SILVER ALERT: ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΑΘΗΚΕ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Γλυκὸ ποὺ εἶναι τὸ σκοτάδι στὶς εἰκόνες τῶν προγόνων
ἄμωμα χέρια μεταληπτικὰ
ροῦχα ποὺ τ᾿ ἄδραξεν ἡ γαλήνη καὶ δὲ γνωρίζουν ἄνεμο
βαθιὰ τὸ ἐλέησον ἀπ᾿ τοὺς ἄυλους βράχους
τὰ μάτια σὰν καρποὶ εὐωδᾶτοι.
Κι ὁ ψάλτης ὁλόσωμος ἀνεβαίνει στὸ πλατάνι τῆς φωνῆς
καημένε κόσμε
θυμίαμα ἡ γαλάζια ὀσμὴ κι ὁ καπνὸς ἀσημένιος
κερὶ νὰ στάζῃ ὁλοένα στὰ παιδόπουλα
καημένε κόσμε
σὰ βγαίνουν - ὢ χαρὰ πρώτη - μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τὶς λαμπάδες
κ᾿ ὕστερα ἡ μεγάλη χαρὰ νὰ συντροφεύουν τ᾿ Ἅγια...
Ὁ παπα-Γιάννης τυλιγμένος τ᾿ ἄσπρο του φελόνι
καλὸς πατέρας καὶ καλὸς παπποὺς μὲ τὸ σιρόκο στὴ γενειάδα
χρόνια αἰῶνες χρόνια καὶ νιάτα πὄχει ἡ ὀμορφιά!...
Νίκος Καρούζος
Οι Νεοέλληνες, όλα τα θεωρούμε ως δεδομένα. Έχουμε απωλέσει από χρόνια την αυθύρπακτα, εγκολπωμένη αίσθηση του Θανάτου, τον εγγενή ίλιγγο του Κινδύνου, τον καταληκτικό ορισμό του Τέλους. Το '' Ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε '' έγινε εκκωφαντικά, ηχηρό σύνθημα επίγειας Ζωής ... αιωνίου, ελοχεύουσα Σημαία επιβεβαιωμένης ύπαρξης, υπαρξιακή Ταυτότητα μέλους καταναλωτικής αλυσίδας Super Market. Έχουμε μετατραπεί σε κονσερβοποιημένα λουκάνικα Φρανκφούρτης, σε ομογενοποιημένο γάλα υψηλής παστεριοποίησης Ολλανδίας, σε ανακατεμένες, παστές σαρδέλες βουτηγμένες σε χοντρό αλάτι. Καναλωτικά προιόντα κι εμείς, που κυττούμε θριαμβευτικά υπερήφανοι την αναγραμμένη ημερομηνία λήξης, αφελώς - βέβαιοι - πως μέχρι τότε θα ζούμε...! Θωρούμε αδιανόητη την ζωή, χωρίς το καινούριο κινητό μοντέλο της Samsung, τα hands free κρεμασμένα στα γύφτικα σκερπάνια, τα μηλιούνια gigabytes στο tablet και φυσικά την προσφιλή ένταξη και ενσωμάτωση με ψυχοπαθολογική έξη σ' αυτόν τον Κυβερνοχώρο, που τον λένε και internet. Η ζωή που περνάει και χάνεται σπαταλιέται ανέξοδα και απελπιστικά ταχύτατα στον φίλαυτο βιοπορισμό μας, στην καταναλωτική μας ευμάρεια και στην σηψαιμική προοπτική της... Η Επανάσταση - ως φαίνεται - θα ξεκινήσει από το Facebook και η Εξέγερση από το Τwitter!...
