ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ
Τἀηδόνια τῆς Ἀνατολῆς καὶ τὰ πουλιὰ τῆς Δύσης. (Τραγούδι τοῦ λαοῦ). Ἡ Ἑλλάδα, ἀρχαία, παντοτινή. Μὰ κοίτα, καὶ τὴ βρίσκεις τοῦ νέου μέσ' στὸ περπάτημα τὴ δύναμη τοῦ ἀρχαίου. Πόσες φορὲς δὲ βλέπουμε στοῦ...
«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Τἀηδόνια τῆς Ἀνατολῆς καὶ τὰ πουλιὰ τῆς Δύσης. (Τραγούδι τοῦ λαοῦ). Ἡ Ἑλλάδα, ἀρχαία, παντοτινή. Μὰ κοίτα, καὶ τὴ βρίσκεις τοῦ νέου μέσ' στὸ περπάτημα τὴ δύναμη τοῦ ἀρχαίου. Πόσες φορὲς δὲ βλέπουμε στοῦ...
Εκεί.... στις μεγάλες λεωφόρους θα βγεις Πατρίδα... κάτω από ζεστούς Ήλιους θα ξεκουράσεις το κορμί Σου... νερό σε καθαρά ρυάκια θα ξεδιψάσεις... καθαρές Κυράδες θα στεγνώσουν τα γεμάτα ίδρωτα κι αίμα ρούχα Σου... εκεί......
Ένας λαός σιωπά και περιμένει. Σιωπώ εγώ, σιωπάς εσύ στο αίμα των αυτόχειρων που σπρώξαν οι μεγάλοι. Σιωπώ εγώ,σιωπάς εσύ στη πείνα των παιδιών. Σιωπώ εγώ,σιωπάς εσύ στην απελπισία, στην στέρηση του δικαιώματος στη...
Φίλε, τοῦ φθινοπώρου ἦρθεν ἡ Ὥρα στὴν πόρτα μου ἔξω. Κίτρινο φορεῖ στεφάνι ἀπὸ μυρτιά. Στὰ νικηφόρα χέρια της μία κιθάρα θλιβερή, Κιθάρα παλαιϊκὴ ποὺ κλεῖ πληθώρα μέσα της ἤχους καὶ ἤχους. Ἱερὴ κοιτίδα....
Ύμνος στη Νέμεση [i] Νέμεση φτερωτή του βίου ροπή,[ii] μαυρομάτα θεά, θυγατέρα της Δίκης, που των θνητών την αλαζονεία την κούφια με άθραυστα συγκρατείς χαλινάρια. Επειδή απεχθάνεσαι των ανθρώπων την ολέθρια ύβρη, μαύρο φαρμάκι...
Ἀφιερώνεται εὐλαβικὰ στὴν Κυρία ΧΑΡΑ ΣΥΚΟΥΤΡΗ Στὸ μυστικὸν ἀνήφορο, τὸν ὕστερο ποὺ ἐπῆρες, ψηλὰ στὸν Ἀκροκόρινθο, νὰ ξάστραψαν μπροστά Σου, ὣς τὴν κορφὴ τῆς ἄσκησης, σὰ νἄταν μιά, οἱ τρεῖς Μοῖρες; Ἂ, πῶς ἐχτύπαε...
καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι* Κι ἐγὼ στὰ χέρια μου μόνο μ' ἕνα καλάμι· ἦταν ἔρημη ἡ νύχτα τὸ φεγγάρι στὴ χάση καὶ μύριζε τὸ χῶμα ἀπὸ τὴν τελευταία βροχή. Ψιθύρισα· «Ἡ μνήμη...