Νίτσα Χατζηγεωργίου, «το ιερό σκεύος» του αγώνα της ΕΟΚΑ

Μικρό μνημόσυνο στην τεράστια εθνική προσφορά της

ΤΑ δάκτυλά μου στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή τρέμουν…Τα μάτια μου κοιτάζουν την οθόνη και δακρύζουν…Το μυαλό μου θολώνει από τα όσα ξέρω για την Νίτσα Χατζηγεωργίου, το «ιερό σκεύος» του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, Όμως, προσπαθώ να τα γράψω, με πολλή καθυστέρηση.

Ο ΜΑΡΤΙΟΣ του 1968, με τον πλούτο των χρωμάτων από τα χιλιάδες λουλούδια που κοσμούν βεράντες και κήπους, μαζί το απέραντο πράσινο στους κάμπους του νησιού μας, έμελλε να ήταν ο τελευταίος μήνας της μαρτυρικής ζωής της Νίτσας. Κι ας ήταν μόνο 37 χρονών! Στις 11 του μηνός βρέθηκε νεκρή στο κρεββάτι της με μια Καινή Διαθήκη πάνω από τα χέρια της. Πού; Σ’ ένα πολύ φτωχικό σπίτι στον Άγιο Δομέτιο, όπου ζούσε με την μητέρα της. Δυο γυναίκες δεμένες στα κρικέλια της ζωής να περνούν πολύ δύσκολες συνθήκες. Σε σημείο που πολλές φορές να μην έχουν τίποτα για την καθημερινή διατροφή, την επιβίωσή τους!..

ΤΙ ΕΓΙΝΕ; Πώς εγκατέλειψε η Νίτσα τόσο πρόωρα τα γήινα; Ήταν άρρωστη βαριά; Όχι. Η αλήθεια όμως, είναι ότι πολλά ήσαν εκείνα που την ταλαιπωρούσαν, κυρίως ψυχολογικά από την κακοψυχία και την εμπάθεια, τη ζήλια, την έχθρα και την πολεμική πολλών, αλλά αυτά δεν ήταν για θάνατο. Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, λοιπόν, η Νίτσα δο-λο-φο-νη-θη-κε! Όχι με όπλο ή μαχαίρι, αλλά με τα χέρια των δολοφόνων της: Στρα-γγα-λί-σθη-κε! Τα βρωμόχερα των εκτελεστών έσφιξαν τόσο πολύ τον λαιμό της, μέχρι που ξεψύχησε! Και τότε μόνο την άφησαν. Έτσι, κι ενώ οι εγκληματίες έφευγαν στα σκοτεινά ευχαριστημένοι για την ανόσια πράξη τους, η Νίτσα Χατζηγεωργίου, η λαμπρή αγωνίστρια της ΕΟΚΑ, το «ιερό σκεύος» του έπους του 1955-59, παρέμενε ακίνητη, νεκρή στο κρεββάτι της. Ήταν μια νύκτα γι’ αυτήν όχι όπως τις άλλες, που οι δυσκολίες τους ξεπερνιούνταν, αλλά εφιαλτική. Προμηνούσε θάνατο κάθε της στιγμή και σ’ αυτόν κατέληξε τελικά…

Η «αδιάφορη» κομμώτρια, κορυφαία αγωνίστρια

ΜΟΛΙΣ 21 χρονών το 1955 η Νίτσα, δίδει πρόθυμα τον όρκο και μπαίνει στην ΕΟΚΑ. Φτωχή η οικογένειά της, λίγα τα γράμματά της, δυνατός όμως ο πόθος για την απελευθέρωση του τόπου μέσα της. Εργάζεται ως κομμώτρια στο κομμωτήριο «Τεγγεράκη» στο κέντρο της Λευκωσίας, για το ψωμί της ίδιας αλλά και της μητέρας της. Δραστηριοποιείται από νωρίς έντονα στην Οργάνωση ξεκινώντας από τον χώρο τη δουλειάς της, αφού από εκεί περνούν καθημερινά πολλοί Άγγλοι και Αγγλίδες.Το κομμωτήριο Τεγγεράκη ήταν από τα πιο γνωστά και αξιόλογα τότε στη Λευκωσία.

ΜΕ τον τρόπο της η Νίτσα παίρνει την κάθε πληροφορία που ενδιαφέρει την ΕΟΚΑ και τη μεταδίδει αμέσως. Ταυτόχρονα διακινεί και αποκρύπτει υλικό. Συνεργάζεται και βοηθά αγωνιστές που δρουν τόσο στη Λευκωσία, όσο και στον Άγιο Δομέτιο. Κι όλα αυτά με κάθε προσοχή και εχεμύθεια. Κανένας δεν την υποψιάζεται. Κανένας δεν καταλαβαίνει τον έξυπνο υποκριτικό τρόπο δράσης της. Αντίθετα, όλοι την θεωρούν «άσχετη» και «αδιάφορη» Και πολλές Αγγλίδες κυρίως, την ανταμείβουν και με χαρτζηλίκι για τη μεγάλη εξυπηρέτηση που τους προσφέρει!

ΑΝ είναι να παραθέσει κανείς τα περιστατικά της πολύπλευρης δράσης της Νίτσας, οι σελίδες θα ήταν ατέλειωτες. Στ’ αλήθεια! Τι να γραφτεί πρώτο και τι δεύτερο, αφού όλα είναι σημαντικά; Που τα έφερνε σε πέρας, με την ίδια πάντα προθυμία, το ίδιο θάρρος, την ίδια τόλμη και αποφασιστικότητα και προπαντός εχεμύθεια. Σαν ένας εκπαιδευμένος και έμπειρος μυστικός πράκτορας.

Η ΔΡΑΣΗ αυτή δεν άργησε να μπει και «σε πιο βαθιά νερά». Η αρχή για τη συμμετοχή της σε δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές, σημαδεύθηκε με τις προσπάθειες της ΕΟΚΑ να επιτύχει την απόδραση από τις Φυλακές του ήρωα Μιχαλάκη Καραολή, που τελικά, όμως, απαγχονίστηκε μαζί με τον Ανδρέα Δημητρίου, στις 10 Μαΐου 1956.

Καραούλι για τον Καραολή, έξω από τις Φυλακές

ΗΤΑΝ προς το τέλος του 1955, όταν ο Καραολής ήταν ήδη καταδικασμένος σε θάνατο. Την πρίοδο λοιπόν εκείνη, πολλά ήσαν τα βράδια που η Νίτσα παραμόνευε στην περιοχή των Κεντρικών Φυλακών μαζί με άλλους αγωνιστές, για να πάρουν τον Καραολή. Ο Ανδρέας Γιάγκου, ο Γιαννάκης Δρουσιώτης, ο Κυριάκος Μάτσης και άλλοι. Χωρίς κανένας και ποτέ να την υποψιαστεί, αφού, σε κάθε περίπτωση, έδινε την εικόνα της οικογένειας και τη φιλικής συντροφιάς. Τα προσόντα της ασυναγώνιστα: Κορμοστασιά που ξεχώριζε, επιβλητικό παρουσιαστικό, απαράμιλλη ομορφιά. Κι αυτά, μαζί τα δασωμένα μαύρα σγουρά μαλλιά της, το προσεγμένο της ντύσιμο και την άψογη περιποίηση του προσώπου της, δημιουργούσαν ένα σύνολο που λίγες κοπέλες παρουσίαζαν την εποχή εκείνη. Κι αντί υποψίας, αυτό που είσπραττε από τον κόσμο ήταν ο εντυπωσιασμός. Η ελληνική της καρδιά, τα πολλά της ψυχικά προσόντα και η αλλιώτικη καλή εικόνα που έβγαζε προς τα έξω, έδιναν στον καθένα την εντύπωση μιας κοπέλας με τα όλα της. Μιας νέας που ξεχώριζε και αποτελούσε συνεχώς αντικείμενο προσοχής και θαυμασμού. Κάτι, όμως, που ερχόταν σε αντίθεση προς την ιδιότητά της ως αγωνίστριας της Ελευθερίας.

Κι άλλες σημαντικές αποστολές

ΜΕ αυτό τον πλούτο φυσικών της προσόντων λοιπόν, η Νίτσα μπορούσε και ξεγελούσε ακόμα και τους πιο έμπειρους πράκτορες και ανακριτές των Άγγλων αποικιοκρατών. Οι οποίοι θεωρούσαν την παρουσία της με άνδρες αγωνιστές οπουδήποτε σαν φλερτ και νεανική συναναστροφή! Κι όμως. Η ταλαντούχα εκείνη ύπαρξη έκρυβε μέσα της μια ξεχωριστή αγωνιστική φυσιογνωμία. Μια φλογισμένη ψυχή, που ήταν δοσμένη σε όλα, μα όλα, στον αγώνα.

ΝΑ επισημανθεί στο σημείο αυτό, πως ήταν η Νίτσα Χατζηγεωργίου εκείνη που πρωταγωνίστησε στη μεταφορά του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου από τη Λευκωσία στην Κακοπετριά, μετά που ο Σταυραετός του Μαχαιρά αγωνιστικά μετακινήθηκε από τον Πενταδάκτυλο στο Τρόοδος. Η Νίτσα Χατζηγεωργίου ήταν, επίσης, εκείνη που ειδοποίησε την ΕΟΚΑ για τις κινήσεις των περίφημων «διδύμων» – εμπείρων πρακτόρων των Άγγλων που στάληκαν από το Λονδίνο ειδικά για να ανιχνεύσουν τον τόπο διαμονής του Αρχηγού Διγενή – με αποτέλεσμα την εκτέλεσή και των δύο, ημέρα μεσημέρι στο κέντρο της Λευκωσίας. Η Νίτσα ήταν εκείνη που συνόδευσε πλειστάκις τον Γιαννάκη Στεφανίδη, τον Χαράλαμπο Ευσταθίου (τον «Βράχο» της ΕΟΚΑ) και άλλους αγωνιστές σε αποστολές σε ολόκληρη την Κύπρο για να μεταφέρουν όπλα ή για να μετακινήσουν καταζητούμενους. Η Νίτσα ήταν ακόμα εκείνη που, όπως θα δούμε στην συνέχεια, μπόρεσε να παρασύρει με τον τρόπο της Άγγλους αξιωματικούς στα δίκτυα της ΕΟΚΑ, με σκοπό την ομηρία τους και την ανταλλαγή τους με μελλοθανάτους αγωνιστές. Κάτι που οδήγησε στη σύλληψη και τον απάνθρωπο βασανισμό της στα ναζιστικού τύπου κρατητήρια της Ομορφίτας.

Η ΕΝΤΟΝΗ και πολύπλευρη δράση της Νίτσας Χατζηγεωργίου στον απελευθερωτικό αγώνα, οι πρωτοβουλίες που αναλάμβανε και, γενικά, ο άριστος τρόπος δράσης της, δεν άργησαν να τύχουν γενικής αναγνώρισης από τους συναγωνιστές της, αλλά και τον ίδιο τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ, Γεώργιο Γρίβα Διγενή. Κι αυτό ακριβώς ήταν εκείνο που ώθησε τον Αρχηγό για χρησιμοποίησή της για τη σύλληψη Άγγλων. Η έγκριση του Διγενή για το συγκεκριμένο ρόλο της Νίτσας δόθηκε νωρίς το 1956, όταν ήδη είχαν καταδικασθεί στην έσχατη των ποινών οι πρωτομάρτυρες της αγχόνης Καραολής και Δημητρίου. Για σκοπούς ανταλλαγής με τους δύο αγωνιστές είχαν ήδη συλληφθεί και κρατούνταν από την ΕΟΚΑ δυο Άγγλοι στρατιώτες – οι Γκόρντον Χιλ και Ρόναλντ Σίλτον – οι οποίοι, όμως, για συγκεκριμένους λόγους που δεν είναι του παρόντος, είχαν εκτελεσθεί πριν από τον απαγχονισμό των δύο ηρώων.

Η Νίτσα «δόλωμα», για απαγωγές Άγγλων

ΜΕΤΑ από την έγκριση του Αρχηγού η Νίτσα έδωσε την περίοδο εκείνη βάρος στο κεφάλαιο «Σύλληψη και ομηρία Άγγλων στρατιωτικών». Η εργασία της, όπως προανάφερα, ως κομμώτριας στο αριστοκρατικό κομμωτήριο «Τεγγεράκη» στη Λευκωσία, της παρείχε την ευχέρεια γνωριμίας με Άγγλους και Αγγλίδες, που εξυπηρετούνταν καθημερινά στο κομμωτήριο. Με τον έξυπνο τρόπο της, την ευγένεια, την ευπροσηγορία και, κυρίως, την ομορφιά και το όλο παρουσιαστικό της, μπόρεσε όχι μόνο ν’ αποκτήσει την φιλία πολλών Άγγλων, αλλά και να τυγχάνει ολοένα και περισσότερο της προσοχής τους ως γυναίκα. Έτσι, με «όπλο» και τον τέλειο υποκριτικό της τρόπο, δεχόταν συνεχώς φιλοφρονήσεις και κομπλιμέντα θαυμασμού από Άγγλους, ακόμα και αθώα ερωτικά φλερτ. Έπαιζε με αριστοτεχνική μαεστρία το ρόλο της, όπως επιβαλλόταν για να υπάρχει θετικό αποτέλεσμα, αφού ήταν γνωστό πως οι Άγγλοι αξιωματικοί που αποστέλλονταν στην Κύπρο για καταδίωξη της ΕΟΚΑ ήταν ξεφτέρια: Άριστα εκπαιδευμένοι στρατιωτικά, αλλά και «μάνες» σε θέματα ψυχολογίας.

ΕΤΣΙ η Νίτσα, σαν «δόλωμα» πλέον, άρχισε να συναντάται με Άγγλους σε φιλικές συντροφιές, δημιουργώντας σ’ αυτούς ψεύτικες εντυπώσεις. Προσπάθειά της πάντα να κάνει την δουλειά της χωρίς να δίνει την παραμικρή υποψία, αλλά, παράλληλα, και πολύ προσεκτική στις εμφανίσεις της με Άγγλους, με δεδομένες της τότε συνθήκες στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων σε μια «κλειστή κοινωνία» όπως ήταν η κυπριακή. Αλλά, με τη μυστικοπάθεια που επικρατούσε στην Οργάνωση και τη μεγάλη προσοχή με την οποία ήταν υποχρεωμένοι να ενεργούν οι αγωνιστές, υπήρξαν και κάποιοι/ες από αυτούς/ές, που την παρεξηγούσαν. Κι όχι μόνο. Κάποιοι άρχισαν «να βγάζουν περίπατο τη γλώσσα του» και όχι απλά να τη κουτσομπολεύουν αλλά και να τη διασύρουν! Η ίδια όμως, με τη σοβαρότητα που τη διέκρινε και την πιστή προσήλωσή της στον αγώνα με βάση τον όρκο που τη βάραινε, αδιαφορούσε και συνέχιζε να κάνει αυτό που έπρεπε.

Υπνωτικό στο αναψυκτικό Άγγλου αξιωματικού

ΓΙΑ να γίνει, βέβαια, δυνατή μια απαγωγή και ομηρία Άγγλου, έπρεπε τη συγκεκριμένη ώρα το υποψήφιο θύμα να βρίσκεται σε βολικό για την ΕΟΚΑ χώρο, όπου θα υπήρχε και η ευχέρεια για τη σύλληψή του. Κι ένας τέτοιος χώρος – ο πιο βολικός υπό τις περιστάσεις – ήταν το φτωχόσπιτό της Νίτσας, στον Άγιο Δομέτιο. Εκεί που έμελλε μια μέρα να γίνει και το αναπάντεχο, που απετέλεσε και την αφετηρία του δράματός της που ακολούθησε.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ αυτή αφορούσε Άγγλο αξιωματικό των ειδικών δυνάμεων – με την ονομασία «Γκόρντον Χαϊλάντερς» – ο οποίος σύχναζε σε στέκι Άγγλων στρατιωτικών. Επρόκειτο για μπαράκι κοντά στο στρατόπεδο του BMH στην Παλουριώτισσα, απέναντι από το νέο κοιμητήριο Λευκωσίας. Στο σπίτι της λοιπόν αποφάσισε να ρίξει τα «δίκτυα» της ΕΟΚΑ η Νίτσα, αφού πρώτα φρόντισε, μέσω συναγωνιστών της, να απομακρύνει από εκεί τη μητέρα της. Το σχέδιο απαγωγής του Άγγλου προέβλεπε τα εξής:

• Η Νίτσα, αφού εύρισκε τον Άγγλο, θα του πρότεινε να πάνε σπίτι της, κι εκεί, αφού θα τον αποκοίμιζε με υπνωτικό σε αναψυκτικό που θα τον κερνούσε, θα τον παρελάμβαναν αγωνιστές οι οποίοι θα καιροφυλακτούσαν και θα τον μετέφεραν αιχμάλωτο σε προκαθορισμένο χώρο.

ΑΦΟΥ ντύθηκε και στολίστηκε η Νίτσα, νωρίς ένα βράδυ πήγε στο συγκεκριμένο μπαρ, όπου και δεν άργησε η επιβλητική της παρουσία να κινήσει την προσοχή κάποιου αξιωματικού, ο οποίος την πλησίασε. Ήπιαν μαζί ποτό, μιλούσαν, χαριεντίζονταν και ο Άγγλος δεν άργησε να βρεθεί σε κέφι. Κάποιαν στιγμή τη ρώτησε αν είχε δικό της αυτοκίνητο για να πάει σπίτι της και, στην αρνητική της απάντηση, προσφέρθηκε να την μεταφέρει ο ίδιος. Η Νίτσα δέχτηκε με ευχαρίστηση. Έφτασαν εκεί σε λίγα λεπτά, οπότε η Νίτσα τέθηκε αμέσως «επί τω έργω»: Έσπευσε να προσφέρει στον Άγγλο Κόκα Κόλα βάζοντας στο ποτήρι και υπνωτικό. Ανίδεος αυτός ήπιε πρόθυμα το αναψυκτικό, κι ενώ η Νίτσα ανέμενε σε χρόνο ρεκόρ να είναι παραδομένος στον Μορφέα, αυτό δεν έγινε. Ανησύχησε και προβληματίστηκε γι’ αυτό, όμως το μυαλό της πήρε αμέσως στροφές και, μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, του πρότεινε να πάει και την επομένη στο σπίτι της, με την πρόφαση ότι φοβόταν τον άγριο ανιχνευτικό σκύλο που κουβαλούσε στο μπαρ. Να τονίσω στο σημείο αυτό, ότι η συνοδεία Άγγλων αξιωματικών από εκπαιδευμένους σκύλους ήταν συνήθης τακτική τους κατά τον αγώνα της ΕΟΚΑ, αφού τους πρόσφερε πρόσθετη ασφάλεια, πέραν εκείνης του περιστρόφου με το οποίο όλοι σαν οπλισμένοι.

Ο αξιωματικός νεκρός στο κρεββάτι της!

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ τους το επόμενο βράδυ έγινε, όπως προκαθορίσθηκε. Τη συγκεκριμένη ώρα έφθασε «ως κύριος» ο Άγγλος, ανέμελος και ανυποψίαστος, ενώ στο δωμάτιο του μπάνιου καιροφυλακτούσαν από πριν δυο ένοπλοι αγωνιστές. Ο Άγγλος, παίρνοντας θάρρος από την ευπροσηγορία και την ανοικτοσύνη της Νίτσας, πήγε κατ’ ευθείαν στο υπνοδωμάτιο και άρχισε να γδύνεται. Αυτό είχε κατά νουν, σε αντίθεση προς την πραγματικότητα με βάση το σχέδιο της ΕΟΚΑ. Η Νίτσα ξαφνιάσθηκε, δεν ήξερε τι να κάνει και έσπευσε να ειδοποιήσει τους δυο αγωνιστές, για να τους συμβουλευθεί. Αυτοί δεν έχασαν καιρό: Μπούκαραν στο υπνοδωμάτιο με προτεταμένα τα πιστόλια τους εναντίον του Άγγλου. Αυτός έκπληκτος, με μια ενστικτώδη κίνηση, προσπάθησε να πάρει από την καρέκλα το δικό του πιστόλι. Επακολούθησαν αμέσως πυροβολισμοί από πλευράς των αγωνιστών και ο Άγγλος, σε δευτερόλεπτα μέσα, έπεφτε νεκρός στο κρεββάτι της Νίτσας!..

ΕΝΩ, στη συνέχεια, οι αγωνιστές έτρεχαν ν’ απομακρυνθούν από το σπίτι, η Νίτσα, ταραγμένη και ανήσυχη, φρόντισε μέσω τους να ειδοποιήσει την Οργάνωση για το τι θα κάνει. Η απάντηση, που δεν άργησε να’ ρθει από τρίτο αγωνιστή που έκανε τον οδηγό στους δυο άλλους. Την προέτρεψε να παει την Αστυνομία και να πει ότι, ενώ ήταν στο σπίτι της ο Άγγλος, μπήκαν ξαφνικά δυο άγνωστοι με όπλα και τον σκότωσαν…

Απίστευτα βασανιστήρια για τη Νίτσα στην Ομορφίτα

ΕΤΣΙ και έκανε. Όμως οι Άγγλοι ανακριτές που έσπευαν χωρίς καθυστέρηση στο σπίτι της, καθόλου δεν την πίστεψαν. Της πέρασαν αμέσως χειροπέδες και βίαια τη μετέφεραν στον αστυνομικό σταθμό Αγίου Δομετίου και από εκεί, σε λίγο, στα ανακριτήρια-Νταχάου της Ομορφίτας. Εκεί που μαρτυρούσαν καθημερινά δεκάδες αγωνιστών στα χέρια αιμοδιψών Άγγλων και Τούρκων ανακριτών, κτηνάνθρωπων. Βασανίσθηκε άγρια και απάνθρωπα στο νεότερο αυτό χιτλερικό γκέτο η Νίτσα. Κτυπήθηκε, υβρίσθηκε, γυμνώθηκε, εξευτελίσθηκε, όμως τίποτα δεν βγήκε από το στόμα της. Επέμενε πάντα στον ίδιο ισχυρισμό της αλλά, κάθε φορά που γινόταν αυτό, επακολουθούσε ένας νέος γύρος απάνθρπων βασανιστηρίων!..

ΕΜΕΙΝΕ πολλές ημέρες στην Ομορφίτα η Νίτσα. Χωρίς η μητέρα της να ξέρει πού ακριβώς βρισκόταν. Στο διάστημα αυτό, είχε αφεθεί επ’ αρκετό στο «dark room» όπου, μέσα στην απόλυτη σκοτεινιά και τις ακαθαρσίες του απαίσιου εκείνου κελιού, άγρυπνη, με λίγο νερό και υπολείμματα φαγητού, κατάντησε ψυχικό ράκος. Το σώμα της έγινε αγνώριστο από τα βασανιστήρια και τις ταλαιπωρίες και η υγεία της κλονίστηκε επικίνδυνα. Τα πόδια και τα χέρια της είχαν εξασθενήσει, το κεφάλι δεν μπορούσε να το σηκώσει από τη ζάλη. Έτρεμε ολόσωμη και οι δυνάμεις την εγκατέλειπαν ολοένα. Η ματιά της όλο και θόλωνε με την πάροδο των ωρών. Τα πυκνά μαλλιά, όσα έμειναν από τα απανωτά τραβήγματα. έμοιαζαν με βαμβάκι σε μανιασμένο άνεμο. Η λέξη ράκος δεν απέδιδε την πραγματική της κατάσταση.

ΜΕΧΡΙ και προδότη έριξαν οι Άγγλοι στο κελί της, που της συστήθηκε σαν αγωνιστής, προκειμένου να την ξεβγάλει. Ούτε όμως κι αυτή η μέθοδος απέφερε οτιδήποτε θετικό για τους Άγγλους. Την απειλούσαν συνέχεια με θάνατο, θέλοντας έτσι να εκδικηθούν τον χαμό του δικού τους ανθρώπου. Της έλεγαν ότι θα έφερναν την μάνα της και θα την κρεμούσαν μπροστά της! Την έριχναν γυμνή ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και την περιγελούσαν! Ξερίζωναν τρίχες από τα γεννητικά της όργανα και την κτυπούσαν ασταμάτητα με χοντρό ξύλο στις πατούσες, με αποτέλεσμα τα πόδια της να γεμίσουν πληγές, να πρηστούν και ν’ αλλάξουν όψη εξ’ αιτίας των πολλαπλών εκχυμώσεων που τα «κοσμούσαν»!..

Η Νίτσα στο Νοσοκομείο και στις Φυλακές

ΤΟ μαρτύριο της Νίτσας στην Ομορφίτα δεν έλεγε να τελειώσει. Κι όταν πια φάνηκε πως αυτή πήρε για τα καλά το δρόμο του θανάτου, οι Άγγλοι ανακριτές αναγκάσθηκαν να καλέσουν γιατρό, ο οποίος και διέταξε την άμεση μεταφορά της στο Νοσοκομείο. Την πήραν. Παρέμεινε στο Γ.Ν. Λευκωσίας για πολλές μέρες, όμως η νοσηλεία της κάθε άλλο από τέτοια μπορούσε να ονομασθεί. Επρόκειτο περισσότερο για βασανιστήριο, με αποτέλεσμα η κατάστασή της να επιδεινωθεί και να δει ορατό μπροστά της το θάνατο. Ήταν πια η σκιά του εαυτού της. Τίποτα από αυτό που φαινόταν, δεν ήταν εκείνο που την χαρακτήριζε πριν. Ούτε να μιλήσει, ούτε να φάει, ούτε καν ν’ ανοίξει τα μάτια της μπορούσε…

ΧΡΕΙΑΣΘΗΚΑΝ πολλές ημέρες για να φέρει κάπως «τα καλά της» η Νίτσα, αλλά, βέβαια, ούτε λόγος για εξιτήριο, καθώς την ανέμενε ένα νέο, επίσης σκληρό, στάδιο δοκιμασίας. Μεταφέρθηκε στις Κεντρικές Φυλακές, όπου και κλείστηκε σε κελί ως η πολιτική κρατουμένη με αριθμό 3. Ήταν από τις πρώτες αγωνίστριες του συγκεκριμένου θαλάμου γυναικών.

Η ΔΙΑΒΙΩΣΗ κι εκεί σκληρή, υποφερτά όμως καλλίτερη από την Ομορφίτα. Όμως η ζημιά που είχε πάθει η υγεία της ήταν πολύ μεγάλη. Υπόφερε με συνεχείς ζαλάδες, έκανε εμετούς, πονούσε αφόρητα το στομάχι της, δεν μπορούσε να βάλει φαγητό στο στόμα της. Ως ασυνέπεια όλων αυτών μεταφέρθηκε κατ’ επανάληψη στο Νοσοκομείο. Μια, δυο, τρεις, πολλές φορές, όμως η κατάστασή της δεν έλεγε να καλυτερέψει. Οι γνωματεύσεις των γιατρών αριθμούσαν πολλές σελίδες του προσωπικού της φακέλου, με χίλια-δυο κακά ευρήματα. Δεκάδες τα ιατρικά πιστοποιητικά που εκδόθηκαν για την υγεία της, όπως διατηρούνται μέχρι και σήμερα στο Δημόσιο Αρχείο του Λονδίνου, όπου τα βρήκε και τα μελέτησε μετά από πολλά χρόνια ο γράφων. Όλα της σχεδόν τα όργανα είχαν επηρεασθεί, τα δε ρούχα στο σκελετωμένο της σώμα φάνταζαν σαν ριχτάρια, σαν να μην ήταν δικά της!..

«Πόλεμος» στη Νίτσα και από συγκρατούμενες!

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, υπήρξε και πρόσθετο μαρτύριο στα όσα προηγήθηκαν σε βάρος της Νίτσας: Ενώ οι συγκρατούμενές της, που ολοένα πληθύνονταν, είχαν λίγο-πολύ παρόμοια προβλήματα μ’ αυτήν και, παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν εκεί για τον ίδιο μ’ αυτήν σκοπό, κάποιες, για εντελώς ανεξήγητους λόγους, άρχισαν «πόλεμο» στην Νίτσα. Έναν ανελέητο ψυχολογικό πόλεμο, που «κάλυπτε» και μερικές άλλες, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό. Συγκλονιστική περί τούτου, είναι η μαρτυρία προς τον γράφοντα αγωνίστριας που βρισκόταν εκεί. Περιορίζομαι μόνο στα εξής:

«Ήταν μια πολύ καλή αγωνίστρια η Νίτσα, αλλά μια φοβισμένη ύπαρξη απ’ ό,τι αντιλήφθηκα. Δεν έκανα πολλή παρέα μαζί της αφού ήταν μεγαλύτερη από μένα, η αλήθεια όμως ήταν πως επρόκειτο για έναν πολύ αγαπητό άνθρωπο. Πάρα πολύ αγαπητό άνθρωπο. Αν, βέβαια, θα πρέπει ν’ αρχίσω να εξηγώ για το πώς κατάλαβα ότι η Νίτσα ήταν υπό διωγμό στις Φυλακές, σίγουρα θα πρέπει να πω πολλά!..»

• ΟΣΟ απίστευτο κι αν φαίνεται λοιπόν, ο πόλεμος εναντίον της Νίτσας μέσα στα μπουντρούμια των Κεντρικών Φυλακών, είχε πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Σε κάποια περίοδο έφτασε σε τέτοιο σημείο, που κάποιες έγραφαν στον Αρχηγό του αγώνα Διγενή και την κατηγορούσαν ότι…«ήταν πράκτορας της «Ιντέλλιτζενς Σέρβις», των αγγλικών μυστικών Υπηρεσιών! Δεν έπιασε βέβαια η αισχρή αυτή συκοφαντία, παραμένει όμως αιώνιο στίγμα για τις κατηγόρους της, οι οποίες αθεράπευτα τη φθονούσαν και μανιωδώς τη διέβαλαν διοχετεύοντας εναντίον της τόνους εμπάθειας!..

«Μάχη» για επιβίωση – Διώξιμο από τη δουλειά της

ΚΑΠΟΙΑΝ ημέρα του Φεβρουαρίου 1959, ο αγώνας της ΕΟΚΑ φάνηκε πως οδηγείτο πια άδοξα προς το τέλος του. Είχαν υπογραφεί Συμφωνίες και, στις 22 του μήνα, άνοιξαν οι πύλες των Φυλακών και των κρατητηρίων. Οι κρατούμενοι αγωνιστές ξεχύθηκαν ομαδικά στους δρόμους πανηγυρίζοντας, χωρίς όμως και να ξέρουν τι ακριβώς πρόβλεπαν οι Συμφωνίες που να δικαιολογεί τις θριαμβολογίες. Ο καθένας, η κάθε μια, έτρεξαν για να ξαναδημιουργήσουν το σπίτι της, να βρουν δουλειά, να κλάψουν σε νεκροταφεία αγαπημένα τους πρόσωπα. Μαζί τους και η Νίτσα, από την οποία εξαρτιόταν απόλυτα και η ηλικιωμένη μητέρα της. Κτυπούσε συνέχεια πόρτες, θετική όμως απάντηση από καμιά δεν ακουγόταν, καθώς παντού έβλεπε καρφωμένα επάνω της βλοσυρά μάτια και κακοσύνη ψυχής, ενώ πίσω της ένιωθε έντονα τον απόηχο της αποστροφής και της απόρριψης. Ακόμα και από πρώην συναγωνιστές της! Ελάχιστοι ήσαν εκείνοι που την πλησίαζαν και της μιλούσαν και λιγότεροι όσοι προσφέρονταν να τη βοηθήσουν. Και σιγά-σιγά, με τον τρόπο αυτό η απογοήτευση της Νίτσας μετατράπηκε σε αγωνία, η οποία ολοένα πλησίαζε προς την απελπισία!..

ΤΕΛΙΚΑ, μετά από παρεμβάσεις κάποιων που λυπήθηκαν τη Νίτσα, αλλά και τις πολλές προσπάθειες και απανωτές απογοητεύσεις της ιδίας, της προσφέρθηκε θέση στη Στατιστική Υπηρεσία. Ανάσανε. Είδε το φως να μπαίνει και ν’ απλώνεται ξανά στο φτωχικό τους, αφού άρχισε να υπάρχει καθημερινά στο τραπέζι ζεστό φαγητό γι’ αυτήν και την μητέρα της. Δυστυχώς όμως αυτό δεν κράτησε πολύ αφού, για λόγους που καμιά σχέση είχαν με την προσήλωση στο καθήκον και τη δουλειά της, πήρε απόλυση! Λόγω φθόνου και μνησικακίας, η Νίτσα βρέθηκε ξανά στο δρόμο. Σαν σκουπίδι! Τι είχε συμβεί; Το απίστευτο: «Η Νίτσα Χατζηγεωργίου δεν είναι πιστός υποστηρικτής του νέου καθεστώτος, γι’ αυτό και δεν πρέπει να τρώει ψωμί»! Κι ας έδωσε τα πάντα για να δομηθεί η νέα κατάσταση στον τόπο…Η λαμπρά αγωνίστρια, που υπήρξε υπόδειγμα προσφοράς στον απελευθερωτικό αγώνα, κατάντησε ο φτωχός συγγενής, ο αποδιοπομπαίος τράγος. Σαν άτομο που τα μόνα που του άξιζαν ήταν ο διασυρμός κα η καταφρόνια. Έφτασε στο σημείο να περιφρονείται και να δακτυλοδείχνεται περίπου ως υπάνθρωπος, σαν άτομο απορριπτέο ακόμα και από πρώην συναγωνιστές της, που γνώριζαν την πραγματικότητα. Όμως, βολεμένοι οι ίδιοι με θέσεις, περιουσίες και ρευστό παραδάκι, καμιά διάθεση δεν έδειξαν να δουν τι γίνεται με τη Νίτσα. Το μόνο που έκαμαν, ήταν να κύψουν τον αυχένα και να «θύσουν στον Βάαλ», για να βρουν άνετη στέγη, θέσεις, αστέρες, προαγωγές και λουκούλια γεύματα. Έγιναν ελεεινοί χειροκροτητές της εξουσίας. Η Νίτσα αποτελούσε πια γι’ αυτούς το «μαύρο πρόβατο» που έπρεπε να ζει στην απομόνωση και στην κακοριζικιά, χωρίς ένα έστω πιάτο φαγητό γι’ αυτήν και τη μητέρα της!..

Πολεμήθηκαν και όσοι έσπευσαν να τη βοηθήσουν!

ΜΠΡΟΣΤΑ στο ενορχηστρωμένο αυτό όργιο, η Νίτσα πικραινόταν, εξοργιζόταν, αγανακτούσε, έβλεπε εφιάλτες. Και, βέβαια, ολοένα απελπιζόταν. Όμως παρ’ όλα αυτά, δεν σταμάτησε να τρέχει προς κάθε κατεύθυνση, ίσως πιαστεί από κάπου και εξασφαλίσει ένα ξεροκόμματο έστω ψωμί για τα δυο πεινασμένα στόματα, της ίδιας και της ηλικιωμένης μητέρας της! Αλλά, και στην περίπτωση αυτή τύγχανε της ιδίας αντιμετώπισης από του πολέμιούς της: Σταθερά απύθμενο μίσος, παντελής αποστροφή και εξοργιστική περιφρόνηση. Κάποιοι συναγωνιστές της που βρέθηκαν τότε κοντά της ως συμπαραστάτες της, κι αυτοί πολεμήθηκαν παντοιοτρόπως, απειλήθηκαν και αναγκάστηκαν να απομακρυνθούν. Η μήνη των διωκτών της Νίτσας έγινε και γι’ αυτούς εφιάλτης!

ΜΕ όλ’ αυτά η ψυχολογία και της Νίτσας και η διαβίωσή της ήταν πια στα όριά τους. Και, δικσιολογημένα, μπροστά σ’ αυτό το αναπάντεχο και ατέλειωτο δράμα, πρόβαλλε στη σκέψη της ένα στυγνό, παραπονεμένο, και πολύ δυνατό «γιατί». Γιατί γίνονταν όλ’ αυτά σε βάρος της; Γιατί ο τόσος πόλεμος, η αρρωστημένη ζήλια, η άμετρη αχαριστία; Δεν μπορούσε κι αυτή ως άνθρωπος να έχει πολιτική θέση και άποψη; Δεν δικαιούτο να λέει τη γνώμη της για τους κυβερνώντες; Αυτό που κατάλαβε όμως, ήταν πως οι ρίζες της σε βάρος της πολεμικής παρέπεμπαν στον καιρό του αγώνα στις Φυλακές όταν για κάποιες από συγκρατούμενές της ήταν το μαύρο πρόβατο. Τακτική που επεκτάθηκε αργότερα, αφού βρήκε μιμητές και από άλλους σφογγοκωλάριους και κολαούζους της εξουσίας και, τελικά, η πολεμική αυτή να γίνει βουνό έτοιμο να την καταπλακώσει. Να μετατραπεί σε θηρίο έτοιμο να την κατασπαράξει!..

ΟΣΑ και να γραφούν για το δράμα της Νίτσας, ιδίως μετά από την εκδικητική της απόλυση από το Δημόσιο, δεν μπορούν να καλύψουν την έκταση του εναντίον της πολέμου. Ενός πολέμου, που όπως είδαμε και πριν, είχε οδυνηρότατες επιπτώσεις στην υγεία της η οποία είχε πληγεί καίρια εξαιτίας των ψυχοσωματικών πληγών που της προκάλεσαν τα φρικτά βασανιστήρια των Άγγλων κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα.

ΕΦΤΑΣΕ στο σημείο η Νίτσα, σχεδόν να μην θέλει να δει κανέναν!
Δεν κοιμόταν, δεν καθόταν, δεν ησύχαζε! Το μόνο που έκανε ήταν να συνεχίζει να βρει κάποιαν δουλειά, όμως από παντού την έδιωχναν. Την περιφρονούσαν και τη μυκτήριζαν . Πολλοί ήσαν επίσης εκείνοι – ακόμα και πρώην συναγωνιστές της – που την έβλεπαν στο δρόμο και έστριβαν αλλού το κεφάλι τους! Είχαν τα πρόσωπα αυτά τόση δύναμη λόγω σχέσεων με την εξουσία, που περίπου το θεωρούσαν σαν …τιμή τους να πολεμούν και να απορρίπτουν έναν άτομο όπως η Νίτσα. Κι ας μην τους έκανε το παραμικρό κακό! Ήταν να μην εξοργιζόταν, λοιπόν; Ήταν να μην απογοητευόταν και να έπεφτε σε κατάθλιψη; Να γινόταν εκτός εαυτού, ακόμα και να παραφέρεται; Χαρακτηριστική η περίπτωση που τη βρήκε σε δρόμο της Λευκωσίας πρώην συναγωνίστριά της και, όταν αυτή προσφέρθηκε να την πάει με το αυτοκίνητό της στο σπίτι της στον Άγιο Δομέτιο, η Νίτσα αντέδρασε βίαια και της φώναξε με οργή: «Εν θέλω τίποτε, εκτός που έναν πιστόλι για να καθαρίσω τους προδότες!..»

Κάποιοι επιβουλεύονταν και τη ζωή της!

ΜΕΣΑ στο εκρηκτικό κλίμα που η Νίτσα, αυτό που δεν έπαυε να κάνει ήταν να καταφέρεται εναντίον των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου. Να τονίζει και να επαναλαμβάνει προφητικά, ότι «δεν είναι κράτος που δημιουργήθηκε, αλλά ζιζάνιο προστριβών και αναταραχής η οποία κάποια μέρα θα θέσει ενώπιον του κινδύνου και αυτήν ακόμη την ύπαρξη του κυπριακού Ελληνισμού». Ότι «δεν δικαιώθηκαν νεκροί και ζώντες μαχητές της ΕΟΚΑ, αλλά μόνον όσοι έσπευσαν να βρουν καταφύγιο κάτω από τον λουφέ της εξουσίας και του συμφέροντος»!..

ΕΛΕΓΕ πολλές τέτοιες αλήθειες η Νίτσα, όμως δεν ήταν για το καλό της. Την έκαναν ζημιά, αφού εξαγρίωνε πιο πολύ όσους και όσες δεν τη χώνευαν. Όσους αναζητούσαν στην ουσία τρόπο να της κλείσουν το στόμα, όμως δεν εύρισκαν. Αλλά και δεν σταματούσαν! Αλλ’ ούτε και αυτή αντιλαμβανόταν τον κίνδυνο.

Έβαζαν οι διώκτες της ακόμα και γνωστούς της να της υποβάλλουν ότι θα είχε να υποφέρει εξαιτίας της συμπεριφοράς της. Ποτέ δεν τους λάμβανε υπόψη, τονίζοντάς τους πως ήταν ελεύθερη να λέει την άποψή της είτε αυτή αρέσει είτε όχι.

ΟΙ διώκτες της όμως δεν έκαναν πίσω , αλλ’ αντίθετα γίνονταν ολοένα και χειρότεροι. Η δολερή όμως και εγκληματική σκέψη τους συνέλαβε κάποια στιγμή το χείριστο, το απονενοημένο: Την εξαφάνισή της από προσώπου της γης! Ως εκεί έφτανε, δυστυχώς, η αντίληψή τους για σεβασμό στη ζωή των άλλων, για νομιμότητα και δημοκρατία, για ελευθερία έκφρασης και διακίνηση ιδεών και απόψεων. Κίνητρό τους η εκδίκηση και στήριγμά τους η Εξουσία, που αποτελούσε και τη θωράκισή τους από παντού! Ήταν τόσο ισχυροί, που τους έκανε να θεωρούν το κακό σαν καθήκον τους! Ότι δεν είχαν υποχρέωση να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν πλην των πατρώνων τους. Ότι μπορούσαν να δικάζουν και να καταδικάζουν στην έσχατη των ποινών ανθρώπινες υπάρξεις. Στο «τσάκ-τσάκα». Ότι είχαν στο χέρι τους και το κρέας και το μαχαίρι!..

Η Νίτσα πέθανε στα χέρια των στραγγαλιστών της!..

ΑΥΤΑ όλα μέχρι τις 10 Μαρτίου 1968 το βράδυ, που ήταν και το τελευταίο της επίγειας παρουσίας της Νίτσας. Γιατί ακριβώς οι μοχθηροί διώκτες της το είχαν προκαθορίσει ως το χρονικό σημείο εκτέλεσης του ανόσιου έργου τους. Και όντως, το υλοποίησαν! Δεν προέκριναν, μάλιστα άλλον τρόπο θανάτωσής της από τον στραγγαλισμό. Μέσα στο ίδιό της το σπίτι! Ως εκεί έφτανε το θράσος και η άνεση δράσης τους!

Η ΝΙΤΣΑ, λοιπόν, πέθανε στα χέρια των στραγγαλιστών της!..Η ωραία εκείνη και εξαιρετική ύπαρξη, η ανεπανάληπτη αγωνίστρια, το σε αφόρητο βαθμό αδικημένο πλάσμα του Θεού, άφησε πρόωρα τον ψεύτικο αυτό κόσμο στα 37 της χρόνια. Με εγκληματικό και αποτρόπαιο τρόπο, αφήνοντας πίσω της μόνο την ικανοποίηση της εκδικήσεως στων αιμοδιψών δημίων της. Οι οποίοι, αφού βεβαιώθηκαν για το θάνατό της, τη ξάπλωσαν στο κρεβάτι της, έβαλαν τα χέρια της μπροστά και πάνω απ’ αυτά μια Καινή Διαθήκη! Για να δώσουν οι σατανιστές την εντύπωση ότι πέθανε φυσιολογικά ενώ διάβαζε! Διαβολική σκέψη, αφού, αν έτσι ήταν, το ιερό βιβλίο δεν θα βρισκόταν πάνω από τα χέρια της, αλλά μέσα ή κάτω απ’ αυτά…

Οι στραγγαλιστές έσπευσαν στη συνέχεια να ν’ αποχωρήσουν από το σπίτι, καλυπτόμενοι από το σκοτάδι και την απόλυτη σιγαλιά της νύχτας…Αυτό που ήθελαν να κάνουν το πέτυχαν και η ψυχή τους ήταν ώρα να «ησυχάσει» πια!..Η φωνή της «πολιτικής αντιπάλου» τους Νίτσας Χατζηγεωργίου σίγησε για πάντα και η ευχαρίστηση πλημμύρισε δια μιας την μαύρη ψυχή τους. Ότι ήταν μέρες του Τριωδίου καθόλου δεν βάραινε τη ψυχή τους. Το στάδιο μετάνοιας, προσευχής, νηστείας και προπαρασκευής για το σωστό γιορτασμό των Παθών του Κυρίου και της λαμπροφόρου Ανάστασής του που βίωνε το διάστημα εκείνο ο κάθε Χριστιανός, δεν είχε καμιά απολύτως σημασία γι’ αυτούς. Καθόλου δεν ηχούσαν στ’ αφτιά τους οι μελωδικοί Χαιρετισμοί προς την Παναγία μας. Στην ξεχασιά η Κυριακή της Ορθοδοξίας και της Σταυροπροσκύνησης, η πνευματική άνοδος του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, η συνειδητή μετάνοια της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Όλα – κι αν υπήρχαν έστω ως αναφορές πριν – είχαν ώρα σβηστεί παντελώς και χαθεί από τη ψυχή τους και τα αντικατέστησαν επιταγές Σατανά…

Ω, ανόσιον έργον απροσμέτρητον! Ω, δαιμόνων μίσος και μοχθηρία απύθμενος!..

ΜΙΛΟΥΜΕ για στραγγαλιστές της Νίτσας, δηλαδή πέραν του ενός προσώπου, γιατί ένα έγκλημα με αυτά τα δεδομένα και συνθήκες δεν μπορούσε να το εκτελέσει ένα και μόνον άτομο, γιατί δεν ήξερε τι θα αντιμετωπίσει. Αν το θύμα θα πρόβαλλε αντίσταση και πόση. Αν στο σπίτι ήταν πράγματι μόνο του, ή πιθανόν να υπήρχε και δεύτερο πρόσωπο. Το ότι, επίσης, δεν χρησιμοποιήθηκαν όπλο ή μαχαίρι για τον στραγγαλισμό, που είναι μέσα με τα οποία μπορεί κάποιος να δράσει μόνος του, αποτελεί μια πρόσθετη απόδειξη για δολοφόνους πέραν του ενός. Στυγνούς και απαίσιους εγκληματίες, οι οποίοι έδρασαν «με τα ίδιά τους τα χέρια» Στην κυριολεξία!

Ιατροδικαστής: «Ναι, ήταν στραγγαλισμός»

ΤΗΝ νεκρή Νίτσα βρήκε το πρωί η μητέρα της. Πάνω από τα στρωσίδια. Με γαλήνιο το πρόσωπό της, παρά τον ειδεχθή τρόπο θανάτου της. Όταν η σχετική είδηση έγινε γνωστή στο κοινό, οι περισσότεροι Κύπριοι παραξενεύτηκαν, λαμβάνοντας υπ’ όψη τη μικρή της ηλικία. Απέδωσαν το θάνατό της μάλλον σε ανίατη αρρώστια. Τι άλλο μπορούσε να συμβεί βέβαια, αφού πολύ λίγοι ήξεραν περί Νίτσας Χατζηγεωργίου και πολύ πιο λίγοι για τον πόλεμο που δεχόταν.

ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ! Πόσοι στην Κύπρο μπορούσαν να γνωρίζουν για τη μεγάλη αγωνίστρια Νίτσα, όταν μετά τον αγώνα της ΕΟΚΑ, ένας από τους πολλούς «άθλους» της τότε εξουσίας, ήταν και η αποσιώπηση γεγονότων και λεπτομερειών του αγώνα! Ποιος θα το πιστέψει, για παράδειγμα. Ότι το 1961 απαγορεύτηκε από ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος η τέλεση μνημοσύνου του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου στον Αγρό, το οποίο είχαν προγραμματίσει οι αγωνιστές της Πιτσιλιάς όπου ο σταυραετός του Μαχαιρά ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα τομεάρχης!

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ της Νίτσας δεν παραξένεψε τους λίγους που ήξεραν το δράμα της, δεν μπορούσαν όμως να πιστέψουν αυτό που ακούστηκε αρχικά ως ψίθυρος ότι στραγγαλίστηκε. Πίστευαν περισσότερο ότι μάλλον αυτοκτόνησε. Κι όμως: Ο ιατροδικαστής, που έκαμε τη νεκροψία, ήταν απόλυτος: Η Νίτσα στραγγαλίσθηκε.

ΠΟΛΛΑ χρόνια μετά, ο ιατροδικαστής Παντελής Κατελάρης τόνισε στον γράφοντα:
• «Η αυτοκτονία δεν έχει τα ευρήματα της περίπτωσης της Νίτσας. Οι εκχυμώσεις στο λαιμό της ήταν χαρακτηριστικές και πειστικές. Δεν ήταν από σκοινί, οι αυλακώσεις από το σφίξιμο των χεριών και οι εκχυμώσεις από τα νύχια, δεν άφηναν καμμιά αμφιβολία ότι στραγγαλίσθηκε. Δεν αυτοκτονεί κάποιος σφίγγοντας τον λαιμό μόνος του».

ΦΙΛΟΣ της οικογενείας Χατζηγεωργίου, συναγωνιστής της Νίτσας, που πήγαινε για επίσκεψη τη νύκτα του στραγγαλισμού στο σπίτι της, είπε πως πλησιάζοντας είδε μια σκιά να απομακρύνεται βιαστικά, οπότε και δεν προχώρησε. Έκανε μεταβολή και αποχώρησε. Φοβήθηκε. Γνώριζε για το μίσος, την καταφρόνια και τον «πολεμικό κλοιό» μέσα στην οποία ζούσε η Νίτσα, κι αυτό μέτρησε πολύ την ώρα εκείνη ώστε να μην τολμήσει να μπει στο σπίτι της.

ΤΟ αν υπήρξαναν ανακρίσεις από την Αστυνομία για το θάνατο της Νίτσας και ποιες, τίποτε και ποτέ δεν έγινε γνωστό. Το σίγουρο, όμως, είναι πως συλλήψεις δεν έγιναν. Παραμένει και το έγκλημα αυτό στο μεγάλο κατάλογο των ανεξιχνίαστων εγκλημάτων, που διαπράχθηκαν στα οκτώ μέχρι τον στραγγαλισμό της Νίτσας χρόνια ζωής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εγκλήματα, που αποτελούν απορία για τον κόσμο, αλλά και ντροπή για υπεύθυνους και ανεύθυνους που βρίσκονταν τότε στην εξουσία. Πρόκειται για μια μελανή σελίδα στα πεπραγμένα του «κράτους της ορκής του Θεού», όπως προσφυώς αποκάλεσε το δημιούργημα της Ζυρίχης ο γιατρός, πολιτευτής και Δήμαρχος Λευκωσίας για δεκαετίες, Θεμιστοκλής Δέρβης.

Μπουλντόζες διαλύουν τον τάφο της Νίτσας!

ΚΑΙ νεκρή όμως η Νίτσα, δεν έμελλε να ησυχάσει. Λίγα χρόνια μετά την ταφή της στο τότε κοιμητήριο Αγίου Δομετίου, έπιασαν εκεί δουλειά μπουλντόζες, για να μεγαλώσει, όπως ανακοινώθηκε, ο χώρος διπλανής εκκλησίας. Στα πλαίσια αυτά, τόσο ο τάφος της Νίτσας όσο και πολλοί άλλοι ανασκάφηκαν και τα κόκκαλα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί! Ευτυχώς, κάποιοι συναγωνιστές της αείμνηστης αγωνίστριας φρόντισαν να μαζέψουν όσα κόκκαλά της μπόρεσαν και να τα διατηρήσουν σε οστεοφυλάκιο στο Νέο Κοιμητήριο Λευκωσίας. Η αγάπη επίσης συναγωνιστών και φίλων της οικογένειάς της, φρόντισαν μετά από πολλά χρόνια να στήσουν προτομή της Νίτσας στην πρόσοψη του σωματείου της Ένωσης Νέων Αγίου Δομετίου, της ΕΝΑΔ. Εκεί τιμάται κάθε χρόνο η μνήμη της με δέηση και κατάθεση στεφάνων, μετά από το μνημόσυνό της στην παρακείμενη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

ΜΕ βάση όλα τα πιο πάνω, οι εχθροί της Νίτσας προσπάθησαν να την ξεκάμουν προκειμένου να κλείσουν το «ενοχλητικό» της στόμα και να σβήσουν τη σπάνια εθνική της δράση, αλλά δεν τα κατάφεραν. Έτσι, το «ιερό σκεύος» και «μαύρο πρόβατο» της ΕΟΚΑ θα υπάρχει ζωντανό πάντα στη μνήμη όσων τη γνώρισαν, αλλά και ως μια σκληρή, αλλά ξεκάθαρη ανάμνηση, για όσους θα έλθουν στο μέλλον. Η Νίτσα θα παραμείνει εσαεί σύμβολο πολύπλευρης θυσίας προς την Πατρίδα και παράδειγμα προς μίμηση ανιδιοτελούς και χωρίς φραγμούς προσφοράς προς τον τόπο που τη γέννησε. Από μια γυναίκα-πρότυπο για μεγάλα και άξια δόξας και τιμής

ΑΙΩΝΙΑ ας είναι η μνήμη της.

(Αρχείο Νίκου Παπαναστασίου-απόσπασμα)
nikospa.wordpress.com