ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

Ο Σταυρός μας έχει το βάρος των τρωκτικών αμαρτιών μας, ζυγίζει τα έκπτωτα πάθη των εγκάθετων λογισμών μας. O σταυρός της Ελλάδας γέρνει ανάπηρα στο μουχλιασμένο χώμα, αμετανόητη γραία στην πνευματική φαρέτρα του ερωτευμένου με την πέννα, αθόρυβου, αποστασιοποιημένου ποιητή. Θρηνώ τις ξεπεσμένες αμαρτίες μου, πονώ στις εκδιώκουσες, σακαταμένες ερινύες μου, που κυνηγούν την εκπορνευόμενη ψυχή μου. Τα βράδια, μεσάνυχτα και κάτι, με ενοχές ανείπωτες και ντροπές ξετσίπωτες, σκοτάδια σταυρωμένα στην μνήμη οι αμαρτίες, φορτώνουν τα ζύγια του σταυρού στην αμετανοησία ενός έρημου διαβάτη, που χάσκει τραγωδιακά χαμένος στην περισσή ανωνυμία του προσκυνημένου πλήθους. Έξω από την Εκκλησία παίζει κρυφτό ο θάνατος, αναρίθμητα, μαύρα πτερωτά σακατεύουν την ελπίδα στην δημοσιά χαράματα. Πού ν' ακουμπήσεις το απροσμέτρητο βάρος της ψυχής σου ανάμεσα σε σιδερένια κάγκελα και αγκαθωτά, σκληρά συρματοπλέγματα; Παγωμένες καρδιές οι άνθρωποι, κρυμμένοι στην γωνιά ενός βρώμικου, τσιμεντένιου δρόμου, λιθοβολούν αχόρταγα το θεόφαντο στρατί ενός νοσταλγικού, μετανιωμένου γυρισμού. Στήνουν οδοφράγματα και απαγορευτικά διατάγματα στην πάγκαλη ομορφιά μιας εύμορφης, μαλαματένιας Πίστης. Τα πρόβατα κι αν χαθούν, τα φωνάζει ο ποιμένας τους. Ψάχνουν βουλιμικά τον κακοτράχηλο, χαραγμένο δρόμο, ανάμεσα σε πυκνά, δασώδη μονοπάτια κι απόμακρους, εγκλωβισμένους όχτους. Γλύκα στα μάτια η θεατή, χαμένη επιστροφή, χαρά στους καλούς, υποτακτικούς αγγέλους, που φτερουγίζουν ασύμμετρα στα βαμβακερά σύννεφα ενός ένυδρου, θαλασσινού ουρανού. Σάλπιγγες που ορθώνονται περήφανες στην υπερκόσμια μουσική ανεκλάλητων, ακατανόητων ήχων, μύριες, αγγελικές ταξιαρχίες ζωγραφίζουν παιχνίδια στον υγρό, από δάκρυα αέρα. Χαμογελάει ο Πατήρ στον γυρισμό κάθε μικρού ''Χριστού''! Τέτοια ευτυχία ψυχή μου δεν γράφτηκε σε κανένα έντεχνο, λαοφιλές τραγούδι, τέτοια ακατάσχετη ευφροσύνη δεν την ακούμπησε στο χέρι κανένας φτασμένος ποιητής, τέτοιες επαναστάσεις ανήκουν αποκλειστικά σε Ορθοδόξους!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος