Μελιγαλάς Μεσσηνίας ,τόπος μαρτυρίου: «15 Σεπτεμβρίου 1944»

Σεπτέμβριος 1944 οι γερμανοί φεύγουν κι ο αέρας της Ελευθερίας πνέει στην Πελοπόννησο, αλλά τα βάσανα δεν τελειώνουν.

9 Σεπτεμβρίου 1944, οι κομμουνιστοσυμμορίτες επιτίθενται στη πόλη της Καλαμάτας με δύο Συντάγματα και χιλιάδες χωρικούς που επιστράτευσαν βιαίως.

Μετά από μάχη συντρίβουν την άμυνα της πόλεως και καταλαμβάνουν την Καλαμάτα, σφάζοντας και ρημάζοντας.

Μία μεγάλη φάλαγγα από πολεμιστές της Καλαμάτας και πολύς άμαχος πληθυσμός κατευθύνονται προς το Μελιγαλά για να γλυτώσουν.

Το πρωί της 13^ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίζει η επίθεση των κομμουνιστοσυμμοριτών κατά του Μελιγαλά.

Ο Μελιγαλάς αντιστέκεται! Οι Έλληνες πατριώτες πολεμούν σαν λιοντάρια. Την επόμενη μέρα οι κομμουνιστές, κατορθώνουν και εισχωρούν στις γραμμές των αμυνομένων.

Ο Μελιγαλάς πέφτει στα χέρια των εξαγριωμένων Ελασιτών κι ακολουθούν σκηνές φρίκης και ντροπής για το ανθρώπινο γένος.

Σφάζονται 41 τραυματίες στο Νοσοκομείο κι όλο το ιατρικό προσωπικό. Γυναικόπαιδα κα γέροι κομματιάζονται στους δρόμους, γυναίκες έγκυοι ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς.

Κατεβάζουν την Ελληνική σημαία και στη θέση της, βάζουν ένα κόκκινο πανί.

Φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια, 18 έγκριτοι Καλαματιανοί οδηγούνται στην Καλαμάτα όπου τους κατακρεουργούν, και τους κρεμούν στα πολύφωτα της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.

Στο τέλος όλοι οι φυλαισμένοι οδηγούνται δεμένοι ανά τρεις , 2 χιλιόμετρα έξω απ’ το Μελιγαλά στη γνωστή πηγάδα, γυμνοί, ξυπόλητοι, νηστικοί, διψασμένοι, τραυματίες, ασθενείς, αναγκάζονται από τα ανθρωπόμορφα κτήνη, να βαδίσουν.

Όσοι δεν βαδίζουν γρήγορα οι κομμουνιστές τους σφάζουν επί τόπου.

Όσοι είναι δεμένοι με το ίδιο καλώδιο σφάζονται κι αυτοί. Όποιος τολμά να μιλήσει, σφάζεται αμέσως.

Κατά μήκος της διαδρομής από το Μπεζεστένι έχουν τοποθετηθεί κομμουνιστές και προκαλούν το πλήθος φωνάζοντας: «Θάνατος – θάνατος- θάνατος».

Στην Πηγάδα οι δήμιοι, μεταφέρουν στα χείλη της Πηγάδας κάθε τριάδα και τους σφάζουν με μια μαχαιριά στην κοιλιά ή την καρδιά, το λαρύγγι και τους ρίχνουν στην πηγάδα μαζί με πολλούς ζωντανούς ,μπροστά στα γεμάτα φρίκη και αποτροπιασμό μάτια των συγγενών τους, που υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγή τους.

Η ελευθερία της Ελλάδος πληρώνεται εδώ με πολύ Ελληνικό αίμα.

Αυτό συνεχίζεται επί τρεις ολόκληρες μέρες, χωρίς διακοπή, μέχρις ότου δεν υπάρχουν άλλοι.

Για πολλούς εφαρμόζεται αγριότερος τρόπος. Με τσεκούρια και κλαδευτήρια τους κόπτουν χέρια και πόδια, αυτιά και μύτες.

Ο πυθμένας της Πηγάδας κοχλάζει, τα έγκατα της γης αναταράσσονται και βοούν, οι σάρκες των κρεουργημένων σφαδάζουν. Οι θρήνοι κι οι κραυγές γεμίζουν τον αέρα!

Οι σφαγείς μένουν ατάραχοι και συνεχίζουν και συνεχίζουν το μακάβριο έργο τους.

Χαρακτηριστική είναι επίσης η ομολογία ενός εκ των ερυθρών δημίου Σ. Λιόλου, ο οποίους έδρασε στις σφαγές των διυλιστηρίων της ΟΥΛΕΝ.

Κατέθεσε λοιπόν ο Σ. Λιόλιος ενώπιον του δικαστηρίου:

«Έδινα εντολή εις τους προς εκτέλεσιν να γδυθούν, έπειτα να γονατίσουν και να πλησιάσουν το κεφάλι τους.

Έπαιρνα το τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους τελείωνα με την πρώτη, συνέχιζα έως ότου τελειώσουν.

Ο Τζογανάκος και Μακαρώνας έδιναν μια μαχαιριά στην καρδιά.

Ούτε θυμάμαι πόσους σκότωσα μόνος μου, πάντως πάνω από 100».

Το επίσημο κράτος μέχρι το 1974 τιμούσε και μετείχε στο τελούμενο μνημόσυνο. Μετά το 1974 απέχει από το να τιμά την μνήμην των αγρίως σφαγισθέντων πατριωτών του Μελιγαλά.

Οι συγγενείς όμως των θυμάτων κι ο Ελληνικός λαός περιφρονώντας την κρατική απαγόρευση και την κατάργηση του Μνημόσυνου, τιμούν την μνήμη της κομμουνιστικής θηριωδίας.

Έχουμε πρότυπα εμείς οι Έλληνες και είστε σεις αδέρφια που πέσατε για την Πατρίδα.

Δεν ξεχνώ

Σεπτέμβριος 1944

Πηγή βίντεο στο youtube

Πηγή: «σπιτάκι της Μέλιας»