Ιδού οι "Πατριάρχες" του εθνομηδενισμού στην Ελληνική εκπαίδευση
του δημοσιογράφου Σπύρου Κάραλη,
(αναδημοσιεύεται χάρις την ευγενική άδεια του συγγραφέα με
πρώτη δημοσίευση εφημερίδα "Δημοκρατία" της Κυριακής)
Τον Οκτώβριο του 1996 αφήνεται να διαρρεύσει στον Τύπο η «λίστα Σημίτη», όπως ονομάστηκε, ένας κατάλογος προγραφών γεμάτος από δεκάδες ονόματα δημοσιογράφων οι οποίοι δεν συγκαταλέγονταν στους «εκλεκτούς» του εκσυγχρονιστικού συστήματος που εκείνη την περίοδο θα άρχιζε να απλώνει τα πλοκάμια του παντού στην Ελλάδα. Ανάλογες μαύρες λίστες (ανεπιθύμητων) συντάχτηκαν την ίδια περίοδο σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής, με προτεραιότητες τον πολιτισμό, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τους επιστημονικούς ομίλους κ.ο.κ. και αμέσως άρχισε πρωτοφανές πογκρόμ. Έτσι τα think tanks της χώρας αλώνονται από τη συστημική «διανόηση» με γρήγορες διαδικασίες και στόχευση την αλλαγή των πολιτιστικών προτύπων στην κοινωνία μέσω της μαζικής πλύσης εγκεφάλου από ελεγχόμενα τηλεοπτικά και εκδοτικά συγκροτήματα και την προαγωγή μιας αλλότριας κουλτούρας ως κυρίαρχης· ρηχής στην πραγματικότητα, καταναλωτικού τύπου, εναρμονισμένης πλήρως με το παρασιτικό μοντέλο της περιόδου Σημίτη, ξένης εντελώς με τα μεγάλα βάθη και ύψη της ελληνικής πρότασης και της ιστορικής διαδρομής του τόπου.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών που ήρθαν ξαφνικά στο προσκήνιο στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και θα πρωταγωνιστούσαν με θλιβερό τρόπο τις τρεις επόμενες δεκαετίες στον δημόσιο βίο ήταν ο εθνομηδενισμός, δηλαδή η ουδέτερη έως εχθρική σχέση των κυβερνώντων με την ορθόδοξη πίστη, την ιστορική μνήμη και την ελληνικότητα. Τριάντα χρόνια μετά η επέλαση αυτού του συστήματος εξουσίας και παραεξουσίας, ενός συρφετού που βύθισε τη χώρα και τον λαό στην τωρινή υλική αλλά και πνευματική χρεοκοπία, δεν λέει να κοπάσει. Ως απόδειξη, η νέα ολομέτωπη επίθεση στην πολιτιστική παρακαταθήκη του τόπου, όπως εξελίσσεται με αφορμή το μάθημα Ιστορίας και Θρησκευτικών στη Μέση Εκπαίδευση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τον Νίκο Φίλη, τη Σία Αναγνωστοπούλου και την εκσυγχρονιστική ομάδα Λιάκου στο υπουργείο Παιδείας. Όλως τυχαίως αυτές τις αλλαγές είχε δρομολογήσει η Αννα Διαμαντοπούλου, «παιδί» του Σημίτη.
Το χρονικό του εθνομηδενισμού γράφεται με μεθοδικότητα από τα μέσα του '90. Το ΠΑΣΟΚ, αρχικά, εκκαθαρίζεται από ακέραια πολιτικά πρόσωπα, όπως ήταν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, εκ των συντακτών της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη, και πολλοί άλλοι, οι οποίοι εκδιώκονται κακήν κακώς, αφού πρώτα χλευάζονται ως «γραφικοί» από τους εκσυγχρονιστές της ηγετικής ομάδας Σημίτη επειδή παρέμειναν πιστοί στις εθνικές αναφορές. Ανάλογες δονήσεις είχαν προηγηθεί στην Αριστερά, αρχικά στον ΣΥΝ του κατάπτυστου «Ναι» στο Σχέδιο Ανάν, και αργότερα στον ΣΥΡΙΖΑ, που μετεξελίσσεται από ελληνική Αριστερά σε φυτώριο δήθεν διεθνιστών και στην πραγματικότητα ελιτιστών και εθνομηδενιστών. Η Μαρία Ρεπούση ήταν ένα από αυτά τα «λουλούδια» που ξεπήδησαν από αυτό το φυτώριο. Η Θάλεια Δραγώνα, επίσης, από τον συγγενή χώρο του ΠΑΣΟΚ της περιόδου, την οποία ουδείς γνώριζε μέχρι τότε, αλλά κατά σύμπτωση υπήρξε σύζυγος του παιδικού φίλου του Κώστα Σημίτη, συνταξιούχου καθηγητή στο London School of Economics Νίκου Μουζέλη.
Η κατάργηση των Θρησκευτικών επωάζεται από εκείνη την περίοδο με πυκνές παρεμβάσεις στα ΜΜΕ κατευθυνόμενης αρθρογραφίας, χρησιμοποιώντας ασύστολα ιστορικά ψεύδη (σαν αυτά του Νίκου Φίλη προ ημερών) για να αμφισβητηθεί η προσφορά της Εκκλησίας και του κλήρου στους εθνικούς αγώνες. Παραγνωρίζοντας και αφήνοντας σκόπιμα κατά μέρος μεγάλους μαρξιστές ιστορικούς, όπως τον αείμνηστο Νίκο Σβορώνο, ο οποίος στο έργο του ύμνησε την τεράστια προσφορά του κλήρου στους μεγάλους εθνικούς αγώνες καθώς και τη συμβολή της Ορθοδοξίας στη διατήρηση της εθνικής αυτοσυνειδησίας από την περίοδο της Τουρκοκρατίας έως τον 20ό αιώνα. Τριάντα χρόνια τώρα, ό,τι ελληνικό βαφτίζεται «εθνικιστικό» και πολιτικά πρόσωπα με πατριωτικό υπόβαθρο αλλά και άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής και του πολιτισμού στην καλύτερη περίπτωση συμπιέζονται ή απομακρύνονται. Ορισμένοι μάλιστα κανιβαλίζονται ως... καθυστερημένοι. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου κάθε έννοια ή λέξη με εθνική αναφορά δαιμονοποιείται από τους σημερινούς «προοδευτικούς μεταρρυθμιστές» όλων των κομματικών αποχρώσεων ως μισαλλόδοξη και σκοταδιστική. Το ίδιος και κάθε αναφορά στη σημαία της χώρας.
Οι ακραίοι του ΣΥΡΙΖΑ που υιοθετούν την ατζέντα των εκσυγχρονιστών
Γέννημα της ίδιας εθνομηδενιστικής μήτρας της σημιτικής περιόδου αποτελεί μέγα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ με χρήση πανομοιότυπων ιδεοληπτικών αγκυλώσεων στα δημόσια πράγματα, τις οποίες εισήγαγε κατά κόρον η «κάστα του '90» με στόχο τον αφελληνισμό για να διαχειριστεί πιο εύκολα την εξουσία και να αποκομίσουν διάφοροι νεογενίτσαροι του βαθέος συστήματος πρόσβαση στην εξουσία. Ο Νίκος Φίλης, ο Αριστείδης Μπαλτάς, οι 53+, πλήθος άλλων ακραίων του ΣΥΡΙΖΑ, εντός ή εκτός κυβέρνησης, έχουν υιοθετήσει στην πράξη την εθνομηδενιστική ατζέντα της Αννας Διαμαντοπούλου με βοήθειες όταν χρειάζεται -όπως την Τετάρτη στη Βουλή- από το επίσης «παιδί» του Κώστα Σημίτη Σταύρο Θεοδωράκη, μαζί με γνωστές εξωκοινοβουλευτικές περσόνες (Στέφανος Μάνος, Θεόδωρης Σκυλακάκης, Πέτρος Τατσόπουλος, Στέλιος Ράμφος, κ.ά.).
Κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν, και η σημερινή κυβέρνηση αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι το ιστορικό παρελθόν ώστε να αποεθνικοποιηθεί ακόμη περισσότερο το περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Επί Ρεπούση η Καταστροφή στη Σμύρνη ονομάστηκε «συνωστισμός». Τώρα αφαίρεσαν από την εξεταστέα ύλη της Ιστορίας το κεφάλαιο για τον παρευξείνιο Ελληνισμό για να μη διδάσκονται οι μαθητές τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Επίσης, αφαιρούν ώρες διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, επειδή έκριναν πως δεν χρειάζονται στη μόρφωση, προωθούν την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων ως μεταξικό κατάλοιπο και επιτίθενται σφόδρα κατά της αριστείας, επικαλούμενοι την ταξική ισότητα (ενώ θα έπρεπε να ντρέπονται για τα παιδιά που προσέρχονται πεινασμένα στο σχολείο εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών που οι ίδιοι εφαρμόζουν). Και πάνω απ' όλα προσπαθούν λυσσωδώς να αφαιρέσουν την ορθόδοξη ταυτότητα, εγείροντας θέματα από το πουθενά, όπως η πρωινή προσευχή και ο τρόπος διδασκαλίας των Θρησκευτικών. Λες και το βασικό πρόβλημα της Παιδείας μας στα χρόνια της σύγχρονης παρακμής είναι το βιβλίο των Θρησκευτικών.