Μέχρι το '93, είχα - δυστηχώς - αρκετά χρόνια να ξαναπάω στο χωριό μου. Εκείνο το καλοκαίρι έφτασα στην αυλή του σπιτιού ζωσμένος αρχοντικά με ανθισμένες αναμνήσεις μιας άλλης πολυσήμαντης Ελλάδας. Περίμενα πως θα βρω και πάλι τις παραμυθένιες γιαγιάδες γυρμένες ελαφρά στο τζάκι ή καθισμένες σ' εκείνες τις αχυρένιες, ξύλινες καρέκλες της αυλής, να λένε ιστορίες, μύθους και μυθεύματα μέχρι αργά την νύχτα. Αλίμονο! Η φωνή του Γιάγκου Δράκου ακόμα ηχεί βαρέως στα πολύβουα αυτιά μου, ως αναπάντεχα, αιφνιδιαστική σφαλιάρα που ήλθε από το πουθενά! '' Βίλμα! Βίλμα! '' κραύγαζε ο ιδιοκτήτης της Τζάινα κι η Χαραλάμπαινα δίπλα δάκρυζε με πόνο ανείπωτα στενάχωρο, η Νίκη έσκυβε ερμητικά το κεφάλι της ανάμεσα στις ροζιασμένες χούφτες των χεριών της κι η Θεία Σοφία κουνούσε με νόημα ακατάληπτο το κεφάλι της στα ανέκφραστα - από νόημα (;) - λόγια του Γιάγκου Δράκου. Από τότε ο Γιάγκος φάνηκε στα μάτια μου κάτι σαν τον Μωάμεθ τον πορθητή της Πόλης, κάτι σαν τον Κουφοντίνα, ως πρακτορίσκο κλητήρα της ΓΑΔΑ, τέλος κάτι σαν τον Αλέξη που ξέχασε ... να φέρει την Ελπίδα και μας έφερε την Χαρούλα...! Η Χαρούλα (εκ του Χάρος και ουχί εκ της Χαράς) είναι η νέα έκδοση μιας - χειρουργικά εμπνευσμένα - αλλαγής πολιτικού φύλου, που μεταλλάχθηκε αιφνιδίως σε μια εύκολη και ναζιάρα κοπελούδα, που κάνει consomation με ευπρεπείς και ευυπόληπτους κυρίους της Ευρώπης! Γιατι ο Αλέξης είναι ο κρυφός και θελκτικός πόθος κάθε εμπειρικού και καλοπροαίρετου χειρούργου. Έχει διασωληνώσει την Ελλάδα στο ιατρικό αναπνευστήρα της Εντατικής - ως κλινικά νεκρή - και αναμένει εφησύχως την εγνωσμένη κατάληξή της. Κι εμείς, ως λαός λειτουργούμε προς το Παρόν, ως η αποκλειστική νοσοκόμα του Αλέξη, που τον βοηθάει να ολοκληρώσει την ενδοτραχειακή διασωλήνωση, μέχρι την ώρα της ενδονοσοκομειακής λοίμωξης, που τότε πλέον, όλα θα είναι Πριν! Στην άκρη του μυαλού μας ελοχεύει ενδόμυχα το βακτηρίδιο του Εφησυχασμού, της Ανάπαυσης και του Ύπνου. Ονειρευόμαστε, πως όλα θα γίνουν όπως πριν, για να μπορούμε ανελέητα να μεθούμε κραταιά ανάμεσα στην καταναλωτική μας ιδεοληψία και τον ακόρεστα, αγοραίο παραλογισμό. Έτσι για να ξαναρχίσουμε τα ίδια... Ένα καινούριο διαμέρισμα με αυτόνομη θέρμανση, τζάκι και υπαίθριο γκαράζ, ένα ευήλιο εξοχικό κοντά στην θάλασσα και βεβαίως ένα τετρακίνητο jeep για τις ορεινές μας αποδράσεις. Αυτά είναι δεδομένα για τον σημερινό Νεοταξικό Νεοέλληνα. Τον έχουν μοντάρει - χρόνια τώρα - με ευρωπαική λεπτότητα και γερμανική φιλοδοξία. Από βουκολικό τσομπάνο του βουνού, τον αναβάθμισαν σε Τμηματάρχη Β΄ δημόσιας ελεγκτικής υπηρεσίας και από ιδροκοπώντα αγρότη της υπαίθρου σε κοστουμαρισμένο κτηματομεσίτη γραφείου με οικόπεδα στην Κερατέα! Αυτή η επιμελής, χειρουργική πολιτική αλλαγής σκέψης θυμίζει κάτι από την Μαντάμ Σουσού. Από τον Μπίθουλα στο Κολονάκι και στο τέλος από το Κολονάκι και πάλι στον Μπίθουλα... Κι όμως! Πόσο ψυχικά και πνευματικά σωτήριος είναι ο κάθε Μπίθουλας! Ο Γιάννης Τσεκλένης έλεγε κάποτε: ''Είναι καλός ο πάτος! Σου δίνει μία και σηκώνεσαι ξανά από την αρχή. Αρκεί να μην είναι βούρκος. Σε καταπίνει''! Εμείς - ως λαός - έχουμε ακόμη κάποια περιθώρια προσέγγισης στον πάτο της Αποστασίας μας... Ακόμη και σήμερα, πέντε χρόνια ευρωγερμανικής κατοχής και εντόπιας Ταγματασφαλείας ζούμε αφειδώς ανέξοδα, με μια ανεκμυστήρευτη και δυσερμήνευτη ιλαροτραγωδία, με δημοσίους άρχοντες που συναποτελούν το alter ego της δυσανάγνωστης ταυτότητάς μας, περικυκλωμένοι από Κεμαλικούς επιδρομείς και ενχώριους κοινοβουλευτικούς κουκουλοφόρους. Εντρυφώντας κανείς με διάθεση ιστορικής αυτοεπιβεβαίωσης και νομοτελειακής συνέπειας στην εσχατιά των ύστατων χρόνων της παρηκμασμένης Πόλης, διαπιστώνει με μαθηματική ακρίβεια την αμφίδρομη διαδρομή ενός - μεταλασσόμενα - επαναλαμβανόμενου ιστορικού, και όχι πρόωρα, προαναγγελθέντος θανάτου. Σχεδόν πλήρης αποκοπή από το Σώμα της Εκκλησίας, χριστιανοί της εθιμοτυπίας και της κοινωνικής συνεύρεσης, ποιμένες αλλοτριωμένοι, ολικώς φραγκευμένοι και παντελώς εξουσιαζόμενοι από τον μισθό του Καίσαρα, πολιτικοί εξουσιαστές που έγιναν ευρωπαικοί συνβιαστές και συνάθλιοι Χριστοκτόνοι. Γύρω μας βασιλεύει η μιζέρια, τα παιδιά έφυγαν ομοθυμαδόν στο εξωτερικό, μετεξελιχθήκαμε σε ένα πολυπολιτισμικό bordello με μη ταυτοποιημένους βουλιμικούς πελάτες και ο κρατικοεξουσιαστικός αμοραλισμός υπερέβη τα όρια του πολιτικού σαδισμού, που προσφέρεται απλόχερα με λεπτεπίλεπτα ψήγματα αριστερής αβροφροσίνης. Τελικά ο πάτος - ως φαίνεται - είναι αποκλειστικά ο αναγεννητικός μας ενταφιασμός και η παιδευτική μας συνταγογραφία για όλους εμάς τους κοσμικούς λιποτάκτες και τους apriori εωσφορίζοντες υπόδουλους αυτού του κοσμοκράτορος. Αναζητείται η Μετάνοια που εκδιώχθηκε μια νύχτα για να πάρει την θέση της η υπνωτισμένη Άνοια και η παγιωμένα θανατική Παράνοια. Αναζητείται ως η μόνη επιβεβλημένα θεραπευτική λύση για την πνευματική μας ταυτοποίηση με τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα!
Έτσι έκανε και ένας αδελφός, που κάποτε σήκωνε στις πλάτες του το βαρύ φορτίο της μαγείας. Αφού έχασε τα πάντα - υγεία, φίλους και εργασία - γνώρισε Χάριτι Θεού έναν φιλόθεο Γέροντα, ηγούμενο ενός Μοναστηριού, που τον επαναπροώθησε πάνω σε στέρεες ράγες. Αφού αυτοαφορίστηκε ως μιαρό και άσωτο υπόκτισμα Θεού, ''αυτοευνουχήθηκε'' ως αλλότρια σκέψη και προκαταδικασμένη δράση, επαναπροσδιόρισε την ελιππή ζωή του ως δωροδότρια βιοτή του Πλάστη του και επανευαγγελίστηκε εξ αρχής αυτά, που πρότερα είχε ακυρώσει!... Γνώρισε και αυτός την επιτρεπόμενη ένδοια και την ψυχορραγούσα ανεργία και ανάκαμψε θαυμαστά με την Μυστηριακή Ζωή της Αγίας Εκκλησίας μας, με την συμμετοχή του ως ενεργό και ολοζώντανο μέλος της, ως ένα πρώην δεισιδές και δύσοσμο κρυμμένο βακτηρίδιο που αφυπνίστηκε, μόνο και μόνο γιατι κατάφερε - συν Θεώ - να καρφώσει και να ματώσει αυτό το φτιασιδωμένο και ανέξοδα γηρασμένο Εγώ του. Και σηκώθηκε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
