Οι ενοχλητικοί παραλληλισμοί μεταξύ του συνδρόμου αιφνίδιου βρεφικού θανάτου και του συνδρόμου αιφνίδιου θανάτου ενηλίκων

Mετάφραση: Απολλόδωρος

21 Μαρτίου 2024 | A Midwestern Doctor | Διαβάστε το εδώ

Η ιστορία με μια ματιά:

• Για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της, η φαρμακευτική βιομηχανία συχνά εντοπίζει ευάλωτες ομάδες που δεν έχουν την ικανότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να αρνηθούν φαρμακευτικά προϊόντα.

• Όταν το εμβόλιο DPT αναπτύχθηκε για πρώτη φορά πριν από έναν αιώνα, δοκιμάστηκε σε ιρλανδικά ορφανοτροφεία. Πρόσφατα ανακαλύφθηκαν μαζικοί τάφοι αυτών των πρώτων πειραματόζωων.

• Από τότε που το εμβόλιο DPT κυκλοφόρησε στην αγορά, οι γιατροί σε όλο τον κόσμο έχουν παρατηρήσει κύματα βρεφικών θανάτων μετά τη χρήση του, τα οποία ήταν συχνά ξαφνικά και ανεξήγητα (μαζί με πολλές άλλες σοβαρές παρενέργειες).

•Πολυάριθμες πηγές δεδομένων συσχετίζουν τα αυξανόμενα ποσοστά παιδικού εμβολιασμού με την αύξηση των θανάτων βρεφών. Αυτοί οι θάνατοι έπαιξαν βασικό ρόλο στη δημιουργία του Εθνικού Νόμου για τους Τραυματισμούς από Παιδικά Εμβόλια του 1986 (National Childhood Vaccine Injury Act). Αυτά τα ξεχασμένα δεδομένα επηρεάζουν το μεγαλύτερο μέρος αυτού του άρθρου.

• Όταν επιβλήθηκαν τα lockdown του COVID, οι ακτιβιστές για την ασφάλεια των εμβολίων προέβλεψαν ότι τα lockdown θα οδηγούσαν σε μια άνευ προηγουμένου μείωση των θανάτων βρεφών, καθώς τα παιδιά παρέλειψαν τα εμβόλιά τους. Αυτό κατέληξε να είναι ακριβώς αυτό που συνέβη και επιβεβαιώθηκε εκ νέου από την πτώση των θανάτων βρεφών στη Φλόριντα μετά την “πανδημία” που ώθησε πολλούς γονείς να αρχίσουν να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους.

Σημείωση: λόγω του σημαντικού ενδιαφέροντος για αυτό το θέμα, αυτό το άρθρο είναι μια αναθεωρημένη έκδοση ενός άρθρου που δημοσιεύθηκε προηγουμένως σχετικά με αυτό.

Το Σύνδρομο Αιφνίδιου Θανάτου Ενηλίκων (SADS) που παρατηρήθηκε παγκοσμίως μετά την κυκλοφορία των εμβολίων COVID-19 ήταν τόσο αδιαμφισβήτητο που έκανε το ευρύ κοινό να δει πόσο τους είχαν πει ψέματα οι κυβερνήσεις τους. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό, ωστόσο, είναι η σχέση μεταξύ των εμβολίων και του αιφνίδιου θανάτου των παιδιών (κατ' ευφημισμό ονομάζεται Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου ή SIDS).

Όπως και το SADS, το SIDS έχει μια σαφή σχέση με τον εμβολιασμό και στην περίπτωση του SIDS, υπάρχουν πάνω από έναν αιώνα στοιχείων που το τεκμηριώνουν. Όπως και το SADS, οι υγειονομικές αρχές μας εργάστηκαν ακούραστα για να αποκρύψουν αυτή τη σύνδεση, ακόμη και όταν αντιμετώπισαν σημαντικές διαμαρτυρίες από το κοινό που γνωρίζει τι συμβαίνει. Ως επί το πλείστον, αυτές οι αρχές έχουν πετύχει, και ως κοινωνία, έχουμε καταλήξει να βλέπουμε το SIDS ως ένα “φυσιολογικό γεγονός” που δεν απαιτεί έρευνα κάθε φορά που ένα άλλο παιδί πεθαίνει από εμβολιασμό.

Αναγκάστηκα να γράψω για αυτό το θέμα για μερικούς βασικούς λόγους:

• Τα παιδιά που πέθαναν από το SIDS και οι γονείς τους αξίζουν αναγνώριση και δικαιοσύνη. Λόγω της προσοχής που επισημαίνει το SADS και τους κινδύνους των εμβολίων γενικά, πιστεύω ότι αυτό μπορεί, επιτέλους, να γίνει εφικτό.

• Τα βρέφη δεν μπορούν να μιλήσουν για τον εαυτό τους (εκτός από το κλάμα, το οποίο συνήθως αγνοείται). Όταν παρατηρείτε αυτούς τους τραυματισμούς από τα εμβόλια και το τραύμα που βιώνουν, είναι πολύ προφανές τι συνέβη, αλλά σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, οι γύρω τους δεν μπορούν να το δουν - έτσι αισθάνομαι ότι έχω το καθήκον να μιλήσω για εκείνους που δεν έχουν φωνή.

• Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση χειρίστηκε το SIDS παρέχει ουσιαστικό πλαίσιο για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αντιμετώπισε το SADS.

•Νέα στοιχεία που υποστηρίζουν τη σχέση μεταξύ του SIDS και του εμβολιασμού προέκυψαν κατά τη διάρκεια της νόσου “COVID-19”.

Σε αυτό το άρθρο, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να παραθέσω όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν σαφώς αυτή τη σχέση, με έμφαση σε εκείνα που μπορούν να εξηγήσουν γιατί ο εμβολιασμός προκαλεί το SIDS. Επιπλέον, συζήτησα πολλά από αυτά με έναν ερευνητή της αμερικανικής κυβέρνησης, ο οποίος ειδικεύεται στο εμβόλιο που σχετίζεται περισσότερο με το SIDS και ζήτησε να γίνει σεβαστή η ιδιωτική του ζωή για ευνόητους λόγους.

Τα Ξεχασμένα Θύματα της Ιατρικής

Ένα βασικό θέμα που προσπάθησα να καταδείξω είναι η ανάγκη να υπερασπιστούμε τα ξεχασμένα θύματα της ιατρικής (με την πάροδο των ετών, έχω δημιουργήσει μια στενή σχέση με πολλά από αυτά τα θύματα). Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να τα υπερασπιστούμε επειδή, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, οι κακόβουλες ατζέντες των εξουσιαστών δοκιμάζονται πρώτα σε ευάλωτες ομάδες που κανείς δεν υπερασπίζεται. Στη συνέχεια, μόλις οι μέθοδοι τελειοποιηθούν επαρκώς και επιδοκιμαστούν σιωπηρά από το κοινό, αυτές οι ίδιες φρικαλεότητες θα διαπράττονται πάντα στο γενικό πληθυσμό.

Για παράδειγμα, πολλά από αυτά που συνέβησαν καθ 'όλη τη διάρκεια του COVID-19 παραλληλίζονται με τις πρώτες ημέρες της επιδημίας του AIDS. Ο Fauci αγωνίστηκε για να κρατήσει μια ποικιλία αποτελεσματικών θεραπειών για το AIDS εκτός αγοράς, ώστε να μπορέσει να προωθήσει ένα θανατηφόρο και αναποτελεσματικό (αλλά εξαιρετικά προσοδοφόρο) φάρμακο για τη θεραπεία του HIV, το AZT (το οποίο παραδόξως έχει πολλά κοινά με το πρόσφατο αγαπημένο έργο του Fauci, το Remdesvir, και τα άλλα φάρμακα COVID-19). Μόλις το AZT εισήλθε στην αγορά, αντί να τερματίσει την επιδημία, επιδείνωσε σημαντικά την τροχιά του AIDS (αυτό το βιβλίο και αυτό το βιβλίο παρέχουν την ανείπωτη ιστορία του τι συνέβη). Αυτή η τραγική ιστορία μου επέτρεψε λοιπόν, στα τέλη του 2019, να προβλέψω την πανομοιότυπη πορεία που ακολούθησε ο COVID-19)***:

Σημ.: Βέβαια πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι ουδέποτε και κανείς δεν απέδειξε επιστημονικά την φυσική ύπαρξη των λεγόμενων “ιών” τόσο του AIDS όσο και του COVID-19 δλδ, των HIV & Sars-Cov-2 . Δείτε σχετικά στο τέλος του άρθρου.

Επειδή η ομοφυλοφιλική κοινότητα ήταν ακόμα σε μεγάλο βαθμό περιθωριοποιημένη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και παρά το γεγονός ότι ήταν εξαιρετικά ειλικρινής και συχνά κατηγορούσε τον Fauci ότι ήταν μαζικός δολοφόνος, τα δεινά τους αγνοήθηκαν. Ο Fauci δεν κλήθηκε ποτέ να λογοδοτήσει για τις πράξεις του και αντ' αυτού έγινε ο πιο ισχυρός επιστήμονας στην Αμερική. Έκτοτε, η επιρροή του έχει αυξηθεί και έχει μετατρέψει το NIH (και τους συναφείς οργανισμούς) σε φαρμακευτικούς αγωγούς που δίνουν προτεραιότητα στα κέρδη έναντι των ανθρώπινων ζωών.

Φανταστείτε πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας τώρα αν είχαμε πάρει στα σοβαρά τις ανησυχίες αυτών των διαδηλωτών. Δυστυχώς, η επικρατούσα στάση εντός της Αμερικής είναι να μην εστιάζουμε ποτέ σε θέματα που δεν επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας (π.χ. το ανθρώπινο κόστος των πολέμων μας στη Μέση Ανατολή). Έτσι, συχνά καταλήγει να μην απομένει κανείς να μιλήσει για τους καθημερινούς Αμερικανούς όταν οι ίδιες καταχρήσεις που παθητικά ανέχονται αλλού φτάνουν τελικά στο κατώφλι τους (αυτό είναι και το θέμα ενός γνωστού ποιήματος για τη ναζιστική Γερμανία).

Ευπαθείς Ομάδες

Το να είσαι επιτυχημένος επιχειρηματίας είναι συχνά θέμα εύρεσης ενός τρόπου να παραβιάσεις έναν κανόνα που δεν θα έπρεπε να παραβιάζεται, να επωφεληθείς από το οικονομικό όφελος που θα προκύψει από αυτό και, τέλος, να εκμεταλλευτείς αυτόν τον νεοαποκτηθέντα πλούτο για να διασφαλίσεις ότι ο κανόνας μπορεί να συνεχίσει να παραβιάζεται. Για παράδειγμα, υποτίθεται ότι δεν πρέπει να δωροδοκείτε δημόσιους υπαλλήλους. Ωστόσο, αν βρείτε έναν τρόπο (όπως μέσω του "lobbying"), αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των μικρότερων ανταγωνιστών που εξακολουθούν να ακολουθούν τους κανόνες και, όπως έχουν δείξει τα τελευταία χρόνια, οι πληρωμένοι αξιωματούχοι θα νομιμοποιήσουν τελικά κάθε νέα μορφή δωροδοκίας.

Ιστορικά, το καλύτερο παράδειγμα αυτού του ληστρικού καπιταλισμού εξιστορείται στο πλαίσιο του: The Robber Barons (Βαρόνοι Ληστές). Αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας συνένοχων απατεώνων, όπως ο John D. Rockefeller, οι οποίοι παραβίασαν κάθε δυνατό κανόνα μετά την εποχή του εμφυλίου πολέμου και μονοπώλησαν το νεοσύστατο βιομηχανικό σύστημα της Αμερικής για να γίνουν μερικά από τα πλουσιότερα άτομα στην ιστορία. Η ιστορία αυτή εξακολουθεί να είναι επίκαιρη σήμερα, επειδή αυτά τα οικονομικά αρπακτικά καθόρισαν τον εθνικό μας χαρακτήρα και, στους αιώνες που ακολούθησαν την άνοδό τους στην εξουσία, εφάρμοσαν παρόμοιες τακτικές για να κυριαρχήσουν σχεδόν σε κάθε πτυχή της αμερικανικής ζωής (η εστίασή μου αφορά τον τρόπο με τον οποίο μεταμόρφωσαν την ιατρική).

Σύγχρονα, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα αυτής της αρχής βρίσκεται στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του COVID-19, όπου οι κερδοσκόποι της πανδημίας παραβίασαν κατάφωρα αμέτρητους κρίσιμους κανόνες που είχαν καθιερωθεί πριν από την πανδημία. Θανατηφόρα νοσοκομειακά πρωτόκολλα χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να τα στηρίζει επιβλήθηκαν σε όλη την Αμερική, μη δοκιμασμένα πειραματικά εμβόλια με εξαιρετικά ανησυχητικά δεδομένα ασφάλειας βιάστηκαν να κυκλοφορήσουν στην αγορά, οι κατασκευαστές αυτών των θανατηφόρων προϊόντων απέκτησαν πλήρη ασυλία από κάθε ζημιά που προκάλεσαν, και ο γενικός πληθυσμός έχασε τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά του μέσω αναγκαστικών λουκέτων και υποχρεωτικών εμβολιασμών. Πολλά από αυτά ήταν παράνομα, αλλά επειδή δημιουργήθηκε μια κατάσταση "έκτακτης ανάγκης", υπήρχε το περιθώριο να παρακαμφθεί κάθε νομική προστασία που παρέχεται στο κοινό. Η Pfizer παρέκαμψε κάθε κανόνα που μπορούσε και απέκτησε σημαντική δύναμη κατά τη διαδικασία, ενώ παράλληλα κέρδισε τεράστια χρηματικά ποσά.

Στη φαρμακευτική βιομηχανία, προκύπτουν πάντα δύο επαναλαμβανόμενα ζητήματα:

•Πώς να δοκιμάζoνται τακτικά αμέτρητα πειραματικά φάρμακα με υψηλή πιθανή τοξικότητες για να εντοπίσετε αυτό που θα μπορούσε να γίνει εμπορική επιτυχία.

• Πώς να δημιουργηθούν εγγυημένες αγορές για μη ασφαλή φαρμακευτικά προϊόντα με αμφισβητήσιμα οφέλη.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, η δωροδοκία διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων. Για παράδειγμα, τεκμηρίωσα τη συμμετοχή της οικογένειας Μπους στον εξαναγκασμό των αντικαταθλιπτικών SSRI στην αγορά και τις επόμενες δεκαετίες συνενοχής του FDA σε αυτή την καταστροφή, αποκρύπτοντας όλα τα στοιχεία της ακραίας βλάβης που προκαλείται από αυτά τα φάρμακα – ο FDA αγνόησε ένα τσουνάμι αξιόπιστων ανεπιθύμητων αναφορών, έθεσε εντολές φίμωσης στους υπαλλήλους που προσπάθησαν να τις αναφέρουν, συνέταξε ψεύτικες μελέτες που υπερασπίζονταν τα SSRIs και ακόμη πολέμησε ενάντια στις έρευνες του Κογκρέσου. Το έπος SSRI, θα έλεγα, παρέχει μια εξαιρετική μελέτη περίπτωσης για την κατανόηση πολλών πτυχών της κατάφωρης συμπεριφοράς του FDA καθ 'όλη τη διάρκεια του COVID-19.

Στη συνέχεια, μόλις ξεπεραστούν τα ρυθμιστικά εμπόδια, αυτές οι εμπορικές ανάγκες συχνά ικανοποιούνται με την εκμετάλλευση ευάλωτων ομάδων που είτε πειραματίζονται είτε αναγκάζονται να γίνουν δέσμια αγορά για διάφορα προσοδοφόρα φαρμακευτικά προϊόντα.

Αντιδεοντολογικά πειράματα σε ανθρώπους

Στις πρώτες μέρες της αμερικανικής ιατρικής, επικίνδυνες ιατρικές θεραπείες συχνά δοκιμάζονταν βίαια σε φυλακισμένους, αποικισμένους αυτόχθονες πληθυσμούς, άτομα με νοητική υστέρηση και ορφανά (μερικά από τα πιο γνωστά παραδείγματα συνοψίζονται σε αυτό το άρθρο της Wikipedia). Μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης (όπου πολλοί Ναζί γιατροί υποστήριξαν ότι δεν πρέπει να καταδικαστούν καθώς οι ηθικές αρχές τους στα ανθρώπινα πειράματα ταίριαζαν με αυτές που διεξάγονταν σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες) και το κίνημα κατά της ζωοτομίας που αγωνίζεται ενάντια στον ανήθικο ανθρώπινο πειραματισμό, ένα μεταβαλλόμενο πολιτικό κλίμα κατέστησε πολύ πιο δύσκολη τη συνέχιση αυτών των πειραμάτων. Έτσι, τα μέλη του ιατρικού κλάδου που επικεντρώνονταν στις επιχειρήσεις (απρόθυμα) στράφηκαν στη διεξαγωγή μελλοντικών αλλόκοτων πειραμάτων λιγότερο ορατά.

Αυτή η νέα προσέγγιση περιελάμβανε πειράματα σε παιδιά σε ανάδοχες οικογένειες που δεν δημοσιεύονταν πλέον σε ιατρικά περιοδικά, μεταφέροντας αυτή την έρευνα στον τρίτο κόσμο (όπου κανείς δεν θα έθετε ερωτήματα) και χρησιμοποιώντας τακτικά τη δομή διοίκησης του στρατού για να αναγκάσει τους χαμηλόβαθμους στρατιώτες να συμμετάσχουν σε εξαιρετικά αμφιλεγόμενες «ερευνητικές» μελέτες.

Αιχμάλωτες Αγορές

Σχεδόν κάθε επιτυχημένη επιχείρηση βασίζεται στη δημιουργία μιας πηγής επαναλαμβανόμενων εσόδων και ολόκληρη η φαρμακευτική βιομηχανία είναι δομημένη για να το κάνει αυτό με όσο το δυνατόν περισσότερους τρόπους. Για παράδειγμα, η βιομηχανία χρηματοδοτεί συνεχώς διεφθαρμένες κατευθυντήριες γραμμές που υποστηρίζουν ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού πρέπει να καταναλώνουν αμέτρητα μη ωφέλιμα και συχνά επιβλαβή φαρμακευτικά προϊόντα και στη συνέχεια πωλεί περισσότερα φάρμακα για την αντιμετώπιση των παρενεργειών του αρχικού φαρμάκου που εξαπλώθηκε σε κάθε γωνιά της Αμερικής.

Αυτή η διαδικασία μπορεί να παρατηρηθεί καλύτερα στους ηλικιωμένους, στους οποίους συνταγογραφούνται αμέτρητα φάρμακα μέχρι που, τελικά, η συνδυασμένη τοξικότητα αυτών των φαρμάκων προκαλεί αρκετό εκφυλισμό για να προσγειωθεί ο ασθενής σε ένα απομονωμένο γηροκομείο ή νοσοκομείο. Μετά από αυτό, παρέχονται ακόμη περισσότερες (μερικές φορές απαραίτητες) ιατρικές θεραπείες μέχρι να επιτευχθεί αναπόφευκτα ένα κρίσιμο σημείο και ο ηλικιωμένος να πεθάνει (π.χ., η φροντίδα στο τελευταίο έτος της ζωής αντιπροσωπεύει περίπου το 25% όλων των δαπανών από το Medicare). Αντίθετα, οι κοινωνίες σε όλο τον κόσμο έχουν πιο παραδοσιακές μορφές ιατρικής που δεν δίνουν προτεραιότητα στο κέρδος και δίνουν έμφαση στην καλλιέργεια της ζωτικότητας. Μέσα σε αυτές, θα παρατηρήσετε συχνά πρεσβυτέρους που διατηρούν την υγεία και τη λειτουργικότητά τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Σημείωση: μια μελέτη διαπίστωσε ότι η αφαίρεση μερικών μη απαραίτητων φαρμάκων από ηλικιωμένους ασθενείς μείωσε τον συνολικό κίνδυνο θανάτου τους κατά 56%.

Θεωρώ ότι η προσέγγισή μας για τη «διαχείριση» της γήρανσης είναι ιδιαίτερα τραγική επειδή, στην προσπάθεια να αποσπάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες χρεώσιμες ιατρικές υπηρεσίες από τους ηλικιωμένους (οι οποίοι συχνά δεν μπορούν να αρνηθούν τη λήψη των εν λόγω υπηρεσιών), υποβάλλονται σε μια ποικιλία βασανιστικών ιατρικών παρεμβάσεων που διαταράσσουν άμεσα τη διαδικασία του θανάτου (αντίθετα, οι γιατροί συνήθως αρνούνται αυτές τις παρεμβάσεις). Μια από τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις μου (την οποία συμμερίζονται πολλές θρησκευτικές δοξασίες) είναι ότι η διαδικασία του θανάτου αποτελεί μια από τις σημαντικότερες, αν όχι τη σημαντικότερη, στιγμές της ζωής μας και η παρέμβαση της ιατρικής σε αυτήν έχει βαθιές συνέπειες για την ανθρώπινη ψυχή.

Μεταξύ των πιο συνηθισμένων επαναλαμβανόμενων φαρμακευτικών προϊόντων είναι οι ατελείωτοι ετήσιοι εμβολιασμοί, και όσοι γνωρίζουν αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο υποψιάζονταν ότι μόλις τα εμβόλια COVID αποδειχθούν εξαιρετικά αναποτελεσματικά, οι αξιωματούχοι υγείας θα στρέφονταν προς την υιοθέτηση ενός ετήσιου προγράμματος εμβολιασμού COVID αντί να απορριφθούν (κάτι που προσπάθησαν να κάνουν, αλλά λόγω της αντίστασης του κοινού κατά των εμβολίων δεν μπόρεσαν να το κατοχυρώσουν στον πληθυσμό). Επιπλέον, ένας βασικός παράγοντας πίσω από την τεχνολογία του εμβολίου mRNA ήταν ο γρήγορος κύκλος παραγωγής του, ο οποίος επέτρεπε την ανάπτυξή του σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, τα υπάρχοντα εμβόλια (π.χ. της γρίπης) πρέπει να παρασκευάζονται πολύ νωρίτερα, γεγονός που εξηγεί γιατί το ετήσιο εμβόλιο γρίπης σχεδόν πάντα καταλήγει να μην ταιριάζει με το κυκλοφορούν στέλεχος.

Κάτι που εκτιμάται λιγότερο για κάθε ένα από αυτά τα καθολικά προγράμματα εμβολιασμού είναι ότι, όταν δίνεται η δυνατότητα στα άτομα να μην κάνουν εμβόλιο, πολλοί θα επιλέξουν να μην κάνουν εμβόλιο. Για παράδειγμα, μεταξύ 80-90% των παιδιών εμβολιάζονται (το ποσοστό αυτό περιλαμβάνει τους εμβολιασμούς κατά της γρίπης). Αντίθετα, πέρυσι, μόνο το 50,2% του ενήλικου πληθυσμού έλαβε εμβόλιο κατά της γρίπης, και σε πολλές περιπτώσεις, οι ενήλικες που εμβολιάζονται το κάνουν μόνο λόγω εργασιακών απαιτήσεων.

Σημείωση: το CDC παραδέχθηκε πρόσφατα ότι οι εντολές για το COVID-19 έχουν μειώσει σημαντικά τον αριθμό των ενηλίκων που είναι πρόθυμοι να κάνουν τα άλλα ετήσια εμβόλια #.

Οι βασικές δημογραφικές ομάδες που γνωρίζω και οι οποίες αναγκάζονται να κάνουν εμβόλια στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι τα κατοικίδια ζώα, τα παιδιά, τα άτομα που βρίσκονται σε ανάδοχη οικογένεια, οι ηλικιωμένοι, οι φυλακισμένοι, τα μέλη των υπηρεσιών, οι φοιτητές, και οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το επιχειρηματικό μοντέλο γύρω από τα εμβόλια ασκεί έντονες πιέσεις στους εμβολιαστές να εμβολιάσουν:

• Οι κτηνίατροι και οι παιδίατροι μπορούν να στηρίξουν οικονομικά τα ιατρεία τους μόνο αν εμβολιάζουν τακτικά τους ασθενείς τους.
• Η διαφθορά είναι διάχυτη σε όλα τα πειραματικά προγράμματα εμβολίων του στρατού.
• Το Medicare, μέσω μέτρων «ποιότητας» (ένα στοιχείο του Obamacare), όπως αυτό εδώ , τιμωρεί οικονομικά τους γιατρούς που δεν εμβολιάζουν τους περισσότερους από τους ηλικιωμένους ασθενείς τους.

Υπάρχουν πολλές θλιβερές ιστορίες για την αναγκαστική φαρμακευτική αγωγή αυτών των ομάδων (π.χ., έχω πολλές εκπληκτικές ιστορίες από φίλους που υποβλήθηκαν σε αυτήν). Για τους ηλικιωμένους, όλα αυτά τα χρόνια, έχω ακούσει πολλές ιστορίες για γηροκομεία όπου πολλοί ένοικοι υπέστησαν σημαντικές ασθένειες αμέσως μετά τον ετήσιο εμβολιασμό της μονάδας τους και έχω εισαγάγει μερικούς ασθενείς στο νοσοκομείο για σοβαρό τραυματισμό που ξεκίνησε αμέσως μετά τον εμβολιασμό κατά της γρίπης ή του πνευμονιόκοκκου. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προώθησης του εμβολίου, είχα πολλούς φίλους των οποίων οι γονείς υπέστησαν ταχεία και στη συνέχεια θανατηφόρα γνωστική έκπτωση αμέσως μετά τον εμβολιασμό COVID-19 και γνωρίζω κάποιον που εργάστηκε σε γηροκομείο που βίωσε πολλαπλούς θανάτους αμέσως μετά τη χορήγηση του εμβολίου (παρόμοιες ιστορίες έχουν αναφερθεί και αλλού).

Αυτό το (συντομευμένο) σχόλιο που έλαβα μετά το προηγούμενο άρθρο είναι ένα παράδειγμα αυτής της τραγωδίας. Δυστυχώς, έχω συναντήσει πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, και σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, το εμβόλιο δεν εξετάζεται ποτέ ως πιθανή αιτία:

 

Ο πατέρας μου εμφάνισε άνοια όταν ήταν 80 ετών. Ήταν η εικόνα της υγείας και δεν είχε πάει σε νοσοκομείο από την ημέρα που γεννήθηκε το 1928. Ο μικρότερος από τους 4 αδελφούς, οι 3 μεγαλύτεροι αδελφοί του έζησαν όλοι μέχρι τα 90 τους με πλήρεις διανοητικές ικανότητες. Η εξέλιξη της άνοιας του μπαμπά ήταν γρήγορη και απογοητευτική. Η παρακμή του τον απογοήτευσε περισσότερο καθώς ήταν πάντα ένας πολύ υγιής άνθρωπος. Δεν είχαμε ιδέα τι θα μπορούσε να προκαλέσει αυτή την πτώση, αλλά τα επόμενα 4 χρόνια, ήταν μια αμφιλεγόμενη μάχη για να του εξασφαλίσουμε τη φροντίδα που χρειαζόταν. Πάντα ήξερε ποιος ήμουν εγώ, όχι όμως και τα άλλα μέλη της οικογένειας. Όταν πέθανε, ήταν 84 ετών, και ήμουν εκτός εαυτού για να καταλάβω τι στο **** συνέβη στον πατέρα μου. Λοιπόν, ψάχνοντας τα χαρτιά και τα ιατρικά του αρχεία, βρήκα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι είχε κάνει τα ετήσια εμβόλια κατά της γρίπης (που του τα επέβαλε η τότε φίλη του που εργαζόταν για το ιατρικό βιομηχανικό σύμπλεγμα) για αρκετά χρόνια αμέσως πριν από την κατάρρευση της άνοιας του. Ήταν ΑΥΤΗ η αιτία της άνοιας του; Ή μήπως απλά ψάχναμε για μια αιτία; Δεν ξέρω. Αλλά θα πω ότι μπορώ να βρω πολύ λίγες έρευνες σχετικά με τον εμβολιασμό κατά της γρίπης και την άνοια.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους ηλικιωμένους μας είναι ιδιαίτερα τραγικός, επειδή συχνά κατέχουν τη συλλογική σοφία που μπορεί να μας εκτρέψει από πολλές από τις καταστροφικές κατευθύνσεις που το ληστρικό οικονομικό σύστημα έχει αναδιαμορφώσει την κοινωνία για να τις ακολουθήσει. Αντί να ακούμε τους ηλικιωμένους μας, τους αποθηκεύουμε σε εγκαταστάσεις όπου μπορούν να κρατηθούν μακριά από τα μάτια και από το μυαλό, καθώς τα σώματά τους αποσυντίθενται από τις αναπόφευκτες συνέπειες ενός ιατρικού μοντέλου με γνώμονα το κέρδος που δεν καλλιεργεί υγεία και ζωτικότητα.

Για το υπόλοιπο αυτού του άρθρου, θα εξετάσω πώς τα μη ασφαλή φαρμακευτικά προϊόντα έχουν βλάψει μια άλλη ευάλωτη δημογραφική ομάδα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί πλήρως τον εαυτό της. Εάν μπορείτε να ανατρέξετε στην προηγούμενη δόση της σειράς πριν από την ανάγνωση του υπόλοιπου άρθρου, θα σας παράσχει πολύτιμο πλαίσιο για την κατανόηση των κρίσιμων διδαγμάτων που πρέπει να αντλήσετε από το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου (SIDS):

Ιατρική τύφλωση και SIDS

Αν και μέχρι σήμερα, τρέφω μεγάλη εχθρότητα προς ορισμένους από τους γιατρούς υπό τους οποίους εκπαιδεύτηκα (κάτι που πιστεύω ότι δικαιολογείται με βάση τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν καθ 'όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους), είχα επίσης την ευκαιρία να εκπαιδευτώ κάτω από πολλούς αξιόλογους ανθρώπους στους οποίους είμαι για πάντα ευγνώμων. Ένας παιδίατρος, για παράδειγμα, νοιαζόταν ειλικρινά για τους ασθενείς του, ήταν εξαιρετικά ευφυής και, παρόλο που είχαμε ριζικά διαφορετικές απόψεις για πολλά θέματα, ήταν πολύ ευγενικός και ανοιχτόμυαλος απέναντι στα κομμάτια του εαυτού μου που μοιραζόμουν μαζί του.

Στην αρχή της ιατρικής μου εκπαίδευσης, κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης δήλωσε ότι πίστευε με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο εμβολιασμός ήταν η πιο ευεργετική ιατρική καινοτομία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν δούλευα μαζί του στην κλινική, ξανά και ξανά, τον έβλεπα να επιτελεί αξιοσημείωτη δουλειά στη φροντίδα των ασθενών του, αλλά επίσης έβλεπα περιοδικά περιπτώσεις που με έκαναν να αμφισβητήσω σοβαρά την κρίση του. Για παράδειγμα, μια φορά είδαμε έναν ασθενή που είχε μια αναμφισβήτητη ανεπιθύμητη αντίδραση σε ένα εμβόλιο, και όταν του παρουσιάστηκαν σαφείς αποδείξεις ότι αυτό είχε συμβεί, παρατήρησα τον παιδίατρο να εισέρχεται ξαφνικά σε μια υπνωτική έκσταση, όπου έγινε εντελώς ανίκανος να αναγνωρίσει την ύπαρξη αυτών των αποδείξεων.

Μοιράζομαι αυτή την ιστορία επειδή πιστεύω ειλικρινά ότι το ιατρικό gaslighting είναι κακό, αλλά, ταυτόχρονα, πιστεύω ότι πολλοί από τους gaslighters κάθε άλλο παρά κακοί είναι (π.χ., συχνά είναι απλώς ανίκανοι να αναγνωρίσουν ιατρικές βλάβες). Αυτός ο παιδίατρος ήταν συμπτωματικά υπεύθυνος για τη διδασκαλία της διάλεξης για το SIDS. Στην αρχή εκείνης της διάλεξης, θυμάμαι ακόμα να δηλώνει τα εξής:

Μέχρι σήμερα, δεν είμαστε σίγουροι τι προκαλεί το SIDS, αλλά από πολλές έρευνες, έχουμε διαπιστώσει ότι συσσωρεύεται σε ηλικία δύο μηνών, τεσσάρων μηνών και έξι μηνών, μετά από το οποίο μειώνεται απότομα. Επί του παρόντος, πιστεύουμε ότι το SIDS προκύπτει από βρέφη που ασφυκτιούν αφού κοιμηθούν σε στάση μπρούμυτα και η εκστρατεία Back To Sleep, αποτρέποντας αυτούς τους θανάτους, υπήρξε ένα από τα πιο επιτυχημένα επιτεύγματα δημόσιας υγείας στην ιστορία.

Η άμεση σκέψη μου καθώς οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα του ήταν να κοιτάξω το πρόγραμμα παιδικού εμβολιασμού:

Σημείωση: το πρόγραμμα εμβολίων έχει επεκταθεί επανειλημμένα από τότε που το είδα για πρώτη φορά στην ιατρική σχολή (π.χ. προστέθηκαν Hep A, HPV και ετήσια COVID-19), αλλά τα σχετικά μέρη του σε αυτήν την ιστορία παρέμειναν αμετάβλητα.

Μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να με εκπλήσσει το πόσο λίγοι φοιτητές ιατρικής είχαν σκεφτεί να κάνουν την ίδια ερώτηση που έκανα εγώ όταν κοινοποιήθηκε αυτό το γεγονός στη διάλεξη (υπάρχουν τόσα πολλά να μάθουν στην ιατρική σχολή, πράγμα που είναι σχεδιασμένο, ώστε οι φοιτητές συνήθως επικεντρώνονται στην απομνημόνευση πληροφοριών αντί να τις εξετάζουν κριτικά). Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων στον παιδίατρο που δήλωσε ρητά τις προκαταλήψεις και τα τυφλά σημεία του από την αρχή. Αν δεν το είχε κάνει, πιθανότατα θα μπορούσα να είχα κάνει ένα λεκτικό ατόπημα γύρω από αυτόν ή τους συναδέλφους του που θα εμπόδιζε την αποφοίτησή μου από την ιατρική σχολή.

Μια από τις πιο δύσκολες εμπειρίες καθ' όλη τη διάρκεια της ιατρικής μου εκπαίδευσης ήταν ότι έπρεπε επανειλημμένα να γίνω μάρτυρας παιδιών που τραυματίζονταν αναμφισβήτητα από εμβολιασμούς (που, για κάποιο λόγο, οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας με τους οποίους εκπαιδεύτηκα δεν μπορούσαν ποτέ να αναγνωρίσουν) και να βλέπω ξανά και ξανά τον τρόμο που συχνά εμφανιζόταν στα μάτια ενός παιδιού κάθε φορά που έβλεπε κάποιον με λευκή ποδιά, επειδή ήξερε τι θα ακολουθούσε.

Μέχρι σήμερα, θυμάμαι έντονα ένα κορίτσι να φωνάζει τη μαμά του και να την παρακαλεί να μην αθετήσει την υπόσχεσή της ότι το κορίτσι δεν θα έκανε ενέσεις σε εκείνη την επίσκεψη, καθώς το παιδί συγκρατούνταν με τη βία από δύο νοσοκόμες που αστειεύονταν για το γεγονός ότι θα τελείωνε πριν το κορίτσι αντιληφθεί ότι η βελόνα είχε μπει. Έβαλα σκοπό να την προσέχω μετά από αυτή την τελετουργική μύηση. Την παρακολούθησα για περίπου 30 λεπτά, κατά τη διάρκεια των οποίων η συμπεριφορά της δεν βελτιωνόταν και η ζωτικότητά της συνεχώς επιδεινωνόταν.

Μοιραζόμενος όλα αυτά, ελπίζω να βοηθήσουν να φωτιστούν τόσο τα εμπορικά πλεονεκτήματα όσο και τα ηθικά ζητήματα της προώθησης φαρμακευτικών προϊόντων σε άτομα που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να αρνηθούν τα προϊόντα αυτά. Ένα μεγάλο μέρος του λόγου για τον οποίο βάζω τόσα πολλά σε αυτό το κείμενο είναι το πόσο πολύ με έτρωγε το γεγονός ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο σε αυτές τις συνθήκες παρά να είμαι μάρτυρας των όσων συνέβαιναν.

Ιστορικά στοιχεία που συνδέουν τον εμβολιασμό με το SIDS

Σε πολλές περιπτώσεις, οι μόνοι που μπορούν να αναγνωρίσουν τον αντίκτυπο μιας περιβαλλοντικής αλλαγής που συμβάλλει σε μια ασθένεια είναι εκείνοι που ασκούν την πρακτική τους πριν και μετά την εισαγωγή της τοξίνης. Μια από τις θεμελιώδεις αντιρρήσεις μου στην ιατρική που βασίζεται σε αποδείξεις είναι ότι η σημερινή θρησκεία της επιστήμης πιστεύει ότι οι άνθρωποι είναι παράλογοι και ανίκανοι να ερμηνεύσουν με ακρίβεια τα γεγονότα στο περιβάλλον τους. Εξαιτίας αυτού, κάθε φορά που κάποιος παρατηρεί μια συσχέτιση που αμφισβητεί ένα ιατρικό δόγμα, υποστηρίζεται αντανακλαστικά ότι δεν υπάρχει αιτιώδης συνάφεια (και συχνά καμία συσχέτιση) και ότι η αντίληψη που κάποιος είχε ήταν απλώς το προϊόν μιας ποικιλίας λανθασμένων γνωστικών προκαταλήψεων.

Το πρόβλημα με αυτό το επιχείρημα είναι ότι η «επιστήμη» για την τεκμηρίωση της αιτιώδους συνάφειας στα περισσότερα αμφιλεγόμενα θέματα δεν θα γίνει ποτέ (λόγω της αμφιλεγόμενης φύσης του θέματος), οπότε δημιουργείται ένα ακατόρθωτο πρότυπο για να ανταποκριθεί οποιαδήποτε αντισυμβατική άποψη. Επιπλέον, ενώ η εξήγηση των ασυνείδητων προκαταλήψεων μπορεί να υποστηριχθεί αξιόπιστα για να απορριφθεί μια αιτιώδης συνάφεια που έχει μόνο μια ασθενή συσχέτιση πίσω της, εάν υπάρχει μια ισχυρή συσχέτιση και δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για τη συσχέτιση, το βάρος της απόδειξης (και η ανάγκη για περαιτέρω επιστημονικές μελέτες) εναπόκειται στην αντίκρουση και όχι στην απόδειξη της αιτιώδους συνάφειας.

Αυτές οι αντικρουόμενες επιστημολογικές προοπτικές έχουν εκτεταμένες συνέπειες. Στις πρώτες μέρες της ιατρικής, αμέτρητες πολύτιμες γνώσεις μπορούσαν να αποκτηθούν διαβάζοντας την πρώϊμη ιατρική βιβλιογραφία και τις θεραπευτικές επιτυχίες των γιατρών που προσπαθούσαν να κατανοήσουν τις ασθένειες που αντιμετώπιζαν. Για παράδειγμα, πολλά από τα αρχικά (επιτυχημένα) πρωτόκολλά μου για τη θεραπεία του COVID-19 αναπτύχθηκαν από τη μελέτη των ξεχασμένων απο καιρό προσεγγίσεων για τη διαχείριση της ιογενούς πνευμονίας που επινοήθηκαν από μεμονωμένους γιατρούς στην πρώτη γραμμή και στη συνέχεια αποδείχθηκαν καθ 'όλη τη διάρκεια της πανδημίας γρίπης του 1918.***

***Σημ.: Είναι πλέον γνωστό ότι κανένας και ουδέποτε απέδειξε επιστημονικά την ύπαρξη “ιών” και ότι η “ισπανική γρίπη” δεν οφειλόταν σε κανέναν “ιό”

Σήμερα, είναι εξαιρετικά σπάνιο να διαβάζουμε αναφορές περιπτώσεων που αναδεικνύουν την ίδια ζωτικής σημασίας ερευνητική διαδικασία από κλινικούς γιατρούς, καθώς όποιος συντάσσει μια τέτοια αναφορά εκθέτει τον εαυτό του σε σημαντική ευθύνη για παραβίαση του προτύπου φροντίδας και «πειραματισμό» πάνω στους ασθενείς του. Είμαι σε θέση να ακούσω για αυτές τις αναφορές μόνο από στόμα σε στόμα από πολλές πολύτιμες επαφές που έχω καλλιεργήσει όλα αυτά τα χρόνια, και ως αποτέλεσμα, η βάση γνώσεων που μπορεί να θεραπεύσει με επιτυχία ένα ευρύ φάσμα πολύπλοκων ασθενειών είναι ουσιαστικά απρόσιτη στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που δεν έχει την ίδια πρόσβαση.

Από την ίδρυσή του, ο εμβολιασμός κατά της διφθερίτιδας, του κοκκύτη και του τετάνου (τα DPT και DTP χρησιμοποιούνται εναλλακτικά) μαστίζεται από διαμάχες. Πριν συνεχίσουμε, θα πρέπει να αποκαλύψω ότι είμαι προκατειλημμένος απέναντι σε αυτό το εμβόλιο, επειδή δύο μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου υπέστησαν μόνιμη εγκεφαλική βλάβη από το αρχικό σκεύασμα ολόκληρων κυττάρων.

