Αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος

Π. Δοξαράς, Παναγία (περί το 1700). Ελαιογραφία σε μουσαμά, 43 εκ. x 32,5 εκ. Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας.

Κάθε τέτοια εποχή που παρακολουθώ τους Ολυμπιακούς Αγώνες και βλέπω τα κατορθώματα των αθλητών, ανάμεσα σε αυτά που παρατηρώ και θαυμάζω είναι η διαφορετικότητα της ανθρώπινης φύσης. Πόση νοστιμάδα δίνει αυτή η διαφορετικότητα στο ανθρώπινο είδος! Άλλος αθλητής είναι σαν γίγαντας πάνω από δυο μέτρα κι άλλος ένα μέτρο και μισό με το ζόρι. Άλλος είναι μυώδης σαν τον Ηρακλή κι άλλος αδύνατος και λεπτεπίλεπτος σαν κλαράκι. Άλλος έχει δύναμη, άλλος γρηγοράδα, άλλος πηδάει ψηλά και μακριά κι άλλος κολυμπάει σαν το δελφίνι. Άλλος έχει απίστευτες αντοχές κι άλλος κάνει τα αδύνατα δυνατά με την απαράμιλλη τεχνική και τη μαεστρία του.

Κι ύστερα γυρνάει το μυαλό μου και
στα κατορθώματα του μυαλού και του
πνεύματος. Γιατί όπως και τα σώματα,
έτσι και τα μυαλά των ανθρώπων
διαφέρουν.

Άλλος ανακάλυψε την αντιβίωση και έσωσε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές κι άλλος έφτιαξε μηχανές απίστευτες, για να κάνουμε με τη χρήση τους πράγματα που ξεπερνάν κατά πολύ τις δυνάμεις μας ως είδος. Άλλος χώρεσε νόμους της φύσης στις εξισώσεις του, άλλος έγραψε ποιήματα που αγγίζουν τα τρίσβαθα της ψυχής κι άλλος μουσικές που νομίζεις πως είναι ουράνιες. Άλλος παίζει στο θέατρο και σε παρασέρνει με το ταλέντο του σε μια άλλη πραγματικότητα κι άλλος με τις ζωγραφιές του σε κάνει να πλημμυρίζεις αισθήματα.

Κι έτσι θαυμάζουμε όλοι μας την ομορφιά, το αθλητικό κάλος, το κοφτερό μυαλό, την εφευρετικότητα, τη σωματική ρώμη, τα επιτεύγματα, την καλλιτεχνική δημιουργία, την επιστημοσύνη. Τιμάμε και δοξάζουμε και θαυμάζουμε τα εξαιρετικά ταλέντα κάποιων ανθρώπων, τη μοναδικότητά τους και την προσφορά τους. Και στο γήινο επίπεδο της εφήμερης φύσης μας πολύ καλά κάνουμε.

Σε ένα άλλο επίπεδο, όμως, η ύπαρξή
μας δεν είναι εφήμερη – αλίμονο αν
ήταν! Είναι εν δυνάμει αθάνατη!

Τι κι αν χάνεται η ομορφιά; Τι κι αν ζαρώνει και καμπουριάζει ένα κορμί που κάποτε ήταν αθλητικό; Τι κι αν φυραίνει ένα μυαλό που κάποτε ήταν υπέροχο; Τι κι αν λιώνουν τα κορμιά από τα γηρατειά και την αρρώστια; Ήρθε ο Χριστός και ζούμε πια με την ελπίδα της Ανάστασης. Με την προοπτική της αθανασίας και της αιώνιας χαράς. Πού είναι Θάνατε το κεντρί σου; Πού είναι Άδη οι αλλοτινές σου νίκες; Δεν χάνει τώρα ο Διγενής στα μαρμαρένια αλώνια!

