Εθελοδουλία;

Πριν από τρία περίπου χρόνια η Ελλάδα βρισκόταν ένα βήμα πριν την έξοδο της από την Ευρωζώνη - τουλάχιστον αυτό λεγόταν. Εκείνη την εποχή ο πρωθυπουργός, μη έχοντας προετοιμάσει σωστά την άμυνα της χώρας, υποχώρησε άτακτα - μετατρέποντας το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ. Το σημαντικότερο επιχείρημα του ήταν πως η κατάσταση της χώρας θα μπορούσε να γίνει χειρότερη.

Εμείς βρήκαμε το επιχείρημα ανόητο, αφού γνωρίζουμε πως οι βαριές οικονομικές κρίσεις δεν έχουν λυθεί ποτέ στο παρελθόν χωρίς διαγραφή χρεών και υποτίμηση του νομίσματος - άρα τα πάντα μπορούν να γίνουν χειρότερα. Ακόμη περισσότερο, όσο πιο γρήγορα αποφασιστούν αυτές οι ενέργειες, τόσο το καλύτερο για τη χώρα, καθώς επίσης για εκείνους τους δανειστές της που δεν επιδιώκουν την υποδούλωση και την κατοχή της όπως η Γερμανία - ενώ εάν δεν καταπολεμηθεί μία κρίση στα τρία πρώτα χρόνια, τότε οι πιθανότητες εκμηδενίζονται.

Αντί όμως η Ελλάδα να αποδεχτεί το αναπόφευκτο, τη χρεοκοπία της χωρίς να φοβηθεί τυχόν καταναγκαστική έξοδο της από την Ευρωζώνη (μετά από διετείς διαπραγματεύσεις φυσικά όπως η Μ. Βρετανία με την ΕΕ), επέλεξε τη μαζική έξοδο των μορφωμένων κυρίως νέων της - άρα τον αργό θάνατο της μέσω της μετανάστευσης τους, καθώς επίσης της κυλιόμενης χρεοκοπίας που βιώνει. Ταυτόχρονα αποδέχτηκε την καταδίκη των υπολοίπων νέων της (όχι μόνο) στην ανεργία - για να μην υποχρεωθεί στην οδύνη της χρεοκοπίας!

Έτσι έδιωξε σχεδόν 500.000 παιδιά της στο εξωτερικό, αυτή τη φορά τα μορφωμένα σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες (δεκαετίες του 1920 και του 1960), οδηγώντας στην κατάθλιψη έναν τουλάχιστον ίδιο αριθμό στο εσωτερικό της - «για να μην γίνουν όλα χειρότερα». Αποτελεί δε πολύ μεγάλη ντροπή να διαβάζει κανείς ότι, προσλαμβάνονται Έλληνες και ταξιδεύουν στην Τσεχία ως οικονομικοί μετανάστες με λεωφορεία, για να εργαστούν στις γερμανικές ή άλλες βιομηχανίες αυτοκινήτων - με εξευτελιστικούς μισθούς και διαμένοντας σε τρώγλες.

Τι θα μπορούσε λοιπόν αλήθεια να γίνει χειρότερο, από αυτό που ζούμε σήμερα; Γιατί είναι καλύτερη η επιλογή του αργού θανάτου της χώρας μέσω του μη βιώσιμου χρέους, της μετανάστευσης και της ανεργίας των νέων, από τη χρεοκοπία; Γιατί να μην πάρουμε το ρίσκο και ότι προκύψει; Γιατί να δεχόμαστε τους εξευτελισμούς των ξένων; Για να μην απειληθεί το βιοτικό μας επίπεδο που έτσι και αλλιώς καταρρέει; Δεν θα καταλήξουμε σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;

Δεν οφείλουμε λοιπόν να αντιδράσουμε για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας και την πατρίδα μας; Δεν γνωρίζουμε όλοι πού οδηγεί η εθελοδουλία; Αξίζει να θυσιάζουμε την εθνική μας κυριαρχία; Την ιστορία και τον πολιτισμό μας, όπως σχεδιάζει η κυβέρνηση κατοχής στην περίπτωση της Μακεδονίας, κατηγορώντας μας επί πλέον για εθνικισμό και πατριδοκαπηλία; Τις σημερινές και τις επόμενες γενιές των Ελλήνων, στο βωμό της γερμανικής Ευρώπης; Εάν ναι, με ποια λογική και με ποιες προοπτικές; Αν μη τι άλλο, δεν πρέπει να δώσουμε σε αυτό κάποια συγκεκριμένη απάντηση;

Πηγή: Βιλιᾶρδος Βασίλης