Η πρώιμη ιστορία του DPT συζητείται σε προηγούμενο άρθρο σχετικά με τις πολλές προσπάθειες δημιουργίας εμβολίων που μειώνουν τον πληθυσμό:

Το εμβόλιο DPT έχει ένα πολύ αμφισβητήσιμο παρελθόν. Λόγω μιας μακροχρόνιας εχθρότητας μεταξύ της Αγγλίας και της Ιρλανδίας που προέκυψε αρχικά σχετικά με έναν Άγγλο βασιλιά που ήθελε να εκδοθεί διαζύγιο από την εκκλησία, οι Άγγλοι αντιμετώπισαν τους Ιρλανδούς τρομερά. Παραδόξως, τα ιρλανδικά ορφανοτροφεία χρησιμοποιήθηκαν για την προμήθεια (πιθανώς αναγκαστικών) ερευνητικών υποκειμένων για δοκιμές των πρώιμων πρωτοτύπων εμβολίων.

Το 2014, ανακαλύφθηκαν ασύλητοι ομαδικοί τάφοι που ανήκαν σε ορφανά παιδιά από την Ιρλανδία . Περαιτέρω έρευνα αποκάλυψε ότι οι τάφοι αυτοί ανήκαν σε μια ομάδα 2.051 παιδιών στα οποία δοκιμάστηκε κρυφά ένα πρώιμο εμβόλιο κατά της διφθερίτιδας τη δεκαετία του 1930. Επιπλέον, μια προηγούμενη έρευνα είχε δείξει ότι πρώιμα πειράματα εμβολίων (συμπεριλαμβανομένου του DPT) διεξήχθησαν τη δεκαετία του 1960 έως 1970 σε ιρλανδικά ιδρύματα φροντίδας και στα πειραματόζωα περιλαμβάνονταν βρέφη και παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Σημείωση: όπως περιγράφεται λεπτομερώς από τον Sir Graham Wilson, στις αρχές του 1900, υπήρχαν πάνω από δώδεκα περιπτώσεις τεκμηριωμένες στην ιατρική βιβλιογραφία (και πιθανώς πολύ περισσότερες που δεν τεκμηριώθηκαν) όπου ομάδες παιδιών έλαβαν ένα λανθασμένα παρασκευασμένο εμβόλιο διφθερίτιδας και συλλογικά, χιλιάδες αρρώστησαν σοβαρά με εκατοντάδες υπέστησαν αγωνιώδη θάνατο. Η διφθερίτιδα για αναφορά είναι το συστατικό D του εμβολίου DPT.

Όταν το εμβόλιο DPT εισήλθε στην αγορά, μπορούν να βρεθούν δηλώσεις από πολλούς γιατρούς που παρατήρησαν ότι προκάλεσε την εμφάνιση του SIDS (προηγουμένως ονομαζόταν θάνατος παχνιών λόγω μωρών που βρέθηκαν νεκρά στις κούνιες τους). Αν και αυτές οι δηλώσεις είναι πιθανώς αυθεντικές, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν έχω βρει την πηγή του γιατρού που ισχυρίζεται αυτή τη σύνδεση και ως εκ τούτου δεν μπορώ να τις αναφέρω.

Μια εξαίρεση αποτελεί ο Robert Mendelsohn, ένας αξιόλογος παιδίατρος, συνήγορος των ασθενών και πρώϊμος πρωτοπόρος για την ασφάλεια των εμβολίων, τον οποίο πρόσφατα έμαθα ότι καθοδήγησε έναν αναγνώστη εδώ. Στην αλληλογραφία μας, ο εν λόγω γιατρός με ενημέρωσε για μια συζήτηση που ακολούθησε ρωτώντας τον Mendelsohn γιατί ήταν πρόθυμος να θυσιάσει την εξέχουσα θέση που είχε κερδίσει για να μιλήσει ενάντια στο ιατρικό σύστημα:

Ο Mendelsohn μου είπε ότι κατά τη διάρκεια του διορισμού του ως ιατρικού διευθυντή της Υπηρεσίας Ιατρικών Συμβουλών του Project Head Startτο 1968, τρομοκρατήθηκε από τις συζητήσεις που γίνονταν κατ' ιδίαν στον Λευκό Οίκο με τους συναδέλφους του ιατρούς. Συζητούσαν ανοιχτά για το πώς θα μπορούσαν να ελέγξουν τον πληθυσμό των φτωχών προωθώντας εμβολιασμούς με βρεφικές φόρμουλες, σαδιστικές νοσοκομειακές πρακτικές τοκετού, ανεπαρκή κυβερνητικά σχολεία και κλινικές αμβλώσεων στη γειτονιά. Αυτό αποτελούσε υπερβολική επίθεση στην ισχυρή εβραϊκή του πίστη και στον όρκο του Ιπποκράτη.

Σημείωση: ένα από τα πολλά οφέλη του θηλασμού είναι η σημαντική μείωση του SIDS.

Στο βιβλίο How to Raise a Healthy Child in Spite of Your Doctor, ο Mendelsohn έγραψε:

«Η υποψία μου, την οποία συμμερίζονται και άλλοι στο επάγγελμά μου, είναι ότι οι σχεδόν 10.000 θάνατοι από SIDS που συμβαίνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο σχετίζονται με ένα ή περισσότερα από τα εμβόλια που χορηγούνται συνήθως σε παιδιά. Το εμβόλιο κοκκύτη είναι ο πιο πιθανός κακοποιός, αλλά θα μπορούσε επίσης να είναι ένας ή περισσότεροι από τα άλλα».

Σημείωση: Αν και πιστεύω ότι ο κοκκύτης (DPT) είναι το εμβόλιο που συνδέεται πιο στενά με το SIDS, άλλα εμβόλια φαίνεται επίσης να μοιράζονται μια συσχέτιση. Για παράδειγμα, μια ανάλυση VAERS του 2007 σχετικά με τους νεογνικούς θανάτους (ηλικίας κάτω του ενός μηνός) αξιολόγησε τους 29 ανεξήγητους θανάτους που αναφέρθηκαν μετά το εμβόλιο της ηπατίτιδας Β. Είκοσι τέσσερις ταξινομήθηκαν ως SIDS- από τους είκοσι εννέα συνολικούς θανάτους, το 13,8 % πέθανε εντός 24 ωρών, το 32 % εντός τριών ημερών και το 44,8 % εντός επτά ημερών. Νωρίτερα το 1999, η νομοθετική κατάθεση του Philip Incao, MD, έδειξε ότι το εμβόλιο της ηπατίτιδας Β συνδέεται με το SIDS. Ένα βασικό στοιχείο που επικαλέστηκε ο Incao για τον ισχυρισμό αυτό ήταν ότι το SIDS δεν εμφανιζόταν σε παιδιά ηλικίας κάτω των δύο μηνών μέχρι να κυκλοφορήσει στην αγορά το εμβόλιο της ηπατίτιδας Β. Το εμβόλιο της ηπατίτιδας Β είναι το μόνο εμβόλιο που χορηγείται πριν από την ηλικία των δύο μηνών, μια εποχή κατά την οποία η ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να αναπτύξει τα επιθυμητά αντισώματα που προκύπτουν από τον εμβολιασμό είναι μειωμένη, και καθώς το εμβόλιο εξασθενεί με την πάροδο του χρόνου, είναι πολύ νωρίς για να προστατεύσει αργότερα ένα παιδί κατά τη διάρκεια των μεταγενέστερων ετών που μπορεί να εμπλακεί στην επαφή αίματος με αίμα (π.χ. σεξ χωρίς προφυλάξεις ή κοινή χρήση βελονών για ναρκωτικά) που είναι απαραίτητη για τη μετάδοση της νόσου.

Μια ένεση στο σκοτάδι

Το 1985 δημοσιεύθηκε το βιβλίο DPT, A Shot in the Dark, το οποίο είναι το εξής: A Shot in the Dark. Αυτό το καταδικαστικό κατηγορητήριο για το εμβόλιο DPT ήταν καθοριστικό για την απόσυρση του φθηνότερου αλλά πιο επικίνδυνου ολικού εμβολίου από την εγχώρια αγορά (το αντικατέστησε ένα οξυτελές εμβόλιο). Η δημοσίευσή του βοήθησε επίσης στη δημιουργία της πολιτικής βούλησης για το Εθνικό Πρόγραμμα Αποζημίωσης Βλαβών από Εμβολιασμό, το οποίο ιδρύθηκε είκοσι μήνες αργότερα, επειδή πολλοί από τους γονείς που άσκησαν με επιτυχία πιέσεις στα μέλη του Κογκρέσου για να ασχοληθούν με το θέμα των τραυματισμών από εμβόλια είχαν παιδιά που είχαν υποστεί τραυματισμό από DPT. Εκείνη την εποχή, ο νόμος αυτός φάνηκε να είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση- δυστυχώς, η κυβέρνηση των ΗΠΑ απέτυχε να τηρήσει το πνεύμα αυτού που ο νόμος προέβλεπε και, αντίθετα, το μόνο που κατάφερε ήταν να χορηγήσει στους κατασκευαστές εμβολίων ασυλία για την παραγωγή μη ασφαλών εμβολίων.

Σημείωση: η ιστορία πίσω από αυτόν τον νόμο συζητείται με πολύ περισσότερες λεπτομέρειες εδώ ( π.χ., οι ακτιβιστές που τον πέρασαν έθεσαν ως προϋπόθεση του νόμου τη δημιουργία του οξυτενούς εμβολίου DPT.

Από αυτό το DPT, A Shot in the Dark, έμαθα ότι τα βακτήρια του κοκκύτη είναι εξαιρετικά ανοσογόνα παθογόνα με πολλά τοξικά συστατικά. Ως αποτέλεσμα, οι υπάρχουσες τεχνικές παρασκευής (που βασίζονται στην καλλιέργεια και στη συνέχεια στη θανάτωση μεγάλου αριθμού βακτηρίων για τη δημιουργία του ακατέργαστου υλικού του εμβολίου) δεν θα μπορούσαν ποτέ να παράγουν ένα καθαρό εμβόλιο χωρίς παρενέργειες. Υποψιάζομαι επίσης ότι η μεταγενέστερη ανάπτυξη ενός λιγότερο τοξικού ακανθοκυτταρικού εμβολίου DPT (για το οποίο χρειάστηκε αρκετή δουλειά) ξεκίνησε ως απάντηση σε ένα κύμα αγωγών για τραυματισμούς από το πιο τοξικό σκεύασμα ολικού κυττάρου.

Σημείωση: όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, υπήρχαν επίσης σημαντικά προβλήματα με την αδρανοποίηση της τοξίνης της διφθερίτιδας.

Παράλληλα, η Meryl Nass, MD, είναι μία από τις σημαντικότερες ειδικούς σε θέματα τραυματισμών από το εμβόλιο του άνθρακα (τα οποία ήταν αυτά που πιθανότατα προκάλεσαν τη σοβαρή ασθένεια που έπληξε πάνω από 100.000 μέλη της υπηρεσίας). Η Nass (η οποία μπόρεσε να εξετάσει άμεσα έγγραφα που αποκαλύφθηκαν από έρευνα του Κογκρέσου σχετικά με το εμβόλιο) πιστεύει ότι η πιο πιθανή αιτία της τοξικότητας του εμβολίου του άνθρακα ήταν ότι ήταν ένα εγγενώς βρώμικο εμβόλιο λόγω της πρώτης ύλης που ήταν απαραίτητη για την παραγωγή του. Ο παρασκευαστής του εμβολίου, η Bioport, επιδείνωσε περαιτέρω το εμβόλιο κάνοντας την άστοχη επιλογή να χρησιμοποιήσει μεγαλύτερα φίλτρα (τα οποία άφηναν περισσότερους προβληματικούς μολυσματικούς παράγοντες στο τελικό εμβόλιο) επειδή τα μικρότερα φίλτρα είχαν φράξει από τα συστατικά του εμβολίου (μεγάλες ποσότητες θανατωμένων, αλλά ακόμα τοξικών, βακτηρίων του άνθρακα).

Λόγω του αντιληπτού κινδύνου της μόλυνσης από τα εξαιρετικά ανοσογόνα βακτήρια του κοκκύτη, ο ιατρικός τομέας και οι κυβερνητικοί φορείς που επιβλέπουν τα προγράμματα εμβολιασμού υπέθεσαν ότι ένας ορισμένος αριθμός τραυματισμών ήταν ένα αποδεκτό αντιστάθμισμα για τον μετριασμό των σημαντικών κινδύνων που ενέχει ο κοκκύτης. Ωστόσο, από τη στιγμή που ο κοκκύτης έγινε μια σχετικά ήπια ασθένεια, πιθανότατα λόγω της βελτίωσης της δημόσιας υγιεινής ή της δημόσιας διατροφής (άρα δεν δικαιολογούσε πλέον ένα επικίνδυνο εμβόλιο), υπήρχε αρκετή αδράνεια πίσω από το DPT ώστε οι προσπάθειες περιορισμού της χρήσης του συνάντησαν σθεναρή αντίσταση.

Σημείωση: Ο κοκκύτης μπορεί να αντιμετωπιστεί με αντιβιοτικά, ενώ πολλοί εκτός του συμβατικού ιατρικού συστήματος βρίσκουν ότι η βιταμίνη C είναι εξαιρετικά αποτελεσματική για τη θεραπεία της.

Καθώς οι αναφορές για τραυματισμούς από το εμβόλιο DPT εξερράγησαν μετά τη συνεχώς αυξανόμενη χορήγηση του εμβολίου, η ευρεία πίστη στο εμβόλιο είχε ως αποτέλεσμα τα θύματα του DPT και οι γιατροί που ανέφεραν τους τραυματισμούς να δέχονται επιθέσεις αντί να ακούγονται. Ορισμένες από αυτές τις αναφορές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο, συνοψίστηκαν στο πλαίσιο του DPT, A Shot In The Dark, και τα παρεισφρησμένα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι απευθείας παραθέματα από αυτό.

Σημείωση: Για όσους από εσάς δεν είναι σε θέση να εντοπίσουν ένα ηλεκτρονικό αντίγραφο του βιβλίου, πολλές από τις μελέτες που παρατίθενται εδώ συνοψίζονται επίσης μέσα στην έκθεση αυτής της επιτροπής ( δεν συμφωνώ με την προσπάθεια της επιτροπής να αντικρούσει τη σχέση μεταξύ της DPT και του SIDS, η οποία, όπως και σχεδόν κάθε άλλη επίσημη αξιολόγηση αυτού του θέματος, εμφανίζεται έντονα προκατειλημμένη προς την κατεύθυνση της κατάληξης στο προκαθορισμένο συμπέρασμά της, αλλά την ίδια στιγμή, πιστεύω επίσης ότι είναι επιτακτική ανάγκη να εξετάζονται και οι δύο πλευρές κάθε επιχειρήματος).

Ο θάνατος ήταν η πρώτη αντίδραση που συνδέθηκε με το εμβόλιο του κοκκύτη. Ο Thorwald Madsen, ο Δανός πρωτοπόρος του εμβολίου, δημοσίευσε ένα άρθρο το 1933, στο οποίο περιγράφει τον θάνατο δύο βρεφών λίγες ώρες μετά τον εμβολιασμό τους. Το ένα είχε λόξυγκα και σπασμούς, ενώ το άλλο δεν είχε τίποτα πιο ορατό από μια γαλαζωπή απόχρωση του δέρματος. Μετά την έκθεσή του, άλλοι γιατροί πρόσθεσαν τα δικά τους ιστορικά περιπτώσεων θανάτου βρεφών αμέσως μετά τον εμβολιασμό κατά του κοκκύτη.

Το 1946, οι Werne και Garrow περιέγραψαν το θάνατο πανομοιότυπων διδύμων μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες από το δεύτερο εμβόλιο.

Οι περιπτώσεις μονοζυγωτικών διδύμων που εμφάνισαν μια πάθηση αμέσως μετά από μια παρέμβαση θεωρούνται συχνά χρυσός κανόνας για την απόδειξη της αιτιότητας. Εάν το SIDS εμφανίζεται αυθόρμητα, είναι πρακτικά αδύνατο να συμβεί στο ίδιο χρονικό διάστημα μετά τον εμβολιασμό σε δίδυμα βρέφη. Το εν λόγω άρθρο που εξετάζει δεκατρείς περιπτώσεις ταυτόχρονων θανάτων διδύμων, 10 από τις οποίες πιστοποιήθηκαν επίσημα ως SIDS, συζητά τη σχεδόν αδύνατη περίπτωση τα γεγονότα αυτά να οφείλονται στην τύχη. Ομοίως, ενώ γνωρίζουμε πολλές περιπτώσεις SIDS που συνέβησαν αμέσως μετά τον εμβολιασμό, δεν γνωρίζουμε καμία που να συνέβη πριν από τον εμβολιασμό.

Σημείωση: αυτό ισχύει και για τις ξαφνικές παλινδρομήσεις σε αυτισμό.

Λόγω των πολιτικών προεκτάσεων αυτού του είδους των αναφορών, οι Αμερικανοί γιατροί είναι εξαιρετικά απρόθυμοι να δημοσιεύσουν αυτά τα περιστατικά στη σημερινή εποχή. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν πολλές αναφορές περιστατικών (όπως οι δέκα που αναφέρονται στο παραπάνω άρθρο). Ορισμένες περιπτώσεις είναι οι εξής: «Οι αναφορές που έχουν γίνει για το θέμα αυτό είναι οι εξής:»:

Για να παραθέσω μια αναφορά περίπτωσης από την Τουρκία το 2006: «Δίδυμα κορίτσια (3,5 μηνών) βρέθηκαν νεκρά από τη μητέρα τους στην κούνια τους, και τα δύο σε ύπτια θέση [ξαπλωμένα ανάσκελα]. Τα βρέφη ήταν πανομοιότυπα δίδυμα και είχαν γεννηθεί σε νοσοκομείο με καισαρική τομή. Και τα δύο βρέφη ήταν υγιή και δεν είχαν σοβαρό ιατρικό ιστορικό. Δύο ημέρες πριν από το περιστατικό, τα δίδυμα είχαν λάβει τη δεύτερη δόση πολιομυελίτιδας από το στόμα, DPT και την πρώτη δόση εμβολίων ηπατίτιδας Β. Είχαν πυρετό την πρώτη ημέρα του εμβολιασμού και τους χορηγήθηκε ένα κουταλάκι του γλυκού ακεταμινοφαίνη [οι καταστροφικοί τραυματισμοί από τα εμβόλια συχνά ακολουθούν τη χορήγηση τυλενόλης για τον πυρετό και τη δυσφορία των βρεφών που ακολουθούν τον εμβολιασμό - το έχω δει αυτό από πρώτο χέρι]. Η έρευνα στον τόπο του θανάτου, η δικαστική έρευνα, η εκτίμηση των γονέων, τα μακροσκοπικά και μικροσκοπικά ευρήματα της αυτοψίας και η τοξικολογική ανάλυση δεν έδωσαν συγκεκριμένη αιτία θανάτου.»

Άλλες αναφορές περιπτώσεων διδύμων που πέθαναν αμέσως μετά τον εμβολιασμό περιλαμβάνουν:

• Μια αναφορά περίπτωσης του 1987 για δίδυμα που υπέκυψαν ταυτόχρονα σε αιφνίδιο απροσδόκητο θάνατο 3 ώρες μετά τον εμβολιασμό με DPT
• Μια αναφορά περίπτωσης του 2007 για υγιή πανομοιότυπα δίδυμα ηλικίας 15 εβδομάδων, τα οποία πέθαναν και τα δύο ξαφνικά δύο ημέρες μετά τη λήψη εμβολίων πολιομυελίτιδας, ηπατίτιδας Β και DPT από το στόμα και τα οποία βρέθηκαν από τη μητέρα τους και τα δύο σε ύπτια θέση.
• Μια αναφορά περίπτωσης του 2010 για πανομοιότυπα δίδυμα 12 εβδομάδων που πέθαναν «ξαπλωμένα ανάσκελα» 5 ημέρες μετά τη λήψη έξι εμβολίων ταυτόχρονα.
• Μια αναφορά περίπτωσης του 2013 για δίδυμα ηλικίας 10 εβδομάδων που βρέθηκαν νεκρά και τα δύο σε ύπτια θέση και δέκα ημέρες νωρίτερα είχαν λάβει τις πρώτες δόσεις εμβολίων DPT και πολιομυελίτιδας από το στόμα.

Σημείωση: Τόνισα ότι βρίσκονται σε ύπτια θέση (στην πλάτη τους), καθώς το SIDS συχνά κατηγορείται για βρέφη που κοιμούνται μπρούμυτα και ασφυκτιούν.

Το 1947, ο Matthew Brody, στο νοσοκομείο του Brooklyn, έδωσε λεπτομερείς περιγραφές δύο περιπτώσεων που αφορούσαν εγκεφαλική βλάβη που οδήγησε σε θάνατο μετά τον πυροβολισμό [DPT].

Το 1978, ο Griffith μελέτησε σοβαρές αντιδράσεις που εμφανίστηκαν μετά τη χορήγηση δεκαπέντε εκατομμυρίων δόσεων εμβολίου κοκκύτη σε παιδιά στην Αγγλία. Ανέφερε ότι ένα παιδί "εισήχθη στο νοσοκομείο με πυρεξία, σημεία και συμπτώματα ερεθισμού των μηνίγγων- μεταφέρθηκε μετά από τρεις ημέρες με προσωρινή διάγνωση εγκεφαλομυελίτιδας αλλά πέθανε τριάντα ημέρες μετά τον εμβολιασμό- η νεκροψία δεν έδειξε ειδικές μεταβολές- καταγεγραμμένη αιτία θανάτου: εγκεφαλοπάθεια λόγω έγχυσης τριπλού εμβολίου».

Στην τριακοστή τέταρτη ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας το 1982, ο Torch παρουσίασε μια μελέτη που υποδηλώνει μια σχέση μεταξύ του εμβολίου DPT και ορισμένων περιπτώσεων SIDS. Αφού παρατήρησε τέσσερις αιφνίδιους θανάτους εντός δεκαεννέα ωρών από τον εμβολιασμό DPT στη Νεβάδα, ο Torch μελέτησε τη σχέση μεταξύ αυτού του εμβολίου και του SIDS σε περισσότερες από διακόσιες τυχαία αναφερθείσες περιπτώσεις SIDS.

Σε μία προκαταρκτική έκθεση για τις πρώτες εβδομήντα περιπτώσεις. Ο Torch δήλωσε ότι τα δύο τρίτα είχαν εμβολιαστεί πριν από το θάνατο. Από αυτούς το 6,5% πέθανε εντός δώδεκα ωρών από τον εμβολιασμό. 13% μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. 26% εντός τριών ημερών. και 37, 61 και 70% μέσα σε μία, δύο και τρεις εβδομάδες, αντίστοιχα. Διαπίστωσε ότι η συχνότητα εμφάνισης SIDS κορυφώθηκε στην ηλικία των δύο μηνών στην ομάδα χωρίς DPT και είχε διφασική αιχμή εμφάνισης στους δύο και τέσσερις μήνες στην ομάδα DPT.

Ο Torch πρόσθεσε ότι ο θάνατος σε βρεφική κούνια εμφανιζόταν στο μέγιστο κατά τη φθινοπωρινή/χειμερινή περίοδο στην ομάδα χωρίς DPT, αλλά ήταν μη εποχιακός στην ομάδα DPT. Ο θάνατος επήλθε συχνότερα κατά τη διάρκεια του ύπνου σε υγιή, απαλλαγμένα από αλλεργίες βρέφη μετά από σύντομες περιόδους ευερεθιστότητας, κλάματος, λήθαργου, συμπτωμάτων του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος και διαταραχής του ύπνου. Τα ευρήματα της αυτοψίας και στις δύο ομάδες ήταν τυπικά του SIDS (π.χ. πετέχειες στους πνεύμονες, στον υπεζωκότα, στο περικάρδιο και στον θύμο, αγγειακή συμφόρηση, πνευμονικό οίδημα, πνευμονίτιδα και εγκεφαλικό οίδημα)».

Αλλά ήταν το συμπέρασμα του Torch που εξόργισε τους νευρολόγους και τους κυβερνητικούς αξιωματούχους υγείας που συμμετείχαν στη συνάντηση: «Αυτά τα δεδομένα δείχνουν ότι ο εμβολιασμός DPT μπορεί να είναι μια γενικά μη αναγνωρισμένη κύρια αιτία αιφνίδιου βρεφικού και πρώιμου παιδικού θανάτου και ότι οι κίνδυνοι του εμβολιασμού μπορεί να υπερτερούν των πιθανών οφελών του. Η ανάγκη επαναξιολόγησης και πιθανής τροποποίησης των τρεχουσών διαδικασιών εμβολιασμού υποδεικνύεται από αυτή τη μελέτη».

[Το 1986, ο Torch συνόψισε επίσης αναφορές περιπτώσεων περισσότερων από 200 θανάτων που συνέβησαν μετά τον εμβολιασμό DPT, όπως αναφέρθηκε από 37 συγγραφείς σε 12 χώρες. Περίπου οι μισοί από αυτούς τους θανάτους σημειώθηκαν εντός 24 ωρών, το 75 % εντός 3 ημερών και το 90 % εντός 1 εβδομάδας μετά τον εμβολιασμό. Για τους περισσότερους από αυτούς τους θανάτους δεν βρέθηκε συγκεκριμένη αιτία, αν και πολλοί χαρακτηρίστηκαν ως SIDS.]

Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει υιοθετήσει από καιρό τη θέση ότι οι πληροφορίες που αμφισβητούν τη δημόσια πίστη στο πρόγραμμα εμβολιασμού, για χάρη του «δημόσιου συμφέροντος», πρέπει να λογοκρίνονται και να αποσιωπούνται.

Αν και αυτή η πολιτική δηλώθηκε επίσημα το 1984 (σε σχέση με τις ευρέως διαδεδομένες και βάσιμες ανησυχίες σχετικά με την καθαρότητα των εμβολίων πολιομυελίτιδας), φαίνεται να είχε τεθεί σε ισχύ πολύ πριν από αυτή την ημερομηνία. Ως εκ τούτου, είναι εποικοδομητικό να παρατηρήσουμε πώς οι συχνές βλάβες από το εμβόλιο DTP αποσιωπήθηκαν από τις αρχές, σε σημείο που ο FDA παρέκαμψε ακόμη και έναν κατασκευαστή που ήθελε να αποκαλύψει τις πιθανές βλάβες!

Ο ειδικός του FDA σε θέματα εμβολίων κατά του κοκκύτη, Charles Manclark, σχολίασε το 1976: «Το εμβόλιο του κοκκύτη είναι ένα από τα πιο προβληματικά προϊόντα για την παραγωγή και τον έλεγχο. Ως παράδειγμα αυτού, το εμβόλιο κοκκύτη έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αποτυχίας από όλα τα προϊόντα που υποβάλλονται στο Γραφείο Βιολογίας για δοκιμή και κυκλοφορία. Περίπου το 15-20% όλων των παρτίδων που περνούν τις δοκιμές του κατασκευαστή αποτυγχάνουν να περάσουν τις δοκιμές του Γραφείου».

Σημείωση: όπως απέδειξε ο Wilson, υπήρχε άφθονη ιατρική βιβλιογραφία που έδειχνε ότι οι “θερμές” παρτίδες ήταν ένα συχνό ζήτημα που συχνά οδηγούσε σε συστάδες τραυματισμών και θανάτων.

Το 1978-79, έντεκα μωρά βρέθηκαν να έχουν πεθάνει εντός οκτώ ημερών από τον εμβολιασμό DPT (στο Tennessee). Εννέα από τα έντεκα είχαν εμβολιαστεί με την ίδια παρτίδα εμβολίου κοκκύτη, Wyeth #64201, και πέντε (τέσσερα από την ίδια παρτίδα) είχαν πεθάνει εντός είκοσι τεσσάρων ωρών από τον εμβολιασμό.

Μια στατιστική ανάλυση της ομαδοποίησης των θανάτων αποκάλυψε ότι η πιθανότητα να παρατηρηθούν τέσσερις ή περισσότεροι θάνατοι που συνέβησαν τυχαία σε οποιαδήποτε από τις οκτώ πρώτες ημέρες μετά τη χρήση της παρτίδας #64201 ήταν 3 στους 100. Αυτό σήμαινε ότι μια τέτοια ομαδοποίηση θα μπορούσε να συμβεί καθαρά από τύχη μόνο 3 στις 100 φορές. Ο E. B. Mortimer ανέφερε αργότερα ότι η πιθανότητα να πρόκειται για τυχαία συσχέτιση ήταν ακόμη χαμηλότερη - μεταξύ 2 και 5 στις 1.000.

Τον Ιούνιο, ο διευθυντής του CDC Foege έγραψε ένα σημείωμα στον Γενικό Χειρουργό δηλώνοντας ότι οι ειδικοί «δεν θεωρούσαν ότι είχε αποδειχθεί αιτιώδης σχέση μεταξύ του εμβολιασμού με DPT από την παρτίδα #64201 της Wyeth και του αιφνίδιου βρεφικού θανάτου στη βρεφική ηλικία. Ωστόσο, δεν θεώρησαν ότι μια αιτιώδης σχέση θα μπορούσε να αποκλειστεί εντελώς."

Τρεις εβδομάδες αργότερα, η ερμηνεία του Foege για τα γεγονότα που αναφέρονται σε αυτό το σημείωμα προς τον Γενικό Χειρουργό χρησιμοποιήθηκε από τον Harry Meyer, Διευθυντή του Γραφείου Βιολογιών του FDA, ως αποδεικτικό στοιχείο για να αντιταχθεί στο αίτημα της Wyeth Laboratories να απαριθμήσει μεταξύ των αντενδείξεων του εμβολίου κοκκύτη περιστάσεις που πιστεύεται ότι προδιαθέτουν στο SIDS. Ο Meyer είπε στην Wyeth σε επιστολή της 11ης Ιουλίου, "Με βάση τα διαθέσιμα δεδομένα, δεν βλέπουμε ιατρική βάση για την καταγραφή περιστάσεων που πιστεύεται ότι προδιαθέτουν στο SIDS ως αντενδείξεις για τη χρήση του εμβολίου DPT. Δεν συμφωνούμε, επομένως, με την πρότασή σας στη σελίδα δύο της εγκυκλίου στο κεφάλαιο «Αντενδείξεις». Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι μια τέτοια αλλαγή θα αποτρέψει το SIDS.

Η Wyeth προφανώς αποφάσισε επίσης να ενεργήσει για να αποτρέψει την ομαδοποίηση θανάτων μετά τον εμβολιασμό DPT από μία μόνο παρτίδα από το να συμβεί ξανά σε μία μόνο γεωγραφική περιοχή. Αυτό το εσωτερικό σημείωμα του 1979 (που αποκαλύφθηκε μέσω δικαστικών διαφορών) δείχνει ότι η ανώτερη διοίκηση της Wyeth αποφάσισε να λύσει αυτό το πρόβλημα διασφαλίζοντας ότι μεμονωμένες παρτίδες διανεμήθηκαν σε όλη τη χώρα, ώστε να είναι πολύ λιγότερο προφανές εάν μια παρτίδα ήταν “θερμή”, καθώς οι θάνατοι που δημιούργησε δεν θα συγκεντρώνονταν σε μία περιοχή

Σημείωση: αν αυτή η πρακτική έγινε το πρότυπο της βιομηχανίας, βοηθά να εξηγηθεί γιατί παρόμοια περιστατικά (πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν σε μια περιοχή μετά από μια εκστρατεία εμβολιασμού) έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται και γιατί έχει γίνει πολύ πιο δύσκολο να εντοπιστούν οι “θερμές” παρτίδες. Παρ' όλα αυτά, δεδομένου ότι υπήρχαν τόσες πολλές “θερμές” παρτίδες εμβολίων COVID-19 (λόγω της βιαστικής παραγωγής αυτών των εμβολίων) οι ερευνητές έχουν παρόλα αυτά καταφέρει να τις εντοπίσουν τώρα.

Οι κατασκευαστές εμβολίων αναφέρουν [επίσης] τη σύνδεση με το SIDS στα ένθετα πληροφοριών των προϊόντων τους. Το 1984, το ένθετο της Wyeth Laboratories δήλωσε: «Η εμφάνιση του συνδρόμου αιφνίδιου βρεφικού θανάτου (SIDS) έχει αναφερθεί μετά τη χορήγηση DTP. Η σημασία αυτών των αναφορών δεν είναι σαφής. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι τρεις κύριες ανοσοποιητικές δόσεις της DTP χορηγούνται συνήθως σε βρέφη ηλικίας μεταξύ δύο και έξι μηνών και ότι περίπου το 85% των περιπτώσεων SIDS συμβαίνουν στην περίοδο από 1 έως 6 μηνών, με τη μέγιστη συχνότητα εμφάνισης στην ηλικία των 2 έως 4 μηνών". Το 1986, το ένθετο της Connaught ανέφερε: "Το SIDS έχει εμφανιστεί σε βρέφη μετά τη χορήγηση του DTP", αλλά συνέχισε αναφέροντας ότι μία μελέτη έδειξε ότι δεν υπάρχει αιτιώδης σχέση.

Στις 19 Μαρτίου 1979, συγκλήθηκε ειδική συνεδρίαση από το FDA για τη σχέση μεταξύ εμβολίων DPT και συνδρόμου αιφνίδιου βρεφικού θανάτου. Ο Daniel Shannon, MD, ο οποίος είναι διευθυντής της Παιδιατρικής Πνευμονολογικής Μονάδας στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης και κύριος ερευνητής του SIDS, μίλησε για την έρευνά του:

"Έχουμε έναν αριθμό γονέων των οποίων τα βρέφη ... ήταν απολύτως καλά μετά το αρχικό επεισόδιο κοντά στο θάνατο, οι οποίοι στη συνέχεια πηγαίνουν στο γιατρό, κάνουν DPT και πολιομυελίτιδα και συνήθως τα δύο μαζί την ίδια ημέρα, και μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες έχουν είτε παρατεταμένη άπνοια [διαλείπουσα διακοπή της αναπνοής] με συναγερμό ή ανάγκη για ανάνηψη, ενώ δεν χρειάστηκαν ανάνηψη από την πρώτη φορά, ίσως ένα μήνα πριν. Το αν θα συμβουλεύαμε τους γονείς να μην κάνουν περαιτέρω εμβολιασμούς ή όχι σε εκείνο το σημείο δεν έχει πραγματικά σημασία. Δεν θα το κάνουν. Μέχρι να τους πούμε ότι θεωρούμε ότι το βρέφος είναι εκτός κινδύνου, ίσως έξι ή επτά μήνες αργότερα, δεν θα μπορούσατε να τους φέρετε κοντά στο γραφείο του παιδιάτρου".

Και πρόσθεσε: «Έχουμε αυτά τα δεδομένα. Όλα καταγράφονται σε πίνακες και τα έχουμε για σχεδόν 200 βρέφη που έχουμε αξιολογήσει με αυτόν τον τρόπο. Είναι σε μια κατάσταση που μπορεί να αντληθεί».

Το 1982, όταν ο Shannon δημοσίευσε μια εκτεταμένη μελέτη δύο μερών για το SIDS στο New England Journal of Medicine, μια μελέτη που χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από την Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας, δεν ανέφερε ούτε μία φορά τα δεδομένα του για τα βρέφη που είχαν παρατεταμένη άπνοια μετά τις λήψεις DPT. Όταν ρωτήθηκε για αυτή την παράλειψη, απάντησε σε μια επιστολή, "Δεν ανέφερα τα εμβόλια DPT στο άρθρο ανασκόπησης μου για το SIDS στο New England Journal of Medicine, επειδή δεν υπάρχουν δεδομένα που συλλέγονται με επιστημονικό τρόπο που να υποστηρίζουν μια συσχέτιση (ο Shannon κατά τη στιγμή αυτής της δήλωσης γνώριζε επίσης την έκθεση του Dr.Torch, που περιγράφεται λεπτομερώς παραπάνω)."

Λίγο μετά τη συνάντηση του 1979, το CDC ολοκλήρωσε επίσης τη δική του ανάλυση 1980 για 23 θανάτους εντός 28 ημερών από τον εμβολιασμό με DPT. 12 (52,2 %) συνέβησαν εντός 24 ωρών και 18 (78,3 %) συνέβησαν εντός μίας εβδομάδας. Σε 16 από τους 23 θανάτους, τα ευρήματα της αυτοψίας ήταν συμβατά με SIDS. Από τους 16 θανάτους από SIDS, 6 (37,5 %) συνέβησαν εντός 24 ωρών και 12 (75 %) εντός μίας εβδομάδας.

Archie Kalokerinos

Ο Archie Kalokerinos, MD, ήταν ένας νεαρός Αυστραλός γιατρός που επέλεξε να ακολουθήσει προηγμένη ιατρική εκπαίδευση στην Αγγλία μετά την αποφοίτησή του και επέστρεψε στην Αυστραλία το 1957. Αισθανόμενος άβολα με τη νοοτροπία του κέρδους που, όπως διαπίστωσε, είχε καταλάβει την κατεύθυνση της ιατρικής στο σύντομο διάστημα της απουσίας του, ζήτησε να μετατεθεί από τα πλούσια αστικά μέρη της χώρας και να αναλάβει τη φροντίδα των παραμελημένων αγροτικών κοινοτήτων των Αβοριγίνων. Για το πλαίσιο, οι Αβορίγινες υπέστησαν τις χειρότερες συνέπειες της αποικιοκρατίας για πάνω από έναν αιώνα, οι οποίες περιλάμβαναν τρομερές κοινωνικές και φυσικές συνθήκες διαβίωσης (η έκταση των οποίων συζητείται περαιτέρω εδώ).

Σε αυτές τις κοινότητες, ασθένειες όπως πνευμονία, σοβαρές λοιμώξεις των αυτιών, σοβαρή βρεφική ευερεθιστότητα και συχνή αδυναμία σίτισης έπλητταν τα παιδιά και το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας ξεπερνούσε το 10%, ένα πρωτοφανές ποσοστό που ξεπερνούσε κατά πολύ το ποσοστό θνησιμότητας 2% που υπήρχε στις γύρω λευκές κοινότητες. Οι τοπικές ιατρικές αρχές, με τη σειρά τους, διέγραψαν την κακή υγεία της κοινότητας ως απλή συνέπεια των κακών συνηθειών ανατροφής των παιδιών από τους απολίτιστους γονείς τους και των ευρέως διαδεδομένων βρώμικων συνθηκών διαβίωσης.

Ο Kalokerinos οδηγήθηκε στην αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, διαχώρισε τη θέση του από τους συναδέλφους του και τελικά ανακάλυψε ότι καθένα από αυτά τα προβλήματα προέκυπτε κυρίως από σοβαρές ελλείψεις βιταμίνης C (οι αποικιοκρατικές δυνάμεις συχνά καταστρέφουν τη διατροφή των ιθαγενών πληθυσμών) και σε πολλές περιπτώσεις είδε βρέφη στα πρόθυρα του θανάτου να αναρρώνουν λίγα λεπτά μετά από ενέσεις βιταμίνης C (διαπίστωσε επίσης ότι η αδυναμία τους να τραφούν οφειλόταν σε έλλειψη ψευδαργύρου και όχι σε κακή ανατροφή μαζί με άλλα ζητήματα που προέκυπταν από την έλλειψη βιταμινών Β). Αρχικά, ο Καλοκαιρινός αντιμετώπισε σημαντικές αντιδράσεις σε αυτή την προοπτική. Παρόλα αυτά, αφού προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στα μέσα ενημέρωσης για την υπεράσπιση μιας γυναίκας που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του παιδιού της (καθώς οι μώλωπες που προκαλούνται από την έλλειψη βιταμίνης C θεωρήθηκε σε εκείνη την περίπτωση ότι προήλθαν από παιδική κακοποίηση), η προσέγγιση της βιταμίνης C αποδείχθηκε, έγινε αποδεκτή και όταν εφαρμόστηκε βελτίωσε βαθύτατα τις παιδικές ασθένειες που μάστιζαν τις κοινότητες των Αβοριγίνων.

Σημείωση: αρκετά στοιχεία (π.χ. αυτό το έγγραφο, αυτό το έγγραφο, αυτό το έγγραφο, αυτή η ιατρική έκθεση και αυτή η ταχεία αντίδραση) έχει συγκεντρωθεί ότι το "σύνδρομο του κουνημένου μωρού" είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα ανεπάρκειας βιταμίνης C που επιδεινώνεται από τον εμβολιασμό. Ομοίως, μια πρόσφατη ανασκόπηση διαπίστωσε ότι τα στοιχεία στα οποία στηρίζεται η διάγνωση του "συνδρόμου του κουνημένου μωρού" είναι αρκετά αδύναμα.

Έχοντας ήδη παρατηρήσει ότι τα επίπεδα βιταμίνης C συχνά εξαντλούνταν κατά τη διάρκεια ιογενών λοιμώξεων (οι οποίες μερικές φορές προκαλούσαν την εμφάνιση των συμπτωμάτων σοβαρής ανεπάρκειας βιταμίνης C), ο Καλοκαιρινός είδε στη συνέχεια το ποσοστό θνησιμότητας των βρεφών σε μια κοινότητα Αβοριγίνων να φτάνει το 50% (ναι, το 50%) μετά από μια εκστρατεία εμβολιασμού και συνειδητοποίησε ότι η ίδια διαδικασία συνέβαινε και μετά τον εμβολιασμό. Ο Kalokerinos απέδειξε ότι υπήρχαν εκτεταμένες ανεπάρκειες βιταμινών στην κοινότητα των ιθαγενών και διατύπωσε την άποψη ότι η ανεπάρκεια βιταμίνης C ήταν πιθανότατα η αιτία για τις τόσες πολλές περιπτώσεις παιδικών ασθενειών και θανάτων μετά από εκστρατείες εμβολιασμού. Ο Καλοκαιρινός απέδειξε αργότερα σε ένα ζωικό μοντέλο ότι η συμπληρωματική χορήγηση βιταμίνης C απέτρεπε τους θανάτους ζώων που παρατηρούνται συνήθως μετά τον εμβολιασμό και τελικά έπεισε τις τοπικές ιατρικές αρχές να ακούσουν την υπόθεσή του ότι τα εμβόλια μπορεί να προκαλούν ακούσιους θανάτους.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι την ίδια εποχή που ο Kalokerinos ανέπτυξε τα πρωτόκολλα βιταμίνης C στην Αυστραλία, ο Frederick R. Klenner MD ανακάλυψε ανεξάρτητα ότι η βιταμίνη C (χορηγούμενη είτε από το στόμα είτε με ένεση σε συγκρίσιμες δόσεις με αυτές που χρησιμοποιεί ο Kalokerinos) απέδωσε βαθιά οφέλη παρόμοια με αυτά που παρατηρήθηκαν από τον Kalokerinos για την προστασία των εγκύων γυναικών και των παιδιών τους. Ο Klenner ανακάλυψε επίσης ότι η βιταμίνη C θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αποτελεσματική θεραπεία διαφόρων μολυσματικών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης της πολιομυελίτιδας. Είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι, μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει γνώση των ανακαλύψεών τους ούτε στη γυναικολογία ούτε στην παιδιατρική.

Τέλος, με τον ίδιο τρόπο που τα εμβόλια, ιδίως το εμβόλιο DPT, έχουν συνδεθεί με το SIDS, το εμβόλιο DPT έχει επίσης συνδεθεί με τις παιδικές ωτίτιδες από πολλούς γιατρούς, συμπεριλαμβανομένου του Καλοκαιρινού, οι οποίοι ήταν σε θέση να παρατηρήσουν άμεσα την πιθανολογούμενη αιτιώδη συνάφεια. Για τον εαυτό μου, η ισχυρότερη απόδειξη που έχω συναντήσει για αυτή την υπόθεση προήλθε από τον αδελφό ενός φίλου, ο οποίος ήταν ένας Αμερικανός γιατρός που πέρασε χρόνο σε ένα άσραμ (μοναστήρι) στην Ινδία και αποφάσισε ως ιατρικός ιεραπόστολος να παρέχει σε όλα τα παιδιά εκεί το εμβόλιο DPT. Λίγο καιρό μετά, τα περισσότερα από τα παιδιά εμφάνισαν λοιμώξεις του μέσου ωτός, μια κατάσταση που δεν είχε δει ούτε μία φορά στο άσραμ τα χρόνια πριν από την εκστρατεία εμβολιασμού του. Από τότε που μοιράστηκε αυτή την ιστορία, πολλοί γονείς που αρχικά εμβολίασαν τα παιδιά τους αλλά σταμάτησαν στα μεγαλύτερα παιδιά τους παρατήρησαν επίσης ότι οι λοιμώξεις του αυτιού που τόσο ταλαιπωρούσαν τα μεγαλύτερα παιδιά τους απουσίαζαν στα μικρότερα ανεμβολίαστα παιδιά τους. Από την ανασκόπηση της έρευνας του Καλοκαιρινού (που περιγράφεται λεπτομερώς στο βιβλίο του το 1976), υποψιάζομαι ότι η έλλειψη βιταμίνης C που προκαλείται από το εμβόλιο DPT μπορεί να είναι ένας από τους παράγοντες που συμβάλλουν στις λοιμώξεις των αυτιών που ακολουθούν τον εμβολιασμό αυτό.

Raymond Obomsawin

Ο Raymond Obomsawin PhD ήταν ένας αφοσιωμένος ερευνητής (μια πρόσφατη νεκρολογία από το CHD μπορεί να διαβαστεί εδώ) που έφερε στο φως πολλές από τις βλάβες που προξενούν τα εκτεταμένα προγράμματα εμβολιασμού (όπως το πρόγραμμα εμβολιασμού του Καναδά στην Ταϊλάνδη που αυξάνει τους θανάτους και την αναπηρία για τους εμβολιασμένους, το οποίο φυσικά δεν δημοσιεύθηκε ποτέ).

Κατά τον εντοπισμό των πηγών (i,ii,iii) για αυτή τη δήλωση από τον Obomsawin:

Κατά την περίοδο 1970-1974, όταν ο εμβολιασμός DPT ξεκίνησε σε ηλικία 3 έως 5 μηνών, το ιαπωνικό εθνικό σύστημα αποζημίωσης κατέβαλε αξιώσεις για 57 περιπτώσεις εμβολίων μόνιμης σοβαρής βλάβης και 37 θανάτους. Κατά τη διάρκεια της επακόλουθης εξαετούς περιόδου 1975-1980, όταν οι ενέσεις DPT καθυστέρησαν σε ηλικία 24 μηνών, οι σοβαρές αντιδράσεις από το εμβόλιο μειώθηκαν σε συνολικά οκτώ με τρεις θανάτους. Αυτό αντιπροσωπεύει μείωση κατά 85 έως 90% των σοβαρών περιπτώσεων βλάβης και θανάτου [ανά χορηγούμενο εμβόλιο].

Σημείωση: όταν το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας (ανά 1000 γεννήσεις) στην Ιαπωνία στα μέσα της δεκαετίας του 1970 συγκρίθηκε αργότερα με τα μέσα της δεκαετίας του 1980 (δέκα χρόνια αφότου η ηλικία εμβολιασμού μεταφέρθηκε από την ηλικία των 3 μηνών στην ηλικία των 2 ετών), μειώθηκε από 12,4 σε 5. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, και στο πλαίσιο της αποσπάσματος του Obomsawin, μιλά και πάλι για τον τεράστιο παράγοντα υποδήλωσης σε όλα τα συστήματα αναφοράς τραυματισμών από εμβόλια.

Βρήκα αυτή τη συνέντευξη από αυτόν:

Για όσους δεν μπορούν, τα βασικά σημεία είναι:

• • Ο Obomsawin γνώριζε προσωπικά τον Kalokerinos και μοιράστηκε τις ιστορίες του για τους αναγκαστικούς εμβολιασμούς που βίωσαν οι Αβορίγινες και την εχθρότητα που έλαβε ο Kalokerinos από το αυστραλιανό ιατρικό σύστημα για την αμφισβήτηση των εδραιωμένων δογμάτων τους.
• • Τα παγκόσμια δεδομένα δείχνουν ότι η βρεφική θνησιμότητα αυξάνεται καθώς χορηγούνται περισσότερα εμβόλια σε παιδιά (μια πιο πρόσφατη μελέτη επιβεβαίωσε επίσης αυτή τη συσχέτιση).
• • Μια αυστραλιανή ομάδα ανέπτυξε έναν τρόπο συνεχούς παρακολούθησης των βρεφών στο σπίτι και, όπως πολλοί άλλοι, ήταν σε θέση να επιδείξει μη θανατηφόρες διαταραχές της αναπνοής μετά τον εμβολιασμό DPT και πολιομυελίτιδας (αυτή είναι η πιο πιθανή αιτία του SIDS) και ότι αυτή η διαταραχή συνεχίστηκε για πάνω από έξι εβδομάδες μετά τον εμβολιασμό (επομένως αλληλεπικαλύπτεται με την τυπική περίοδο θανάτου που έχει παρατηρηθεί ότι ακολουθεί τον εμβολιασμό).
• •Η ταυτόχρονη χορήγηση πολλαπλών εμβολίων μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλική βλάβη.
• • Όταν εξετάζονται τα περιστατικά SIDS στα νεκροτομεία, συγκεντρώνονται ακριβώς σε ηλικία 2, 4 ή 6 μηνών (και όχι σε όλη την περίοδο 2 έως 6 μηνών), γεγονός που μπορεί να εξηγηθεί μόνο ως συνέπεια του εμβολιασμού - ωστόσο (όπως είδα στην ιατρική σχολή) αυτή η συσχέτιση σπάνια ή και ποτέ δεν εξετάζεται από τους ιατροδικαστές.
• •Υπάρχουν εκτεταμένα και συχνά σοβαρά προβλήματα μόλυνσης με πολλά εμβόλια στην αγορά (κάτι που έχουμε δει και με τα εμβόλια COVID-19).
• •Ορισμένες περιπτώσεις SIDS θεωρούνται λανθασμένα ότι οφείλονται σε γονείς που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά τους κουνώντας ή χτυπώντας τα. Εξαιτίας αυτού, οι γονείς έχουν φυλακιστεί άδικα για έναν φόνο που δεν διέπραξαν ποτέ. Ο μόνος παραλληλισμός που μπορώ να κάνω με αυτό το κακό είναι οι πολλές περιπτώσεις ψυχικά υγιών ατόμων που τοποθετούνται σε αντικαταθλιπτικά, γίνονται ψυχωτικοί, δολοφονούν βάναυσα ένα πολύτιμο αγαπημένο πρόσωπο και στη συνέχεια φυλακίζονται για αυτόν τον φόνο.
• Σημείωση: εκτός από τα παραπάνω άρθρα που δείχνουν ότι ο εμβολιασμός προκαλεί αυτό που ονομάζεται «σύνδρομο κλονισμένου μωρού», μια συλλογή από πολλές άλλες αναφορές και μαρτυρίες σχετικά με το θέμα μπορεί να βρεθεί εδώ.

Ιστορικές τάσεις για το SIDS

Το SIDS ορίζεται ως ο αιφνίδιος και απροσδόκητος θάνατος ενός βρέφους, ο οποίος παραμένει ανεξήγητος μετά από ενδελεχή έρευνα, συμπεριλαμβανομένης της διενέργειας αυτοψίας και της ανασκόπησης του κλινικού ιστορικού (και τα δύο μοιράζονται πολλά χαρακτηριστικά ευρήματα). Ελπίζω ότι τα επόμενα τμήματα θα δείξουν γιατί αυτός ο ορισμός είναι αισχρός.

Συχνά υποστηρίζεται ότι το SIDS οφείλεται εξ ολοκλήρου στον εμβολιασμό (λίγοι γνώριζαν ότι ο θάνατος στην κούνια συνέβαινε ακόμη και πριν από τα εθνικά προγράμματα εμβολιασμού που ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1960, όπου ξαφνικά χορηγήθηκαν πολλαπλά εμβόλια σε όλη τη χώρα) και υποστηρίζεται ότι το SIDS αυξήθηκε στη συνέχεια καθώς όλο και περισσότερα εμβόλια εισήχθησαν στην αγορά.

Αυτή η δήλωση από τον James Howenstine, MD είναι ένα τέτοιο παράδειγμα:

Η συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου αιφνίδιου βρεφικού θανάτου SIDS αυξήθηκε από 0,55 ανά 1000 γεννήσεις ζωντανών παιδιών το 1953 σε 12,8 ανά 1000 το 1992 στην κομητεία Olmstead της Μινεσότα. Η μέγιστη συχνότητα εμφάνισης του SIDS είναι στην ηλικία των 2 έως 4 μηνών, την ακριβή εποχή που χορηγούνται τα περισσότερα εμβόλια στα παιδιά. Το 85 % των περιπτώσεων SIDS συμβαίνουν κατά τους πρώτους 6 μήνες της βρεφικής ηλικίας. Η αύξηση του SIDS ως ποσοστό των συνολικών θανάτων βρεφών αυξήθηκε από 2,5 ανά 1000 το 1953 σε 17,9 ανά 1000 το 1992. Αυτή η αύξηση των θανάτων από SIDS σημειώθηκε κατά τη διάρκεια μιας περιόδου κατά την οποία σχεδόν κάθε παιδική ασθένεια μειωνόταν λόγω της βελτίωσης των συνθηκών υγιεινής και της ιατρικής προόδου, εκτός από το SIDS. Αυτοί οι θάνατοι από SIDS αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια μιας περιόδου κατά την οποία ο αριθμός των εμβολίων που χορηγούνται σε ένα παιδί αυξανόταν σταθερά σε 36 ανά παιδί.

Σημείωση - αυτό το γράφημα βοηθά κάποιον να εκτιμήσει πλήρως πόσα περισσότερα εμβόλια δίνουμε τώρα:

Η αντίθετη (και πολύ πιο διαδεδομένη) αφήγηση είναι ότι το SIDS είναι ένα ανεξήγητο φαινόμενο που ξαφνικά προέκυψε από το πουθενά και στο ότι τα βρέφη πνίγονται επειδή κοιμούνται μπρούμυτα (το οποίο, για κάποιο λόγο, δεν υπήρξε ποτέ θέμα πριν από τη δεκαετία του 1960). Έτσι, με το να κοιμούνται τα βρέφη με το πρόσωπο προς τα πάνω, είχε ως αποτέλεσμα τη βαθιά μείωση των βρεφικών θανάτων, και όπως δείχνουν τα υπάρχοντα δεδομένα, η εκστρατεία «Back To Sleep» ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα μέτρα δημόσιας υγείας στην ιστορία.

Παρά τα στοιχεία που υποστηρίζουν αυτή την αφήγηση, την αμφισβητώ. Αυτό οφείλεται κυρίως στο πόσο συχνά συναντώ περιπτώσεις SIDS όπου τα νεκρά παιδιά δεν ήταν ξαπλωμένα μπρούμυτα (π.χ., οι πολλοί θάνατοι διδύμων που αναφέρθηκαν προηγουμένως βρέθηκαν ανάσκελα, μαζί με τις σπαρακτικές ιστορίες που μου διηγήθηκαν μητέρες που είδαν τα μωρά τους να πεθαίνουν σε άλλες στάσεις). Επιπλέον, αυτή η εκστρατεία πάντα με ενοχλούσε επειδή μια σειρά από λεπτά νευρολογικά προβλήματα προκύπτουν από την παραμόρφωση (π.χ. πλαγιοκεφαλία) που συχνά συναντάται σε βρέφη που αναγκάζονται να ξαπλώνουν πάντα ανάσκελα.

Θα σημειώσω επίσης ότι μια υπόθεση μπορεί να γίνει SIDS που προκύπτει από την ίδια την κούνια. Αυτό μπορεί να οφείλεται είτε στο ότι τα στρώματά τους εκλύουν τοξικές χημικές ουσίες (οι οποίες μπορεί να είναι πιο τοξικές αν το μωρό είναι μπρούμυτα) είτε στο ότι τα βρέφη διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου όταν δεν κοιμούνται με τους γονείς τους (τα βρέφη ευδοκιμούν από τη στενή επαφή με τις μητέρες τους) -αυτό ήταν μια πιθανή αιτία του SIDS που ο Mendelsohn εξέταζε συχνά (καθώς η αλλαγή του «θανάτου από κούνια» σε «SIDS» επηρέαζε ψυχολογικά το πού επέλεγαν οι γονείς να κοιμούνται τα μωρά τους). Ενώ πιστεύω ότι είναι πιθανό αυτοί οι δύο παράγοντες να επηρεάζουν ο καθένας τη συνολική πιθανότητα εμφάνισης του SIDS (με τον ίδιο τρόπο που ο θηλασμός το μειώνει), από μια προκαταρκτική εξέταση των στοιχείων, πιστεύω ότι η πιθανή επιρροή τους στη διαδικασία της νόσου είναι πολύ μικρότερη από την επίδραση του εμβολιασμού.

Πολλές από τις ασυμφωνίες μεταξύ αυτών των δύο εξηγήσεων για το SIDS είναι δύσκολο να αποσαφηνιστούν επειδή, πριν από το 1969 (την εποχή κατά την οποία η κατάσταση είχε γίνει πολύ συχνή για να κρυφτεί κάτω από το χαλί), το SIDS δεν είχε ταξινομηθεί ως νοσολογική οντότητα (και ως εκ τούτου ο «θάνατος σε κούνια» δεν καταγραφόταν στις ζωτικές στατιστικές). Μέχρι το 1972, το SIDS είχε γίνει η κύρια αιτία θανάτου κατά τους πρώτους 1-12 μήνες της ζωής εντός των Ηνωμένων Πολιτειών, και το 1973, το Εθνικό Κέντρο Στατιστικών Υγείας (μέρος του CDC), είχε καταστήσει το SIDS μια κατηγορία για την τεκμηρίωση των βρεφικών θανάτων που συνέβαιναν. Δυστυχώς, πιθανότατα για να αποκρύψουν τη χρονολογία αυτών των γεγονότων, οι περισσότερες αναφορές στη συχνότητα εμφάνισης του SIDS θα σας δείξουν μόνο στοιχεία που ξεκινούν από τη στιγμή που ξεκίνησε το Back To Sleep (άρα είναι αδύνατο να προσδιοριστεί αν το SIDS αυξανόταν πριν από την πτώση που οι συντάκτες αυτών των στατιστικών επιθυμούσαν να δείξουν).

Το μόνο σύνολο δεδομένων που έχω βρει μέχρι στιγμής που παρακολουθεί τη συχνότητα εμφάνισης του SIDS από το 1969 προήλθε από την Αυστραλία και όχι από τις Ηνωμένες Πολιτείες (όπου η τάση, θεωρητικά, θα ήταν πολύ πιο εμφανής), αλλά παρόλα αυτά επιβεβαιώνει μια σταδιακά αυξανόμενη συχνότητα εμφάνισης του SIDS.

Ας δούμε τώρα τα (σχολιασμένα) στοιχεία του CDC :

Σημείωση: Οι πηγές για τους σχολιασμούς στο παραπάνω διάγραμμα μπορούν να βρεθούν εδώ και εδώ. Επιπλέον, πρέπει να αναφερθεί ότι δεν σημειώθηκε μείωση στον εμβολιασμό TDP μεταξύ 1990 και 1996.

Από την ανάγνωση αυτού του σχολιασμένου διαγράμματος, προκύπτουν δύο διαφορετικές ερμηνείες:

Ο πρώτος είναι ότι η μείωση των SIDS ήταν αποτέλεσμα της εισόδου στην αγορά του οξυτενούς εμβολίου TDaP και επειδή χρειάστηκε χρόνος για να υιοθετηθεί (έγινε η συνήθης σύσταση μόλις το 1996), η απομάκρυνση του πιο επιβλαβούς ολικού κυτταρικού εμβολίου TDwP έγινε σταδιακά. Τα στοιχεία που δεν μπόρεσα να εντοπίσω για να αξιολογήσω περαιτέρω αυτό το επιχείρημα είναι ο ρυθμός με τον οποίο συνέβη αυτή η μετατόπιση, αλλά θεωρώ ότι είναι λογικό να υποθέσουμε ότι συνέβη μια σταδιακή αλλαγή καθώς όλο και περισσότερα μέρη προσπαθούσαν να αποφύγουν να μηνύσουν για τραυματισμούς από το TDwP.

Το δεύτερο είναι ότι το Back To Sleep ήταν μια ηχηρή επιτυχία (η οποία, αντίθετα, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ήταν απλώς μια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων για να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες των Αμερικανών γονέων γύρω από τα ολοένα και συχνότερα κρούσματα SIDS που έφταναν σε πυρετό - για παράδειγμα, το 1984 διεξήχθησαν ακροάσεις στο Κογκρέσο σχετικά με τον εμβολιασμό και το SIDS).

