έπειτα η διεύρυνση της Ε.Ε το 2004 προς ανατολάς. Η διεύρυνση του 2004, η οποία συμπεριλάμβανε δέκα (10) νέες χώρες, οκτώ (8) εκ των οποίων από την κεντρική και βόρεια ανατολική Ευρώπη, αποτέλεσε ταφόπλακα όχι μονάχα για τη συνοχή του «δυτικού ή/και φιλελεύθερου» τρίγωνου Ηνωμένου Βασιλείου, Γαλλίας και Γερμανίας αλλά και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση (τον προσανατολισμό, την εξέλιξη και το μέλλον της). Αποτέλεσε επίσης εξωγενή παράγοντα επηρεασμού της ισχύος της Γαλλίας (δηλαδή περαιτέρω αποδυνάμωσης της).

Οι χώρες που προσχώρησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση την 1η Μαΐου 2004 ήταν οι εξής: Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία (κεντρική ανατολική Ευρώπη, πρώην σύμφωνο Βαρσοβίας, πρώην Comecon), Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία (Βαλτική, πρώην Ε.Σ.Σ.Δ), Σλοβενία (Βαλκάνια, πρώην Γιουγκοσλαβία) και τέλος, Κύπρος και Μάλτα (Μεσόγειος, αποαποικιοποίηση, ανεξαρτησία από την Βρετανική Αυτοκρατορία, Κίνημα Αδεσμεύτων και οι δύο τους: η μοίρα της Κύπρου σφραγίστηκε από το γεγονός πως στα βόρεια της βρίσκεται η Τουρκία και όχι η Ιταλία, όπως στην περίπτωση της Μάλτας).

Με αυτή την διεύρυνση άλλαξε η δομή της Ε.Ε, το κέντρο βάρους της μεταφέρθηκε από τις Κάτω Χώρες και τον Ρήνο στην μετα-σοσιαλιστική ΚεντροΑνατολική Ευρώπη και την Βαλτική και τοποθετήθηκαν τα θεμέλια για αυτό που σήμερα ορισμένοι ονομάζουν «Γερμανική Ευρώπη». Θεωρώ τον όρο παραπλανητικό. Δεν με ενδιαφέρει να ασκήσω πολεμική στη Γερμανία (προσωπικά δεν πιστεύω πως εάν αλλάξουν οι οικονομικές «πολιτικές λιτότητας» θα αντιστραφούν οι φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της Ε.Ε. Θεωρώ αυτή την οικονομίστικη άποψη μύθο).

Συμπυκνώνω τις πιο σημαντικές, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, εξελίξεις:

1) Αποδυνάμωση του τρίγωνου Ηνωμένου Βασιλείου, Γαλλίας και Γερμανίας - και της εσωτερικής συνοχής του - που αποτελούσε τον πυρήνα της Ε.Ε και «απο-δυτικοευρωπαϊκοποίηση» της τελευταίας. 2) Το εσωτερικό του τριγώνου Γερμανίας, Ρωσίας, Τουρκίας (Πολωνία, Ουγγαρία, Ουκρανία) αποκτά μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα από το εσωτερικό του τριγώνου Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία (Κάτω Χώρες, Βέλγιο, Ολλανδία). Το Βέλγιο είναι ίσως η μόνη χώρα που ήθελε πραγματικά Ένωση με όλη της σημασία της λέξης (μια αποσυσπείρωση ή αλλαγή στις σχέσεις Γαλλίας, Ολλανδίας, Γερμανίας θα μπορούσε να το επηρεάσει αρνητικά). Αντίθετα τα κράτη του εσωτερικού μικρού τριγώνου Visegrád της ανατολικής Ευρώπης χρησιμοποίησαν την Ε.Ε προκειμένου να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. 3) Η Γερμανία, εκ των πραγμάτων, άρχισε να κοιτά περισσότερο προς την ευρωπαϊκή γη της ανατολής παρά προς την ατλαντική θάλασσα της δύσης.

