ΝΕΚΡΟΦΟΒΙΚΟΙ:ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΩΝ 'ΚΑΛΩΝ'

Άρθρο του Roberto Pecchioli
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Ένα φάντασμα πλανιέται στην ελευθεριακή, προοδευτική και ανεχτική Ευρώπη. Έχει ένα παράξενο χτένισμα, ένα μικρό μουστάκι και βαδίζει με το βήμα της χήνας: είναι ο ναζισμός που επιστρέφει. Όμως, ευτυχώς για τη γηραιά ήπειρο, οι φρουροί του Καλού αγρυπνούν.

Εντυπωσιάζει η γρανιτική βεβαιότητα ότι βρίσκονται στο σωστό, το αποσταγμένο μίσος σε βιομηχανικές δόσεις, κρυμμένο πίσω από την καλοσύνη των όμορφων ψυχών με το χέρι πάνω στην καρδιά. Να παρακολουθείς ορισμένα τηλεοπτικά σαλόνια που μεταμορφώνονται σε λαϊκά δικαστήρια όπου δικαστές, εισαγγελείς και εκτελεστές των ποινών είναι τα ίδια πρόσωπα, όλοι στο όνομα της Αγάπης και του Καλού, έγινε πλέον μία δημόσια ιεροεξεταστική τελετή. Παρόλο που προκαλούν το γέλιο και ο πολίτης που απλώς διαθέτει την κοινή λογική τους βλέπει και αηδιάζει, χρειάζεται ένας πιο ευρύς στοχασμός προς όφελος όλων εκείνων που δέχονται επιθέσεις, εκφοβισμούς και περιφρόνηση από την λεγόμενη intelligentsia, κάθε ημέρα και πιο θρασεία.

Μάλλον είχε δίκιο ο Cesare Pavese, που γνώριζε καλά το αριστερό κοινωνικό περιβάλλον, όταν στο “Η τέχνη του να ζεις” έγραφε ότι μισούμε τους άλλους γιατί μισούμε τον εαυτό μας. Ένας Γάλλος συγγραφέας, ο Jean Genet, εμπνευσμένος από τον De Sade, δημιουργός έργων γεμάτων από βεβήλωση, θάνατο και αυτοκαταστροφή, έγραψε: «Αυτό που μας χρειάζεται είναι το μίσος. Από αυτό θα γεννηθούν οι ιδέες μας». Αξιόλογη ειλικρίνεια, τελειοποιημένη στον χρόνο με το να αποδίδουν στον αντίπαλο το μίσος, τη μνησικακία, το φθόνο που υπάρχει στους ίδιους. Εάν έγραφαν στίχους, θα ίσχυε η ομολογία του Fernando Pessoa: ο ποιητής είναι ένας προσποιητής, προσποιείται ότι είναι πόνος ο πόνος που πραγματικά νοιώθει. Αλλά οι κυρίαρχοι των λέξεων είναι αυτοί, απασχολημένοι να λένε “κάτι αριστερό” κάθε στιγμή. Μοιράζουν διπλώματα δημοκρατίας και κουλτούρας, καθορίζουν ποιος έχει δικαίωμα στο λόγο και ποιος όχι.

