ΠΙΝΔΟΣ
Τῶν προγόνων βλαστοὶ, μ' ἀτσαλένια κορμιά,
τοῦ πολέμου περνῶντας τὴ φρίκη,
τῆς καρδιᾶς μας τὴ φλόγα τὴ φέραμε μιὰ
ὣς ἐκεῖ, ποὺ μᾶς πρόσμενε ἡ Νίκη.
Μὲ τὴ λόγχη χαράξαμε ἁδρὸ στὰ βουνὰ
τ' ὅνομάς μας -γαλάζιο λουλούδι-,
νὰ τὸ πάρῃ ὣς τὰ πέρατα ὁ θρῦλος ξανά,
στοὺς λαοὺς νὰ τὸ κάνῃ τραγούδι.
Προσταγὴ στὴ φυλή μας, σὰν νόμος βαρειά,
τὸ παλιὸ ν' ἀναστήσωμε θᾶμα.
Νἆναι αἰώνια σὲ τούτη τὴ γῆ ἡ λευτεριά,
κάποιας μοίρας ὁρίζει τὸ τάμα.
Μάννα Ἑλλάδα, δική σου μιὰ σάλπιγγα ἠχεῖ,
λὲς ἀκόμα τῆς Πίνδου μιὰ κώχη,
στοὺς λαοὺς νὰ θυμίζῃ, γεμᾶτο ψυχή,
τὸ τρανό, ποὺ ξεστόμισες «῍Ὂχι».
«Γαλάζιες Ρίμες»
Στὲλιος Σπεράντσας
Πηγή: Νεοελληνικά Ἀναγνώσματα B' ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (1957)
Φωτογραφία: Φειδίας Ν. Μπουρλᾶς, Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ
Ἑλλήνων Φῶς