Το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο και η άνοδος της Le Pen αποτελούν ιδιαίτερες εκφράσεις που δεν είναι άσχετες με αυτή την δομική μεταβολή (παράλληλα και με την υπερεθνικοποιηση της Ε.Ε). Και να παραμείνει το Ηνωμένο Βασίλειο στην Ε.Ε και να μην κερδίσει τις Γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2017 η Le Pen, ούτε το κέντρο βάρους μπορεί να επιστρέψει στην δύση και τις Κάτω Χώρες - και στην προ διεύρυνσης του 2004 συνθήκη - ούτε η εσωτερική συνοχή του (δυτικού, ευρωατλαντικού ή/και φιλελεύθερου) τριγώνου Ηνωμένο Βασιλείου, Γαλλίας και Γερμανίας μπορεί να αποκατασταθεί. Όπως συνέβη και με τις πρόσφατες εκλογές στην Αυστρία, το ότι «δεν συνέβη» δεν οδηγεί σε κάποιο «τέλος», αλλά σε μια νέα φάση στο εσωτερικό των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών: στις χώρες παγιώνονται νέα πολιτικά «στρατόπεδα» και «γραμμές» διαφόρων ειδών, αποδομούνται ή δυσλειτουργούν τα εθνικά πολιτικά συστήματα, η κομματική και πολιτική πόλωση ενισχύεται, ο αξιακός διχασμός κυριαρχεί, τα κοινωνικά αδιέξοδα μεγαλώνουν. Όλα τα προηγούμενα θα δυσχεράνουν σημαντικά τόσο την αποτελεσματική διακυβέρνηση και την επίτευξη συναινέσεων, όσο και την λήψη κρίσιμων αποφάσεων των κρατών.

Η ενοποίηση της Γερμανίας και η διεύρυνση του 2004 αποτελούν δομικούς παράγοντες - ανεξάρτητα θελήσεων - αποσυσπείρωσης του «δυτικού» τριγώνου αυτού καθεαυτού και χαλάρωσης της εσωτερικής συνοχής του. Είναι συστημική η απομάκρυνση του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Η Γαλλία μπορεί να επιδιώξει να παραμείνει κοντά στη Γερμανία αλλά το πιθανότερο είναι πως κάτι τέτοιο θα έχει τραγικές συνέπειες για το εσωτερικό της, το οποίο θα κινδυνεύσει να «εκραγεί».

Ολοκληρώνω, επαναλαμβάνοντας και συμπυκνώνοντας. Οι ενδοευρωπαϊκοί συσχετισμοί δύναμης έχουν μεταβληθεί και η ιστορία της ηπείρου εξελίσσεται στο νέο ενδοευρωπαϊκό κέντρο βάρους, το οποίο έχει μεταφερθεί από το ευρωατλαντικό τρίγωνο Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία και Γερμανία (διπολικό σύστημα, διχοτομημένη Ευρώπη) στο ευρασιατικό τρίγωνο Γερμανίας, Ρωσίας και Τουρκίας (μεταδιπολική - και εν τέλει πολυδιασπασμένη και όχι ενιαία - Ευρώπη). Η ιστορία της ηπείρου εξελίσσεται στο εσωτερικό αυτού του τριγώνου ενεργητικά (το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία ετεροκαθορίζονται σε μεγάλο βαθμό και αντιδρούν σε αυτόν τον ετεροκαθορισμό).

Σημείωση

[-] Επειδή ορισμένοι τα μπερδεύουν. Η Ε.Σ.Σ.Δ ήταν πολιτική μονάδα (Ε.Ε), το Σύμφωνο της Βαρσοβίας ήταν στρατιωτική συμμαχία (ΝΑΤΟ) ενώ η Comecon οικονομικός οργανισμός-συνεργασία (ΕΟΚ, Ο.Ο.Σ.Α). Βλέπουμε για μια ακόμη φορά την παραδοσιακή τριχοτόμηση ισχύος, δομών και θεσμών σε πολιτική, οικονομική και στρατιωτική.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία