Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΟΥ "ΑΡΑ"

Μπαίνοντας ὁ εἰκοστός αἰῶνας στό τελευταῖο του τέταρτο, αίσθάνομαι ἄστεγος καί περιττός.
Ὅλα εἶναι κατειλημμένα - ὥς καί τ΄ ἄστρα. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπαλλαγεῖ ἀπό κάθε παιδεία, ὅπως στήν ἐποχή τοῦ Τσέγκις Χάν, καί δέν ἐρωτεύονται οὔτε κατ΄ ἰδέαν. Πρωθυπουργοί συναλλάσονται μέ προσωπιδοφόρους, ποικίλες ὁμάδες καταλαμβάνουν ἀεροπλάνα καί συλλαμβάνουν ὁμήρους, ἐνῶ οἱ κολεγιόπαιδες λύνουν ἐκπληκτικές ἐξισώσεις μέ μιάν εὐκολία πού εἶναι ν΄ ἀπορεῖς: σύν, πλήν, διά, ἐπί - ἄρα.
Τό μυστικό στή ζωή αὐτή, φαίνεται, δέν εἶναι ἄν εἶσαι δοῦλος ἤ ὄχι, καθόλου.
Εἶναι νά ὁδηγεῖσαι μέ συνέπεια σέ κάποιο "ἄρα" καί νά ΄χεις ἔτοιμη τήν ἀπάντηση.
Πολύ ὡραὶα. Μπροστά ὅμως σέ μιά φράση ποιητική, γιά ποιό λόγο αὐτό τό "ἄρα" στομώνει;
Τό μυαλό μας κάνει μαιάνδρους ἀπίθανους προκειμένου στό μέλλον νά σταδιοδρομήσει στά ἐργαστήρια, στούς ἠλεκτρονικούς ἐγκεφάλους, ὁπουδήποτε ὀσφραίνεται ὄφελος χειροπιαστό. Προκειμένου ὅμως νά καταλήξει σέ μιά
συνειδητοποίηση τοῦ εἶναι παραμένει στήν πρώτη τοῦ Δημοτικοῦ. Γιατί;
Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει, ἄρα; Μηδέν ὁ μαθητής.
Ὁ ἥλιος κυκλοδίωκτος, ὡς ἀράχνη, μ΄ ἐδίπλωνε, ἄρα; Κενό.

Πηγή: Ἐν λευκῶ, εκδόσεις, Ἴκαρος

Χρύσα Νικολοπούλου/Ἑλλήνων Φῶς