Τη γενιά μας…

Ένα από τα προβλήματα που απασχολούν περισσότερο τους νέους σήμερα είναι η αγορά εργασίας. Πανικός και άγχος κυριεύουν τους νέους απόφοιτους που μόλις βγουν από τα πανεπιστήμια, νοιώθουν να τους κόβονται τα πόδια, μιας και από τον νέο Σεπτέμβριο δεν θα πάρουν στα χέρια τους τη νέα ακαδημαϊκή ύλη.

Και εκεί κάνει την εμφάνισή του ο φόβος, το «κύριο όνομα των θλίψεων». Ο φόβος ότι η ζωή τους βρίσκεται μπροστά σε ένα κενό. Το κενό της απραξίας, της στασιμότητας, της αεργίας. Αυτός ο φόβος είναι προϊόν της αδυναμίας η οποία υπάρχει εμφανέστατα σε εμάς τους νέους. Που και αυτή είναι αποτέλεσμα της εύκολης ζωής την οποία μας χάρισαν.

Αποτελούμε μια γενιά που δεν έμαθε να κερδίζει αυτά που επιθυμεί, αλλά να τα περιμένει. Μάθαμε να έρχονται όλα μόνα τους. Όχι, αγαπητοί μου συνομήλικοι. Στη ζωή υπάρχουν και αναποδιές και αδικίες.

Σπουδάσαμε, άλλοι έγιναν λογιστές, άλλοι οικονομολόγοι, άλλοι μαθηματικοί. Μάθαμε πολλά. Αυτό που δεν μάθαμε, όμως, είναι ότι στη ζωή πρέπει να αγωνιζόμαστε για να πετύχουμε. Και κυρίως πως τα πράγματα στη ζωή δεν έρχονται όλα όπως τα έχουμε σχεδιάσει.

Δεν μάθαμε, αγαπητοί συνομήλικοι, να σεβόμαστε τις στιγμές, να βλέπουμε τη ζωή στα μάτια και να λέμε ευχαριστώ. Ευχαριστώ που έχουμε έναν φίλο να μοιραστούμε χαρές και λύπες. Τα άλλα έρχονται και πιο μετά.

Η ζωή είναι αγώνας και σε αυτόν τον αγώνα δεν μπορούν να είναι ασπίδες μόνο τα πτυχία. Ασπίδες θα πρέπει να αποτελέσουν οι αξίες τις οποίες ανταλλάξαμε με τη μεγαλομανία και τη δηθενιά.

Σταύρος «Ππούνιος» Ζαχαρία

Από ξένο τόπο κι απ’ αλαργινό

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις