ΕΠΛΗΡΩΣΕΝ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝ ΟΥ ΗΣΑΝ ΚΑΘΗΜΕΝΟΙ

Οι άνθρωποι συνήθως ζητούμε από τον Θεό να δώσει στον καθέναν μας αυτό που επιθυμούμε. Όμως η παρουσία του Θεού στον κόσμο και στη ζωή μας είναι πληρωτική. Δεν αφήνει τίποτε που να μην το γεμίσει με τις ενέργειές του, την παρουσία Του. Ο Θεός δεν υπάρχει για να έχει μερική σχέση με τον άνθρωπο, αλλά τον αγιάζει ολόκληρο. Και όχι μόνον αυτόν, αλλά και τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι αδύναμος και ιδιοτελής, εκ του τρόπου που βλέπει τη ζωή. Διότι αν κριτήριο είναι ο εαυτός μας, τότε δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πώς ο Θεός ζητά να μας αγιάσει στην πληρότητά μας, σώμα και ψυχή, αλλά και κάθε έργο το οποίο κάνουμε, κάθε σχέση την οποία έχουμε ή θέλουμε να έχουμε. Και αυτό γίνεται δια της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος.

Στην εορτή της Πεντηκοστής διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων: «εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ού ήσαν καθήμενοι» (Πράξ. 2, 2). Το Άγιο Πνεύμα ήρθε από τον ουρανό ξαφνικά ως βουή σα να φυσούσε δυνατός άνεμος, και γέμισε όλο το σπίτι όπου έμεναν. Ο τρόπος αυτός της εμφάνισης του Αγίου Πνεύματος, του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος, μαρτυρεί τρία στοιχεία: τη δύναμη, το αναπάντεχο και την αγάπη που δεν αφήνει τίποτε ανέγγιχτο. Είναι ο τρόπος που ενεργεί ο Θεός.

Η δύναμή του δεν μπορεί να περιγραφεί. Έρχεται από τον ουρανό και ηχεί σα δυνατός άνεμος. Ο άνεμος δροσίζει και καίει. Κάνει τον άνθρωπο να παγώνει τον χειμώνα και να ζεσταίνεται το καλοκαίρι. Κάποτε όμως είναι και γλυκιά ανάσα, δροσιστική, που ξεκουράζει. Το Άγιο Πνεύμα κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται την θέρμη της παρουσίας του Θεού. Την καρδιά μας να δονείται από την πίστη και την ελπίδα προς Αυτόν. Να μην αισθανόμαστε μόνοι μας. Να παρηγοριόμαστε στις δυσκολίες μας. Στους σταυρούς μας. Να γνωρίζουμε ποια είναι εκείνη η χαρά που μπορεί να γλυκάνει την ψυχή μας με τρόπο μυστικό. Μας κάνει να χαιρόμαστε την τήρηση των εντολών του Θεού. Να απολαμβάνουμε τη ζωή της Εκκλησίας ως ξεκούραση, ακόμη κι αν η πορεία μας έχει πολλά φορτώματα. Την ίδια στιγμή κάνει να παγώνει εντός μας η δύναμη της αμαρτίας και του κακού. Να μην έχει ισχύ επάνω μας. Αλλά και καίει τα πάθη μας, δίδοντάς μετάνοια.

Την ίδια στιγμή το Άγιο Πνεύμα εμφανίζεται αναπάντεχα. Όχι μόνο διότι δεν περιμένουμε ότι θα δράσει, καθώς είμαστε προσηλωμένοι στον τρόπο με τον οποίο εμείς προσλαμβάνουμε τον κόσμο, αλλά και όταν περιμένουμε την παρουσία του Θεού, Εκείνος μας δίνει περίσσεια ζωής και όχι το λίγο που φανταζόμαστε ότι μας είναι αρκετό. Το αναπάντεχο του Πνεύματος έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Θεός είναι απρόβλεπτος για όποιον πιστεύει σ’ Αυτόν. Δεν μας κάνει να αισθανόμαστε τη σιγουριά της εκπλήρωσης του θελήματός μας, αλλά μας βοηθά να συνειδητοποιούμε ότι Εκείνος είναι πάντοτε κοντά μας. Ακόμη, ανατρέπει τα δεδομένα που έχουμε για τη ζωή. Αυτά που φοβόμαστε. Μέσα από τη λύπη κάνει να ανατέλλει η χαρά. Από τον θάνατο η ζωή. Από την αίσθηση ότι η αγάπη σε κάνει να χάνεις σε έναν κόσμο που κοιτά το συμφέρον, όποιος ζει το αναπάντεχο του Πνεύματος νιώθει τη συνείδησή του αναπαυμένη, αλλά και ότι ακόμη και το μάταιο, το ταπεινό, το νικημένο το θυμάται ο Θεός. Είναι ένας αλλιώτικος τρόπος. Μπορεί οι πολλοί να επιλέγουν το σύνηθες, το αποδεκτό, το βέβαιο, το Άγιο Πνεύμα όμως εισέρχεται στη ζωή αυτών που εμπιστεύονται τον Θεό και δίνει το λυτρωτικό, το ανέλπιστο, το ζωηφόρο.

Το Άγιο Πνεύμα όμως λειτουργεί πληρωτικά. Αυτή είναι η παρουσία του Φωτός, της Αγάπης και της Αλήθειας. Ο έχων τη χάρη του Πνεύματος δεν κάνει επιλογές σε ποιους θα ανοιχτεί. Πορεύεται και προς τους εχθρούς, προς αυτούς που τον απογοητεύον, που φαίνονται λίγοι. Όπως ο Θεός αγκαλιάζει τα πάντα, έτσι και ο άνθρωπος που ζει την παρουσία του Πνεύματος αγκαλιάζει τους πάντες και τα πάντα. Γνωρίζει να συγχωρεί. Να ελεεί. Να προσεύχεται για όλους. Και δίνει όλη του την ύπαρξη στο Θεό και στον τρόπο της παρουσίας Του. Φωτίζει και φωτίζεται. Καθαίρεται και καθαίρει με το παράδειγμά του. Προσεύχεται για τον εαυτό του, αλλά και για όλο τον κόσμο, ιδίως για όσους τον θλίβουν. Και είναι πρόθυμος να συνδράμει τους πάντες. Αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής του αποτυπώνεται η αγάπη. Εργασία, σχέσεις, ακόμη και στη διαφωνία του και τη διαφοροποίησή του όλα αποπνέουν φως, αγάπη και αλήθεια. Δεν είναι αναμάρτητος και τέλειος. Είναι εν πορεία. Και ο πορευόμενος στην οδό του Πνεύματος ωφελεί και ωφελείται.

Όλα αυτά συμβαίνουν εάν είμαστε στον οίκο του Θεού, την Εκκλησία. Όπως οι απόστολοι βρέθηκαν «ομοθυμαδόν επί το αυτό» (Πράξ. 2,1), δηλαδή με ομοθυμία, με επίγνωση ότι είναι ένα, στον ίδιο τόπο, κατά την παράδοση στο υπερώο του σπιτιού όπου έγινε ο Μυστικός Δείπνος, δηλαδή εκεί όπου ο Χριστός τους παρέδωσε το Σώμα Του και το Αίμα του, έτσι και οι άνθρωποι ζούμε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, τη δύναμη, το αναπάντεχο και την πληρότητα όταν είμαστε ενταγμένοι στη ζωή της Εκκλησίας, την οποία το Άγιο Πνεύμα συγκροτεί. Και μάλιστα, ομοθυμαδόν. Δηλαδή με διάθεση να είμαστε μία καρδιά και μία πίστη και μία πορεία. Να βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως συνοδοιπόροι στη βασιλεία του Θεού. Να χαιρόμαστε, ακόμη κι όταν δυσκολευόμαστε. Και να επιζητούμε όχι το ίδιον θέλημα, ούτε την προσωπική πίστη και αλήθεια, αλλά να ακολουθούμε την αλήθεια του Σώματος του Χριστού, κατά την παράδοσή μας, κατά τη διδασκαλία των αποστόλων και των Αγίων, κυρίως όμως δια του Φωτός, της Αγάπης και της Αληθείας που είναι ο Τριαδικός Θεός. Διότι Εκείνος μας φωτίζει να καταλαβαίνουμε πότε όσα θέλουμε να πιστέψουμε ή να πράξουμε είναι κατά τη δική Του επίνευση. Και γι’ αυτό η Εκκλησία δεν χάνεται, ούτε κινδυνεύει να χαθεί. Διότι διασώζει και φανερά και μυστικά τον τρόπο του Αγίου Πνεύματος, ακόμη κι αν ο κόσμος την απορρίπτει, ακόμη κι αν κάποιοι πιστοί προβάλλουν το δικό τους θέλημα και τον δικό τους τρόπο ως αυθεντικό, ακόμη κι αν οι άνθρωποι δε λειτουργούμε ομοθυμαδόν. Ο καθένας μας λοιπόν ας εξετάζει τον τρόπο που πορεύεται στην Εκκλησία και ας ζητά την χάρη του Πνεύματος να τον αγιάζει πληρωτικά πάσας τας ημέρας της ζωής του.

Κέρκυρα, 19 Ιουνίου 2016

Πηγή: ΒΗΜΑΤΑ