«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
ριγ΄ Ὁ βιγλάτωρ Ἀπάνω εἰς τὸ λευκὸ χαρτὶ μαῦρο μελάνι ἁπλώθη, μελάνι βάφτη ὁ οὐρανὸς κ’ ἡ μέραν ἐνυχτώθη. Τῶν προμαχώνω ἀναμεσὶς οἱ ἀγέρηδες σουρίζουν, βροντοῦν πορτοπαράθυρα, φλάμπουρα πλανταγίζουν. Τὰ δέντρη ἐγυμνώθησαν, φύλλα χρυσὰ...
«Όλη η Γης σήμερα μου φαίνεται μια Πομπηία, λίγη ώρα πριν από την έκρηξη» Πρόπερσι, μιάν ανοιξιάτικη μέρα, ένοιωσα απροσδόκητη χαρά πλανώμενος στα ερείπια της Πομπηΐας: Ο ουρανός ήταν αλαφρά συνεφιασμένος, τ΄ανοιξιάτικα χόρτα είχαν...
Τσίχλα την παρανομιάζανε στο χωριό την Αννούλα. Κι έζησε και πέθανε τσίχλα. Ήτανε μιας μπουκιάς ανθρωπάκι. Αδύνατη, με ψιλά κανιά, δίχως βάρος, πετούμενη. Δεν περπατούσε — πήδαγε κ έτρεχε. Αλλά για ποιο χωριό μιλάμε;...
"Ἦταν πάντοτε Αἰγαῖο καί Ἰόνιο οἱ θάλασσές μας. Καρυάτυδες σ΄ αὐτά τά πέλαγα χόρευαν μπάλλο." (Λ. Μαρμαρούτσης, "Ἁλίκμητα" ) Ἀντιγραφή: Χρύσα Νικολοπούλου/Ἑλλήνων Φῶς
(γράφτηκε γιὰ τὸν Ἀνδρέα Κάλβο) Λένε πὼς ἡ μορφή του δὲν εἶναι πουθενὰ χαραγμένη, μὰ θυμοῦμαι πὼς τὴν εἶδα κάποτε πολὺ καθαρά, ἴσως κανένα βράδυ φυλλομετρῶντας τὶς Ὠδὲς κοντὰ σ’ ἕνα παράθυρο ἀνοιχτό, στὴν...
Δὲν εἶναι διαβατάρικο πουλί, ποὺ γιὰ μία μέρα σχίζει τὰ νέφη καὶ περνᾷ γοργὸ σὰν τὸν ἀγέρα, οὔτε κισσός, π᾿ ἀναίσθητος τὴν πέτρα περιπλέκει οὔτ᾿ ἀστραπή, ποὺ σβύνεται χωρὶς ἀστροπελέκι, δὲν εἶναι νεκροθάλασσα, βοὴ...
Αποσπάσματα …Το αντίθετο που κυριαρχεί στην ζωή μας , μη μπορώντας να ελέγξουμε τα γεγονότα που έτσι κι αλλοιώς θα γίνουν όπως κι αν τα αντιμετωπισουμε, είτε αποδέχοντας τα απλώς είτε αφήνοντας τα να...
Mέσα σ' ένα κιβώτιο ή μέσα σ' ένα έπιπλο από πολύτιμον έβενο θα βάλω και θα φυλάξω τα ενδύματα της ζωής μου. Tα ρούχα τα κυανά. Kαι έπειτα τα κόκκινα, τα πιο ωραία αυτά...