Αυτή λοιπόν είναι νίκη ολοκληρωτική, δόξα αιώνια. Μπροστά της τα επιτεύγματα, τα μετάλλια, τα βραβεία και τα χειροκροτήματα του κόσμου μοιάζουν θαμπά και ουτιδανά. Ακόμα κι οι Άγιοί μας που ξέρουν σχετικά καλύτερα από όλους τη χαρά, τη δόξα και την ευφροσύνη της μέλλουσας ζωής, δεν βρίσκουν λόγια για να μας περιγράψουν αυτά τα μεγαλεία. Οι λέξεις είναι φτωχές για να τα εκφράσουν και το μυαλό μας ακόμα φτωχότερο να τα αντιληφθεί.

Σε αυτό το επίπεδο λοιπόν το
μεταφυσικό, το υπερκόσμιο, το
ουράνιο, τι είχαμε να επιδείξουμε σαν
ανθρωπότητα για να προσελκύσουμε
αυτή τη δωρεά;

Μήπως τη φιλοσοφία και την επιστήμη μας; Μήπως τίποτε τρομερούς αθλητές, πολεμιστές ανίκητους, βασιλιάδες πανίσχυρους, βασίλισσες με ομορφιά ξακουστή σε όλη την οικουμένη; Μήπως καλλιτέχνες, τραγουδιστές, γλύπτες και ζωγράφους; Μήπως αυτούς που έφτιαξαν τα εφτά θαύματα του κόσμου; Τρίχες... τίποτε από αυτά. Έτσι, σκεφτόμαστε εμείς οι θνητοί... Εφήμερα πλάσματα-εφήμερες σκέψεις.

Αλλιώς τα βλέπει τα πράγματα ο Τριαδικός Θεός, ο Πλάστης και Δημιουργός μας. Λοιπόν, το καλύτερο που είχαμε να επιδείξουμε σαν ανθρώπινο είδος ήταν ένα πλάσμα απλό, γλυκό, ταπεινό, γεμάτο καλοσύνη κι αγάπη για τον Θεό. Μια καρδιά καθαρή, άδολη, γεμάτη με αδίστακτη πίστη στον Έναν και Αληθινό Θεό. Ένα κορίτσι – αυτό είχαμε.

Τη Μαρία, την Παναγία μας. Αυτό
είχαμε κι έτσι τα καταφέραμε.

Νά που μέσα στην πανδαισία της ανθρώπινης διαφορετικότητας η πρόνοια του Θεού θέλησε να γεννηθεί κι ένα τέτοιο πλάσμα. Ένα πλάσμα που το διάλεξε ο Θεός για μητέρα Του. Ένα πλάσμα που άξιζε να φέρει στα σπλάχνα Του τον Δημιουργό μας. Αυτό λοιπόν είναι το ανώτατο όριο της αξίας της ανθρώπινης φύσης. Πιο πάνω δεν έχει.

Πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να έχουμε λοιπόν στην Παναγία μας; Πόσο να την τιμούμε, πόσο να την ευχαριστούμε; Πόσο να τη θαυμάζουμε, πόσο να την επικαλούμαστε; Ό,τι κι αν κάνουμε θα είναι λίγο. Για τα θαύματα, για τη Χάρη Της, για τις προσευχές και τις μεσιτείες Της στον Υιό Της και Θεό μας.

Είναι τόσο όμορφα τα λόγια που γράφουν οι Πατέρες της Ορθοδοξίας στις παρακλήσεις, στους Χαιρετισμούς και στα τροπάρια στις μεγάλες γιορτές της Παναγίας μας, που δεν θα μπορούσε κανείς να προσθέσει τίποτε περισσότερο. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, όμως, είναι να στραφούμε προσωπικά ο καθένας μας στην Παναγιά μας και να της εκφράσουμε τις μεγαλύτερες και πιο θερμές μας ευχαριστίες. Γέννησες το Φως το Αληθινό και την Οδό της Σωτηρίας. Χάρη σε Σένα και τη Θυσία του Υιού και Λόγου του Θεού έχουμε ελπίδα νίκης. Δεν είμαστε προϊόντα με ημερομηνία λήξης. Έχουμε μια ευκαιρία. Βάλε το χέρι Σου να μην την χάσουμε.

Πηγή: Pontos-News