Δεν υπάρχουν αντίπαλοι στο κόσμο του κόκκινου και του μαύρου, μόνον εχθροί, νέοι Χίτλερ με μουστακάκι και βήμα της χήνας. Δεν συζητούν με παρόμοια καθάρματα, απάνθρωπους, αγριάνθρωπους. Στερούν το λόγο στο όνομα της θιγμένης καλοσύνης, των καλών συναισθημάτων, της δημοκρατίας. Ναι, της δημοκρατίας. φετίχ, τοτέμ και ταμπού στο όνομα της οποίας τελούνται ανθρωποθυσίες, αλλά είναι η διαδικασία που επιτρέπει τη συζήτηση, την έκφραση χωρίς βία. Λάθος: η δημοκρατία είναι εκείνο το ευτυχές καθεστώς στο οποίο μπορείς να παίξεις σε χίλιες διαφορετικές τονικότητες την ίδια μουσική. Η παρτιτούρα αποφασίζεται από τους “Κυρίους”, με τη βοήθεια ενός κλήρου πολύ δημοκρατικών, χειραφετημένων λογοκριτών. Συχνά, αυτοί οι δημοκράτες κυρίαρχοι, διεγείρουν το μίσος με ελεγχόμενους μηχανισμούς: Φοροφυγάδες οι ίδιοι, ουρλιάζουν με σηκωμένο το δάκτυλο καταγγέλλοντας ολόκληρες κατηγορίες επαγγελματιών. “Στη φυλακή”, φωνάζουν, για τη χαρά των τιμίων, που είναι πάντα αυτοί. Ένα παλιό τραγουδάκι που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, ώστε να ξεχαστούν οι βρομοδουλειές και οι αποτυχίες τους, αλλά προπάντων το γεγονός ότι οι μεγάλοι φοροφυγάδες δεν φορούν την ιατρική ρόμπα ή την φόρμα του υδραυλικού, αλλά τα κοστούμια των τραπεζιτών, το casual μπλουζάκι των κοσμοπολίτικων γκουρού της Silicon Valley, τα χειροποίητα παπούτσια των μετόχων των μεγάλων καπιταλιστικών εταιρειών. Η τιμιότητα αρχίζει έξω από την πόρτα του σπιτιού, το μίσος, η ζήλεια, αφορά πάντα τους άλλους, τους “Κακούς”.

Από δεκαετίες αφοπλίζουν ηθικά τον πληθυσμό, ανυπεράσπιστος στη ψυχή πρώτα από την απουσία των θεσμών. Εάν κάποιος πυροβολεί και επιτίθεται στους αγαπημένους σου, στο σπίτι σου, στην περιουσία σου, η αγανάκτηση δεν θα κτυπήσει τους εγκληματίες, αλλά το θύμα, που φέρθηκε βάναυσα και άκαρδα. Φθαρμένα επιχειρήματα που σε κάνουν να χασμουριέσαι, αλλά δεν κοκκινίζουν, ούτε σιωπούν. Εφευρίσκουν ψυχοεγκλήματα με συνεχή ρυθμό. Το έγκλημα είναι να σκέφτεσαι, εάν δεν ακολουθείς τις φωτισμένες οδηγίες αυτών των κυρίων. Έγκλημα μίσους: αυτό έγινε να αγαπάς τους ομοεθνείς σου, την πατρίδα σου, τη γη σου. Νέοι τίτλοι εγκλημάτων γεμίζουν την ήδη γεμάτη βιβλιοθήκη της ισχύουσας νομοθεσίας. Απαγορεύεται η “ομοφοβία”, περίεργος νεολογισμός, που σημαίνει, κυριολεκτικά ο φόβος του όμοιου, αλλά εφαρμόζεται σε όποιον δεν συμφωνεί με τις ομοφυλοφιλικές πρακτικές. Υπάρχει και η απαγόρευση για την τρανσφοβία, για την προστασία της αξιέπαινης κατηγορίας των τρανσεξουαλικών. Στην Ισπανία έχουν ήδη καταργήσει την ισονομία- κληροδότημα των Ελλήνων-η ισότητα εμπρός από το νόμο, διότι η ασκούμενη βία από έναν άνδρα σε μία γυναίκα έχει το επιβαρυντικό του “γένους”, οπότε ένα χαστούκι του άνδρα στη γυναίκα τιμωρείται με την διπλάσια ποινή από ένα ίδιο χαστούκι που μία γυναίκα δίνει σε έναν άνδρα. Πεθαίνουν πάνω στην εργασία τρείς φτωχούληδες την ημέρα αλλά τα κοινωνικά δικαιώματα δεν ενδιαφέρουν πια τους αυτοαποκαλούμενους προστάτες των φτωχών. Αγαπητοί μου κύριοι, το μίσος πρέπει να καταπολεμηθεί, να τιμωρηθεί, πρέπει να είμαστε αμείλικτοι! Όπως ο Saint Just με τον Luigi XVI, οι προοδευτικοί, γυναίκες και άνδρες της αγάπης, δεν ήλθαν για να κρίνουν, αλλά για να καταδικάσουν. Είναι ο Διαφωτισμός, αγαπητέ, η ανθρωπότητα που βγαίνει από την παιδική ηλικία και γίνεται ώριμη. Εκείνοι μισούν, αλλά πάνω στο ειδώλιο του κατηγορουμένου αναβαίνουμε εμείς. Μισούν το προφανές (αρσενικό και θηλυκό δεν γεννιέσαι, παλιά ψέματα της βιολογίας, είσαι αυτό που θέλεις να είσαι. Τόσο απλό.)

Το μίσος που τρέφουν οι “Καλοί” έχει χαρακτηριστικά νεκροφοβίας. Μέγα σκάνδαλο τα σύμβολα ενός καθεστώτος που έχει περάσει εδώ και 75 χρόνια, να χαιρετήσεις με το μπράτσο σηκωμένο στοιχίζει μία μήνυση, αλλά να βάλεις φωτιά και να καταστρέψεις μια πόλη, εάν το κάνουν τα παιδιά τους και τα ανίψια τους, τότε είναι θεμιτό, είναι νεανική ζωντάνια, πολιτικό πάθος, ηθική αντίδραση. Η λεηλασία φτάνει μερικές φορές σε αιχμές αποτροπιασμού. Ο Francisco Franco, ο οποίος πέθανε στο κρεβάτι του πριν από 44 χρόνια, ξεθάφτηκε, για να ξαναγραφτεί η ιστορία με μεγάλη δημοσιότητα, από το μεγάλο νεκροταφείο της ειρήνης που ανεγέρθηκε μετά τον εμφύλιο πόλεμο, την κοιλάδα των πεσόντων με το μεγάλο λευκό σταυρό. Δεν υπάρχει ειρήνη για τους νεκρούς αν δεν αρέσουν στα κοράκια της προόδου. Καθοριστικά ήταν τα λόγια ενός "Κακού" που στιγματίστηκε από τη μπάντα των όμορφων ψυχών, ο πρόεδρος του Vox Espana, ο Santiago Abascal, ο οποίος ούρλιαξε ότι οι νεκροί αφήνονται στους τάφους τους, είτε ονομάζονται Franco είτε Dolores Ibàrruri, η κομμουνίστρια στην πρώτη γραμμή στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.

Να επιτίθεσαι στους νεκρούς ή στους αδύναμους είναι πιο εύκολο. Ο Umberto Eco στο “Όνομα του ρόδου” έγραψε: «όταν οι αληθινοί εχθροί είναι πολύ δυνατοί, χρειάζεται να επιλέγονται πιο αδύναμοι εχθροί». Ακόμη καλύτερα εάν είναι ανύπαρκτοι. Καταγγελίες για φασισμό με απουσία φασισμού βρέχουν πάνω στο μισό κόσμο. Για τους προοδευτικούς, αντιπροσώπους του καλού, ισχύει η αντιστροφή: όποιος μισεί είναι πάντα κάποιος άλλος. Η μέγιστη κατηγορία, εκείνη του ρατσισμού, που χρησιμοποιείται με σκοπό να κλείσουν το στόμα κάθε αντιπάλου, είναι πάντα σε ενέδρα.

Ας δοκιμάσουμε να επιστρέψουμε το μίσος σε εκείνους που τους ανήκει, δηλαδή στους “Καλούς” σε υπηρεσία με υπερωρίες. Ο δικός τους είναι ένας λεπτός αλλά άκαμπτος ρατσισμός, ανθρωπολογικός. Εγώ είμαι το κακό γιατί δεν σκέπτομαι όπως ορίζει το προοδευτικό Κοράνι. Ο δημοκρατικός Φετφάς, ανεχτικός και ελευθεριακός μπορεί να με κτυπήσει παντού. Οπότε υπόκειμαι σε διακρίσεις γι’ αυτό που είμαι, θα επικαλεστώ λοιπόν τον αντιρατσιστικό νόμο. Όμως δεν μπορώ, μου στερούν τον λόγο στο όνομα της καλοσύνης. Δεν είναι ίσως μίσος ενάντια στον άνθρωπο η μανία των εκτρώσεων, η ακραία φιλοζωική συμπεριφορά και νομοθεσία, η ανιμιστική λατρεία της Gaia (Γαίας), η γη που έγινε πρόσωπο; Είναι επίσης μίσος η λεκτική βία εναντίον όλων εκείνων που δεν θέλουν να γεμίζει η πατρίδα τους από ξένους. Η Hillary Clinton έχασε τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές χαρακτηρίζοντας εκατομμύρια πολίτες ως σεξιστές, ρατσιστές, ξενοφοβικούς και ισλαμοφοβικούς. Ένα τέλειο δείγμα του προοδευτικού μίσους. Πρόκειται για μία μορφή περιφρονητικής ανωτερότητας, που εκφράζεται όχι μέσω εθνικών-φυλετικών κατηγοριών αλλά με πολιτιστικές προκαταλήψεις ενός είδους ανθρωπολογικά και ηθικά ανώτερου, σε θέση να ξεχωρίζει το καλό από το κακό, να δίνει μαθήματα, να εκτελεί ποινές.

Αρνούνται την αλήθεια με τον ίδιο δυναμισμό με τον οποίο δεν δέχονται το προφανές. Έγινε πλέον διασκεδαστικό να παρατηρούμε τη χειραγώγηση των πάντων, ακόμη και των αριθμών. Εάν μία πλατεία έχει καταλειφθεί από τα συνδικάτα, τους προοδευτικούς και τις αριστερές, το πλήθος μετριέται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Εάν όμως κινητοποιηθεί το άλλο μέρος του έθνους, η “αμελητέα πλειοψηφία”, οι απαίσιοι αντιδραστικοί “οπλισμένοι με μίσος”, τότε η αριθμητική αλλάζει: η πλατεία ήταν σχεδόν άδεια.

Κατά βάθος, είναι διασκεδαστικό. Ας μάθουμε να αντεπιτιθέμαστε, να στρέφουμε εναντίον των “Καλών” τα επιχειρήματά τους. Ταράζονται, διαπιστώνοντας ότι οι πολλοί μικροί Χίτλερ που συναντούν στο δρόμο δεν έχουν μόνον μουστακάκι. Εκτός από το βήμα της χήνας, έχουν και μυαλό που σκέπτεται, πρόσωπα που χαμογελούν, οξυδερκείς απαντήσεις, επιχειρήματα, ιδέες. Ας διδαχτούμε από τον Ugo Ojetti, καυστικός κριτικός της τέχνης, συγγραφέας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα: «εάν θέλεις να προσβάλεις έναν αντίπαλο, να τον επαινείς μεγαλόφωνα για τις αρετές που του λείπουν». Οι όμορφες ψυχές, οι ανεχτικοί, εάν προκληθούν έτσι, θα βγάλουν την μάσκα, θα κιτρινίσουν από οργή. Θλιβερό θέαμα, το μίσος των
“Καλών”.

Σημείωση: Να το θυμηθείτε, σε λίγα χρόνια θα ιδρυθεί η Αστυνομία της Επιβολής της “Αγάπης” και της “Καλοσύνης”. Η ΕΚΑΜ θα αντικατασταθεί από την ΕΜΕΚ: Ειδικές Μονάδες Επιβολής Καλοσύνης.

Πηγή: Θεόδοτος