ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ (14 Μαΐου 1945)

Πηγή φωτογραφίας: ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΜΕΖΕΒΙΡΗΣ

ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Ἀπὸ ἀνέκδοτο Ἡμερολόγιο.

«Ὦ δειλινό, στὰ δειλινά μου ἀξέχαστο»... Μπαίναμε στὰ νερὰ τῶν Δωδεκανήσων. Ὁ ἥλιος μόλις εἶχε δύσει, καὶ ἡ θάλασσα ἦταν σὰν ἀστραφτερὸ γυαλί, ἀπόλυτη γαλήνη. Εἴμουν ἐπάνω στὸ ἀντιτορπιλλικὸ «Ναυαρίνο», ποὺ συνόδευε τὸν «Ἀβέρωφ» μὲ τὸν Ἀντιβασιλέα καὶ ἀρχιεπίσκοπο Δαμασκηνὸ πηγαίνοντας νὰ παραλάβει τὴν ἀπελευθερωμένη Ρόδο. Ὁ «Ἀβέρωφ» προχωροῦσε μέσ' στὸ μούχρωμα βαρὺς ἀπὸ τὴ δόξα του καὶ ἀργοκίνητος ἀπὸ τὰ χρόνια του -ρυθμικὰ χτυποῦσε ἡ καρδιά του- ὅταν ὅλοι οἱ ναῦτες παρατάχθηκαν στὰ καταστρώματα καὶ σκαρφάλωσαν συμμετρικὰ ὥς ἐπάνω στὰ κατάρτια, καὶ εἴδαμε τὴν ψηλὴ ἐπιβλητικὴ μορφὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ βγαίνει στὸ πίσω μπαλκονάκι τοῦ «Ἀβέρωφ» ποὺ κρεμόταν πάνω ἀπὸ τὴν πρύμνη, νὰ εὐλογεῖ τὰ νερὰ καὶ μετὰ νὰ ψάλλει ἕνα τρισάγιο γιὰ τοὺς ναυτικοὺς ποὺ χάθηκαν, ποὺ ἔδωσαν τὴ ζωὴ τους γιὰ τὰ νησιά μας, χωρὶς νὰ ἀξιωθοῦν νὰ χαροῦν μιὰ τέτοια μέρα, μιὰ τέτοια στιγμή. Ἔβλεπα, ἔβλεπα, ἄκουγα, ἄκουγα γιὰ ὅλους. Τὸ τρισάγιο τελείωσε, καὶ τότε ἔριξε μὲ μιὰ ἐπιβλητικὴ χειρονομία ὁ Δαμασκηνὸς ἕνα δάφνινο στεφάνι στὰ κύματα γιὰ νὰ τιμήσει τοὺς νεκρούς. Στεγνὸ δὲν ἔμεινε μάτι. Μετὰ γύρισε καὶ ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὸ μπαλκόνι. Τὰ ναυτάκια σκούπισαν τὰ δάκρυά τους κάμνοντας τὸ σταυρό τους. Νύχτωσε. Αὔριο θὰ πατούσαμε μιὰν ἐλεύθερη Ρόδο.»

Κ. Α. ΤΡΥΠΑΝΗΣ

Πηγή: «Νέα Ἑστία» τχ. 1341, 1983

Ἑλληνων Φῶς