Adagio

6 Φεβρουαρίου, 2020 - 16:56

τοῦ Ὀρέστη Ἀλεξάκη

μνήμη Χρήστου Μπράβου

ΟΙ ΛΥΠΗΜΕΝΟΙ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ στούς δρόμους
μ' ἕνα δικό τους ὁδηγό τῆς πόλης
Προτιμοῦν τίς παρόδους
τίς μικρές
ἀθόρυβες στοές
τίς παρακάμψεις
Δέ θά τούς βρεῖτε στά μεγάλα πάρκα
μά στά κηπάρια τῶν ἐκκλησιῶν
δίπλα σέ γέρους καί τυφλούς πού ἀποξεχνιοῦνται
Μαζεύονται νωρίς
δέν ἔχουν φίλους
ζοῦν μέ κατάλοιπα ἐποχῶν
μέ λιγοστά χειρόγραφα τῆς νιότης
Πολλές φορές
κοιτοῦν
τόν ἄσπρο τοῖχο
διαλύονται μέσα στό λευκό του φῶς
πηδοῦν τό φράχτη σ' ἄλλον κῆπο τρέχουν
βλέπουν μορφές
πού τίς ξαναθυμοῦνται
(κάποιοι στό παρελθόν
ἀναχωροῦν
κάποιοι βαθιά στό μέλλον
ἐπιστρέφουν)
Οἱ λυπημένοι ξέρουν ποιός ἀνοίγει
τή θύρα ποιός διαβαίνει τό κατώφλι
ποιός τεχνουργεῖ σκιές στήν ὀροφή
ποιός ἐλλοχεύει μέ
σιωπές καί χιόνια
Ξέρουν τό χρόνο πού
τούς διεκδικεῖ
Τό χῶρο πού ἐπικίνδυνα μικραίνει