Αν και το παραπάνω χρονοδιάγραμμα φαίνεται επιφανειακά να υποστηρίζει την επιτυχία της εκστρατείας Back to Sleep (και παραδέχομαι ότι δεν έχω ερευνήσει σε βάθος τα σχετικά δεδομένα), εντούτοις είμαι αρκετά επιφυλακτικός ως προς τον αντίκτυπο της εκστρατείας. Η μείωση του SIDS άρχισε πριν από την έναρξη της εκστρατείας Back to Sleep και η εκστρατεία δεν είχε καμία αξιοσημείωτη επίδραση στην υπάρχουσα τάση του SIDS. Το κρίσιμο στοιχείο που μου λείπει εδώ είναι η επίδραση της σύστασης της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής του 1992 προς τους γιατρούς να υποστηρίζουν ότι τα βρέφη πρέπει να κοιμούνται ανάσκελα. Ακόμα, αμφιβάλλω αν οι συστάσεις αυτές θα μπορούσαν να έχουν αντίκτυπο που θα ήταν συγκρίσιμος με την μετέπειτα μαζική εκστρατεία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης το 1994.

Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το Back To Sleep (που θεωρείται ως μία από τις πιο επιτυχημένες πρωτοβουλίες για την υγεία στην ιστορία) χρησίμευσε τελικά για να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από τη ζημία που προκάλεσε το εμβόλιο TDwP. Αυτό είναι κάπως ανάλογο με το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας που εισήχθη την ίδια στιγμή που το DDT αποσύρθηκε από την αγορά (το DDT προκάλεσε μια ασθένεια που δεν διέφερε από την πολιομυελίτιδα και παρήγαγε σχεδόν πανομοιότυπες βλάβες στον νωτιαίο μυελό), και το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας έγινε στη συνέχεια μια μυθολογία στην οποία βασίστηκε η επιτυχία της σύγχρονης ιατρικής.

Ομοίως, μπορεί να υποστηριχθεί αξιόπιστα ότι η ευρεία υιοθέτηση του μολύβδου (ιδίως στη βενζίνη) ήταν βασική αιτία της ανεξήγητης ακόμη έκρηξης των καρδιακών παθήσεων που βιώσαμε τον περασμένο αιώνα. Ως εκ τούτου, η απόσυρση του μολύβδου από την αγορά ήταν ο πραγματικός παράγοντας που ευθύνεται για τη μεταγενέστερη μείωση των καρδιακών παθήσεων για την οποία η ιατρική κοινότητα έχει επανειλημμένα διεκδικήσει τα εύσημα μέσω του σοβαρά λανθασμένου πολέμου της κατά της χοληστερόλης.

Τα γεγονότα αυτά είναι επίσης ανάλογα με την κοινωνική μυθολογία ότι τα πρώτα εμβόλια ήταν υπεύθυνα για τον τερματισμό της εποχής των μολυσματικών ασθενειών, παρόλο που η εξάλειψη αυτών των ασθενειών ήταν πιθανότατα αποτέλεσμα της βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης και το μεγαλύτερο μέρος της εξάλειψης προηγήθηκε του εμβολιασμού.Το επιχείρημα της συσχέτισης και όχι της αιτιότητας χρησιμοποιείται πάντα για να απομυθοποιηθεί κάθε ισχυρισμός που αμφισβητεί την αυθεντία της σύγχρονης ιατρικής, αλλά όπως δείχνει αυτό το παράδειγμα, μερικές από τις πιο ιερές μυθολογίες της ιατρικής στηρίζονται σε σαθρά θεμέλια και εξαιρετικά αμφισβητήσιμες συσχετίσεις.

Για όσους επιθυμούν να μάθουν περισσότερα για την πραγματική πρώιμη ιστορία του εμβολιασμού, το πρώτο άρθρο σε αυτό το υποσυστατικό καλύπτει τα πρώιμα δεδομένα σχετικά με τους εμβολιασμούς (πολλές από τις πιο θανατηφόρες ασθένειες που μειώθηκαν εκείνη την εποχή δεν είχαν ποτέ εμβόλιο) και δείχνει πώς ο εμβολιασμός κατά της ευλογιάς (που σκότωσε πολλά μικρά παιδιά) ήταν μια τραγωδία που διήρκεσε έναν αιώνα και δεν ήταν σε καμία περίπτωση υπεύθυνη για την εξάλειψη της ευλογιάς.

Διαγνωστική αναταξινόμηση

Υπάρχουν δύο ανταγωνιστικές υποθέσεις (με τις οποίες συμφωνώ και με τις δύο) για την εξήγηση της μείωσης της πολιομυελίτιδας μετά τις εκστρατείες εμβολιασμού κατά της πολιομυελίτιδας. Εκτός από την υπόθεση του DDT που συζητήθηκε παραπάνω, έχει επίσης υποστηριχθεί ότι τα διαγνωστικά κριτήρια για την πολιομυελίτιδα άλλαξαν έτσι ώστε σχεδόν κάθε κατάσταση που προηγουμένως χαρακτηριζόταν ως πολιομυελίτιδα να επαναπροσδιορίζεται ως κάτι άλλο (π.χ. τώρα έχουμε καταστάσεις όπως η μη πολιομυελίτιδα Οξεία χαλαρή παράλυση).

Οι γραφειοκράτες αρέσκονται στο να πειράζουν τις ταξινομήσεις για να προωθήσουν πολιτικές ατζέντες, οι οποίες πρόσφατα έγιναν αντιληπτές από το ευρύ κοινό, αφού αναγνωρίστηκε ότι οι περισσότεροι (αλλά όχι όλοι) από τους θανάτους που αποδόθηκαν στο COVID-19 δεν άλλαζαν τον συνολικό αριθμό των θανάτων που συνέβησαν, αποδεικνύοντας ότι πολλοί «θάνατοι» του COVID-19 ήταν απλώς άλλες θανατηφόρες καταστάσεις που επαναταξινομήθηκαν ως θάνατοι του COVID-19.

Μια παρόμοια κατάσταση μπορεί να υπάρχει και εδώ, καθώς μια αλλαγή στις διαγνωστικές ταξινομήσεις θα μπορούσε να εξηγήσει τη μείωση που αποδίδω στην απόσυρση του εμβολίου TDwP από την αγορά. Πριν από το 1979, το σύστημα ICD του ΠΟΥ (το οποίο είναι υποχρεωτικό να χρησιμοποιείται στα έγγραφα για κάθε θάνατο που συμβαίνει) ανέφερε τους εμβολιασμούς ως αιτία θανάτου. Το 1979, το ICD αφαίρεσε οριστικά αυτή την ταξινόμηση, καθιστώντας έτσι αδύνατο, ακόμη και αν ο γιατρός το επιθυμούσε, να υπάρξει επίσημη καταγραφή των εμβολίων που προκαλούν το θάνατο ενός βρέφους (αντ' αυτού, αυτοί οι θάνατοι μεταφέρθηκαν στην ομιχλώδη κατηγορία του SIDS, όπου οι διαψευστές θα μπορούσαν στη συνέχεια να υποστηρίξουν ότι οι θάνατοι δεν είχαν καμία σχέση με τον εμβολιασμό). Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι αυτό δεν έγινε σκόπιμα για να αποκρυφτεί το θέμα.

Υπάρχουν επίσης δεδομένα που υποδηλώνουν ότι αυτή η διαγνωστική μετατόπιση επεκτάθηκε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας Back to Sleep, και το όφελος της εκστρατείας ήταν κυρίως ένα τεχνούργημα των διαφορετικών κωδικών ICD για το θάνατο που χρησιμοποιήθηκαν μετά την έναρξη της εκστρατείας (ενδεχομένως επειδή οι γιατροί πιστεύοντας στην αξία των συμβουλών τους, δεν ήθελαν τότε να χαρακτηρίσουν τον θάνατο ενός βρέφους του οποίου η μητέρα είχε ακολουθήσει τις οδηγίες του γιατρού να κοιμάται ανάσκελα ως SIDS).

Το συνολικό ποσοστό μεταγεννητικής θνησιμότητας μειώθηκε κατά 27% και το ποσοστό μεταγεννητικού SIDS μειώθηκε κατά 55% μεταξύ 1992 και 2001. Ωστόσο, για την περίοδο από το 1999 έως το 2001 δεν υπήρξε σημαντική μεταβολή στο συνολικό ποσοστό μεταγεννητικής θνησιμότητας, ενώ το ποσοστό μεταγεννητικού SIDS μειώθηκε κατά 17,4%. Οι ταυτόχρονες αυξήσεις στα ποσοστά μεταγεννητικής θνησιμότητας για άγνωστα και μη προσδιορισμένα αίτια και ασφυξία ευθύνονται για το 90% της μείωσης του ποσοστού SIDS μεταξύ 1999 και 2001.

Ωστόσο, αν και αυτή η εξήγηση είναι επίσης πειστική, δεν ταιριάζει με τις παραπάνω τάσεις με τα στοιχεία του CDC (το συνδυασμένο SUID περιλαμβάνει όλες αυτές τις ταξινομήσεις) ή με τις τάσεις που βρήκα για τη συνολική βρεφική θνησιμότητα. Αυτό υποδηλώνει ότι υπάρχει σφάλμα στα δεδομένα που διέπουν αυτές τις αντίθετες απόψεις και πρέπει να αναγνωρίσω ότι είναι πέρα από τις δυνατότητές μου να προσδιορίσω πού βρίσκεται αυτό το σφάλμα (μια πιο λεπτομερής συζήτηση σχετικά με τις λανθασμένες ταξινομήσεις του SIDS που ενδεχομένως εκτείνεται πέρα από τις τρεις κατηγορίες που περιέχονται στο SUID μπορεί να βρεθεί εδώ).

Τέλος, παρόλο που υπάρχουν κάποιες εγγενείς προκλήσεις στη σύγκριση των ιστορικών τάσεων του SIDS με τον εμβολιασμό, μια πρόσφατη μελέτη του 2011 βρήκε ένα άλλο μέσο για την αξιολόγηση αυτής της συσχέτισης, συγκρίνοντας τα τρέχοντα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας των 34 χωρών με τη χαμηλότερη βρεφική θνησιμότητα (επιλέχθηκαν 34, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται στο νούμερο 34) με τον αριθμό των απαιτούμενων παιδικών εμβολίων στη χώρα. Η σχέση είναι αδιαμφισβήτητη.

Ολόκληρο το Κοκκύτης Ολόκληρων κυττάρων στην Αφρική

Επειδή ο εμβολιασμός κατά του κοκκύτη ολικών κυττάρων είναι φθηνότερος στην παραγωγή από το ασφαλέστερο ακανθοκυτταρικό σκεύασμα, η κύρια χρήση του μετατοπίστηκε στον τρίτο κόσμο μόλις απομακρύνθηκε από τη δυτική αγορά.

Ο Peter Aaby, ένας διάσημος επιστήμονας εμβολίων και υποστηρικτής του εμβολιασμού, ανέλαβε από τον ΠΟΥ να μελετήσει τις επιπτώσεις των εμβολίων που χρησιμοποιούνται συνήθως σε φιλανθρωπικά προγράμματα της διεθνούς κοινότητας στη βρεφική θνησιμότητα. Για το πλαίσιο, αυτού του είδους οι μελέτες διεξάγονται σπάνια, γι' αυτό και δεν έχουμε ακόμη τα δεδομένα για να καθορίσουμε αν τα εμβόλια που χορηγούμε στα παιδιά μας παρέχουν καθαρό όφελος ή βλάβη.

Τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που περίμενε ο Aaby. Ενώ παρατηρήθηκε σημαντική μείωση των θανάτων από το MMR (εξ όσων γνωρίζω, αυτή είναι μία από τις μοναδικές μελέτες που έχει βρεθεί ποτέ σαφές όφελος από ένα πρόγραμμα εμβολιασμού, πιθανότατα λόγω της διέγερσης του ανοσοποιητικού συστήματος από το εμβόλιο MMR για την προστασία από μια ποικιλία συχνά θανατηφόρων μολυσματικών ασθενειών που ενδημούν στην περιοχή), το αντίθετο βρέθηκε για το DTP και τα δεδομένα του Aaby έδειξαν ότι το πρόγραμμα έπρεπε να καταργηθεί:

"Το DTP συσχετίστηκε με 5 φορές υψηλότερη θνησιμότητα από το να είναι κανείς ανεμβολίαστος [η DPT αύξησε τους θανάτους 3,93 φορές στα αγόρια και 9,98 φορές στα κορίτσια] . Καμία προοπτική μελέτη δεν έχει δείξει ευεργετικά αποτελέσματα επιβίωσης της DTP. Δυστυχώς, το DTP είναι το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο εμβόλιο και το ποσοστό που λαμβάνει DTP χρησιμοποιείται παγκοσμίως ως δείκτης της απόδοσης των εθνικών προγραμμάτων εμβολιασμού».

«Θα πρέπει να μας ανησυχεί το γεγονός ότι η επίδραση των εμβολιασμών ρουτίνας στην ολική θνησιμότητα δεν εξετάστηκε σε τυχαιοποιημένες μελέτες. Όλα τα διαθέσιμα επί του παρόντος στοιχεία δείχνουν ότι το εμβόλιο DTP μπορεί να σκοτώσει περισσότερα παιδιά από άλλες αιτίες απ' ό,τι σώζει από διφθερίτιδα, τέτανο ή κοκκύτη. Παρόλο που ένα εμβόλιο προστατεύει τα παιδιά από τη νόσο-στόχο, μπορεί ταυτόχρονα να αυξήσει την ευαισθησία σε άσχετες λοιμώξεις».

Τα αποτελέσματα του Aaby, όπως ήταν φυσικό, θάφτηκαν. Μετά τη δημοσίευσή του, αντί να επανεκτιμηθεί, η διανομή του DPT έχει μόνο αυξηθεί, κυρίως λόγω του Bill Gates, ο οποίος μέσω του ιδρύματός του μετατόπισε την εστίαση του ΠΟΥ προς τον εμβολιασμό (και όχι προς έργα δημόσιας υγείας που σώζουν ζωές, μια ανησυχία που μου έχουν επανειλημμένα κοινοποιήσει υπάλληλοι του ΠΟΥ).

Ο Peter Gøtzsche, MD, είναι ένας διάσημος ειδικός στην ερευνητική απάτη και υπήρξε ένας κρίσιμος μεταρρυθμιστής της ιατρικής που βασίζεται σε στοιχεία, ο οποίος έχει επανειλημμένα βάλει το κεφάλι του στη φωτιά για να πει την αλήθεια στην εξουσία (ο Gøtzsche υποστηρίζει ωστόσο πλήρως τα περισσότερα εμβόλια, αλλά όχι όλα). Μετά την έκθεση του Aaby, ζητήθηκε από τον Gøtzsche να παράσχει μια συστηματική ανασκόπηση του προγράμματος DPT. Ο Gøtzsche, με τη σειρά του, κατέληξε στο συμπέρασμα, «Τα στοιχεία μας λένε ότι είναι πιθανό το εμβόλιο DTP να αυξάνει τη συνολική θνησιμότητα σε χώρες με χαμηλό εισόδημα». Αυτό είναι περίπου το πιο ισχυρό κατηγορητήριο για ένα εμβόλιο που μπορεί να διατυπωθεί σε μια επιστημονική δημοσίευση.

Επιβαρυντικοί παράγοντες

Τα τυπικά κριτήρια για την απόδειξη της αιτιότητας είναι εάν υπάρχει σχέση δόσης-απόκρισης μεταξύ ενός παράγοντα που προκαλεί ασθένεια και μιας ασθένειας και εάν λογικοί προδιαθεσικοί παράγοντες αυξάνουν την πιθανότητα ένας παράγοντας να προκαλέσει τη σχετική ασθένεια. Στο βιβλίο του Miller's Review of [400] Critical Vaccine Studies , ο Neil Miller εντόπισε μια σειρά από μελέτες που δημοσιεύτηκαν στο πλαίσιο της βιβλιογραφίας με κριτές και αποδεικνύουν αυτές τις σχέσεις, και αυτή η σκληρή δουλειά κατέστησε δυνατή την παρούσα ενότητα.

Το ιδιαίτερα λυπηρό σχετικά με αυτούς τους επιβαρυντικούς παράγοντες είναι ότι αν ο ιατρικός τομέας τους αναγνώριζε, ο εμβολιασμός θα μπορούσε εύκολα να τροποποιηθεί ώστε να συνεχιστεί ο εμβολιασμός αλλά να αποφευχθούν πολλές από τις στρατηγικές εμβολιασμού υψηλού κινδύνου. Ωστόσο, αυτό δεν γίνεται ποτέ, επειδή απαιτεί να αναγνωριστεί ότι τα εμβόλια δεν είναι 100% ασφαλή, πράγμα που είναι θεμελιωδώς απαράδεκτο για τον ιατρικό τομέα (οι παιδίατροι που εξακολουθούν να εμβολιάζουν, αλλά τα διαχωρίζουν, συχνά δέχονται αντίποινα). Συζήτησα τα στοιχεία που περιγράφονται σε αυτό το τμήμα με συναδέλφους που είναι εκπαιδευμένοι παιδίατροι και όλοι ανεξαιρέτως μου είπαν ότι δεν γνώριζαν ποτέ ότι υπήρχαν αυτά τα στοιχεία.

Εξαδύναμα εμβόλια

Τα υπάρχοντα δεδομένα υποδεικνύουν ότι τα πολλαπλά εμβόλια που χορηγούνται ταυτόχρονα (π.χ. μέσω εμβολίων που συνδυάζουν πολλαπλές ανοσοποιήσεις σε μία μόνο ένεση), ιδίως τα εξαδύναμα εμβόλια (DTP + πολιομυελίτιδα + αιμόφιλος γρίπης Β + ηπατίτιδα Β) συσχετίζονται με αυξημένη συχνότητα εμφάνισης SIDS. Οι ακόλουθες τρεις μελέτες υποστηρίζουν αυτή τη σχέση:

1. Μετά τη διάθεση του εξασθενούς εμβολίου της GSK στην Ευρώπη το 2000, εμφανίστηκαν αρκετές αναφορές θανάτων βρεφών αμέσως μετά τη χορήγηση του εν λόγω εμβολίου. Αυτό προκάλεσε μια μελέτη του 2005 στη βάση δεδομένων ανεπιθύμητων ενεργειών της Γερμανίας, η οποία ανέλυσε τον κίνδυνο αιφνίδιου απροσδόκητου θανάτου σε μικρά παιδιά εντός 1 έως 28 ημερών μετά τη λήψη εξασθενούς εμβολίου. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι τυποποιημένοι δείκτες θνησιμότητας (SMR) ήταν μη σημαντικά υψηλότεροι από τους αναμενόμενους την πρώτη ημέρα μετά τη λήψη εξασθενούς εμβολίου κατά τη βρεφική ηλικία και ότι κατά το δεύτερο έτος της ζωής, τα παιδιά είχαν σημαντικά περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν εντός μίας ημέρας (SMR = 31,3) ή δύο ημερών (SMR = 23,5) μετά τον εξαδύναμο εμβολιασμό.

2. Σε συνέχεια της γερμανικής μελέτης, με τη χρήση της εθνικής βάσης δεδομένων της Ιταλίας για τα πιστοποιητικά θανάτου , διαπιστώθηκε ότι η χορήγηση ενός εξασθενούς εμβολίου σε βρέφη ηλικίας 1-24 μηνών αύξησε τον κίνδυνο θανάτου τους κατά τις 14 ημέρες μετά τον εμβολιασμό κατά 2,2 φορές (όταν χορηγήθηκαν έξι αντιγόνα με διαφορετικό τρόπο, παρατηρήθηκε επίσης μια πιο μικρή αύξηση). Παρόλο που τα αποτελέσματα αυτά ήταν στατιστικά σημαντικά, οι συγγραφείς κατέληξαν ωστόσο στο συμπέρασμα ότι δεν παρουσιάζουν ουσιαστική ανησυχία για την ασφάλεια των εμβολίων (ένα συμπέρασμα που υποψιάζομαι ότι οφείλεται είτε σε μια υπάρχουσα προκατάληψη είτε στο ότι οι συγγραφείς δεν κατανόησαν τον παράγοντα της υποδήλωσης για τους περισσότερους τραυματισμούς από εμβόλια).

3. Λόγω των δεδομένων που υποδηλώνουν μια σχέση μεταξύ των εξασθενών εμβολίων και του SIDS, το 2011, ένας Ιταλός δικαστής διέταξε την αποδέσμευση των εμπιστευτικών δεδομένων παρακολούθησης της ασφάλειας της GlaxoSmithKline εντός της Ιταλίας. Παρόλο που η έκθεση της GSK υποστήριξε ότι λιγότεροι θάνατοι από ό,τι θα αναμενόταν φυσιολογικά συνέβησαν μετά τον εμβολιασμό (γεγονός που υποδηλώνει απάτη, καθώς καμία από τις εμβολιαζόμενες ασθένειες δεν προκαλεί αιφνίδιο θάνατο - ύποπτα κυβερνητικά σύνολα δεδομένων COVID-19 έκαναν παρόμοιους ισχυρισμούς ότι μείωνε τους θανάτους που δεν σχετίζονταν με το COVID-19), αλλά παρόλο που η GSK ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο, η βάση δεδομένων της αποκάλυψε ότι περίπου το 90% των αναφερόμενων θανάτων βρεφών συνέβησαν αμέσως μετά τον εμβολιασμό.

Αργότερα, μια εμπιστευτική έκθεση της GSK υποβλήθηκε στις ευρωπαϊκές ρυθμιστικές αρχές το 2015. Από τους σχετιζόμενους με το εμβόλιο θανάτους που αναφέρθηκαν, το 52,5 % συγκεντρώθηκε εντός τριών ημερών μετά τον εμβολιασμό και το 82,2 % συνέβη εντός επτά ημερών μετά τον εμβολιασμό, ενώ το 97,9 % όλων των αιφνίδιων θανάτων μετά την πρώτη δόση του εξασθενούς εμβολιασμού (συνιστώνται τέσσερις δόσεις) συνέβη τις πρώτες δέκα ημέρες μετά τον εμβολιασμό, ενώ μόλις το 2,1 % συνέβη τις επόμενες δέκα ημέρες.

Οι αναφορές της GSK τεκμηριώνουν και πάλι τη σχέση που έχουν διαπιστώσει αμέτρητοι άλλοι ότι το SIDS συμβαίνει δυσανάλογα αμέσως μετά τον εμβολιασμό. Εάν, από κάποια ιδιοτροπία της μοίρας, αυτά τα ύποπτα εμβόλια είχαν κατά σύμπτωση χορηγηθεί την ίδια χρονική στιγμή που θα συνέβαινε φυσιολογικά το SIDS (πράγμα που έχουν το θράσος να υποστηρίζουν οι απογοητευτές), δεν θα συνέβαινε ο χρόνος που διαπιστώνεται σταθερά για το SIDS και οι περιπτώσεις θανάτου θα ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένες σε ολόκληρη την περίοδο των 2-6 μηνών αντί να συγκεντρώνονται αμέσως μετά τον εμβολιασμό.

Πρόωρα βρέφη

Η παροχή εμβολίων νωρίτερα στη ζωή, ιδίως σε πρόωρα βρέφη, έχει παρατηρηθεί ότι συσχετίζεται με αυξημένη πιθανότητα ενός δυνητικά θανατηφόρου επεισοδίου νόσου (π.χ. σοβαρές φλεγμονώδεις αντιδράσεις, καρδιακά προβλήματα και, το σημαντικότερο, διαταραχή ή διακοπή της αναπνοής, η οποία, όταν είναι αρκετά σοβαρή, οδηγεί σε SIDS). Η συσχέτιση αυτή είναι αρκετά συχνή ώστε να έχουν διεξαχθεί πολλές μελέτες επί του θέματος και τα καθιερωμένα περιοδικά έχουν δημοσιεύσει άρθρα που υποδηλώνουν την ανάγκη παρακολούθησης αυτών των επιπλοκών στα πρόωρα βρέφη.

Πέρα από τα κρίσιμα συστήματα του οργανισμού που είναι λιγότερο ικανά να αντέξουν το στρες του εμβολιασμού σε ένα ατελώς ανεπτυγμένο (πρόωρο) σώμα, δεδομένου ότι οι δόσεις των εμβολίων δεν διαβαθμίζονται ανάλογα με το βάρος του βρέφους (αντίθετα, ακολουθείται ένα μοντέλο που ταιριάζει σε όλους), τα πρόωρα βρέφη λαμβάνουν ουσιαστικά πολύ υψηλότερη δόση εμβολίου. Δεδομένου ότι αυτή η «υψηλότερη» ποσότητα συσχετίζεται με μεγαλύτερη πιθανότητα απειλητικού για τη ζωή τραυματισμού από το εμβόλιο, καταδεικνύεται και πάλι μια σχέση δόσης-απόκρισης στον εμβολιασμό. Σε κάθε μία από αυτές τις μελέτες όπου αξιολογήθηκαν τα πρόωρα βρέφη, τα «καρδιοαναπνευστικά συμβάντα» αναφέρονταν συνήθως σε διακοπές της αναπνοής (άπνοια), επιβραδυνόμενο καρδιακό ρυθμό (βραδυκαρδία) και ή μείωση της οξυγόνωσης των ιστών.

Σημείωση: η σχέση δόσης-απόκρισης θεωρείται βασικό κριτήριο για τον προσδιορισμό της αιτιότητας στην τοξικολογία.

Εάν δεν αντιμετωπιστούν τα καρδιοαναπνευστικά συμβάντα, είναι συχνά θανατηφόρα. Δεδομένου ότι τα πρόωρα βρέφη συχνά κρατούνται στο νοσοκομείο για παρακολούθηση, αποτελούν τη μία ομάδα της οποίας τα ζωτικά σημεία θα παρακολουθούνται μετά τον εμβολιασμό (καθώς η κύρια εργασία της ΜΕΘ είναι να το κάνει αυτό και να παρεμβαίνει για να σώζει τα βρέφη που εμφανίζουν μη ασφαλή ζωτικά σημεία). Με βάση τα στοιχεία που παρουσιάζονται εδώ, πιστεύω ότι είναι δίκαιο να προβάλουμε το επιχείρημα ότι πολλές περιπτώσεις SIDS αφορούσαν περιστατικά καρδιοαναπνευστικών επεισοδίων που προκλήθηκαν από εμβόλιο και εξελίχθηκαν σε θάνατο, ενώ το βρέφος δεν μπορούσε να μείνει αφύλακτο καθώς βρισκόταν στην κούνια του. Επιπλέον, αυτό αποδείχθηκε και από την προαναφερθείσα αυστραλιανή μελέτη, όπου κατασκευάστηκε μια εξειδικευμένη συσκευή για την παρακολούθηση της αναπνοής ενός βρέφους στο σπίτι μετά τον εμβολιασμό.

Ορισμένες από τις μελέτες που αξιολογούν την επίδραση του εμβολιασμού σε βρέφη που διατρέχουν κίνδυνο είναι οι ακόλουθες:

• -Μια μελέτη του 1997 παρακολούθησε πρόωρα βρέφη για 24 ώρες πριν και μετά τον εμβολιασμό τους στους δύο μήνες. Πριν από τον εμβολιασμό, 1 από τα 98 πρόωρα βρέφη παρουσίασε καρδιοαναπνευστικό επεισόδιο, ενώ 17 από τα 98 παρουσίασαν τέτοιο επεισόδιο μετά τον εμβολιασμό. Από αυτά τα 17 που είχαν, το 29% χρειάστηκε αναπνευστική υποστήριξη.
• -Μια μελέτη του 1998 διαπίστωσε ότι το 30% των πρόωρων βρεφών είχαν καρδιοαναπνευστικό επεισόδιο εντός 24 ωρών μετά τον εμβολιασμό (και σε όλα τα βρέφη εκτός από ένα, οι βασικοί δείκτες φλεγμονής αυξήθηκαν σε μη φυσιολογικά επίπεδα μετά τον εμβολιασμό).
• -Μια μελέτη του 2001 διαπίστωσε ότι ανεπιθύμητες αντιδράσεις του εμβολίου εμφανίστηκαν στο 38% των πρόωρων βρεφών, και το 20% των πρόωρων βρεφών (τα οποία ήταν σημαντικά νεότερα και μικρότερα κατά τη στιγμή του εμβολιασμού από τα μη τραυματισμένα) εμφάνισαν καρδιοαναπνευστικά συμβάντα μετά τον εμβολιασμό. Το ένα τρίτο (33%) των πρόωρων βρεφών που εμβολιάστηκαν σε ηλικία 70 ημερών ή μικρότερη, παρουσίασαν σημαντικές ανεπιθύμητες ενέργειες σε σύγκριση με καμία όταν εμβολιάστηκαν σε ηλικία άνω των 70 ημερών.
• -Μια μελέτη του 2005 διαπίστωσε ότι επαναλαμβανόμενα ή αυξημένης σοβαρότητας καρδιοαναπνευστικά συμβάντα εμφανίστηκαν στο 13% των πρόωρων βρεφών μετά τον εμβολιασμό.
• -Μια μελέτη του 2006 διαπίστωσε ότι τα εμβολιασμένα πρόωρα βρέφη είχαν 2,41 φορές περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν επανεμφάνιση ή αυξημένα καρδιοαναπνευστικά επεισόδια από ό,τι οι μη εμβολιασμένοι μάρτυρες. Το χαμηλό βάρος κατά τη στιγμή του εμβολιασμού αύξησε τον κίνδυνο αυτών των συμβάντων.
• -Μιαμελέτη του 2007 διαπίστωσε ότι το 11% των εμβολιασμένων πρόωρων νεογνών παρουσίασε καρδιοαναπνευστικά συμβάντα. Από τα βρέφη με υπάρχουσες χρόνιες ασθένειες, το 21,7% εμφάνισε αυτές τις αντιδράσεις.
• -Μια μελέτη του 2007 διαπίστωσε ότι καρδιοαναπνευστικά συμβάντα παρατηρήθηκαν στο 0-22% των βρεφών που έλαβαν ένα μόνο εμβόλιο (το ποσοστό αυτό ποικίλλει ανάλογα με το εμβόλιο, το TDaP ήταν το υψηλότερο με 22%) και στο 32% εκείνων που έλαβαν πολλαπλά εμβόλια ταυτόχρονα (τα οποία είχαν κατά μέσο όρο 3,62 φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρδιοαναπνευστικό συμβάν από εκείνα που έλαβαν ένα μόνο εμβόλιο). Το 13% των ατόμων που έλαβαν πολλαπλά εμβόλια χρειάστηκε στη συνέχεια αερισμό, ενώ παθολογική αύξηση των φλεγμονωδών δεικτών εμφανίστηκε έως και στο 70% των ατόμων που έλαβαν ένα μόνο εμβόλιο και στο 85% των βρεφών που έλαβαν πολλαπλά εμβόλια.
• -Μια μελέτη του 2008 διαπίστωσε ότι το 51,5% όλων των εμβολιασμένων πρόωρων βρεφών εμφάνισε καρδιοαναπνευστικό συμβάν μετά τον πρώτο εμβολιασμό και το 18% εμφάνισε υποτροπή μετά τον δεύτερο εμβολιασμό.
• -Μια μελέτη του 2010 διαπίστωσε ότι καρδιοαναπνευστικά συμβάντα εμφανίστηκαν στο 10,8% των βρεφών με πολύ χαμηλό βάρος γέννησης μετά τον εμβολιασμό και ότι όταν εμφανίστηκαν άπνοιες, είχαν 6,4 φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν βραδυκαρδία.
• -Μια μελέτη του 2011 διαπίστωσε ότι από τα πρόωρα βρέφη που παρουσίασαν άπνοια μετά τον αρχικό εμβολιασμό τους, το 18% εμφάνισε υποτροπιάζουσα άπνοια με τους επόμενους εμβολιασμούς.
• -Μια μελέτη του 2012 διαπίστωσε ότι καρδιοαναπνευστικά επεισόδια εμφανίστηκαν στο 35% των πρόωρων βρεφών με πολύ χαμηλό βάρος γέννησης μετά τον εμβολιασμό και ο κίνδυνος αυτός αυξήθηκε με τη χαμηλή ηλικία κύησης ή το βρέφος που ήδη χρειαζόταν αναπνευστική υποστήριξη πριν από τον εμβολιασμό.
• -Μια μελέτη του 2012 διαπίστωσε ότι σχεδόν το 32% των εμβολιασμένων πρόωρων βρεφών παρουσίασαν καρδιοαναπνευστικά συμβάντα μετά τον εμβολιασμό. Οι ανεπιθύμητες αντιδράσεις ήταν πιο συχνές στα νεότερα και μικρότερου βάρους βρέφη.

Μια ανάλυση του VAERS υποστήριξε επίσης αυτή τη συσχέτιση:

• Μια ανάλυση του 2012 διαπίστωσε ότι 38.801 αναφορές στο VAERS που συνέβησαν σε βρέφη μεταξύ 1990-2010 (να έχετε υπόψη σας ότι αυτές οι βλάβες υποδηλώνονται μαζικά - συχνά σε ποσοστό που κυμαίνεται μόνο στο 1-3% των πραγματικών περιπτώσεων) φιλτράρονται για περιπτώσεις νοσηλείας (6279) και θανάτων (1881) και στη συνέχεια συγκρίνονται με τον αριθμό των εμβολίων που έγιναν και την ηλικία του παιδιού. Το ποσοστό νοσηλείας αυξήθηκε γραμμικά από 11,0% (107 από 969) για δύο δόσεις σε 23,5% (661 από 2817) για οκτώ δόσεις και μειώθηκε γραμμικά από 20,1% (154 από 765) για παιδιά ηλικίας <0,1 ετών σε 10,7% (86 από 801) για παιδιά ηλικίας 0,9 ετών. Τα παιδιά που έλαβαν 5-8 δόσεις εμβολίου είχαν 1,5 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από τα παιδιά που έλαβαν 1-4 δόσεις (3,6% έως 5,5%) και τα αγόρια είχαν 1,4 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από τα κορίτσια.

Ήταν τα lockdown του COVID-19 μεταμφιεσμένη ευλογία;

Ένας βασικός λόγος για τον οποίο είναι αδύνατο να βελτιωθεί η ασφάλεια των υφιστάμενων εμβολίων είναι ότι οι κλινικές δοκιμές που αξιολογούν την ασφάλεια των εμβολιασμών είναι, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, απαγορευμένες (και όταν διεξάγονται, οι ερευνητές υφίστανται ακραίες διώξεις που πολλοί πιστεύουν ότι αποσκοπούν στο να αποθαρρύνουν άλλους ερευνητές από το να συνεχίσουν την ίδια έρευνα).

Το σκεπτικό αυτής της απαγόρευσης είναι ότι τα εμβόλια είναι τόσο απίστευτα ασφαλή και αποτελεσματικά που είναι ανήθικο να διεξάγεται μια δοκιμή που στερεί αυτές τις σωτήριες για τη ζωή θεραπείες από παιδιά που χρησιμεύουν ως μάρτυρες. Αντίθετα, κάθε στοιχείο που υποστηρίζει ότι τα εμβόλια δεν είναι ασφαλή απορρίπτεται πάντα με τη δήλωση ότι δεν υπάρχουν δεδομένα ελέγχου εικονικού φαρμάκου που να τεκμηριώνουν αυτή τη βλάβη.

Αυτή η κυκλική λογική που αποσκοπεί στη θωράκιση των διαθέσιμων εμβολίων από κάθε έλεγχο (στον οποίο, λόγω του προφίλ τοξικότητάς τους, δεν θα μπορούσαν να αντέξουν) αποτελεί ατέλειωτη πηγή απογοήτευσης για τους υποστηρικτές της ασφάλειας των εμβολίων. Επειδή οι βλάβες από τον εμβολιασμό είναι τόσο εκτεταμένες, γίνονται εμφανείς μόνο σε ομάδες ελέγχου (οι οποίες εξακολουθούν να υπάρχουν και δείχνουν σταθερά απουσία ή σημαντική μείωση των περισσότερων χρόνιων ασθενειών). Αυτός είναι πιθανόν ο λόγος για τον οποίο έχει γίνει μια τόσο αδυσώπητη προσπάθεια να διασφαλιστεί ότι δεν μπορούν να υπάρξουν ομάδες σύγκρισης χωρίς εμβολιασμό (αυτό προβλήθηκε επίσης ως λόγος για τον οποίο οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν μια φανατική προσπάθεια να εμβολιάσουν τον πληθυσμό, καθώς διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν βαθιά ευθύνη για το προφανές κύμα τραυματισμών που συνέβη μόνο σε εκείνους που έλαβαν τα εμβόλια με τις πρωτεΐνες αιχμής).

Σε αυτό το σημείο, έχουμε γίνει μάρτυρες ενός παιχνιδιού γάτας και ποντικιού που διαρκεί έναν αιώνα, όπου οι αρχές επινοούν τον ένα λόγο μετά τον άλλο για να απορρίπτουν κάθε νέο τρόπο που αποδεικνύει ότι συμβαίνουν βαθιές ανεπιθύμητες αντιδράσεις από τον εμβολιασμό. Ελπίζω αυτό το άρθρο να παρέχει επαρκή στοιχεία για να αποδείξει ότι υπάρχει εδώ και δεκαετίες μια σαφής και αδιαμφισβήτητη σχέση μεταξύ εμβολιασμού και SIDS. Σε αυτού του είδους τις καταστάσεις, είναι επιτακτική ανάγκη να διεξαχθούν κλινικές δοκιμές για να διευθετηθεί το ζήτημα (οι οποίες θα έλεγα ότι πάντα απαγορεύονταν επειδή θα έδειχναν ότι τα εμβόλια σκοτώνουν τα μωρά). Ωστόσο, ενώ έχει γίνει πολλή δουλειά για να διατηρηθεί αυτή η απαγόρευση, το εμπάργκο έσπασε κατά λάθος το 2020.

Όταν τέθηκαν σε ισχύ τα λουκέτα COVID-19 και τερματίστηκαν οι μη απαραίτητες ιατρικές υπηρεσίες (συμπεριλαμβανομένων των επισκέψεων ρουτίνας με τον παιδίατρο για τους προγραμματισμένους εμβολιασμούς), οι υποστηρικτές της ασφάλειας των εμβολίων συνειδητοποίησαν ότι αυτό αποτελούσε μια μοναδική ευκαιρία να αποδείξουν ότι το πρόγραμμα εμβολιασμών προκαλεί το SIDS, επειδή θα υπήρχε μια σύντομη περίοδος κατά την οποία η πρόσληψη εμβολίων στην παιδική ηλικία θα μειωνόταν σημαντικά.

Προτού προχωρήσουμε περαιτέρω, θέλω να σημειώσω ότι, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, επρόκειτο για μια προοπτική μελέτη (η οποία θεωρείται πολύ πιο έγκυρη από μια αναδρομική μελέτη), επειδή τόσοι πολλοί γιατροί στις κοινότητες στις οποίες ανήκα ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να μελετήσουν αυτό το θέμα τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα λουκέτα. Θα παραθέσω τώρα μερικά στοιχεία από μια έκθεση που συντάχθηκε με βάση αυτά τα δεδομένα.

Αν και οι θάνατοι για πολλά τμήματα του πληθυσμού αυξήθηκαν κατά τις πρώτες ημέρες του COVID-19, μια ομάδα αντίθετα παρουσίασε μια απροσδόκητη μείωση:

Το πιο περίεργο είναι ότι η μείωση αυτή εντοπίστηκε κυρίως σε παιδιά της ίδιας ηλικίας με εκείνα που βίωσαν το SIDS:

Παραδόξως, η μεγαλύτερη μείωση της θνησιμότητας σημειώθηκε στις εθνοτικές μειονότητες (οι οποίες συχνά υφίστανται τους σοβαρότερους τραυματισμούς από το εμβόλιο):

Ακόμα πιο περίεργο, μια άνευ προηγουμένου μείωση του εμβολιασμού σημειώθηκε επίσης εκείνη την περίοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες:

Επιπλέον, η επίδραση αυτή δεν περιορίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για παράδειγμα, ο ΠΟΥ εξέδωσε επίσης δελτίο Τύπου στις 22 Μαΐου, σημειώνοντας ότι «Από τον Μάρτιο του 2020, οι υπηρεσίες εμβολιασμού ρουτίνας για την παιδική ηλικία έχουν διαταραχθεί σε παγκόσμια κλίμακα που μπορεί να είναι πρωτοφανής από την έναρξη των διευρυμένων προγραμμάτων εμβολιασμού (EPI) τη δεκαετία του 1970».

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η πιο συνηθισμένη διάψευση αυτού του συνόλου δεδομένων που υποδηλώνει ότι η μείωση των ποσοστών εμβολιασμού μείωσε τους βρεφικούς θανάτους ήταν ότι το CDC κατέγραψε μια μικρή αύξηση των περιπτώσεων SIDS το 2020- ωστόσο, δεδομένου ότι το 2020 σημειώθηκε μια τόσο σημαντική πτώση της συνολικής παιδικής θνησιμότητας, δεν είμαι σίγουρος αν αυτή η μικρή αύξηση είναι ουσιαστική (και αν είναι ή όχι αποτέλεσμα λανθασμένων ταξινομήσεων θανάτου που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια του 2020, όπως αυτές που προκύπτουν από τη διαθεσιμότητα λιγότερων διαγνωστικών πόρων).

