ΠΑΤΡΙΔΑ (ΛΟΡΕΝΤΣΟΥ ΜΑΒΙΛΗ)

Μάννα μου Ἑλλάδα, τί δὲν εἶσαι τώρα
     Σὰν πρῶτα ὀρθή, ψηλή, στεφανωμένη
Μὲ δάφνες, τί δὲν εἶσαι μὲ τὰ δῶρα
     Τῆς ἀθάνατης Νίκης στολισμένη;
Ἄχ! πότε θἄρθη, πότε θἄρθη ἡ ὥρα
     Νὰ ματαστάψῃ ἡ ὄψη σου ἡ σβυμένη
Καὶ τὴν ἐρημωμένη σου τὴ χώρα
     Μ' ἐλπίδα νὰ φωτίσῃς, ὦ ἀντρειωμένη;
Πατρίδα μου, σηκώσου. Ἂς λάμψῃ πάλι
     Στὸν αἰθέρα ψηλὰ τὸ μέτωπό σου,
Καὶ τῆς Ἐλευτεριᾶς θὲ νὰ προβάλῃ
     Ἡ μέρα καὶ τὸ θεῖο πρόσωπό σου
Θὰ λάμπῃ σὰν τὸν ἥλιο της. Μεγάλη
     Θὰ γίνῃς κι' ἀλλοιὰ τότε στὸν ἐχτρό σου.

ΚΕΡΚ. 5 ΣΕΠΤ. 78



Πηγή: ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΛΟΡΕΝΤΣΟΥ ΜΑΒΙΛΗ

Ἑλλήνων Φῶς

Σχετικά άρθρα...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *