Περί των Ελληνο€uroζωνικών εξελίξεων.

Τα παρακάτω γράφτηκαν πριν την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος

.~`~.

Η Ελλάδα υπήρχε ολόκληρη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα όταν η Γερμανία υπήρχε μισή. Η Ελλάδα ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας προτού γίνει μέλος της η Ισπανία. Αυτά είναι γεγονότα τα οποία δεν θα πρέπει να τα λησμονούμε όταν ταυτίζουμε την €uroζώνη με το ευρωπαϊκό σύμπαν. Η ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας κατά τις δύο πρώτες περιόδους συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα (1981-1985 και 1985-1995) ήταν πιο ισορροπημένη από ότι την τρίτη περίοδο (1998 έως σήμερα), περίοδος η οποία, παρά τις περί του αντιθέτου επιφανειακές-επικοινωνιακές εντυπώσεις και προπαγανδιστικές επιχειρήσεις, αποδεικνύεται καταστροφική (την περίοδο αυτή έχουμε αλλαγές στην ιδεολογία του πολιτικού συστήματος το οποίο μας οδήγησε στο καθεστώς συντεταγμένης πτώχευσης).

Από αυτή την καταστροφική περίοδο ξεχωρίζει η ορθή θέση της Ελλάδας υπέρ της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, διότι έβγαλε από το κάδρο το επιχείρημα του μικρού δύστροπου γείτονα/ιστορικού εχθρού, ο οποίος τάχα είναι αυτός που δημιουργεί το πρόβλημα και φανέρωσε ποιοι πραγματικά ήταν αυτοί που δεν επιθυμούσαν την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρόμοια στάση απέναντι την Ελλάδα υπάρχει και σήμερα ως προς το οικονομικό ζήτημα. Οι γίγαντες κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να κρυφτούν πίσω από τον νάνο.

Την ευθύνη, την λογοδοσία και την αλήθεια, τις φοβάται και ο Θεός ο ίδιος (όταν έχει λερωμένη τη φωλιά του).

Στην Ελλάδα θα πρέπει σταδιακά να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα της «επιστροφής σε εθνικό νόμισμα» (ανεξάρτητα από την αυριανή απόφαση). Αυτή η πορεία προδιαγράφηκε το 2001, όταν η Ελλάδα έκανε το μοιραίο σφάλμα να εισέλθει πρόωρα -και με τεχνητό τρόπο- στην ζώνη του €uroνομισμάτος. Όπως έχω επισημάνει και παλαιότερα τα στρατηγικά σφάλματα δεν διορθώνονται με «μεταρρυθμίσεις», «εκσυγχρονισμούς» και «ανόδους της παραγωγικότητας» (υπό συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης), ούτε με ευχολόγια. Τα στρατηγικά σφάλματα οδηγούν σε μη επιλύσιμα αδιέξοδα τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν σε εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις. Ακριβώς όπως και η προηγούμενη, η «νέα Μεγάλη Ιδέα» που θέλησαν να προσφέρουν στον ελληνικό λαό το 2001 οι φυσικοί εκφραστές του πολιτικού μας συστήματος, προκειμένου να εδραιώσουν την νομιμοποίηση τους για τις ερχόμενες δεκαετίες, αποδείχτηκε απατηλή (η περίοδος του «εκσυγχρονισμού» ήταν κατά βάση μια περίοδος καταναλωτικής φούσκας, κατασκευής δημοσίων έργων, αύξησης των εισοδημάτων, χρηματιστηριακού τζόγου και εξαγωγής κεφαλαίων μέσω των μηχανισμών δανεισμού και εξόφλησης χρέους, η οποία συνοδεύτηκε από δημογραφική συρρίκνωση).

Και περαιτέρω συρρίκνωση των πάντων και ακόμα μεγαλύτερα επίπεδα κοινωνικής καταστροφής -υποθετικά- να είναι/ήταν κάποιοι διατεθειμένοι να ανεχθούν, δεν πρόκειται να κατάφερναν/ουν τίποτα. Μεσοπρόθεσμα η πορεία οδηγεί/ούσε -σχεδόν- νομοτελειακά «εκτός». Εάν μπορέσουν να βρουν λύση, ας την παρουσιάσουν. Πάντως η «βούληση» τους δεν αρκεί. Τα συμπτώματα φανερώθηκαν στο πολιτικό σύστημα τουλάχιστον από το 2007 (το 2012 ήταν ήδη πολύ αργά - τώρα ζούμε την κορύφωση του πολιτικού αδιεξόδου). Η χειραγώγηση και αλλοίωση του πολιτικού συστήματος δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Πριν λίγες μέρες παρατήρησα πως ουδείς εκ των τελευταίων τριών εκλεγμένων πρωθυπουργών έχει καταφέρει να ολοκληρώσει την θητεία του. Μετά τους Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά, υπέθεσα, πως το πιθανότερο είναι να έχει την ίδια μοίρα και ο Τσίπρας. Θα συμβεί όντως έτσι; Το καθεστώς της €uroζώνης αποκτά χαρακτηριστικά που φανερώνουν την σταδιακή υποκατάσταση της πολιτικής διάστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του διακυβερνητικού της χαρακτήρα.

Καταστροφή -μεσοπρόθεσμα- δεν είναι η «επιστροφή» σε εθνικό νόμισμα. «Καταστροφή» είναι η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα υπό το παρόν κομματικό σύστημα με μια πιθανή παράλληλη -άτακτη- έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση (η παραμονή στην Ε.Ε, εφόσον προκύψει τέτοιο ζήτημα, θα είναι στόχος διαπραγμάτευσης από τον επόμενο ευρωπαϊσμό, ο οποίος θα είναι ρεαλιστικός, με όλη τη σημασία της λέξεως, και όχι με την εκπορνεύμενη σημασία που απέκτησε ο όρος τα τελευταία χρόνια). Η Κύπρος έχει εγκλωβιστεί εξαιτίας μας.

Αυτό που ζούμε είναι μια ακόμη διάψευση προσδοκιών από το πολιτικό σύστημα της χώρας. Μια από τις πολλές στην σύγχρονη ιστορία μας.

Υστερόγραφα

1. Η ναυτιλία, ο τουρισμός και τα ορυκτά είναι τομείς που λειτουργούν με βάση τους δικούς τους «ενδογενείς» κύκλους οι οποίοι δεν επηρεάζονται ιδιαίτερα από κρίσεις και χαρακτηρίζονται από μια ιδιάζουσα αυτοπροστασία (υπό αυτή την έννοια αποτελούν «θεμέλια»). Από την στιγμή που οι «εταίροι» έχουν χτυπήσει ή χτυπούν αυτούς τους τρεις κλάδους ενώ παράλληλα συνεχίζεται η χειραγώγηση του πολιτικού συστήματος και βάλλεται το κέντρο ή ο πυρήνας της χώρας, νομίζω πως δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια (ακόμα και εάν πιέζουν αγγλοσαξωνικά μέσα I - II - III - IV - V). Δεν μπορώ να φανταστώ τι διαφορετικό μπορεί να συμβεί. Κάθε παράταση ενισχύει εσωτερικά την καταστροφή και ευρωπαϊκά την αμηχανία και την παράλυση.

Το κέντρο ή ο πυρήνας της Ελλάδας δεν είναι ούτε η Αθήνα, ούτε η Θεσσαλονίκη. Το κέντρο της Ελλάδας είναι το Αιγαίο, το οποίο είναι τροφοδότης και αναζωογονητικός παράγοντας του νευρικού της συστήματος. Όταν βάλλονται τα νησιά του Αιγαίου βάλλεται ο πυρήνας της χώρας και απειλείται ευθέως η υπόσταση, η ακεραιότητα και η συνολική ύπαρξη της. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για μετα-δημοκρατικά, μετα-κυρίαρχα και μετα-εθνικά νεο-αποικιακά πολιτειακά καθεστώτα.

Πάντως η Κνωσσός, ο Παρθενώνας και ο Άθως δεν πρόκειται να μετακινηθούν (κάτι τέτοιο δεν εξαρτάται από τους «εταίρους» - τουλάχιστον μέχρι στιγμής!).

2. Μην τους εξιδανικεύετε και μην τους μυθοποιείτε, βέβαια. Έχουμε να κάνουμε με ένα τσίρκο. Το «πρότυπο-οικοδόμημα τους μέλλοντος», το μεγάλο «πειραματικό εργαστήρι της ανθρωπότητας», έχει ένα οικονομικό πετραδάκι στον πάτο του παπουτσιού του και δεν μπορεί ούτε να λύσει τα κορδόνια του (τα είδαμε και με την Βοσνία παλαιότερα, όπου δεν μπορούσαν να πάρουν μια απόφαση για μια κρίση στην αυλή τους). Παράλληλα είχαμε άλλο ένα συμβάν στην Γαλλία το οποίο από ότι όλα δείχνουν -με κάθε επιφύλαξη- σχετίζεται με ισλαμιστή, διαλυμένα κράτη το Ιράκ, η Συρία και η Λιβύη, η Ουκρανία ανάμεσα στο χάος και το τίποτα και ο Stephen Hopgood, απηυδισμένος, κάνει ένα retweet στο οποίο, αφού παρουσιάζονται τα μεγέθη προσφύγων που έχουν δεχτεί χώρες όπως η Τουρκία, ο Λίβανος, το Ιράν, το Πακιστάν (λίγο πάνω ή λίγο κάτω από ένα εκατομμύριο καθεμιά τους), η Ιορδανία, η Αιθιοπία και το Τσάντ, αναρωτιέται: «Οι ηγέτες της Ε.Ε τσακώνονται για την μετεγκατάσταση 20.000 προσφύγων. Δεν έχετε καμία ντροπή;» (στην ίδια υπόθεση αναφερόταν ο Matteo Renzi μιλώντας για 40.000 όμως πρόσφυγες). Τέλος, έχουμε το «μεγάλο άλμα προς την εμβάθυνση της Ευρωζώνης», το οποίο φανερώνει αμηχανία και έλλειψη πολιτικού αισθητήριου (ή μήπως είναι απλά μια προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις;). Νομίζω πως σε διεθνές επίπεδο η εικόνα και το κύρος της «Ευρώπης» βρίσκεται στο ναδίρ. Αν έχει βέβαια αυτό καμία σημασία.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία