«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε Ἀλλότριο πλῆθος ἕρπει τώρα στὶς λεωφόρους Ἀλλάξαν καὶ τῶν προαστίων οἱ ὀνομασίες Ὑψώνονται ἄσυλα στὰ γήπεδα καὶ στὶς πλατεῖες. Ποιὸς περιμένει τὴν ἐπιστροφή σου; Ἐδῶ οἱ ἐπίγονοι...
Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου φχιὰ φχιοὺ φχιού ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα Τί γυαλόπετρες φοῦχτες τί καλάθια φρέσκες μέλισσες...
Μὲς στὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα, μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισές, (ἀπάνου στρίγγλιζε ἡ λατέρνα,) ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές, ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια, νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια. Σφιγγόταν ὁ ἕνας πλάϊ...
Τὴν εἶδα τὴν Ξανθοῦλα, Τὴν εἶδα ψὲς ἀργά, Ποῦ ἐμπῆκε 'ς τὴ βαρκοῦλα Νὰ πάῃ 'ς τὴν ξενητειά. Ἐφούσκωνε τ' ἀέρι Λευκότατα πανιὰ, Ὡσὰν τὸ περιστέρι, Ποῦ ἁπλώνει τὰ φτερά. Ἐστέκονταν οἱ φίλοι Μὲ...
Ὀμπρός μέ ὀρθή, μεσούρανη τῆς Λευτεριᾶς τή δάδα, ἀνοίγεις δρόμο, Ἑλλάδα, στόν Ἄνθρωπον! Ὀμπρός! Ὁρμᾶνε πρῶτοι οἱ Ἕλληνες κι' ὅλ'οἱ λαοί σιμά Σου (μεγάλο τ'ὄνομά Σου) βροντοφωνοῦν: «Ὀμπρός, Ὀμπρός, νά γίνουμε ὁ τρανός στρατός...
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ πονεῖς, μποροῦνε μὲ χείλιους τρόπους. Ρίξε τὸ ὅπλο καὶ σωριάσου πρηνής, ὅταν ἀκούσεις ἀνθρώπους. Ὅταν ἀκούσεις ποδοβολητὰ λύκων, ὁ Θεὸς μαζί σου! Ξαπλώσου χάμου μὲ μάτια κλειστὰ καὶ κράτησε...
Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε Τὴν πίκρα τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσῃ Ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσῃ, Μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καϋμός σου ὅσος καὶ νἆναι. Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε Στῆς...
Κι ἄν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου ὅπως τὴν θέλεις, τοῦτο προσπάθησε τουλάχιστον ὅσο μπορεῖς: μὴν τὴν ἐξευτελίζεις μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου, μὲς στὲς πολλὲς κινήσεις κι ὀμιλιες. * Μὴν...