Επιπλέον, λόγω του πολιτικού κλίματος της Φλόριντα, η πολιτεία ήταν μοναδικά κατάλληλη για να ηγηθεί αυτής της τάσης (απ' όσο γνωρίζω, καμία άλλη πολιτεία δεν είχε παρόμοια πτώση στην πρόσληψη εμβολίων). Το 2021, το ποσοστό παιδικού εμβολιασμού στη Φλόριντα μειώθηκε από 93,4% το 2020 σε μόλις 79,3% το 2021. Την ίδια στιγμή που συνέβη αυτό, η συνολική βρεφική θνησιμότητα κάτω του ενός έτους στη Φλόριντα μειώθηκε επίσης κατά 8,93% (αντιστροφή της τάσης του 2020, όπου η βρεφική θνησιμότητα είχε αυξηθεί κατά 0,67%). Καθώς η μείωση της εμβολιαστικής κάλυψης κατά 14% συσχετίστηκε με μείωση της βρεφικής θνησιμότητας κατά 9%, αυτό οδήγησε τον Chudov στο συμπέρασμα ότι περίπου οι μισοί από τους βρεφικούς θανάτους στη Φλόριντα θα μπορούσαν δυνητικά να αποδοθούν στους εμβολιασμούς.

VAERS

Τέλος, για να αξιολογήσω τα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με αυτή την υπόθεση, συμβουλεύτηκα το VAERS, όπου ανακάλυψα πολλές συναρπαστικές (και τραγικές) περιπτώσεις (μερικές αναφέρονται εδώ) των οποίων οι περιγραφές ταιριάζουν πανομοιότυπα με τα μοτίβα που περιγράφονται σε αυτό το άρθρο και συχνά περιλαμβάνουν τα βασικά αντικειμενικά διαγνωστικά ευρήματα που έχουν συσχετιστεί με το SIDS που προκαλείται από εμβόλια (τα συνεπή ευρήματα αυτοψίας, όπως αυτά που αναφέρονται εδώ και εδώ, είναι ένα άλλο κρίσιμο στοιχείο για την πρόκληση αυτής της νόσου από τα εμβόλια, το οποίο θα συζητηθεί στο τελευταίο μέρος αυτής της σειράς).

Είναι επίσης σαφές (μπορείτε να αναπαράγετε γρήγορα την εργασία μου στο VAERS) ότι το εμβόλιο DPT ήταν:

• -Το εμβόλιο που συνδέεται συχνότερα με θανάτους βρεφών (ωστόσο, είναι επίσης ένα από τα μόνα που χορηγούνται σε αυτό το ηλικιακό φάσμα).
• -Οι θάνατοι σε βρέφη που συνέβησαν μετά από εμβολιασμό κατά το πρώτο έτος της ζωής ήταν πολύ πιο συχνοί στην ηλικιακή ομάδα DPT 2-6 μηνών (γεγονός που τεχνικά δεν καταρρίπτει τη συμβατική υπόθεση ότι το SIDS εμφανίζεται αυθόρμητα σε αυτή την ηλικία χωρίς προφανή λόγο).
• -Το γεγονός ότι η χρονική στιγμή των θανάτων ήταν δραματικά πιο συχνή τις ημέρες αμέσως μετά τον εμβολιασμό (το οποίο οι σκεπτικιστές θα μπορούσαν να αποδώσουν στην τάση των γονέων να είναι πιο πιθανό να συνδέσουν λανθασμένα έναν αυθόρμητο θάνατο με τον εμβολιασμό, εάν αυτός συνέβαινε αμέσως μετά τον εμβολιασμό).

Ιστορικά, δεν μπόρεσα να προσδιορίσω αν οι τάσεις που εξετάστηκαν νωρίτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 υποστηρίζονταν ή διαψεύδονταν από τα δεδομένα VAERS της εποχής, ενώ κατά τη διάρκεια του έτους κλειδώματος του COVID-19, σημειώθηκε μείωση των αναφερόμενων βρεφικών θανάτων, η οποία αντιστράφηκε το επόμενο έτος, το 2021.

Από την περαιτέρω διερεύνηση αυτού του θέματος, ανακάλυψα ότι ο Miller (ο συγγραφέας που αναφέρθηκε προηγουμένως) πραγματοποίησε το 2019 μια πολύ πιο ολοκληρωμένη ανασκόπηση των υφιστάμενων δεδομένων VAERS, καθώς μια στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ του χρόνου θανάτου και του εμβολιασμού θα παρείχε στοιχεία για την αιτιώδη συνάφεια. Στην ανάλυσή του για όλους τους θανάτους βρεφών στο VAERS που περιορίστηκαν σε αυτούς που έγιναν εντός 60 ημερών από τον εμβολιασμό (87,2% του συνόλου των θανάτων), διαπίστωσε ότι:

-Από τους 2605 θανάτους βρεφών που αναφέρθηκαν, το 58% συγκεντρώθηκε εντός 3 ημερών μετά τον εμβολιασμό και το 78,3% εντός 7 ημερών μετά τον εμβολιασμό. Οι υπόλοιποι θάνατοι συνέβησαν μεταξύ 8 και 60 ημερών μετά τον εμβολιασμό σε ποσοστό περίπου 69 φορές μικρότερο από αυτό που διαπιστώθηκε κατά την πρώτη εβδομάδα. Η διαφορά αυτή είναι στατιστικά σημαντική (p < 0,00001).

-Από τις 1048 περιπτώσεις SIDS στο εν λόγω δείγμα, το 51 % συγκεντρώθηκε εντός 3 ημερών μετά τον εμβολιασμό και το 75,5 % εντός 7 ημερών μετά τον εμβολιασμό. Τα υπόλοιπα περιστατικά SIDS εμφανίστηκαν μεταξύ 8 και 60 ημερών μετά τον εμβολιασμό, σε ποσοστό περίπου 57 φορές μικρότερο από αυτό που διαπιστώθηκε κατά την πρώτη εβδομάδα. Η διαφορά αυτή ήταν επίσης στατιστικά σημαντική (p < 0,00001).Η αναλογία ανδρών προς γυναίκες ήταν 61,6%-38,4% σε αυτές τις περιπτώσεις και το 89,9% των περιπτώσεων εμφανίστηκε σε βρέφη ηλικίας κάτω των 6 μηνών.

Αυτό επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τη συσχέτιση μεταξύ εμβολιασμού και βρεφικών θανάτων.

Κίνητρα

Ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματά μου σχετικά με το πρόγραμμα εμβολιασμού COVID-19 ήταν ποιο κίνητρο θα μπορούσε να δικαιολογήσει την επιβολή ενός τόσο επικίνδυνου και αναποτελεσματικού εμβολιασμού στο κοινό, δεδομένου ότι, ενώ αυτό αρχικά απέφερε χρήματα, μακροπρόθεσμα θα κόστιζε σε όλους πολύ (π.χ. λόγω της οικονομικής ζημίας που δημιούργησε το κύμα αναπηρίας και λόγω του ότι το κοινό θα γινόταν πολύ λιγότερο πρόθυμο να αγοράσει μελλοντικά φαρμακευτικά προϊόντα).

Από την αρχική δημοσίευση αυτού του άρθρου, ένα πρώην στέλεχος ενός μεγάλου κατασκευαστή εμβολίων επικοινώνησε μαζί μου για να μοιραστεί μαζί μου μερικά πράγματα που βοήθησαν στην απάντηση αυτού του ερωτήματος. Μου είπε ότι λόγω του πόσο γρήγορα τα στελέχη μπαίνουν και βγαίνουν από τις κορυφαίες θέσεις σε αυτές τις εταιρείες, η εστίασή τους είναι συχνά στο τι θα αποφέρει βραχυπρόθεσμες αυξήσεις μετοχών που μεταφράζονται σε μπόνους για το στέλεχος.

Επιπλέον, μου είπαν ότι η κερδοφορία της μονάδας με την πώληση εμβολίων ενηλίκων είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι με τα εμβόλια για βρέφη (επιπλέον, τα εμβόλια ενηλίκων πωλούνται συχνά σε ετήσια επαναλαμβανόμενη βάση - αποδίδοντας πολύ μεγαλύτερη μακροπρόθεσμη κερδοφορία). Επιπλέον, ενώ μεγάλο μέρος του χαρτοφυλακίου της εταιρείας τους αφορούσε παιδικά εμβόλια, το χαρτοφυλάκιο της Pfizer δεν αφορούσε, και πίστευαν ότι η Pfizer πέταξε τους ανταγωνιστές της κάτω από το λεωφορείο για να βγάλει χρήματα από το franchise του εμβολίου COVID-19.

Συμπέρασμα

Όταν οι νόμοι για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των μαθητών προωθήθηκαν σε πολιτειακό επίπεδο τα χρόνια πριν από το COVID-19, δημιουργήθηκε ένα ιδιαίτερα πολωμένο πολιτικό κλίμα, καθιστώντας πρακτικά αδύνατο για τα μέλη της ιατρικής κοινότητας που ήταν αντίθετα σε αυτές τις εντολές να τις αμφισβητήσουν στους συναδέλφους τους. Ένα από τα πιο συνηθισμένα επιχειρήματα που επικαλέστηκε αυτό το πλήθος υπέρ των εντολών ήταν ότι όποιος αντιτίθεται στον εμβολιασμό των παιδιών της Αμερικής ήταν, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, ένας «δολοφόνος μωρών».

Στην πραγματικότητα, αυτό το επιχείρημα είναι παράλογο, διότι σχεδόν κανένας από τους παιδικούς εμβολιασμούς δεν αφορά μια απειλητική για τη ζωή ασθένεια (και στις περιπτώσεις που είναι, το εμβόλιο συχνά αποτυγχάνει να αποτρέψει την ασθένεια και ένα ανεμβολίαστο παιδί σπάνια θα μπορούσε να αναπτύξει μια θανατηφόρα λοίμωξη από την ασθένεια).

Πέρα από τα δεδομένα, αυτή η ρητορική πλαισίωση άφησε πολλούς από εμάς σε μια κατάσταση όπου νιώθαμε ότι μας κατηγορούσαν ότι είμαστε δολοφόνοι μωρών επειδή αντιτασσόμαστε σε μια πρακτική που, στην πραγματικότητα, σκοτώνει μωρά (και, το σημαντικότερο, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με βάση τα ελάχιστα οφέλη που προκύπτουν από τον εμβολιασμό). Ευτυχώς, μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, έχει συντελεστεί μια τιτάνια αλλαγή και φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν εξελιχθεί αρκετά στην κουλτούρα ώστε να μπορούν επιτέλους να ακουστούν απόψεις όπως αυτές που μοιράστηκα εδώ. Από τα βάθη της καρδιάς μου, σας ευχαριστώ ειλικρινά που είστε ένα δεκτικό ακροατήριο σε κάτι που με βαραίνει εδώ και πολύ καιρό (και που βρήκατε το χρόνο να διαβάσετε όλα αυτά).

Καθώς ολοκληρώνουμε αυτό το κομμάτι, πρέπει να θυμόμαστε ότι δύο κρίσιμα θέματα που αναφέρθηκαν σε όλο αυτό το Substack είναι επίσης καίρια για την ιστορία του SIDS και για όλα όσα έχουμε δει με τους τραυματισμούς από το εμβόλιο COVID-19.

Το πρώτο είναι ότι οι φυσιολογικές αντιδράσεις σε μια τοξίνη κατανέμονται πάντα σε μια καμπύλη καμπάνας. Αυτό σημαίνει ότι οι πιο σοβαρές αντιδράσεις (π.χ. θάνατοι) βρίσκονται στην άκρη της καμπύλης καμπάνας και, στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύουν μόνο την κορυφή ενός παγόβουνου, ενώ κάτω από το νερό βρίσκονται πολύ πιο χρόνιες βλάβες που έχουν γίνει γρήγορα τόσο διαδεδομένες στην κουλτούρα που δεν σκεφτόμαστε πλέον καν να αμφισβητήσουμε την παρουσία τους. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία (πολλά έχουν ήδη γραφτεί) για τις ευρέως διαδεδομένες χρόνιες νευρολογικές και ανοσολογικές διαταραχές που είναι άμεσο αποτέλεσμα των προγραμμάτων εμβολιασμού της παιδικής ηλικίας (και, σε κάποιο βαθμό, των ενηλίκων).

Σημείωση: όπως ακριβώς συμβαίνει, τα βρέφη που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια των lockdown (και επομένως λιγότερα εμβόλια) παρατηρήθηκαν να έχουν χαμηλότερα ποσοστά ποικίλων χρόνιων ασθενειών.

Το δεύτερο είναι ότι ένας κεντρικός μηχανισμός διαφθοράς εντός του ιατρικού κατεστημένου προέρχεται από το μοντέλο επιτροπών που χρησιμοποιούμε, όπου «αμερόληπτες» επιτροπές εμπειρογνωμόνων εξετάζουν τα στοιχεία για να παράγουν κατευθυντήριες γραμμές που όλοι οι υπόλοιποι αναμένεται να ακολουθήσουν. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, οι εμπειρογνώμονες αυτοί διορίζονται αυθαίρετα και έχουν σημαντικά οικονομικά συμφέροντα που τους καθιστούν υπόχρεους στην προώθηση των εμπορικών αναγκών της φαρμακοβιομηχανίας. Ως αποτέλεσμα, θα συντάσσουν με συνέπεια κατευθυντήριες γραμμές σχεδιασμένες έτσι ώστε να υποστηρίζουν τις ανάγκες των φαρμακευτικών χορηγών τους, ανεξάρτητα από τα στοιχεία που αντιτίθενται στις αποφάσεις αυτές.

Η Συμβουλευτική Επιτροπή για τις Πρακτικές Εμβολιασμού (ACIP) του CDC είναι ένας τέτοιος επαναλαμβανόμενος παραβάτης, καθώς χωρίς εξαίρεση, κάθε φορά που ο FDA εγκρίνει έναν εμβολιασμό, η ACIP θα υποθέσει ότι μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για εμβόλιο είναι 100% ασφαλές και αποτελεσματικό, γεγονός που αποτελεί έναν από τους κύριους λόγους για τους οποίους το συνεχώς διευρυνόμενο πρόγραμμα εμβολιασμών μας δεν έχει ποτέ ελεγχθεί άμεσα για την ασφάλειά του (παρόλο που στοιχεία όπως αυτά που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο δείχνουν ότι η τοξικότητα των εμβολίων αυξάνεται σωρευτικά με τον αριθμό των εμβολίων που χορηγούνται).Μετά την έγκριση του FDA, το ACIP θα υποστηρίζει πάντα οικονομικά τον κατασκευαστή του και θα ψηφίζει για την προσθήκη του στο πρόγραμμα εμβολιασμών. Η σύσταση της ACIP, με τη σειρά της, έχει σχεδόν πάντα ως αποτέλεσμα το εμβόλιο να καθίσταται υποχρεωτικό σε όλη την Αμερική (δημιουργώντας έτσι μια εγγυημένη αγορά που δίνει κίνητρα για την υπερπαραγωγή περιττών εμβολίων), και πολλά επιβλαβή εμβόλια που δεν θα έπρεπε να έχουν εισέλθει στην αγορά έχουν εισέλθει με την εύνοια της ACIP.

Για παράδειγμα, αμέσως μετά τις ευρέως διαμαρτυρόμενες εγκρίσεις EUA του FDA για το εμβόλιο της Pfizer και της Moderna για μικρά παιδιά τον Ιούνιο (αυτή η σύντομη ανασκόπηση μιας δοκιμής δείχνει ξεκάθαρα ότι η απόφαση δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί με κανέναν τρόπο), «η ACIP αποφάσισε ότι τα οφέλη του εμβολιασμού COVID-19 υπερτερούν των γνωστών και πιθανών κινδύνων» και χωρίς δισταγμό συνέστησε τον εμβολιασμό των παιδιών μας - παρά το γεγονός ότι τα παιδιά δεν έχουν κανένα κίνδυνο να πεθάνουν από το COVID-19 και έναν πολύ πραγματικό κίνδυνο σοβαρού τραυματισμού από το εμβόλιο.

Όπως ανέλυσα λεπτομερώς σε ένα προηγούμενο άρθρο, ο λόγος για τον οποίο δεν μπορέσαμε να τερματίσουμε το COVID-19 είναι επειδή ο Fauci διόρισε μια επιτροπή διεφθαρμένων συναδέλφων τους οποίους πλήρωνε ο κατασκευαστής του remdesivir, και ως αποτέλεσμα, οι επίσημες θεραπευτικές οδηγίες για το COVID-19 που δημιουργήθηκαν από αυτή την επιτροπή δεν επέτρεψαν σε καμία από τις αποδεδειγμένες αλλά όχι πλέον πατενταρισμένες θεραπείες να εισέλθουν στις επίσημες θεραπευτικές οδηγίες για το COVID-19. Παρόλο που οι κατευθυντήριες γραμμές έχουν κριθεί από ομοσπονδιακό δικαστήριο ότι δεν αποτελούν νόμο, το ιατρικό, βιομηχανικό σύμπλεγμα τις χρησιμοποιεί συχνά για να παρακάμψει τη νομοθετική διαδικασία και να καταστήσει τις πολιτικές του ντε φάκτο νόμο, επειδή τόσοι πολλοί άλλοι θεσμοί που ασκούν σημαντική εξουσία στις ζωές μας αντιμετωπίζουν ακατάλληλα αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές ως νόμο.

Αυτό το Μοντέλο Πρέπει Να Αλλάξει.

Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική ιστορία που δεν έχει λάβει ακόμη σημαντική προβολή, οπότε ξόδεψα πολύ χρόνο για να συντάξω αυτό το άρθρο και να προσπαθήσω να το ελέγξω για την ακρίβειά του. Ευτυχώς, όταν ο συνάδελφός μου το μοιράστηκε πρόσφατα στο Twitter, έλαβε περισσότερες από μισό εκατομμύριο προβολές, γεγονός που δείχνει ότι πολλοί είναι επιτέλους ανοιχτοί στο να ακούσουν αυτή την ιστορία.

Τώρα που έχουν παρουσιαστεί τα στοιχεία που δείχνουν ότι τα εμβόλια (ειδικά τα πολλαπλά που χορηγούνται διαδοχικά σε πρόωρα βρέφη) μπορούν να προκαλέσουν θανατηφόρες αναπνευστικές ανακοπές, το επόμενο ερώτημα είναι: «Γιατί;».

Το καλύτερο μοντέλο που προτάθηκε είναι ότι ο εμβολιασμός προκαλεί τη συσσώρευση του αίματος στο σώμα, προκαλώντας μικροεγκεφαλικά επεισόδια στον εγκέφαλο και συμπτώματα αυτών των εγκεφαλικών επεισοδίων, τα οποία μπορούν εύκολα να αναγνωριστούν από έναν εκπαιδευμένο παρατηρητή (όλα αυτά αναλύονται λεπτομερώς εδώ). Στην περίπτωση του SIDS, τα μικροεγκεφαλικά αυτά εγκεφαλικά επεισόδια φαίνεται να συμβαίνουν στην περιοχή του εγκεφάλου που ρυθμίζει την αναπνοή (συζητείται εδώ), οδηγώντας έτσι στα ανώμαλα ευρήματα που παρατηρούνται επανειλημμένα στα νοσοκομεία και με την παρακολούθηση στο σπίτι.

Προσπαθώ να εκθέσω αυτό το θέμα και τις θεραπείες του τον τελευταίο χρόνο, επειδή τα εμβόλια COVID-19 μπορούν να επηρεάσουν σοβαρά τη ζωτική κυκλοφορία του αίματος και άλλων υγρών. Πιστεύω ότι αυτό ευθύνεται για πολλές από τις παρενέργειες που τους αποδίδονται (που συζητούνται λεπτομερώς εδώ). Για να καταδείξω τη διαφορά μεταξύ των εμβολίων COVID-19 και εκείνων που προηγήθηκαν, παρατηρώ τώρα πολλά κλινικά συμπτώματα ενός προηγούμενου μικροεγκεφαλικού επεισοδίου που εμφανίζονται σε ενήλικες μετά τον εμβολιασμό με COVID-19, τα οποία προηγουμένως είχα δει μόνο σε παιδιά που είχαν υποστεί τραυματισμό από το εμβόλιο.

Ευχαριστώ ειλικρινά τον καθένα από εσάς για την υποστήριξή σας σε αυτή τη δημοσίευση και για τον χρόνο που διαθέτετε για να διαβάσετε αυτό το κείμενο και να το μοιραστείτε με τα κατάλληλα ακροατήρια, ώστε αυτή η ζωτικής σημασίας ιστορία να ακουστεί επιτέλους.

Τις επόμενες εβδομάδες, θα δημοσιεύσω ένα συνοδευτικό άρθρο που θα συνοψίζει πολλές άλλες ξεχασμένες από καιρό καταστροφές από εμβόλια που συνέβησαν σχεδόν έναν αιώνα πριν .